ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 296

บทที่ 296 ผ้าโปร่งบางคั่นไว้

สวี่ชิงเงียบนิ่ง ยืนอยู่ที่หัวเรือมองท้องฟ้ายามราตรี ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็สูดลมหายใจลึก เก็บเรือเวทแล้วเดินไปสำนักโลกันต์ทมิฬ

ตลอดทาง ไม่ได้เร่งรีบนัก

เดินไป ในใจเขาก็คิดถึงความลับที่เผยออกไปในศึกที่สู้กับเซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่องก่อนหน้านี้ของตนเอง แม้อาจารย์วิเคราะห์แล้วว่าตนเองปลอดภัย แต่สวี่ชิงก็ยังคอยขบคิดความเป็นไปได้ในส่วนที่จะเล็ดลอดออกไปอยู่เสมอ

“ประธานพันธมิตรมีวิหคทอง ข้าเองก็มีวิหคทอง จริงๆ แล้วถือว่าเป็นศัตรูกัน เพียงแต่ตอนที่ข้ายังอ่อนแออยู่จึงยังปลอดภัย

“นอกจากนี้ ในตาขวาเซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่องยังหลอมวิหคทองของประธานพันธมิตรไว้ ดังนั้นเขาไม่มีทางตายง่ายๆ แน่ เช่นนั้นเซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่องในอนาคตจะยังเป็นเซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่องหรือไม่” สวี่ชิงหรี่ตาลงครุ่นคิด

“เป็นโลกที่คอยจับผู้คนกินจริงๆ”

เวลานี้แสงราตรีสาดลงมายังเมืองพันธมิตร เดินอยู่บนถนน มีสายลมพัดมา พัดเสื้อผ้าของสวี่ชิงดังพั่บๆ และพัดเส้นผมยาวของเขาปลิวสยาย

สวี่ชิงเงยหน้า มองออกไปยังท้องฟ้าราตรี

“อาจารย์พูดไว้ไม่ผิด ข้ายังอ่อนแอเหลือเกิน” สวี่ชิงพึมพำ เขาไม่คิดว่าจะมีวันที่ตนเองถูกกลืนกิน ต่อให้ทำไม่ได้ โชคชะตาเป็นเช่นนั้น เขาก็จะยังคงกระเสือกกระสนต่อไป

“ข้าจะทุ่มสุดกำลัง หากทำไม่ได้จริงๆ ข้าก็จะทำให้คนที่มากินข้า ต้องไส้แตกท้องทะลุไปเลย!”

โลกนี้ อันที่จริงเมื่อเทียบกับฐานที่มั่นคนเก็บกวาดและถ้ำยาจกในอดีตของเขา พื้นฐานไม่ได้เปลี่ยน แต่สิ่งที่เปลี่ยนคือการแสดงออกของระดับชั้นที่โหดร้ายกว่าสูงส่งกว่าของใจคนก็เท่านั้น

จะดีจะชั่วกับการแย่งชิงกันในฐานที่มั่นคนเก็บกวาดส่วนใหญ่นั้นตรงไปตรงมา การสังหารคือเป้าหมาย

และเมื่อพลังบำเพ็ญมาถึงระดับหนึ่ง หลังจากสัมผัสสภาพแวดล้อมที่สูงกว่า การสังหารจึงไม่ใช่เป้าหมายอีกต่อไป แต่เป็นวิธีอย่างหนึ่งที่ทำให้ได้สิ่งที่ต้องการแทน

สวี่ชิงในอดีตปรับตัวไม่ค่อยได้ แต่ปัจจุบันเขายอมรับได้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังเรียนรู้และดูดซับสารอาหารในการเติบโตจากสิ่งนี้อย่างรวดเร็วด้วย

ขณะที่ครุ่นคิด เวลาก็ผ่านไปจนดึกดื่น ในที่สุดสวี่ชิงก็เดินมาถึงนอกประตูสำนักโลกันต์ทมิฬแล้ว

สำนักโลกันต์ทมิฬในม่านราตรี แม้จะมืดมิด แต่โคมไฟบนยอดเขาก็ยังสว่างไสวราวกับจะแผ่แสงออกมาขับไล่ความมืดมิดยามราตรีออกไป

สวี่ชิงยืนอยู่ที่ตีนเขา สูดลมหายใจลึก เมื่อจะเดินขึ้นบันได จู่ๆ ดวงตาเขาก็แข็งค้าง มองไปยังส่วนลึกของบันไดเบื้องหน้า ที่นั่นมีเงาหนึ่งกำลังเดินตรงมา

เงานี้เดินมาช้าๆ ในแสงจันทร์ และเผยใบหน้าหญิงชราออกมา

สวี่ชิงประสานหมัดคารวะขึ้นอย่างเกรงใจ

“สวี่ชิง เจ้าไม่รู้จักกฎเกณฑ์เอาเสียเลย บรรพจารย์ข้าเชิญเจ้าแต่กลับมาเสียดึกดื่น! ถ้าหากยังมีครั้งหน้า ข้าคนนี้คงต้องลงโทษเจ้าแล้ว!”

หญิงชราแค่นเสียงเย็น สีหน้าเคร่งขรึม น้ำเสียงเย็นเยียบ พูดจบก็หันหลังเดินขึ้นบันได สวี่ชิงมองต้นคอของหญิงชราอยู่ด้านหลัง ไม่พูดอะไร เดินขึ้นบันไดตามไป

“ถ้ายังจะใช้ตาของเจ้ามองมาที่คอของข้าอีก เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าจะควักมันออกมาเสีย” หญิงชราตรงหน้าไม่หันหลังกลับ น้ำเสียงเย็นเยียบดังออกมา

สวี่ชิงยังคงไม่พูดจา การต่อปากต่อคำไม่มีความหมายสำหรับเขา โดยเฉพาะเมื่อเผชิญหน้ากับคนที่แกร่งกว่า เขาจึงเดินตามปกติ สีหน้าไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย

เขาสัมผัสถึงคลื่นพลังบำเพ็ญที่น่ากลัวของหญิงชราคนนี้ได้ เขารู้สึกได้รางๆ ว่าพอๆ กับนายท่านหกเลยทีเดียว

เห็นว่าสวี่ชิงไม่พูดอะไร หญิงชราจึงหันกลับมามองเขาผาดหนึ่ง จากนั้นก็หันหลังเดินหน้าต่อไป

ทั้งสองคนเงียบงัน จนผ่านไปครู่หนึ่งก็เดินขึ้นบันไดมาถึงยอดเขา สถานที่นี้มีคฤหาสน์เงียบสงบที่สร้างขึ้นจากหยกสีม่วงแห่งหนึ่ง อาณาบริเวณกว้างขวาง มองไกลๆ เข้าไปยังเห็นว่าใจกลางมีหอสูงอยู่

แสงของโคมไฟ ส่องออกมาจากหอนี้

เมื่อเดินเข้าประตูใหญ่ไป มีเส้นทางเล็กๆ ที่ทำจากหินสีดำ ดอกไม้รอบๆ หลากสีสัน เห็นศาลาอยู่แทบทุกที่ และยังมีสาวใช้อีกไม่น้อยเดินผ่านไปมา ทุกคนเรือนร่างสะโอดสะอง หน้าตางดงาม ผิวขาวราวหิมะ หว่างคิ้วยังมีความอ่อนเยาว์อยู่

ตอนที่เดินผ่านสวี่ชิง ส่วนใหญ่ดวงตางามก็เกิดความอยากรู้อยากเห็น เมียงมองมาทางเขา หลังจากเห็นหน้าตาของสวี่ชิงแล้ว ก็เอาไปซุบซิบหัวเราะคิกคักดังมา

สวี่ชิงก็ทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่แม้แต่ชายตามอง

หญิงชราขมวดคิ้ว ถลึงตาจ้อง สาวใช้เหล่านั้นจึงรีบออกห่างไป

นอกจากนี้ ที่นี่ยังมีหินภูเขาเจ็ดสีจัดวางไว้อย่างเป็นแบบแผนราวกับทิวทัศน์อยู่เต็มไปหมด สิ่งนี้ยิ่งทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกว่าคฤหาสน์มีความสง่างามเปี่ยมล้น

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีแม่น้ำเล็กๆ สายหนึ่งที่ขุดลอกเข้ามา ต้นกำเนิดไม่รู้มาจากที่ใด ไหลคดเคี้ยวไปด้านล่างภูเขา

ในแม่น้ำมองเห็นปลาสีทองอยู่เป็นระยะ พวกมันมีหนวดยาว แค่เห็นก็รู้สึกว่าไม่ธรรมดา

กระทั่งสวี่ชิงก็ยังเห็นว่าในป่ามีงู ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ใช่แค่ตัวสองตัว แต่มีอยู่มหาศาล พวกมันบางตัวเลื้อยผ่านถนนไปด้วยซ้ำ บ้างก็พันรัดอยู่บนต้นไม้รอบๆ บางตัวก็ขดอยู่ตามมุม

แต่ไม่ว่าพวกมันจะทำอะไร พริบตาที่เห็นสวี่ชิงก็เกิดภาพประหลาดขึ้นมา พากันก้มหน้า ราวกับกำลังสวามิภักดิ์

ภาพนี้ ทำให้หญิงชราตรงหน้ายงองตะลึง หันหน้ากลับมามองสวี่ชิงอย่างพินิจอีกครั้ง

สวี่ชิงสีหน้าไร้อารมณ์ แต่ก็รู้สึกประหลาดในใจ เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน