ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 308

บทที่ 308 ราวกับวัฏจักร

แทบจะตอนที่เด็กชายอ้าปาก ประตูบ้านข้างๆ ก็เปิดออกอย่างไร้ซุ่มเสียง

พ่อแม่ของเด็กชายเดินออกมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ จ้องสวี่ชิงอย่างเย็นชา

ขณะที่ดูรางเลือน แสงยามเย็นถูกเมฆดำเคลื่อนมาบดบัง เหมือนมีเม็ดฝนพร่างพรมลงมา เสียงอัสนีครืนครันก้องอยู่ที่ขอบฟ้า สายฟ้าหลายสายแล่นปลาบสว่างไปรอบทิศ

ขณะที่ลมฝนกำลังจะเข้ามาในตำบล ขณะที่ชาวบ้านกำลังรีบร้อนกลับบ้านของแต่ละคน จังหวะที่ลมพัดเม็ดทรายบนพื้นขึ้น ใบไม้จำนวนมหาศาลก็ถูกพัดม้วน

ทั้งหมดนี้ในสายตาคนนอก คือท้องฟ้าเปลี่ยนสีตามธรรมชาติ แต่ในสายตาสวี่ชิง ฉากทั้งหมดนี้ ล้วนมาจากเด็กชายตัวน้อยตรงหน้าคนนี้ทั้งหมด

“น่าสนใจ”

สวี่ชิงหันคอ กวาดสายตามองพ่อแม่ของเด็กชายคนนั้น เขาจักรพรรดิภูตในทะเลความรู้สึกก็เปล่งแสงจ้าขึ้นมาฉับพลันตอนนี้ สะท้อนออกมาจากในตาสวี่ชิง

พริบตาต่อมา พ่อแม่ของเด็กชายก็ตัวสั่นเทม สายตาเย็นชาฉายแววพรั่นพรึงและตกตะลึง และในดวงตาของเด็กชายก็เหมือนกับสายตาของพ่อแม่ไม่มีผิดเพี้ยน

สวี่ชิงยังไม่สลายแรงกดดัน เพียงแค่หลังจากกวาดตาก็เก็บเงาเขาจักรพรรดิภูตกลับมา ไม่หันไปมองพ่อแม่ของเด็กชายอีก

เงาสองร่างนั้น ไม่มีความหมาย

เขามุ่งความสนใจไปยังเด็กชายที่กำลังฝืนยิ้มคนนั้น ร่างกายกระโจนขึ้น ร่อนลงมาที่เบื้องหน้าเขา

เด็กชายหน้าเปลี่ยนสีถอยร่นอย่างรวดเร็ว

สวี่ชิงโบกมือ ป้ายแนะนำสีขาวที่นายท่านเจ็ดมอบให้ ก็ถูกเขาสะบัดไปให้เด็กชาย

“นี่คือป้ายแนะนำคุณสมบัติเข้าเจ็ดเนตรโลหิตของพันธมิตรแปดสำนัก”

เด็กชายไม่ได้รับ แต่ปล่อยให้ป้ายแนะนำร่วงลงบนพื้น สัมผัสทรายจนเกิดเสียงใส

สวี่ชิงไม่สนใจเดินจากไป ตอนที่เดินผ่านเด็กชาย ก็เอ่ยเสียงเรียบว่า

“เจ้า อยากเป็นมนุษย์หรือไม่”

พูดจบ สวี่ชิงก็เดินต่อ เดินห่างออกไปไกลเรื่อยๆ ออกไปจากเมืองนี้

พริบตาที่เขาจากไป สายฝนเทกระหน่ำลงมา พร่างพรมทั่วไปทั้งเมือง

เสียงซ่าควบคู่มากับสายฟ้าผ่า ชะล้างพื้นดิน ชะล้างทุกสิ่งทุกอย่าง

ในม่านฝน เด็กชายกับพ่อแม่ของเขายังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อน ก้มหน้ามองป้ายแนะนำสีขาวที่ครึ่งหนึ่งจมอยู่ในน้ำฝนชิ้นนั้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง จู่ๆ เด็กชายก็เอื้อนเอ่ย

“พวกเจ้าว่า ข้าควรไปดูหน่อยหรือไม่”

พ่อแม่ของเด็กชายนิ่งเงียบไม่พูดจา

“ข้าลืมไป พวกเจ้าเป็นสิ่งที่ข้าสร้างขึ้นนี่นะ ความรู้สึกนึกคิดเป็นแบบเดียวกัน ตอบคำถามของข้าไม่ได้หรอก”

เด็กชายพึมพำแผ่วเบา จากนั้นก็มองป้ายแนะนำผาดหนึ่ง สีหน้าเผยแววหวั่นไหว

เขาไม่ใช่เผ่ามนุษย์ และไม่ใช่ต่างเผ่า เขาคือสิ่งประหลาด สิ่งประหลาดที่พิเศษมากๆ ตนหนึ่ง

พลังต่อสู้ของเขาไม่แกร่งนัก แต่กลับมีความรู้สึกนึกคิดกระจ่างชัด และยังมีสติปัญญาเหมือนเผ่าต่างๆ อีกด้วย ขณะเดียวกันเขาก็ไม่รู้ว่าทำไม นับตั้งแต่ที่มีสัญชาตญาณ ก็กระหายอยากใช้ชีวิตแบบมนุษย์ขึ้นมา

ดังนั้นหลายปีก่อนที่เขามาถึงเมืองเล็กนี้ ก็เปลี่ยนร่างตนเองเป็นเหมือนเผ่ามนุษย์ จากนั้นก็แปลงร่างพ่อแม่ออกมา

ทุกวันก็ออกไปเรียนอย่างเบิกบานใจ วนเวียนไปเรื่อยๆ

ยิ่งไปกว่านั้นทุกสองสามปี เขาก็จะลบความทรงจำเกี่ยวกับเขาของเหล่ามนุษย์ในเมืองนี้ทิ้ง ให้ทั้งหมดเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

เช่นนี้ เขาก็สามารถออกไปเรียนหนังสืออย่างเบิกบานต่อไปได้เรื่อยๆ

วันคืนเช่นนี้ เขาจำไม่ได้ว่าผ่านไปแล้วนานเท่าไร หลายปี หลายยุคสมัย

เขามองสหายในโถงศึกษาเติบโตขึ้น กลายเป็นผู้ใหญ่ แก่ชรา ตายจากไป แต่เขายังคงเป็นเช่นนี้

ขณะเดียวกันด้วยการปกป้องของเขา เมืองนี้ถึงได้ยังคงสงบสุข นี่จึงเป็นสาเหตุที่มีคนแก่และเด็กอยู่เยอะ

เรื่องเหล่านี้ พริบตาที่เขาจักรพรรดิภูตสะท้อนในดวงตาสวี่ชิงก่อนหน้านี้ก็มองออกชัดเจน ในใจมีการพิจารณา ยิ่งไปกว่านั้นที่นายท่านเจ็ดมอบป้ายแนะนำให้เด็กคนนี้ แน่นอนว่ามองทั้งหมดออก

ส่วนเด็กคนนี้จะไปเจ็ดเนตรโลหิตหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องที่สวี่ชิงต้องคิดแล้ว

เขาแค่รู้สึกว่าสิ่งประหลาดตนนี้ แตกต่างจากตนอื่นอยู่บ้างจริงๆ

ตอนนี้ท่ามกลางลมฝน สวี่ชิงกลับมาบนเรือเวทที่ลอยอยู่กลางอากาศ ตอนที่ย่างเข้าไป นายท่านเจ็ดก็ไม่ถามไถ่ สะบัดแขนเสื้อ เรือเวทพุ่งครืนครันออกไปในพริบตา

ระหว่างทางกลับ นายท่านเจ็ดก็ไม่ได้รีบร้อน แต่ยังเดินเล่นเรื่อยเปื่อยอีกด้วย

บางครั้งก็พาสวี่ชิงกับติงเสวี่ยไปยังเมืองใหญ่ นั่งยองๆ อยู่บนต้นไม้หน้าประตูคฤหาสน์คนรวยหลังใหญ่ สังเกตคุณชายร่ำรวยคนหนึ่งในนั้น

บางครั้งก็ไปยังรัฐเล็กๆ ไปดูผู้คนที่ยากลำบากเหล่านั้น ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

และบางครั้ง ก็ไปสถานที่ที่ดูคล้ายกับฐานที่มั่นคนเก็บกวาด สังเกตคนทั้งหมดที่นั่น เมื่อเจอคนที่น่าสนใจ เขาก็จะถามสวี่ชิงกับติงเสวี่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มว่าคนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

หากเจอคนที่เหมาะสม นายท่านเจ็ดก็จะส่งป้ายแนะนำสีขาวชิ้นหนึ่งให้สวี่ชิง แล้วให้สวี่ชิงไปมอบให้

คนที่ได้รับป้ายแนะนำจากนายท่านเจ็ดล้วนเป็นเด็กหนุ่มเด็กสาวที่อายุไม่มากนัก

ในบรรดานั้นมีทั้งศิษย์จากตระกูลมั่งคั่ง มีปัญญาชนที่ยากจน และบางคนเป็นยาจกหรือไม่ก็เด็กน้อยที่หน้าเหลืองผอมโซ

หลังจากมอบให้ไปมาก ในสมองสวี่ชิงก็ฉายภาพของตนเองในฐานที่มั่นคนเก็บกวาดในอดีต ตอนนั้น คนที่ติดตามข้างกายนายท่านเจ็ดคือผู้ติดตามของเขา

ครั้งนี้ที่ออกมาภายนอก คนติดตามจะมาด้วยก็ไม่สะดวก สวี่ชิงจึงต้องมาทำเรื่องนี้แทน

และสวี่ชิงค่อยๆ มองออกแล้ว ว่าคนที่ได้รับป้ายแนะนำจากนายท่านเจ็ด ล้วนมีจุดที่พิเศษบางอย่างทุกคน

อย่างเช่นคุณชายที่ร่ำรวยคนนั้น วิญญาณกับกายเนื้อ ดูไม่ค่อยจะเข้ากันกันนัก คนนอกอาจจะมองไม่ออก แต่หลังจากที่จักรพรรดิภูตคีรีฉายขึ้นในดวงตาสวี่ชิง ก็มองออกทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน