ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 297

บทที่ 297 การนัดพบลับๆ ของชายหนุ่มหญิงสาว

สวี่ชิงเดินลงเขาเงียบๆ

เขาไม่เลือกเหาะเหินเดินอากาส แต่เดินอยู่ในราตรีมืดมิด เหยียบย่ำแสงจันทร์ทีละก้าวไปทางเมืองหลักเจ็ดเนตรโลหิต

ภาพก่อนหน้านี้ ทำให้จิตใจเขารู้สึกแปลกประหลาด เขาเติบโตมาถึงเพียงนี้ ในใจมีระลอกคลื่นเช่นนี้น้อยมาก

สิ่งนี้ทำให้สวี่ชิงไม่ค่อยสบายใจ

จึงเดินไปพลางนึกถึงคัมภีร์สมุนไพร ใจของเขาก็สงบลงดุจสายน้ำจากความรู้สมุนไพรที่ปรากฏขึ้นทีละชนิด

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นปกติ การก้าวเดินก็ไร้ซึ่งความประหม่าแล้ว ความเร็วก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วย

จวบจนครู่ต่อมาที่กลับถึงท่าจอดเรือ สวี่ชิงยืนอยู่ที่ริมฝั่ง มองย้อนกลับไปทางสำนักโลกันต์ทมิฬ ในใจเกิดความสงสัยกับระแวดระวัง ใช่ว่าเขามองพฤติกรรมเย้าหยอกของจอมเซียนจื่อเสวียนไม่ออก สวี่ชิงในตอนนี้ไม่ใช่เด็กน้อยที่ไม่รู้ความอีกแล้ว

เพียงแต่เขาไม่เชื่อว่าบรรพจารย์ที่ฝึกบำเพ็ญมาจนระดับสูงถึงเพียงนั้น ความคิดจะดาษดื่นเช่นนี้ ต้องมีสาเหตุอื่นเป็นแน่ ถึงอย่างไร…ในโลกนี้ ก็ไม่มีความสนิทชิดเชื้อที่ไม่มีที่มาที่ไป

ทั้งหมด ล้วนมีเหตุผลของมัน

แต่เขาก็คิดไม่ออกว่าเหตุผลคืออะไร จึงโบกมือปล่อยเรือเวทออกมา เข้าไปในห้องเรือนั่งลงขัดสมาธิแล้วครุ่นคิด

จนฟ้าด้านนอกเริ่มสว่าง สวี่ชิงก็ยังไม่มีเบาะแสอะไร จึงฝังกลบเรื่องนี้ไว้ในก้นบึ้งจิตใจ หลับตาลงนั่งสมาธิ

สวี่ชิงไม่ได้ไปจัดการเรื่องงานของกรมคุ้มครองพิเศษนานแล้ว เพราะว่าแผ่นหยกส่วนลดบ่อน้ำร้อนที่เขาให้นายกองไป มีคนนำไปใช้งานทุกวัน

จากข้อมูลที่สายให้มา ช่วงนี้นายกองวันๆ เอาแต่เชิญอู๋เจี้ยนอูไปหา ไม่รู้ว่าทั้งสองคนคุยอะไรกัน เหมือนกำลังยุยง ส่วนอู๋เจี้ยนอูก็มีท่าทีทั้งดีใจทั้งลังเล

สวี่ชิงรู้สึกแปลกๆ แต่เขาไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก จึงไม่ได้ถามไถ่ แต่เร่งทำเวลาหลอมเลือดของเมี่ยเหมิงที่กลืนกินมา และหลายวันก็ผ่านไปเช่นนี้

วันนี้ช่วงเช้าตรู่ ตอนที่สีราตรีบนท้องฟ้าถูกแสงอรุณเช้าวันใหม่แผดเผา และเห็นมันค่อยๆ หายไปได้ด้วยตาเนื้อ พริบตาที่แสงตะวันส่องเข้ามาในเรือเวท ส่องสว่างหัวเรือไร้หน้านั้น แผ่นหยกสื่อเสียงของสวี่ชิงก็ได้รับข้อความหนึ่ง

“สหายตัวน้อย เก็บของเถอะ พี่สาวจะไปรับเจ้า พวกเราออกไปเดินเล่นกัน”

พริบตาที่เห็นข้อความนี้ สวี่ชิงก็เงียบนิ่ง เขาคิดๆ จากนั้นก็ส่งสื่อเสียงไปหานายท่านเจ็ด แจ้งเรื่องนี้ให้ทราบและสอบถามว่าไปดีหรือไม่

นายท่านเจ็ดทางนั้นก็เงียบนิ่งไป ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็ถามสวี่ชิงกลับว่า

“เจ้าสี่ นี่เป็นการนัดพบครั้งแรกของเจ้าหรือ”

“นัดพบ” สวี่ชิงชะงัก

หลังจากสัมผัสปฏิกิริยานี้ของสวี่ชิงได้ เสียงหัวเราะของนายท่านเจ็ดก็ดังมา บอกกับสวี่ชิงว่าเขาไปได้อย่างกล้าหาญมั่นใจ

ตอนที่สวี่ชิงลังเลอยู่ในใจ นอกห้องเรือก็มีเสียงที่เย้ายวนอ่อนหวานของจอมเซียนจื่อเสวียนดังเข้ามา

“สหายน้อย ออกเดินทางกันเถอะ”

สวี่ชิงเงยหน้าขึ้น เดินออกมาจากห้องเรือเงียบๆ เห็นจอมเซียนจื่อเสวียนที่กำลังนั่งอยู่บนกาบของเรือตนเงยหน้าขึ้นกระดกกาสุราที่อยู่ในมือ

เส้นผมสีดำของจอมเซียนจื่อเสวียนปลิวไสวตามลมทะเล แต่งกายด้วยชุดจอมปราชญ์สีขาวสะอาดสะอ้าน ใบหน้าราวดอกสาลี่ งดงามอย่างยิ่ง

ภาพวาดฉากนี้งดงามมาก คิ้วบางราวสายน้ำฤดูใบไม้ร่วง ผิวหยกต้องสายลมแผ่วเบา

ร่างของนางราวกับสมบัติที่สวยงามล้ำค่าภายใต้การสาดส่องของแสงตะวัน ราวกับบนโลกนี้ไม่มีใครทัดเทียมนางได้ เหตุเพราะนางเป็นคนพิเศษที่ต้องใช้เวลามาจุตตินับพันปี

เมื่อสัมผัสได้ว่าสวี่ชิงเดินออกมาแล้ว จอมเซียนจื่อเสวียนก็วางกาสุราลง หันหน้ามาแผ่วเบา

พริบตานั้น แสงตะวันส่องผ่านผมที่กำลังสยายของนาง ก่อตัวเป็นรัศมีแสง แผ่สีทั้งเจ็ด ความงามเปี่ยมล้น

โดยเฉพาะดวงตาของนางที่มีเสน่ห์ล้ำลึก ตอนที่หยุดมองสวี่ชิง มุมปากก็เผยรอยยิ้ม

รอยยิ้มนี้แตกต่างจากความรู้สึกที่สวี่ชิงเคยมองนักล่า เหมือนแฝงความอ่อนโยนไว้ด้วย เพ่งสมาธิมาที่สวี่ชิง

หากมีคนนอกอยู่ที่นี่เห็นฉากนี้เข้า จะต้องเลื่อนลอยเป็นแน่ คนทั้งสองบนเรือ หญิงสาวประดุจสมบัติล้ำค่า ชายหนุ่มประดุจดวงดารา เหมือนว่าในพริบตานี้ ต่อให้แสงตะวันยามเช้าก็ยังต้องยอมขับเน้นให้กับพวกเขาเด่น

สวี่ชิงหยุดฝีเท้า

วันนี้จอมเซียนจื่อเสวียนแตกต่างกับที่เขาเคยเห็นในอดีตอย่างสิ้นเชิง ความเย้ายวนน้อยลง เพิ่มความองอาจ ความเผด็จการลดลง ความอ่อนโยนมากขึ้น

ดูขัดกันอยู่บ้าง แต่จอมเซียนจื่อเสวียนก็ยังผสานมันเข้าด้วยกันอย่างลงตัว

การเปลี่ยนรูปลักษณ์นี้ ทำให้สวี่ชิงอดมองนานๆ ไม่ได้

“สวยหรือไม่” จอมเซียนจื่อเสวียนเอียงคอ กะพริบตาปริบๆ

สวี่ชิงพยักหน้า

จอมเซียนจื่อเสวียนพอได้ยินก็ดีใจ ส่งเสียงหัวเราะน่าฟังออกมา จากนั้นก็ตบลงที่กาบเรือเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน