ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 285

บทที่ 285 สำนักโลกันต์ทมิฬอีกแห่งหนึ่ง

สวี่ชิงดวงตาจ้องเพ่ง นายกองดวงตามีประกาย

สายตาของทั้งสองคนล้วนอยู่บนหลุมศพขนาดใหญ่นั่น หลุมศพนั้นสีดำสนิท ดูแล้วความอึมครึมเต็มเปี่ยม และยิ่งแผ่ซ่านประสบการณ์โชกโชน ราวกับผ่านการผันแปรของช่วงเวลา

โดยรวมสร้างขึ้นมาเหมือนแท่นบูชาเทพ สองด้านมีเสาตั้งอยู่ ด้านบนน่าจะเคยมีอักษรเขียนไว้ เวลานี้ลมชะไปจนเห็นไม่ชัด

และในแท่นบูชาเทพ ก็บูชาหินสลักรูปคนตัวเล็กนั่งขัดสมาธิอยู่

ใบหน้าของคนตัวเล็กนี้ก็ถูกลมชะไปเช่นกัน เหมือนไม่มีหน้าตา ดูแล้วแปลกประหลาดยิ่ง

สวี่ชิงกับนายกองมองหน้ากัน มองออกว่าต่างฝ่ายต่างระแวดระวัง พวกเขาไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม เวลานี้ถอยหลังออกมาช้าๆ ไม่คิดจะเข้าไปตรวจสอบ แต่คิดจะนำเรื่องนี้กลับไปรายงานสำนักแทน

ถึงอย่างไรหลุมศพขนาดใหญ่นี้ก็ดูแปลกประหลาด และตัวอักษรบนป้ายหลุมศพ ก็ยังแผ่ความลึกลับและแปลกประหลาดออกมาด้วย

สำนักโลกันต์ทมิฬเป็นหนึ่งในสำนักบนของพันธมิตรแปดสำนัก แต่ที่นี่ กลับมีสำนักโลกันต์ทมิฬอีกสำนัก

โดยเฉพาะตอนที่นึกถึงสำนักโลกันต์ทมิฬ ในสมองสวี่ชิงก็ฉายภาพสายตาของจอมเซียนจื่อเสวียนคนนั้นขึ้นมา ทำให้สวี่ชิงรู้สึกไม่ค่อยดีนัก

แต่ตอนที่ทั้งสองกำลังจะออกไป จู่ๆ ด้านหลังหลุมศพใหญ่นี้ก็เลือนราง หลุมศพหลายหลุมแทงทะลุพื้นดินออกมา เพียงพริบตาก็ก่อตัวเป็นกลุ่มหลุมศพ จำนวนนับร้อยเป็นอย่างน้อย

ขณะที่ความน่าครั่นคร้ามยิ่งชัดเจนขึ้น ร่างของสวี่ชิงกับนายกองถอยฉากทันควัน แต่พริบตาต่อมา หลุมศพแท่นบูชาเทพนั่นก็มีเสียงครืนครัน ตัวหลุมศพด้านหลังแท่นบูชาเทพมีรอยแตกแยกออก เด็กน้อยที่มีปราณโบราณในชุดหรูหราคนหนึ่ง เดินออกมาจากด้านใน

เด็กคนนี้ผิวขาวซีด มีจุดสีแดงที่หว่างคิ้ว ดูจากเสื้อผ้าเหมือนเป็นคนยุคก่อน หลังจากเดินออกมาก็คารวะสวี่ชิงและนายกอง เอ่ยเสียงใสว่า

“ทั้งสองท่านไม่ต้องกังวล อาจารย์ของข้าขอเชิญท่านทั้งสองไปพบ”

ไม่รอให้สวี่ชิงกับนายกองตอบรับ เมื่อคำพูดของเด็กน้อยดังออกมา ฟ้าดินรอบด้านก็เปลี่ยนไปในพริบตา เลือนลางลงฉับพลัน จากนั้นก็แจ่มชัดขึ้น แต่รอบด้านทั้งหมดไม่ใช่ป่าด้านนอกสุสานอีกแล้ว ทว่ามาอยู่ในตำหนักใหญ่สีดำแห่งหนึ่งแทน

ตำหนักใหญ่นี้สิ่งของสีดำสนิท แม้จะมีไฟจากตะเกียงแต่ก็เป็นแสงสลัว ทำให้ทั้งตำหนักใหญ่ปราณหยินหนาแน่น ขณะเดียวกันก็มีแรงกดดันที่สั่นสะเทือนจิตวิญญาณด้วย รวมตัวกันจากทั้งแปดทิศทาง

ต้นกำเนิดของแรงกดดันนี้มาจากร่างเงาที่ถูกเงามืดคลุมไว้ร่างหนึ่ง นั่งขัดสมาธิอยู่บนแท่นในตำหนักใหญ่ คนนอกมองเห็นเพียงโครงร่างเท่านั้น มองรายละเอียดไม่ชัด

สวี่ชิงม่านตาหดลง นายกองก็เช่นกัน ทั้งสองคนสบตากันอย่างรวดเร็ว ล้วนมองเห็นความตกตะลึงในดวงตาของอีกฝ่าย

‘เคลื่อนรูปย้ายตำแหน่ง? เคลื่อนย้ายมิติ? หดย่อพื้นที่?’ ตอนที่นายกองสูดลมหายใจ ร่างเงาที่เต็มไปด้วยเงามืดที่กำลังนั่งขัดสมาธิในตำแหน่งที่นั่งหลัก เอ่ยขึ้นเรียบๆ ส่งเสียงแหบพร่าออกมา

“สหายทั้งสองท่าน คงเข้ามาเพราะเรื่องขุดลอกแม่น้ำสินะ”

สวี่ชิงไม่พูดอะไร แผ่ประสาทสัมผัส เพื่อยืนยันตำแหน่งที่ตนเองอยู่ ขณะเดียวกันก็ตรวจสอบว่ารอบๆ มีการปิดผนึกการส่งข้ามหรือไม่ หลังจากพบว่าไม่มีการปิดผนึก ในใจเขาก็ผ่อนโล่ง แต่ก็ยังระแวดระวังมาก

นายกองสีหน้าไม่เปลี่ยน ทดสอบส่งสื่อเสียงไปยังศิษย์กรมคุ้มครองพิเศษ พลางหัวเราะ ขึ้นมา

“เรียนผู้อาวุโส พวกข้าไม่กล้าหลอกลวง พวกเราคือศิษย์พันธมิตรแปดสำนัก เข้ามาเพราะเรื่องนี้ด้วยหน้าที่ โปรดผู้อาวุโสเข้าใจด้วย”

ตำหนักใหญ่นิ่งงัน ความรู้สึกกดดันยิ่งรุนแรงขึ้น คนที่นั่งอยู่ในความมืดเอ่ยเสียงเรียบ

“ช่วงนี้ข้ากำลังหลอมยาลูกกลอนโลกันต์ทมิฬอยู่หม้อหนึ่ง จำเป็นต้องใช้น้ำจากแม่น้ำคอยชะล้าง มากสุดแค่ห้าวันก็เสร็จสิ้น เมื่อถึงตอนนั้นข้าจะกลบทางน้ำ”

“ข้อเรียกร้องของผู้อาวุโส ย่อมไม่มีปัญหา เรื่องนี้พวกเราก็จะไม่รายงานต่อพันธมิตรแปดสำนักย ผู้อาวุโสไม่จำเป็นต้องกลบภายในห้าวัน ท่านกลบทิ้งตามเวลาที่ต้องการก็ได้” นายกองเอ่ยกลั้วหัวเราะ ดูเหมือนนอบน้อม แต่ดวงตากลับกะพริบหลายต่อหลายครั้ง กวาดมองเข้าไปในความมืด ขณะเดียวกันมือขวาก็ไพล่หลังส่งสัญญาณมือให้สวี่ชิง

สวี่ชิงก็เหมือนจะกวาดสายตาไปอย่างไม่ตั้งใจ จากนั้นก็ก้มหน้าลงมองเจ้าเงาใต้เท้า

เจ้าเงาทางนั้น ก็แสดงออกเป็นภาพอย่างรวดเร็ว เป็นชายชรากำลังกินหนอนอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นความสามารถของเจ้าเงาก็เหมือนยกระดับขึ้นมาอย่างชัดเจน ภาพที่วาดออกมาดูเสมือนจริง กระทั่งสีหน้าลับๆ ล่อๆ ก็ยังแสดงออกมาชัดเจน

หนอนที่เขากินใหญ่ขนาดเท่าหัวแม่มือ ยิ่งกังวลก็ยิ่งกินเยอะขึ้น

จุดที่นั่งขัดสมาธิอยู่คือหินใหญ่ก้อนหนึ่ง ระหว่างที่เขากินหนอนเข้าไป หินก็มีการเปลี่ยนแปลง เหมือนจะแปลกประหลาดเล็กน้อย กำลังปล่อยฟองอากาศออกมา และสวี่ชิงกับนายกองเวลานี้ ก็ยืนอยู่ที่กลางอากาศเบื้องหน้าชายชราคนนั้น ถูกฟองน้ำล้อมรอบเอาไว้

ขณะเดียวกัน ในภาพของเจ้าเงา ก็ยังมีร่างเงาอีกเจ็ดแปดคนอยู่ด้านนอกฟองสบู่ ใบหน้าเคร่งขรึมกันหมด

สวี่ชิงดวงตาเบิกกว้าง หลังมองอย่างละเอียด เงยหน้าขึ้น จ้องมองอย่างพินิจที่ร่างเงานั่งขัดสมาธิที่ซ่อนอยู่ในความมืด ซึ่งคอยแผ่ซ่านแรงกดดันน่ากลัว น้ำเสียงเรียบสงบราวกับเป็นผู้สูงส่งจากนอกโลก

“เช่นนี้ก็ดี เจ้าทั้งสองคนไม่ต้องกังวล เห็นแก่สำนักโลกันต์ทมิฬในพันธมิตร ข้าจะไม่สร้างความลำบากใจกับพวกเจ้า พวกเจ้าจงหันหลังแล้วเดินไปเรื่อยๆ หลังจากผ่านไปหนึ่งร้อยก้าวก็จะออกไปได้ จำเอาไว้…ห้ามหันกลับมา ข้ากังวลว่าข้าจะอดใจไม่ไหวแล้วจับเจ้าทั้งสองกิน”

ร่างที่นั่งขัดสมาธิ เสียงแผ่วเบา แผ่ความประหลาดน่าขนลุกออกมา โดยเฉพาะสี่คำหลัง ก็มีเสียงกลืนน้ำลายปนมาด้วย เหมือนพยายามสะกดกลั้นอยู่ น่าขนพองสยองเกล้าเสียจริง

“เร็วเข้า!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน