ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 355

บทที่ 355 วิญญาณอาฆาตจักรพรรดิภูต

“ใต้เท้า เป็นเจ้าหนูคนนี้ เขาชื่อสวี่ชิงขอรับ

“นอกจากนี้เขายังมีผู้ร่วมมืออีกคนหนึ่ง จากการสืบคือศิษย์พี่ของเขา ชื่อเฉินเอ้อร์หนิว ส่วนคนที่สามก็สืบได้กระจ่างแล้ว เป็นธิดาเทพของสำนักเต๋านอกวิถีมณฑลรับเสด็จราชัน ชื่อว่าชิงชิว อยู่ระหว่างการเดินทางเช่นกัน ไม่กี่วันนี้ก็จะมาถึง”

สีหน้าของชายชราฉายแววแปลกประหลาด ก่อนจะพูดต่อไป

“เรื่องที่ทั้งสามคนนี้ทำยิ่งเพิ่มความบ้าคลั่งให้กับโยวจิง ดังนั้นจากการวิเคราะห์ของข้า พวกเขาน่าจะเป็นคนที่โยวจิงเกลียดที่สุดในตอนนี้”

ชายกลางคนพยักหน้า

“ยังไม่ต้องรีบร้อน พวกเราลองลงมือกันเองก่อน หากสุดท้ายยังไม่อาจทำให้จิตใจของโยวจิงแตกสลาย ทำให้พวกเราค้นวิญญาณไม่ราบรื่น ก็พาพวกเขาไปกระตุ้นโยวจิงสักหน่อย

“แล้วก็สวี่ชิงคนนี้ไม่เลวเลย นิสัยใจคอก็ดี หากเขามีความสามารถมาเป็นผู้ครองกระบี่ได้ ก็นับว่าเป็นต้นกล้าที่ดี

“ช่วงนี้เขตปกครองบนเตรียมเปิดแดนต้องห้ามเซียนบรรพกาลอีกครั้ง เพื่อรับมือกับสัญญาณฟื้นฟูที่เกิดขึ้นบ่อยๆ ของมณฑลต่างๆ ดังนั้นการทดสอบครั้งนี้ พวกเจ้าเพิ่มความโหดเหี้ยมขึ้นได้เล็กน้อย ยุคสมัยไม่เหมือนเดิมแล้ว สิ่งที่พวกเราต้องการคือหมาป่า มิใช่สุนัขบ้าน”

ชายชราได้ยินคำว่าแดนต้องห้ามเซียนบรรพกาลสี่คำนี้ก็หน้าเปลี่ยนสี

“จะเปิดแดนต้องห้ามเซียนบรรพกาลอีกครั้งหรือ ที่นั่นไม่ได้ลือกันว่าพบเทพที่ไม่รู้จักกำลังนิทราหรอกหรือขอรับ

“ใช่แล้ว คนคิดว่าเคราะห์ภัยของแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์มาจากเสี้ยวหน้าเทพเจ้าบนท้องฟ้าเท่านั้น แต่กลับไม่รู้…จากบันทึก ในยุคที่เจ้าเหนือหัวจักรพรรดิโบราณคนนั้นจำต้องจากไป เทพเจ้าที่มาเยือนไม่ได้มีเพียงเสี้ยวหน้าเท่านั้น ยังมีอีกจำนวนมากที่ซ่อนตัวอยู่

“ไม่รู้ว่าเหล่าองค์ท่านกำลังรออะไร เขตปกครองบนมีความคิดจะเปิดอีกครั้ง บางทีก็รับคำสั่งไปพิสูจน์สักหน่อย” ชายกลางคนส่ายหน้า หันหลังจากไป

มีเพียงชายชรายืนอยู่ที่เดิม สีหน้ามีร่องรอยซับซ้อน ถอนหายใจเบาๆ ออกมา ร่างค่อยๆ เลือนหายไป

เวลาหมุนผ่านไปช้าๆ เจ็ดวันผ่านไป

ในเวลาเจ็ดวันนี้สวี่ชิงก็กลับมาใช้ชีวิตเช่นในอดีต ทุกวันเขาล้วนไปที่ลานพิธีเต๋า ตั้งใจเรียนที่นั่น เรียนวิชาความรู้สมุนไพรมากมาย

ไม่มีใครส่งสารท้าประลองมาให้เขาอีก ทำให้สวี่ชิงกลายเป็นคนที่สองที่ไม่มีใครกล้าท้าประลองของสำนักต่างๆ

ในระหว่างนี้ผู้สืบมรรคาของสำนักเซียนล้ำบารมีก็กลับมาแล้ว

การกลับมาของเขาสร้างแสงพรายรุ้งทั่วฟ้า เหมือนว่าเคล็ดวิชาของเขาเพิ่งจะบริบูรณ์ ยังทำได้ไม่ถึงขั้นเก็บซ่อนได้โดยสมบูรณ์ สร้างความสนใจนับไม่ถ้วน สวี่ชิงเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้าเช่นกัน

เขาสัมผัสได้ถึงพลังกดดันกลุ่มหนึ่งจากในแสงพรายรุ้งรอบกายของผู้สืบมรรคาคนนั้น

และหลังจากที่ผู้สืบมรรคาคนนี้กลับมา สำนักเซียนล้ำบารมีก็เป็นปกติทุกอย่าง เขาไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาเรื่องจากการตายของหลี่จื่อเหลียง เหมือนว่าในใจเขา หลี่จื่อเหลียงไม่เกี่ยวอะไรอะไรกับเขา

“เป็นเขาอย่างนั้นหรือ” สวี่ชิงพึมพำ เขาไม่แน่ใจ แต่นี่ก็ไม่ส่งอิทธิพลต่อความระมัดระวังและการเตรียมพร้อมป้องกันของเขา

นอกจากนี้ ในเจ็ดวันนี้ ผลเก็บเกี่ยวที่มากที่สุดของสวี่ชิงก็คือการพัฒนาทางด้านวิถีลูกกลอน

โดยเฉพาะชายชราที่ลานพิธีเต๋า ในการบรรยายครั้งหนึ่งได้เอ่ยแนวความคิดขึ้นมา แนวความคิดนี้อีกฝ่ายพูดตรงๆ ว่ายังไม่สมบูรณ์ นับได้เพียงเอามาใช้สนับสนุนเท่านั้น

นั่นก็คือการแยกแยะสมุนไพรที่ไม่รู้จัก

จากเส้นลมปราณของมันวิเคราะห์วงศ์ จากวงศ์วิเคราะห์คุณสมบัติ จากคุณสมบัติวิเคราะห์สรรพคุณยา จากสรรพคุณยาตัดสินว่าเป็นหยินหรือหยาง วิธีการวิเคราะห์ทั้งชุดนี้เปิดแนวความติดใหม่ให้กับสวี่ชิง

และเขานึกย้อนถึงความรู้เรื่องสมุนไพรที่ตนมี พบว่าวิธีการแยกแยะวิธีนี้แม้จะไม่ถูกทั้งหมด แต่อย่างน้อยก็มีแปดส่วนที่ถูกต้อง

แม้หนทางวิถีลูกกลอน ห่างเพียงเล็กน้อยก็ห่างกันราวฟ้ากับเหว แต่สำหรับผู้บำเพ็ญวิถีลูกกลอน มีวิธีแยกแยะเพิ่มขึ้นอีกสักหน่อยก็มีประโยชน์อย่างมาก ในด้านการบุกเบิกพัฒนาสมุนไพรตัวใหม่

นอกจากนี้สวี่ชิงยังได้ยินคำว่าสมุนไพรคุณสมบัติเทพคำนี้จากชายชราบนลานพิธีเต๋าอีกด้วย

สมุนไพรคุณสมบัติเทพ สวี่ชิงทั้งไม่คุ้นเคยแต่ก็คุ้นเคย ไม่คุ้นเคยเพราะในตำราสมุนไพรของปรมาจารย์ไป่ มีการจดบันทึกเกี่ยวกับมันไม่มาก ส่วนคุ้นเคยเพราะนับจากที่เขาคลุกคลีกับสมุนไพร ก็ตามหาหญ้าที่มีคุณสมบัติเทพมาโดยตลอด

แต่จวบจนหัวหน้าเหลยจากไป จวบจนถึงตอนนี้ เขาก็ยังหาไม่เจอ

นั่นก็คือดอกลิขิตฟ้าที่สามารถต่อชะตาชีวิตได้

“ดอกลิขิตฟ้า มีอีกชื่อว่าเพลิงต่อชะตา สมุนไพรแห่งเทพเจ้า เป็นการกลายพันธุ์ประหลาดมาจากพืชตระกูลไม้ซ้อนอันมหัศจรรย์ การเปลี่ยนแปลงนี้มีบันทึกไว้เจ็ดสิบสามชนิด แต่มีเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถนำมาใช้เป็นยารักษาโรคได้ เติบโตอยู่ในเขตพื้นที่ต้องห้ามทุกที่อย่างไม่มีกฎเกณฑ์ จำนวนมีอยู่น้อยถึงน้อยมาก

“สรรพคุณสามารถรักษาอวัยวะที่ขาดหายให้งอกใหม่ ฟื้นคืนชีวิต นอกจากบาดแผลทางจิตวิญญาณแล้ว ยังใช้กับการแพทย์ทั่วไปได้ทุกแขนง”

ลานพิธีเต๋าข้างหน้า ชายชรานั่งขัดสมาธิอยู่ตรงนั้น เอ่ยราบเรียบ ถ่ายทอดความรู้ให้กับผู้บำเพ็ญที่ฟังบรรยายเรื่องสมุนไพรที่นี่

สำหรับเขาแล้ว ความรู้เรื่องสมุนไพรและลูกกลอนเป็นทั้งของตน และเป็นทั้งของเผ่ามนุษย์ ดังนั้นต่อให้คนที่ฟังไม่เยอะ แต่เขาก็ยังคงยืนหยัดมาถ่ายทอดความรู้

กระทั่งว่าเมื่อหลายปีก่อนเขายังพเนจรไปทั่ว ไปบรรยายถ่ายทอดความรู้ด้านสมุนไพร ยาลูกกลอนไปในเขตเผ่ามนุษย์ต่างๆ เพียงแต่ช่วงนี้อายุของเขามากแล้ว อายุขัยใกล้หมดสิ้นเต็มที มีใจแต่ไร้ซึ่งกำลัง จึงไม่ออกไปข้างนอก

แต่อยู่ที่โถงครองกระบี่ สอนความรู้เรื่องสมุนไพรให้กับผู้บำเพ็ญไร้สังกัด

เนื่องจากพบเจอนักเรียนมามากมาย ดังนั้นสำหรับผู้บำเพ็ญที่มาฟังคำบรรยายไปๆ มาๆ เหล่านี้ ก็ล้วนไม่สนใจทั้งนั้น มาก็ดี ไปก็ช่าง เขาล้วนไม่สนใจ

“พืชที่มีคุณสมบัติเทพที่ว่า ดูจากต้นกำเนิดของมันแล้วเป็นการเปลี่ยนแปลงระดับขั้นชีวิต ข้าหลายปีมานี้กระทั่งว่าศึกษาค้นคว้าเรื่องนี้มาโดยตลอด พืชพรรณประเภทนี้เหมือนจะสามารถปรับตัวเข้ากับโลกหลังจากที่เทพเจ้ามาเยือนได้ดีกว่าเผ่าพันธุ์ที่มีเลือดเนื้อ

“ข้าจึงมักคิดว่า บางทีพืชพรรณคุณสมบัติเทพอาจจะเป็นทิศทางการการศึกษาค้นคว้าเทพเจ้าของเผ่าพันธุ์อื่นๆ”

สวี่ชิงฟังถึงตรงนี้ร่างกายก็สะท้านเฮือก เขาพลันนึกถึงเทียนประทีป นึกถึงไป๋ลี่ในตอนนั้นขึ้นมา

ในตัวไป๋ลี่ก็มีต้นไม้วิญญาณต้นหนึ่งเช่นกัน สุดท้ายหลอมรวมเป็นหนึ่งไปกับต้นไม้วิญญาณ และเคยปะทุระลอกคลื่นพลังคุณสมบัติเทพออกมาในระดับหนึ่งด้วย จากนั้นเขาก็คิดถึงเซิ่งอวิ๋นผู้ปราดเปรื่อง

เขาไม่รู้ว่าศึกที่สำนักนำบารมีตอนนั้นในตัวของร่างทดสอบเทพเจ้าร่างนั้นมีต้นไม้วิญญาณหรือไม่ จุดนี้เขาคิดว่าเดี๋ยวจะกลับไปถามอาจารย์สักหน่อย

จะอย่างไรร่างทดสอบเทพเจ้าร่างนั้นยังอยู่ในสำนักเจ็ดเนตรโลหิต อาจารย์ของตนกำลังศึกษาค้นคว้ามันอยู่

คิดถึงตรงนี้สวี่ชิงก็ตั้งใจฟังต่อ บางครั้งเจอกับเนื้อหาที่ชายชราบรรยายลึกเกินไป เขาไม่สะดวกไปถาม ก็หยิบตำราสมุนไพรออกมาจดเอาไว้ ไว้ไปศึกษาค้นคว้าภายหลัง

ผู้บำเพ็ญที่ฟังบรรยายคนอื่นๆ ส่วนมากล้วนเป็นเช่นนี้ ประเดี๋ยวๆ ก็จดบันทึกเหมือนกัน

เวลาก็ผ่านไปอีกครึ่งเดือนเช่นนี้เอง

สวี่ชิงจมอยู่ในการศึกษาเรียนรู้ แต่จะอย่างไรก็มีวันที่ต้องเลิกรา พลบค่ำของวันนี้ จากการบรรยายเนื้อหาเรื่องสมุนไพรคุณสมบัติเทพที่จบลงโดยสมบูรณ์ เขาก็เงยหน้าขึ้น มองไปยังผู้บำเพ็ญที่มาฟังคำบรรยายเจ็ดแปดคนนี้โดยมีสวี่ชิงรวมอยู่ในนั้นด้วย

“หลังจากนี้พวกเจ้าไม่ต้องมาแล้ว บทเรียนพื้นฐานของสมุนไพรข้าบรรยายจบแล้ว รอเมื่อวิถีลูกกลอนของพวกเจ้าทะลวงได้ถึงขอบเขตที่สูงกว่านี้ค่อยมาหาข้า ข้าจะบรรยายบทที่สูงขึ้นให้ฟัง

“นอกจากนี้ ชีวิตนี้ข้าไม่รับลูกศิษย์ เพราะสิ่งที่บรรยายไปไม่ใช่สมบัติส่วนตัว เป็นศิษย์หรือไม่เป็นศิษย์ไม่มีอะไรแตกต่าง เวรกรรมก็ลดน้อยลงด้วย”

ชายชราเอ่ยราบเรียบ สายตากวาดไปยังคนที่อยู่ข้างล่างทั้งหลาย ไม่ได้หยุดอยู่ที่ใครทั้งนั้น มีเพียงที่ตำรายาในมือสวี่ชิงเท่านั้นที่เหมือนจะมองอยู่นานหน่อย

สวี่ชิงและคนอื่นๆ ที่นี่ต่างรีบลุกขึ้น โค้งคารวะชายชราด้วยสีหน้าเคารพนอบน้อม

แม้ต่างจะไม่ใช่ศิษย์อาจารย์ที่แท้จริง แต่การสอนในเวลาเดือนกว่านี้ก็นับว่าเป็นบุญคุณ

แต่ในนั้นก็ยังมีผู้บำเพ็ญสามคนที่สีหน้าฉายความเสียดาย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาคิดอยากใช้ความตั้งอกตั้งใจของตัวเอง ช่วงชิงโอกาสขอฝากตัวเป็นศิษย์

อย่างไรเสียคนที่ฟังบรรยายอยู่ที่นี่ล้วนแต่เป็นผู้มีความรู้ด้านสมุนไพรทั้งนั้น พวกเขารู้ดีว่าความลึกซึ่งด้านวิถีสมุนไพร ยาลูกกลอนของชายชราบรรลุถึงขั้นสุดยอดแล้ว

และคนแบบนี้สอนหนังสืออยู่ที่โถงกระบี่ ตัวตนของเขาในโถงครองกระบี่จะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน

ความจริงแล้วไม่ใช่แค่ที่ลานพิธีเต๋าแห่งนี้ที่เป็นแบบนี้ ที่ลานพิธีเต๋าแห่งอื่นในเมืองมรรคาสวรรค์ที่บรรยายวิชาเวทการฝึกฝน หรือจะเป็นที่ฝึกฝนการใช้อาวุธ คนที่ฟังคำบรรยายส่วนใหญ่ล้วนมีความหวังเช่นนี้กันทั้งนั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน