ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 315

บทที่ 315 รัชทายาทรัฐม่วงคราม

ลมหนาวพัดมาจากทางเหนือ มาพร้อมด้วยความเย็นชานำน้ำค้างแข็งปูมาทั่วพื้น พัดมายังชายขอบป่าที่ระยะทางห่างจากสมาพันธ์แปดสำนักอีกเจ็ดวันแห่งนี้

ฤดูหนาวมาถึงในเสี้ยวขณะนี้เอง

ใบไม้ร่วงหอบม้วนท่ามกลางสายลมแล้วร่วงหล่น สุดท้ายก็แห้งไปพร้อมกับความชื้นที่เหลือ หาหลุมฝังศพของตัวเองเจอ ฝังรวมไปกับดินโคลน ทำให้ดินแข็งขึ้นเรื่อยๆ

โดยเฉพาะในยามราตรี ความหนาวเหน็บนี้ก็เย็นยะเยือกขึ้นอีกหลายส่วน

สวี่ชิงย่อตัว มือถือกริช ตั้งท่าเตรียมพร้อมโจมตี

เขาไม่รู้ว่าครั้งนี้จะหลบซ่อนได้สำเร็จหรือไม่ ตอนนี้ทำได้เพียงแค่สะกดความกังวลในใจลงไปในระดับสูงสุด ทำให้ใจสงบลง ขบคิดว่าทำไมพ่อลูกเซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่องถึงมาปรากฏที่นี่อย่างพอดิบพอดี และสำนักตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง

กลุ่มคนทั้งสี่คนนั้นนอกจากพ่อลูกเซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่อง ระลอกคลื่นพลังที่แผ่ออกมาจากร่างของคนที่สวมชุดคลุมยาวสีดำทั้งสองคนนั้นสร้างความกดดันให้กับสวี่ชิงอย่างมาก ความรู้สึกอันตรายเป็นตายรุนแรงเป็นอย่างยิ่ง เลือดเนื้อทั่วทั้งร่างเหมือนกำลังร้องเตือนเขา

โดยเฉพาะเงาร่างหน้าสุดในชุดคลุมยาวสีดำที่สวมหน้ากากเสี้ยวหน้าเทพเจ้าร่างนั้น ทุกที่ที่เดินผ่าน มิติล้วนบิดเบี้ยว

ส่วนคนชุดคลุมยาวสีดำคนที่สองที่อยู่ข้างหลัง เมื่อสวี่ชิงเห็น ใจก็ยิ่งเคร่งเครียด จำกลิ่นอายในตัวของอีกฝ่ายได้ เหมือนจะเป็นคนที่ลงมือกับตนในสำนักเจ็ดเนตรโลหิตเมื่อวันนั้น

ภาพนี้ทำให้สวี่ชิงยิ่งระมัดระวังตัว

และในตอนนี้เอง คนกลุ่มนี้ก็พลันหยุดละงัก

ในลมหนาว คนสวมชุดคลุมยาวสีดำสองคนนั้นและพ่อลูกเซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่องมองมาทางที่สวี่ชิงซ่อนตัว

รูม่านตาสวี่ชิงหดเล็ก เขารู้ว่าตัวเองหนีไม่รอดแล้วแล้ว ทว่า ยังไม่ทันที่เขาจะเคลื่อนไหวอะไร คนชุดคลุมยาวสีดำที่สวมหน้ากากเสี้ยวหน้าเทพเจ้าจู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา ดึงสายตากลับมา แล้วเดินจากไปไกล

แต่ถังหูลู่ไม้นั้นและแผ่นหยกแผ่นหนึ่งลอยออกมาจากมือเขา แล้วมาร่วงลงบนหญ้าแห้งข้างหน้าสวี่ชิง

ในตอนที่สายตาของสวี่ชิงจ้องเพ่ง เงาร่างของคนกลุ่มนั้นก็กายไปในราตรีมืดเวิ้งว้าง หายไปไร้ซึ่งร่องรอย

สวี่ชิงขมวดคิ้ว เขารู้ว่าเมื่อครู่ตนถูกพบตัวแล้ว แต่อีกฝ่ายไม่เพียงแต่ไม่ลงมือเท่านั้น แต่ยังโยนของสองชิ้นมาอีกด้วย

เรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล

ในดวงตาสวี่ชิงฉายแววคร่ำเคร่ง นานหลังจากนั้นเขาถึงก้มหน้ามองไปยังถังหูลู่และแผ่นหยกที่อยู่บนพื้น มองประเมินอย่างละเอียด

สุดท้ายก็ไม่สนใจถังหูลู่ไม้นั้น แต่กลับหยิบแผ่นหยกชิ้นนั้นขึ้นมาหลังจากที่ตรวจสอบแล้วว่าไม่มีปัญหา ทั้งยังสวมถุงมือไว้ด้วย

หลังจากตรวจดูอีกครั้งในมือ สายตาของสวี่ชิงก็ฉายแววเด็ดเดี่ยว เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล และคำตอบเห็นได้ชัดว่าอยู่ในแผ่นหยก ดังนั้นจึงแผ่ประสาทรับรู้ออกมาตรวจดู

ในสมองมีข้อความชุดหนึ่งลอยขึ้นมาทันที

“น้องพี่ ไม่เจอกันนานเลย”

หกตัวอักษรนี้ทำให้จิตใจของสวี่ชิงสั่นสะท้าน ในดวงตาฉายแววไม่อยากเชื่อออกมา หัวใจเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่อาจควบคุมได้ รีบอ่านต่อไปทันที

“เจ้าน่าจะรู้ว่าข้าเป็นใคร ความจริงสิ่งที่ข้าคิดถึงที่สุดก็คือภาพฉากทุกภาพในตอนที่พวกเราเป็นเด็ก

“ชาติที่แล้วข้ามีพี่น้องมากมาย แต่ไม่ได้สัมผัสกับความอบอุ่นบนโลกสักเท่าไร สิ่งที่ได้เจอล้วนเป็นความเย็นชาและแผนการ ไม่ว่าจะเป็นเสด็จพ่อหรือพี่ชายพี่สาวน้องชายน้องสาวพวกนั้น ล้วนเหมือนกันหมด

“ดังนั้นชาตินี้ข้าจึงคิดถึงมาก ไม่ว่าจะเป็นท่านพ่อท่านแม่ หรือเป็นเจ้า…โดยเฉพาะเจ้าที่ชอบร้องไห้ขี้มูกโป่ง”

สวี่ชิงร่างสั่นเทิ้ม ลมหายใจหอบถี่ทันที กำแผ่นหยกสื่อเสียงเอาไว้แน่น ข้างหูมีเสียงวิ้งดังสะท้อน เขาพลันเงยหน้ามองไปทางที่คนกลุ่มนั้นหายไป ในใจมีคนชุดคลุมยาวสีดำสวมหน้ากากเสี้ยวหน้าเทพเจ้าคนนั้นผุดขึ้น

และข้อความในแผ่นหยกก็ยังคงปรากฏขึ้นในหัว

“แต่ในเสี้ยวขณะที่ความทรงจำชาติที่แล้วของข้าตื่นขึ้น หากข้าไม่สังเวยเมืองที่สมบูรณ์เมืองหนึ่ง ทำพิธีต่อเทพเจ้า ข้าก็ไม่อาจเกิดใหม่ได้ จะต้องเหี่ยวแห่งตายไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน