ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 377

บทที่ 377 เยี่ยมเทพวิญญาณโยวจิง

เสียงของเทพวิญญาณโยวจิงเสนาะหู ราวกับเป็นหญิงชนชั้นสูงนั่งตัวตรง เอ่ยอย่างสงบนิ่ง

พูดออกมาชัดถ้อยชัดคำ ทุกตัวอักษรเย่อหยิ่งเย็นชา ทุกถ้อยวาจาเผยความรู้สึกที่สูงส่งกว่าออกมา

หลังจากสวี่ชิงได้ยินก็สีหน้าเป็นปกติ ส่วนชิงชิวข้างๆ กลับรู้สึกไม่เต็มใจอย่างมาก

อันที่จริงที่ถูกพามาที่นี่ ทำให้สมองนางอดคิดถึงสิ่งที่ประสบพบเจอในวันนั้นไม่ได้ ทั้งๆ ที่ตนเองได้มาน้อยที่สุด แต่กลับต้องเฉลี่ยความรับผิดชอบกัน

มีเพียงนายกองทางนั้นที่ดวงตาเปล่งประกาย ความคิดโลดแล่นอย่างรวดเร็ว

เพราะเรื่องประกายแสงหนึ่งจั้งก่อนหน้านี้ หลายวันนี้ที่เขาออกจากบ้านทุกครั้งก็ล้วนรู้สึกว่าคนอื่นมองตนด้วยสายตาที่ผิดปกติ

ยิ่งตอนที่เขาสังเกตเห็นเวลาที่พวกผู้ครองกระบี่เห็นเขา เหมือนจะค่อนข้างระวังตัว

เรื่องนี้ขณะที่ทำให้เขารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจก็รู้สึกร้อนใจมากด้วย เขารู้สึกว่าตนเป็นผู้ครองกระบี่แล้ว ไยรู้สึกราวกับทุกคนมองตนเหมือนเห็นไส้ศึกเช่น

‘เหล่าผู้อาวุโสครองกระบี่จะต้องจับตาดูอยู่แน่ นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากแล้ว ข้าจะต้องเบี่ยงเบนความสนใจเรื่องประกายแสงหนึ่งจั้งให้ได้ ทำให้เหล่าผู้อาวุโสครองกระบี่เห็นประกายในตัวข้า’

นายกองสูดลมหายใจลึก ก้าวออกไปด้านหน้า ย่างก้าวมั่นคง พร้อมกับความยึดมั่น รัศมีอำนาจก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วย

ผู้ครองกระบี่กลางคนที่เดินอยู่ด้านหน้าสุดคนนั้นก็เหมือนสังเกตเห็น หันหน้ากลับมากวาดตามองนายกองผาดหนึ่ง เบ้ปากไม่พูดจา

เห็นเช่นนี้ ความเชื่อมั่นในใจนายกองก็ยิ่งแรงกล้าขึ้น

ทั้งสามคนก็เดินมาถึงส่วนลึกสุดของบันไดด้วยการนำทางของผู้ครองกระบี่กลางคนเช่นนี้

กรงสีแดงกรงหนึ่งปรากฏขึ้นเบื้องหน้าพวกเขา

กรงนี้สร้างขึ้นจากแท่งเล็กๆ สีเลือดหลายแท่งประกอบกัน ช่องว่างระหว่างกันมีม่านแสงสีแดงโปร่งใส ขณะที่ดูหนาแน่น ก็เห็นอักขระนับไม่ถ้วนไหลเวียนอยู่บนม่านแสงได้

จากแสงที่เจิดจ้าของอักขระ จินตนาการได้ว่าด้านในจะต้องมีอำนาจสะกดที่น่าสะพรึงอยู่แน่นอน

ในกรงสีแดง มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่

หญิงสาวคนนี้สวมชุดกรุยกรายเหนือศีรษะสวมกวานหงส์ ผิวขาวนวลหน้าตาสวยสะพรั่ง บุคลิกก็ยอดเยี่ยม มองเพียงผาดเดียว ก็ทำให้ใจเต้นระส่ำขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่

ตอนนี้นางถือชามน้ำแกงเม็ดบัว จรดที่ริมฝีปาก ลิ้มรสอย่างละเมียดละไม

เป็นเทพวิญญาณโยวจิงนั่นเอง

ร่างนางภายใต้การสะกดของกรง หาใช่ร่างใหญ่โตมโหฬารอีกต่อไป แต่อยู่ในสภาวะปกติ

เมื่อเห็นใบหน้าไร้ตำหนิของนาง ก็จินตนาการไม่ออกว่ายามปกติที่นางกินหมื่นเผ่าเพื่อความสำราญอยู่ในเขาไตรวิญญาณสะกดมรรคา เลือดของมนุษย์สามัญที่ท่วมอยู่ในปากนางแทบจะกลายเป็นทะเลได้

และเมื่อสวี่ชิงทั้งสามคนมาถึง ก็ทำดึงดูดความสนใจของนาง

หลังจากเห็นร่างเงานอกกรง สีหน้าของนางเป็นปกติ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ยังคงรักษาสงบนิ่งของตนเองเอาไว้ ดื่มน้ำแกงเม็ดบัว เคี้ยวเบาๆ แล้วกลืนลงไปช้าๆ

“เทพวิญญาณโยวจิง มีคนมาเยี่ยมเจ้า” ผู้ครองกระบี่กลางคนเดินมาด้านหน้ากรงสีเลือด เอ่ยเสียงเรียบ

เทพวิญญาณโยวจิงหัวเราะเบาๆ เสียงหนึ่ง สายตาจดจ้องไปที่ร่างพวกสวี่ชิงทั้งสาม

“ที่แท้ก็คิดจะให้มดปลวกสามตัวนี้มากระตุ้นอารมณ์ของข้าหรือ ไม่มีประโยชน์ เจ้ามดปลวกสามตัวนี้สักวันหนึ่งข้าจะออกไปเด็ดหัวทีละตัวอยู่แล้ว

“ต้องขอบคุณพวกเจ้าเลย ที่ทำให้ข้าได้จดจำหน้าตาของพวกเขาให้ชัดขึ้น”

เทพวิญญาณโยวจิงยิ้มพลางกวาดตามองร่างของสวี่ชิงทั้งสามคน ราวกับกำลังจดจำให้แม่นยำยิ่งขึ้น

ผู้ครองกระบี่กลางคนสีหน้าไร้อารมณ์ ถอยหลังไปไม่กี่ก้าว มองพวกสวี่ชิงทั้งสาม

ภารกิจของเขาคือพามาที่นี่ จากนี้ก็ดูว่าพวกเขาจะกระตุ้นเทพวิญญาณโยวจิงได้สำเร็จหรือไม่

สวี่ชิงสีหน้าเป็นปกติ เขาไม่สนใจเทพวิญญาณโยวจิง ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่รู้ว่าจะกระตุ้นอย่างไร หญิงชุดแดงชิงชิวข้างๆ ก็เช่นกัน รู้สึกว่าไม่ค่อยจะเกี่ยวข้องกับนาง จึงไม่จำเป็นต้องออกแรงมากเกินไป

แต่เวลานี้จู่ๆ นายกองก็เดินไปอยู่หน้ากรงสีแดง มองน้ำแกงเม็ดบัวในมือของเทพวิญญาณโยวจิง เอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ท่านยายโยวจิง น้ำแกงเม็ดบัวนี่อร่อยหรือไม่ขอรับ”

“ไสหัวไป” เทพวิญญาณโยวจิงเอ่ยเสียงเรียบ

นายกองเลิกคิ้ว นั่งลงหน้ากรงขัง พิจารณาเสื้อผ้าของเทพวิญญาณโยวจิง ขมวดคิ้ว

“ท่านยาย ไยข้าถึงไม่เคยเห็นชุดนี้ของท่านในถ้ำพำนักเลย ท่านสวมมานานเพียงใดแล้วนี่”

เทพวิญญาณโยวจิงไม่สนใจ ดื่มน้ำแกงเม็ดบัวจนหมด หลับตาลงเริ่มนั่งสมาธิ

เห็นเช่นนี้ ผู้ครองกระบี่คนนั้นก็แอบส่ายหัว เขารู้สึกว่าครั้งนี้ก็น่าจะไม่สำเร็จ

แต่ขณะที่เกิดความคิดนี้ขึ้นมาในใจ นายกองก็กระแอมไอ ตบไปที่ถุงใส่ของ ทันใดนั้นเศษชิ้นส่วนเสื้อผ้าหลายชิ้นก็โผล่ออกมา เขาจึงหยิบขึ้นมาโบก

“ท่านยาย ดูสิว่านี่คืออะไร”

เทพวิญญาณโยวจิงยังคงหลับตา

นายกองไม่สนใจความเย็นชาของเทพวิญญาณโยวจิงเลยแม้แต่น้อย ถุงเก็บของของเขาราวกับล้วงออกมาได้ไม่จบไม่สิ้น เวลานี้หยิบเศษชิ้นส่วนเสื้อผ้าออกมาไม่หยุด

หยิบพลางพูด เสื้อผ้าเหล่านั้นค่อยๆ ทับถมกันจนกลายเป็นภูเขาขนาดย่อม

“ข้ายังมีอีกมาก แล้วยังมีผ้าคาดอกตัวใหญ่ตัวนี้ด้วย…”

ผู้ครองกระบี่กลางคนข้างๆ ในใจเกิดระลอกคลื่นบางอย่างขึ้นมา มองเสื้อผ้าเหล่านั้น จากนั้นก็มองนายกอง ไม่พูดอะไร

ชิงชิวยิ่งรู้สึกรังเกียจ

สวี่ชิงสีหน้าแปลกประหลาด มองความทุ่มเทของนายกองออก เดาได้แล้วว่าทำไมอีกฝ่ายจึงทำเช่นนี้

ส่วนเทพวิญญาณโยวจิงที่หลับตาอยู่ เมื่อได้ยินว่ามีเสื้อชั้นในก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง มองเสื้อผ้าที่คุ้นเคยเหล่านั้น มองความยับเยินของพวกมัน หลังจากนางจ้องอยู่ครู่หนึ่ง มองไปทางนายกอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน