ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 4

บทที่ 4 แขกไม่ได้รับเชิญ

พริบตาที่หันตัวกลับ สวี่ชิงกวาดตามองด้านหลังอย่างรวดเร็ว

เขามองเห็นว่าห่างออกไปเจ็ดแปดจั้ง มีคนเจ็ดคนยืนอยู่ในตำแหน่งที่ต่างกัน กระจายตัวบีบเข้ามาหาตนเอง

ทั้งเจ็ดคนล้วนเป็นผู้ใหญ่ มีทั้งชายและหญิง ส่วนใหญ่สวมเสื้อขนสัตว์ สีเทาเข้ม มีถุงหนังแขวนอยู่มากมาย

ทุกคนล้วนมีอาวุธ เดินแยกกระจัดกระจาย

สามคนในนี้ถือธนู และมีสองคนถือดาบ แต่ละคนล้วนไม่ยอมหันหลังให้ฝ่ายตรงข้ามคล้ายอยู่ในท่าทีป้องกัน

มีคนหนึ่งมือสวมถุงมือ ยืนอยู่ด้านหน้าตรงกลางสุดลำพัง

ส่วนคนที่มีน้ำเสียงประหลาดเมื่อครู่ กลับเป็นชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง

คนผู้นี้แบกขวานสงครามขนาดยักษ์ไว้เล่มหนึ่ง อยู่ใกล้กับสวี่ชิงมากที่สุด

ร่างกายเขาใหญ่โตมโหฬาร บนหน้ามีแผลเป็นบิดเบี้ยว ยิ่งไปกว่านั้นหนวดยังรกรุงรัง นัยน์ตาเวลานี้แฝงความโหดร้ายไว้ด้วย ระหว่างยิ้มก็สาวเท้าก้าวใหญ่บีบเข้ามาหาสวี่ชิง

ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่สวี่ชิงมองเห็นหลังจากกวาดตาครั้งหนึ่ง

รูม่านตาเขาหดลง วิเคราะห์ในหัวทันทีว่าคนเหล่านี้คล้ายไม่ใช่กลุ่มก้อนเดียวกัน ดูคล้ายจะเป็นการรวมกลุ่มชั่วคราวมากกว่า

จุดนี้มองออกอย่างชัดเจนจากตำแหน่งยืน รวมถึงการป้องกันของพวกเขา

ยิ่งไปกว่านั้นสวี่ชิงเองก็ยังเดาตัวตนของคนเหล่านี้ได้ พวกเขา…เป็นพวกคนเก็บกวาด!

ทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณไม่เคยขาดแคลนพวกคนเก็บกวาด พวกเขาส่วนใหญ่โหดร้ายและไม่ค่อยจะมีขีดความอดทนสูงนัก เป็นเรื่องปลาใหญ่กินปลาเล็กทั้งสิ้น

เห็นได้ชัดว่าเมื่อฝนเลือดในพื้นที่ต้องห้ามครั้งนี้หยุดลง ม่านพลังเปิดออก คนเก็บกวาดรอบด้านจึงถูกดึงดูดเข้ามาเหมือนผึ้ง

สำหรับพวกเขา แม้พื้นที่ต้องห้ามถึงจะอันตราย แต่เดิมก็ใช้ชีวิตอยู่บนปลายดาบอยู่แล้ว ทรัพยากรที่ซ่อนอยู่ในเมืองร้างเพียงพอที่จะทำให้พวกเขาจ้องกันตาเป็นมัน

แม้ทรัพยากรส่วนใหญ่จะถูกปนเปื้อนไปแล้ว แต่ก็ยังมีสิ่งของที่มีมูลค่าอยู่

ขณะที่กำลังคิดในใจอย่างรวดเร็ว สวี่ชิงก็ร่างไหววูบ คิดจะกระโจนหนีไปข้างๆ

แต่ชายร่างใหญ่ที่บีบเข้ามาหาเขา เมื่อเห็นสวี่ชิงกำลังจะหนี เจตนาสังหารที่แฝงในดวงตาก็เข้มขึ้น ในรอยยิ้มบิดเบี้ยวมีความกระหายเลือดแฝงอยู่

“จะหนีหรือ ข้าชอบไล่สังหารพวกเจ้าหนูตัวน้อยอย่างเจ้ามากที่สุด ของในถุงหนังของเจ้าน่าจะมีของอยู่เยอะกระมัง หัวหน้าเหลย เจ้าเด็กคนนี้ข้าขอแล้วกัน”

ความโหดร้ายในตาชายร่างใหญ่ราวกับแผ่ซ่านออกมาจากในรูม่านตาเขาจนกลายเป็นแรงคุกคามได้ควบคู่กับร่างกายสูงใหญ่รวมไปถึงขวานสงครามของเขา มีแรงกดดันมหาศาลเลยทีเดียว

เวลานี้สาวเท้าก้าวใหญ่พุ่งเข้ามา ขวานสงครามในมือขวายกควงขึ้น ขว้างตรงมายังทิศทางที่สวี่ชิงคิดจะกระโดดหนี

ขวานสงครามที่มาพร้อมเสียงหวีดหวิว พุ่งวาดผ่าระยะห่างในอากาศของทั้งสองฝ่ายเข้ามาใกล้ในพริบตาท่ามกลางเสียงตะโกน

ชายร่างใหญ่แข็งแรงมาก การเคลื่อนไหวก็ไม่เชื่องช้า แต่ความเร็วของสวี่ชิงเร็วกว่า แทบจะพริบตาที่ขวานสงครามพุ่งเข้ามา ร่างของเขาก็เพิ่มความเร็วฉับพลันเบี่ยงตัวหลบแล้ว

ขวานสงครามแฉลบผ่านเบื้องหน้าเขาไป

ลมกระพือผ่านใบหน้าสวี่ชิง พัดผมที่รุงรังปลิวขึ้นมาเล็กน้อย เผยให้เห็นถึงดวงตาที่ดุดันประดุจหมาป่าใต้เส้นผม

พริบตาต่อมาสวี่ชิงกลิ้งตัวลงบนพื้น เขาไม่ได้หลบหนีแต่ประชิดเข้าใกล้ชายร่างใหญ่ มือขวายกขึ้น เหล็กแหลมสีดำเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นมาบนมือเขา

สวี่ชิงใช้ข้อดีจากร่างกายที่เล็กกว่าอีกฝ่าย กระโจนร่างขึ้นฉับพลัน เหล็กแหลมพุ่งแทงตรงไปที่ใต้คางของชายร่างใหญ่!

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นรวดเร็วมาก ร่างกายผอมเล็กของสวี่ชิง รวมไปถึงการเคลื่อนไหวที่คิดจะหนีก่อนหน้าทั้งหมดเป็นการสร้างเกราะป้องกันทางธรรมชาติให้กับการลงมือของเขา ทำให้ตอนนี้แม้แต่ชายร่างใหญ่ยังสัมผัสได้ถึงอันตราย

แต่ถึงอย่างไรประสบการณ์เขาก็เต็มเปี่ยม เวลานี้เขาเอนหลบไปด้านหลังด้วยสีหน้าตกตะลึง เหล็กแหลมแฉลบผ่านใบหน้าไปฉิวเฉียด แต่บนคางก็ยังถูกถากจนเป็นรอยแผล

และไม่รอให้เขาเดือดดาล สวี่ชิงสีหน้าเย็นชา พอโจมตีพลาดมือซ้ายก็ล้วงเอากริชที่น่องออกมาอย่างรวดเร็ว

ตอนที่ชายร่างใหญ่เอนหลบไปด้านหลังครึ่งตัวก็ก้มตัวลงต่ำแล้วใช้กริชแทงลงไปบนหลังเท้าขวาของชายร่างใหญ่อย่างแรง

กริชเล่มนี้แทงทะลุรองเท้าสาน เสียงพ่นพรวดดังขึ้น ทะลุเนื้อปักลงไปบนดินเลน!

ชายร่างใหญ่สีหน้าบิดเบี้ยว ความเจ็บปวดรุนแรงโถมร่างทั้งร่าง เสียงกรีดร้องแหลมดังขึ้นฉับพลัน เมื่อคิดจะโต้กลับ สวี่ชิงก็ปราดเปรียวเสียเหลือเกิน หลังจากลงมือร่างกายก็ถอยกรูดถอยออกไปอยู่หลังซากกำแพงหักทันที คุกเข่าลงตรงนั้นเพื่อเตรียมพร้อม

เปลวไฟที่สั่นไหวบดบังใบหน้าของเขาอยู่ ทำให้ตัวเขาเดี๋ยวชัดเดี๋ยวเลือนไม่หยุด แต่ดวงตาประดุจหมาป่าคู่นั้น เป็นสิ่งที่แสงไฟมิอาจปิดบังได้ มีความระแวดระวังและดุร้ายแฝงไว้มองไปยังคนเก็บกวาดเหล่านั้น

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นไวมาก อายุและรูปร่างของสวี่ชิงทำให้รู้สึกสับสนจนทำให้คนเก็บกวาดหลายคนตอบสนองไม่ทันภายใต้ความประมาทเช่นนี้

ขณะนี้ดวงตาหลายคู่ทยอยเผยความดุร้าย สายตาของคนง้างธนูทั้งสามดูคมกริบขึ้นมาทันที

สวี่ชิงที่หลบอยู่ด้านหลังที่กำบัง ไม่ได้มองไปยังชายร่างใหญ่ที่ดิ้นรนร้องเจ็บปวดกระชากกริชออกมาจากหลังเท้าที่อยู่ห่างๆ นั่น แต่หลังจากที่กวาดตามมองคนถือธนูทั้งสาม และก็มองไปยังคนสวมถุงมือที่ยืนอยู่ตรงกลางสุดคนนั้นเป็นคนสุดท้าย

คนผู้นี้เป็นชายชราคนหนึ่ง แม้ชุดจะเหมือนกับคนอื่นๆ แต่สายตากลับดุดันมากที่สุด ยิ่งไปกว่านั้นบนตัวเขา สวี่ชิงสัมผัสถึงคลื่นพลังวิญญาณได้รางๆ อีกด้วย

และดูจากตำแหน่งของเขา รวมไปถึงบนสายตาที่ไปรวมกันตามสัญชาตญาณของคนอื่นรอบๆ ในใจสวี่ชิงก็ตัดสินได้แล้ว ว่าอีกฝ่าย…น่าจะเป็นหัวหน้าชั่วคราวของคนเก็บกวาดกลุ่มนี้

สวี่ชิงมองชายชรา วิเคราะห์ในใจ แต่ชายชราก็ยังคงมองเขา ในสายตาปรากฏความประหลาดใจอยู่เล็กน้อย

เพียงไม่นานชายชราก็เบนสายตา มองไปยังเปลวไฟเผาไหม้ที่กำลังลุกโหมห่างออกไปกลุ่มนั้นอย่างเงียบงัน

ตอนนี้เอง ชายร่างใหญ่ที่ดึงกริชออกมาได้แล้ว ในดวงตามีโทสะระเบิดอย่างบ้าคลั่ง คำรามออกมาเสียงหนึ่งแล้วพุ่งทะยานเข้าไปทางสวี่ชิง

“เจ้าหนูน้อย มาดูกันว่าข้าจะให้เจ้าตายอย่างไร!”

สวี่ชิงหรี่ตาลง เผยให้เห็นความคมกริบอันดุดัน และขณะที่เพิ่งคิดได้ว่าจะทำอะไร ตอนนี้เอง เสียงแหบพร่าเสียงหนึ่งก็ส่งออกมาเรียบๆ

“พอได้แล้ว!”

สองคำนี้ ราวกับมีพลานุภาพสั่นสะเทือน ถึงกับทำให้ชายร่างใหญ่ที่คำรามกราดเกรี้ยวจำใจต้องหยุดเท้าลง หันหน้ากลับมาทางผู้ที่พูด

คนที่พูด ก็คือชายชราสวมถุงมือที่สวี่ชิงเพิ่งมองไปเมื่อครู่นั่นเอง

“หัวหน้าเหลย…”

“เด็กคนนี้น่าจะเป็นผู้รอดชีวิตด้านนอกถ้ำยาจก เทพเจ้าให้เขารอดมาแล้ว เจ้าก็อย่าลงมือเลย พวกเราไปเถิด”

“แต่ว่า…” ในดวงตาชายร่างใหญ่มีความไม่ยินยอมอย่างแรงกล้า เขาเชื่อว่าก่อนหน้านี้ตนเองแค่ประมาทไป ถ้าหากลงมือกันจริงๆ เขามั่นใจว่าแค่ไม่กี่อึดใจก็หักคอของสวี่ชิงได้แล้ว

และตอนที่กำลังจะอ้าปากพูด ชายชราก็มองเขาเรียบนิ่งผาดหนึ่ง

“ต้องให้ข้าพูดรอบที่สองด้วยหรือ”

ชายร่างใหญ่สีหน้าเหมือนยังไม่ยินยอม แต่สุดท้ายก็ก้มหน้าลง

เพียงแต่จังหวะที่ก้มหน้าลง เขายังเหลือบมองไปทางสวี่ชิงที่ซ่อนตัวอยู่หลังที่กำบัง จิตสังหารเผยออกมาบนใบหน้าแล้วจางไป จากนั้นจึงหันหลังกลับอย่างเย็นชา เดินกะเผลกๆ ไปทางชายชรา

จิตสังหารนี้ สวี่ชิงสัมผัสได้ ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย จ้องมองคนเก็บกวาดกลุ่มนี้ที่เดินห่างออกไปอย่างระแวดระวัง

แต่หลังจากที่พวกเขาเดินออกไปประมาณสิบจั้ง ชายชราตรงกลางก็หยุดเท้าลง หันหน้ากลับมา ไม่รู้ว่ามองสวี่ชิงหรือว่ากำลังมองเปลวไฟที่กำลังแผดเผากองศพกองนั้น ผ่านไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้นว่า

“เด็กน้อย อยากจะออกจากที่นี่ไปพร้อมข้าหรือไม่”

สวี่ชิงงงงัน เขาสังเกตได้จากคำพูดของอีกฝ่าย ที่ใช้คำว่าข้า ไม่ใช่พวกข้า

เขาเงียบ สายตากวาดมองไปที่คนกลุ่มนี้ และชายชราคนนั้นก็ดูมีน้ำอดน้ำทน ไม่ได้เร่งรัด ยืนอยู่ห่างๆ เพื่อรอคำตอบ

หลังผ่านไปกว่าสิบอึดใจ สวี่ชิงกวาดตามองคนเหล่านี้ไปหลายรอบ มองชายชรา จากนั้นก็มองไปยังชายร่างใหญ่หน้าเหี้ยมที่ถูกตนทำร้ายจนบาดเจ็บคนนั้น

ในดวงตาเด็กหนุ่มมีประกายประหลาดแล่นออกมาแล้วหายไป

เขาลุกขึ้นยืนช้าๆ ไม่พูดอะไร ค่อยๆ เข้าไปใกล้พวกเขา

พอเห็นสวี่ชิงเดินมา ชายชราก็ยิ้มๆ หันตัวกลับแล้วเดินต่อ คนอื่นเองก็มองจ้องสวี่ชิงผาดหนึ่ง จากนั้นจึงเดินตามไป

สวี่ชิงจึงตามพวกคนเก็บกวาดเช่นนี้ และเห็นพวกเขาออกค้นหาสิ่งของที่มีมูลค่าจากในเมือง

เขาในตอนนี้จึงรู้ฉายาของชายร่างใหญ่เหี้ยมเกรียมคนนั้น คนอื่นๆ เรียกเขาว่ากระทิงโฉด

คนผู้นี้กวาดมองมาทางสวี่ชิงหลายครั้ง สายตาล้วนแฝงความเย็นเยียบอยู่ตลอด แต่ระงับเอาไว้อย่างเห็นได้ชัด ราวกับว่าเขาไม่รีบร้อน รอโอกาสให้ชายชราที่ยั้งเขาไว้ไม่อยู่เสียก่อน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน