ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 295

บทที่ 295 สหายตัวน้อย มาหาข้า

ในยามที่บรรยากาศรอบๆ ภูเขามรรคาทมิฬลูกนี้แปลกประหลาด เสียงอ่อนโยน สงบนิ่งเสียงหนึ่งก็ดังมาจากฟ้า สะท้อนก้องไปทั่วสารทิศ

“ล้วนแต่เป็นสภาผู้อาวุโสของพันธมิตรกันทั้งนั้น จะบาดหมางกันเพราะผู้เยาว์ได้อย่างไร”

เสียงนี้เมื่อดังขึ้น ผู้บำเพ็ญทั้งหมดรอบๆ ก็ต่างจิตใจสั่นสะท้าน ชายกลางคนชุดสีเขียวครามจากวังเต๋ามหาวิวัฒน์ก้มหน้าโค้งคารวะไปทางที่ไกลๆ เป็นคนแรก

“คารวะประธานพันธมิตร”

สีหน้าของบรรพจารย์หลิงอวิ๋นกลับเป็นปกติ ก้มศีรษะคารวะเช่นกัน

เสี่ยเลี่ยนจื่อมองหลิงอวิ๋น แล้วมองไปยังบรรพจารย์วังเต๋ามหาวิวัฒน์ ใบหน้าฉายรอยยิ้มที่คนนอกมองไม่ออก โค้งคารวะทำความเคารพเช่นกัน

คิ้วงามของจอมเซียนจื่อเสวียนขมวดมุ่น หลังจากทำความคารวะแล้วก็ลุกขึ้น เดินไปทางสำนักโลกันต์ทมิฬ ไม่กี่ก้าวก็หายลับไป

จากการคารวะของคนทั้งหลาย เสียงอ่อนโยนก็ดังจากท้องฟ้ามาอีกครั้ง

“กฎก็คือกฎ หากสั่นคลอนง่ายๆ กฎระเบียบของพันธมิตรเราจะคงอยู่ได้อย่างไร

“สหายเต๋าหลิงอวิ๋น เจ้าค่อนข้างบุ่มบ่ามไปแล้ว ลงโทษไม่แบ่งผลกำไรของพันธมิตรให้เจ้าเป็นเวลาสิบปี

“สหายเต๋าเต้าเหยียน เจ้าเปลี่ยนมาทำเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน เห็นแก่มิตรภาพของเจ้ากับบรรพจารย์หลิงอวิ๋นในอดีต เรื่องนี้แม้จะสามารถเข้าใจได้ แต่กฎไม่อาจเปลี่ยนได้ ลงโทษไม่แบ่งผลกำไรของพันธมิตรให้เจ้าเป็นเวลาสิบปีเช่นกัน

“ส่วนสหายเต๋าเสี่ยเลี่ยนจื่อ นิสัยมุละทุของเจ้าก็ลงโทษเช่นเดียวกัน

“สวี่ชิงทำได้ไม่เลว ทำตามข้อเสนอที่สหายเต๋าเสี่ยเลี่ยนจื่อเสนอเมื่อในอดีต นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปมอบผลประโยชน์ระดับผู้สืบทอดมรรคา ทุกปีมอบทรัพยากรหินวิญญาณให้จำนวนแปดล้านก้อน ทุกเทือกเขาของแปดสำนักจะเปิดให้กับเจ้า ขณะเดียวกัน ทุกปีเจ้าจะได้สิทธิ์เข้าแดนวาสนาทั้งหมดของพันธมิตรแปดสำนักได้โดยไม่ต้องจ่ายค่าตอบแทนสิบครั้ง การปกป้องของสำนักจะเปิดให้กับเจ้าอีกทั้งประกาศต่อมณฑลรับเสด็จราชันทั้งมณฑล พร้อมกันนั้นข้าขอมอบสิทธิ์ในการอัญเชิญเงาของวิเศษเวทต้องห้ามทั้งหมดของพันธมิตรแปดสำนักให้กับเจ้าด้วย

“สำหรับเซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่อง จะอย่างไรก็เป็นต้นกล้า สหายเต๋าหลิงอวิ๋นเมื่อพากลับไปแล้วก็รักษาเขาให้ดี วิหคทองของข้านั้นช่วยสร้างกายเนื้อให้เขาใหม่ได้ เมื่อถึงตอนนั้นก็รีบก้าวสู่ระดับแก่นลมปราณวังสวรรค์ อนาคตก็ยังคงน่าคาดหวังเช่นเดิม

เสียงอ่อนโยนดังก้องค่อยๆ เลือนหายไป

บรรพจารย์วังเต๋ามหาวิวัฒน์เงยหน้าขึ้น หลังจากโยนเซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่องออกไปส่งๆ ราวกับสิ่งของให้กับบรรพจารย์หลิงอวิ๋นแล้วก็หันไปมองเสี่ยเลี่ยนจื่อแวบหนึ่ง ยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้งแล้วหมุนตัวจากไป

บรรพจารย์หลิงอวิ๋นเงียบนิ่ง ก้มหน้ามองหลานชายที่สลบไสล สายตาฉายแววเสียดาย แต่ที่มากกว่านั้นคือความเจ็บปวดเสียใจ หลังจากพยุงหลานชายขึ้นมาก็ไม่แม้แต่จะมองเสี่ยเลี่ยนจื่อ พุ่งตรงไปสำนักกระบี่เมฆาจรดฟ้าทันที

เสี่ยเลี่ยนจื่อเงียบนิ่งไปครู่หนึ่ง พยักหน้าให้สวี่ชิง สายตาแฝงด้วยความชื่นชม จากไปเช่นกัน

มีเพียงนายท่านเจ็ดที่ก้าวออกมาถึงข้างหน้าสวี่ชิง มองสวี่ชิงที่ได้รับบาดเจ็บ มือขวายกขึ้นสะบัด ทันใดนั้นแสงเจิดจ้าก็กระทบมาที่ร่างสวี่ชิง ทำให้บาดแผลบนร่างสวี่ชิงผสานอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หัวเราะ

“นับว่าทำได้ไม่เลว ไปเถอะ กลับไปกับข้า”

“แล้วก็เจ้า” นายท่านเจ็ดหันไปถลึงตาใส่นายกอง

นายกองน้อยเนื้อต่ำใจ แอบพูดในใจว่าตาแก่แสดงความอยุติธรรมออกมาชัดเจนขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ไม่กังวลว่าจะทำร้ายจิตใจอันเปราะบางของตัวเองเลยหรือ จะอย่างไรข้าก็เป็นลูกศิษย์ของท่านนะ อีกทั้งยังเป็นลูกศิษย์คนโตอีกด้วย!

นายกองถอนหายใจ ตามหลังนายท่านเจ็ดและสวี่ชิงที่ปิดปากสนิทอย่างว่าง่าย มุ่งหน้าไปยังสำนักเจ็ดเนตรโลหิต

ระหว่างทาง นายท่านเจ็ดอยู่ข้างหน้า สวี่ชิงและนายกองตามหลัง นายกองใช้ไหล่ชนสวี่ชิงเบาๆ

“ทำไมไม่พูดอะไรเลย”

สวี่ชิงมองนายกองแวบหนึ่ง ยังไม่พูดอะไรเช่นเดิม

“เขาแค่อ้าปากก็จะกระอักเลือดออกมา สารกาย ปราณและจิตของเมี่ยเหมิงที่เจ้าเด็กคนนี้กลืนกินลงไปอย่างยากลำบาก เขากำลังหลอมอย่างสุดกำลัง” นายท่านเจ็ดที่อยู่ข้างหน้าเอ่ยราบเรียบ

สวี่ชิงเงียบนิ่ง กลืนเลือดที่ทะลักขึ้นมาที่คอให้กลับลงไปอีกครั้ง ทำการหลอมต่อไป

นายกองได้ยินถึงตรงนี้ก็ดวงตาเป็นประกาย ถูๆ มือ

“ศิษย์น้องเล็ก ฮุบกินคนเดียวไม่ดีนะ”

สวี่ชิงอึ้ง มองนายกองอย่างคาดไม่ถึง

“ไม่เป็นไร ศิษย์พี่ใหญ่ไม่รังเกียจเจ้า เจ้าคายออกมาคำหนึ่งดีหรือไม่” นายกองตาวาววาบ

สวี่ชิงเงียบนิ่ง ก้าวเร็วๆ สามสี่ก้าวเข้าไปใกล้นายท่านเจ็ด ห่างนายกองให้ไกล

ใบหน้านายกองเต็มไปด้วยความเสียดาย

นายท่านเจ็ดหันไปถลึงตาใส่ลูกศิษย์คนโตอย่างโมโห แล้วหันไปมองสวี่ชิงอีกครั้ง

“เรื่องเมื่อครู่มองออกหรือไม่”

สวี่ชิงพยักหน้า แล้วก็ส่ายหน้า

“ประธานพันธมิตรของเราคนนี้กำลังเดินหมาก”

สวี่ชิงหรี่ตา

“เสียดาย ความสามารถในการฝึกบำเพ็ญของเขาไม่เลว แต่ฝีมือในการเดินหมากค่อนข้างย่ำแย่” นายท่านเจ็ดหัวเราะขึ้นอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

“สรุปแล้ว ในช่วงนี้เจ้ายังไม่ต้องกังวล เจ้ายังปลอดภัย จงจำไว้ว่า…คนที่ฝึกบำเพ็ญถึงระดับหวนคืนสู่อนัตตา โดยเฉพาะพวกบรรพจารย์ระดับหวนคืนสู่อนัตตาของพันธมิตรอย่างบรรพจารย์ของวังเต๋ามหาวิวัฒน์คนนั้น ในตัวของพวกเขาไม่ได้มีเพียงแค่สีเดียว

“สี เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา หากไม่ถึงในเสี้ยวพริบตาที่เจ้าเปิดมันออก เจ้าไม่มีทางได้รู้เลยว่าพวกเขาเป็นสีอะไรกันแน่

“ก็พันธมิตรน่ะนะ มีสำนักมากมาย ทุกสิ่งล้วนเพื่อผลประโยชน์ แม้ถึงขอบเขตที่สูงขึ้นไป ผลประโยชน์ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นแล้ว แต่หากเจ้าสูญเสียแล้วสูญเสียอีก เช่นนั้นหลังจากที่สูญเสียไปซ้ำๆ สิ่งที่สูญเสียไปอาจจะไม่ใช่ผลประโยชน์ แต่ถูกกลืนกินไปทั้งตัวแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน