ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 412

บทที่ 412 มีเพียงการลืมเลือนที่จะตัดขาดผลกรรม

บรรพจารย์สำนักวัชระตกตะลึง เจ้าเงาเองก็เผยดวงตานับไม่ถ้วนออกมา

“ประโยคนี้ เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะเป็นการอธิบายกับตัวตนที่ข้าไม่ทันสังเกต…” สวี่ชิงเอ่ยอย่างสงบ

“ยิ่งไปกว่านั้น คำเรียกแทนตัวข้าของบรรพจารย์จิตรกรตั้งแต่ต้นจนจบ คือนายท่านผู้ดูแล มีเพียงประโยคอธิบายนี้เท่านั้น ที่เรียกว่านายท่านแค่สองคำ

“จุดที่ชัดเจนถึงเพียงนี้ แต่ข้าก่อนหน้ากลับมองข้ามไปอย่างน่าประหลาด” สวี่ชิงดวงตาเผยแววเยือกเย็น

“เช่นนั้น ติงหนึ่งสามสองที่ข้าควบคุมอยู่ มีนักโทษกี่คนกันแน่”

สวี่ชิงหรี่ตาลง ย้อนคิดในสมอง

“คนที่หนึ่งคืออสูรเมฆา”

“คนที่สองคือหญิงสาวเผ่ามนุษย์”

“คนที่สามคือมารหิน”

“คนที่สิบสาม…” สวี่ชิงหยุดเสียงลง ทั่วร่างตอนนี้มีกลิ่นอายเย็นเยียบวูบหนึ่งลอยขึ้นมา

“คนที่สี่คือใครกัน” สวี่ชิงพึมพำ ม่านตาเริ่มหดลง

บรรพจารย์สำนักวัชระจะเอ่ยปาก ก็ตกตะลึงไปเช่นกัน เขาก็นึกไม่ออก จากนั้นทั่วร่างก็สั่นเทิ้ม ดวงตาเผยแววตกตะลึงออกมา

เจ้าเงาก็มึนงง

“แล้วคนที่ห้าคือใครกัน หรือก็คือตั้งแต่คนที่สี่จนถึงสิบสองเป็นใครกัน ทำไมข้าจำไม่ได้” สวี่ชิงเอ่ยเสียงแผ่ว ล้วงแผ่นหยกข้อมูลนักโทษออกมา เมื่ออ่านแล้วนับอย่างไรก็สิบสี่คน

แต่ก็จำตรงกลางเก้าคนไม่ได้เลย

แปลกประหลาดมาก

ในแผ่นหยกมี สวี่ชิงรู้สึกว่าตนเองเห็นแล้ว แต่พอนึกอย่างละเอียดกลับจำไม่ได้แล้ว

“ผู้ดูแลคนที่แล้วที่เคยแนะนำนักโทษ เหมือนว่า…เขาก็ไม่เคยพูดถึงเก้าคนตรงกลางนี้เช่นกัน ตอนนั้นข้ากลับดันรู้สึกว่าปกติดี

“น่าสนใจ” ดวงตาสวี่ชิงมีประกายเย็นวาบ เปิดถุงเก็บของออกมา คิดจะนำสิ่งที่ตนเองเข้าใจบันทึกลงไป แต่หลังจากคิด เขาเลือกไม่ใช้แผ่นหยก แต่หยิบเอาตำราไม้ไผ่ว่างๆ ออกมาแทน

ถุงเก็บของเขามีตำราไม้ไผ่หลายชิ้น

เขาสลักสิ่งที่เขาคิดในปัจจุบันนี้ทั้งหมดลงไปบนตำราไม้ไผ่นี้ทีละคำ

บรรทัดสุดท้าย สวี่ชิงเขียนตัวอักษรออกมาพร้อมเครื่องหมายปรัศนี

พลังแห่งเทพเจ้า?

เสร็จสิ้นเรื่องเหล่านี้ สวี่ชิงลุกขึ้นยืน เดินออกจากหอกระบี่ในช่วงกลางคืน

ด้านนอกยังมีหยาดฝนพร่างพรมลงพื้นดินจนกลายเป็นแอ่งน้ำเต็มไปหมด สวี่ชิงเดินอยู่บนนั้นมาถึงกรมราชทัณฑ์ในช่วงฟ้าราตรีนี้

เดินมาถึงบันไดกรมราชทัณฑ์ เสียงฝีเท้าดังไปไกลมากเป็นจนเป็นเสียงสะท้อนก้อง

นี่เป็นครั้งแรกที่สวี่ชิงมากรมราชทัณฑ์ตอนกลางคืน รอบด้านมืดสนิท มีเพียงแสงไฟที่จุดสว่างอยู่บนผนัง ส่องแสงไฟริบหรี่ในความมืด

ในความมืดรอบด้าน แสงไฟริบหรี่จนแทบมองอะไรไม่เห็น

สวี่ชิงสีหน้าเรียบสงบ เดินลงบันไดไปทีละก้าวๆ เขาไม่คิดจะรอจนฟ้าสาง เพราะกลางวันกับกลางคืนสำหรับเขาแล้วไม่ต่างกัน

แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า เขาก็กังวลว่าความทรงจำจะรางเลือนไปอีกครั้ง เขาจึงถือโอกาสที่ได้สติกลับมาตอนนี้ ออกไปจัดการทันที

เขาจะไปดูนักโทษคนที่สี่ถึงสิบสอง

สวี่ชิงมาถึงกรมราชทัณฑ์ชั้นที่ห้าสิบเจ็ดท่ามกลางความมืดมิดที่เงียบสงัดเช่นนี้ มาถึงหน้าประตูห้องขังดำทมิฬติงหนึ่งสามสอง ยกมือขึ้นเปิดประตู

‘มีนักโทษอันดับที่สี่ถึงสิบสองหรือไม่!’

สวี่ชิงเดินเข้าไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ท่ามกลางเสียงเอี๊ยดดังสะท้อนก้องในความเงียบ ประตูใหญ่ปิดเสียงดังปึง

ติงหนึ่งสามสอง มืดมิดเหมือนเคย

เมื่อเดินเข้าไป สวี่ชิงสัมผัสได้รางๆ ว่ามีสายตากำลังมองตนอยู่ ขณะเดียวกันร่างเงาของเด็กชายก็ปรากฏขึ้นมาข้างกายเขา ในสายตามีความจำใจและกังวล

สวี่ชิงสังเกตก็ขมวดคิ้ว

เขามาครั้งนี้ก็เพื่อสายตานี้!

ก่อนหน้านี้เขาตอนที่ตรวจดูแผ่นหยกก็พบว่าในภาพบันทึกไม่มีเงาของเด็กชายอยู่เลย แต่เขาจำสายตาจำใจของอีกฝ่ายได้

ดังนั้นที่มาที่นี่กลางดึก เป้าหมายก็เพื่อสืบว่าเหตุใดสายตาของเด็กชายถึงเป็นเช่นนั้น

นี่คือเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียวของเขา

“ที่นี่ มีอะไรอยู่” สวี่ชิงยกข้อมือขวา มองไปทางเด็กชาย

เด็กชายอ้าปากอยากจะพูดอะไร แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร สวี่ชิงก็ไม่ได้ยิน ราวกับว่าทั้งสองฝ่ายคั่นไว้ด้วยมิติหนึ่ง

ต่อให้สวี่ชิงใช้วิธีการมากมาย อย่างเช่นกันเขียนอักษร ก็ยังไม่สามารถพูดคุยกับเด็กชายได้เลย จนกระทั่งสุดท้ายสัมผัสได้ว่าท้องฟ้าด้านนอกเหมือนจะสว่างแล้ว สวี่ชิงก็ถอนใจออกมา ทำได้แค่ปล่อยวาง

เขาเงยหน้าขึ้นมองติงหนึ่งสามสอง สายตากวาดไปที่ร่างของนักโทษสิบสี่คน ทั้งหมดเป็นปกติ

จึงหันหลังจะออกไป แต่พริบตาที่มือของเขาสัมผัสกับประตูใหญ่ห้องขัง จู่ๆ สีหน้าของสวี่ชิงก็มึนงง

“ข้ามาที่นี่กลางดึก เพียงแค่เพื่อพูดคุยกับโชคชะตาเท่านั้นหรือ นี่ไม่สอดคล้องกับนิสัยข้าเลย!

“ถ้าแค่นี้ตอนเข้าเวรช่วงกลางวันข้าค่อยทำก็ได้ ไยจะต้องมาตอนกลางคืนด้วย

“ข้า…เหมือนจะลืมเรื่องบางอย่างไป”

สวี่ชิงพึมพำ หันหลังไปมองทางติงหนึ่งสามสอง ก็ยังเป็นเหมือนในความทรงจำ ไม่มีการเปลี่ยนแปลง

“ไม่ใช่!” ดวงตาสวี่ชิงเปล่งประกายออกมา

“ความจำของข้าไม่ได้แย่ถึงเพียงนั้น แต่นึกไม่ออกเลย…

“หรือว่าจะมีพลังบางอย่างส่งผลกระทบกับข้าไปแล้ว

“ตอนที่ข้ามา อาจจะยังไม่ถูกผลกระทบ เมื่อข้ามาแล้ว เข้ามาที่นี่ข้าก็ลืมเป้าหมาย…เช่นนั้น ข้าก็น่าจะพบเบาะแสบางส่วนแล้วสิ”

เขาเมียงมอง จู่ๆ ก็ยกมือขวาขึ้นเปิดถุงเก็บของ ค้นหาด้านใน หลังจากตรวจสอบของทุกชิ้น เขาก็ล้วงตำราไม้ไผ่ชิ้นหนึ่งออกมา

บนตำราไม้ไผ่ มีตัวอักษรมากมายสลักเอาไว้

สวี่ชิงขมวดคิ้ว เขาคุ้นเคยตำราไม้ไผ่ดี แต่ข้าจำตัวหนังสือไม่ได้แล้ว จึงตรวจสอบอย่างละเอียด และเมื่อดูไปดูมา สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป

“กรงขังที่สี่ถึงสิบสองขังใครไว้

“พลังแห่งเทพเจ้า?”

ในใจสวี่ชิงก็โหมระลอกคลื่นรุนแรงขึ้นมา เขาคุ้นเคยตัวอักษรนี้ แต่เขากลับไม่คุ้นเอาเนื้อหาเลย สุดท้ายเขาก็หันมองไปรอบด้านฉับพลัน

“ส่งผลกระทบกับความทรงจำข้าหรือ?!” สวี่ชิงจิตสังหารฉาบวาบในดวงตา สามวังสวรรค์ในกายสั่นสะเทือนฉับพลัน กลิ่นอายพิษต้องห้ามแผ่ปกคลุมไปทั่วร่าง จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจลึก ใช้งานพลังวังสวรรค์วังที่สี่เป็นครั้งแรก

นั่นคือวังสวรรค์พระจันทร์สีม่วง

วังสวรรค์วังที่สี่สั่นสะเทือนจากความคิดของสวี่ชิง แสงจันทร์สีม่วงวูบหนึ่งเปล่งออกมาจากทะเลความรู้สึก ขณะที่ปกคลุมไปทั่วร่าง กายทิพย์ไร้รูปลักษณ์ ก็ปรากฏขึ้นฉับพลันในตอนนี้

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา สายตาว่างเปล่า แม้ร่างกายจะไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่ความรู้สึกที่สื่อออกมา ราวกับไม่ใช่เผ่ามนุษย์ที่มีอารมณ์อีกแล้ว แต่เป็นเทพเจ้าที่ก้มหน้ามองสรรพชีวิตตนหนึ่ง

ด้วยสภาพนี้ สวี่ชิงไปที่เขตติงหนึ่งสามสองอีกครั้ง

เมื่อมองไป ติงหนึ่งสามสองในสายตาเขา สภาพเปลี่ยนไปอย่างมาก

ที่นี่ไม่ใช่สีดำอีกแล้ว แต่เป็นสีแดง สีแดงสด ทั่วพื้นเปรอะเลือดสดไปหมด จะผนังก็ดี ห้องขังก็ดี ล้วนเป็นสีเลือดทั้งสิ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน