ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 447

บทที่ 447 ยิ่งแสดงยิ่งเลยเถิด (2)

ความจริงแล้วสำหรับฐานะของสวี่ชิงและนายกอง ต่อให้จนถึงตอนนี้พวกเขาล้วนมีความไม่เชื่อมากกว่า แต่เทวรูปคุกเข่า กลิ่นอายการประทานพรเป็นของจริง

นี่ทำให้พวกเขาเกิดความสับสน

“แล้วก็เจ้ารัฐ บุตรชายของท่านได้รับการประทานพร ก่อนหน้านี้ข้าได้ทำการสืบแล้ว นั่นเป็นเพียงแค่วิชาอำพรางตาเท่านั้น หากท่านไม่เชื่อก็ส่งเขาไปที่ราชวงศ์รัฐบน ให้รัฐบนดูก็พอแล้ว” ชายชราเอ่ยปากเสียงเย็น จากนั้นก็มองไปทางวังหลวง

“ที่น่าขำเป็นที่สุดก็คือทั้งสองคนนี้แม้จะมีวิชาหลอกลวงพวกเจ้า แต่ช่องโหว่ที่ใหญ่ที่สุดของพวกเขาก็คือ…ปลอมตัวเป็นใครไม่ปลอม ปลอมเป็นบุตรเทวะฟ้าทมิฬอย่างนั้นหรือ

“หึ ข้าฝึกบำเพ็ญที่เผ่าฟ้าทมิฬมาหลายปี สหายเผ่าฟ้าทมิฬมากมาย ไม่เคยได้ยินว่าตำหนักเทวะฟ้าทมิฬมีบุตรเทวะ!

“ส่วนเทวรูปฟ้าทมิฬจะอย่างไรก็เป็นแค่วัตถุ พวกเจ้าไม่เคยไปเผ่าฟ้าทมิฬจึงไม่รู้ ความจริงแล้วเทวรูปฟ้าทมิฬก็เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหลายครั้ง ส่วนใหญ่แล้วเนื่องจากพลังเทพในนั้นเปลี่ยนแปลงขึ้นเองตามรอบน้ำขึ้นน้ำลง

“ผู้ปลอมตัวทั้งสองคนนี้น่าจะมีความรู้ความเข้าใจในเผ่าฟ้าทมิฬเป็นอย่างมาก ช่วงเวลาที่คว้าก็บังเอิญเหมาะเจาะนัก”

ในดวงตาชายชราฉายประกายเย็นวาบ

“แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็พลาด เพราะข้าตอนนั้นไปฝึกบำเพ็ญที่เผ่าฟ้าทมิฬ เคยได้รับวิญญาณผีฟ้าทมิฬตนหนึ่งจากตำหนักเทวะ!

“วิญญาณผีของตำหนักเทวะฟ้าทมิฬมีสติปัญญา ความแม่นยำเทียบกับวัตถุอย่างเทวรูปแล้ว มันเพียงแค่สัมผัสเพียงเล็กน้อย ก็สามารถเปิดเผยทุกอย่าง!”

ระหว่างพูด มือขวาของชายชราก็ยกขึ้นแล้วชี้ไปที่หว่างคิ้ว ทั่วทั้งร่างสั่นสะท้านกระอักเลือดออกมาคำโต ทันใดนั้นหว่างคิ้วก็แยกออก เงาสีดำทางหนึ่งพุ่งออกมาจากเนื้อโชกเลือดอย่างรวดเร็ว

เพิ่งปรากฏออกมาก็เกิดลมเย็นเป็นระลอกๆ พัดกวาดไปรอบๆ ยิ่งทำให้จิตใจของเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์ทุกตนที่อยู่ที่นี่สั่นสะท้าน สายเลือดที่เป็นของเผ่าฟ้าทมิฬก็ล้วนถูกเหนี่ยวนำ เส้นสีดำที่หว่างคิ้วของทุกตนยิ่งชัดเจน

“อัญเชิญวิญญาณผีตรวจสอบ!”

ชายชราสูดลมหายใจลึก เอ่ยอย่างเคารพนอบน้อม จากเสียงเคี้ยกๆ ที่วิญญาณผีส่งออกมา ร่างลอยขึ้นกลางอากาศ ยามมองไปทางวังหลวง ชายชราส่งเสียงไปหาคนทั้งหลายด้วยสีหน้าอึมครึม

“รอเมื่อวิญญาณผีตรวจสอบเสร็จแล้ว เจ้ารัฐยอดฟ้า ท่านลงมือจับเป็นเจ้าโจรกำเริบเสิบสานสองคนนี้ด้วยตัวเอง ข้าเตรียม…”

ชายชราเพิ่งพูดถึงตรงนี้ ไม่รอให้ทันได้สั่งการเสร็จ ผีร้ายตนนั้นที่อยู่บนท้องฟ้าจู่ๆ ร่างก็สั่นเทิ้ม ทั่วร่างปะทุแสงสีดำทันที แผ่ไปทั่วทุกสารทิศประดุจทะเลแสง ในดวงตายิ่งฉายประกายแรงกล้าอย่างไม่เคยมีมาก่อน ร่างสั่นสะท้านรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

จนถึงในตอนสุดท้าย ก็ร้องอย่างโหยหวนออกมา ตาผีระเบิดทันที

ร่างของมันขดงอ ร่วงลงสู่แท่นบูชา หมอบคารวะไปทางวังหลวงทันที โขกศีรษะไม่หยุด

“นายท่าน!

“นั่นเป็นกลิ่นอายของนายท่าน!

“พวกข้าผู้ต่ำต้อย ไม่อาจจ้องมองได้!!”

วิญญาณผีตาบอดแล้ว ร่างสั่นเทิ้มไม่หยุด แต่เสียงกลับแฝงด้วยความตื่นเต้นและคลั่งไคล้สุดขีด ภาพนี้ทำให้เผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดที่อยู่รอบๆ ในสมองเหมือนมีสายฟ้าฟาดผ่าทันที

เจ้ารัฐยอดฟ้าหายใจหอบถี่ ต่อให้เป็นคนที่ขี้ระแวงแบบเขา ตอนนี้ก็เชื่อจริงๆ แล้ว

เจ้ารัฐคนอื่นๆ ก็ต่างหนังศีรษะชาวาบ ในใจเกิดคลื่นยักษ์ซัดโหม ไม่มีเหตุผลใดๆ ให้ไปสงสัยอีกต่อไป แต่ละตนในดวงตาฉายแววคลั่งไคล้ออกมา

ส่วนชายชราที่ปล่อยวิญญาณผีนั่นตอนนี้ตัวสั่นสะท้านเช่นกัน ดวงตาเบิกโพลงฉายความไม่อยากเชื่อออกมา

“นี่…นี่…”

ในเสี้ยวพริบตาที่จิตใจของพวกเขาทางนี้เกิดระลอกคลื่น ทางวังหลวง เทวรูปฟ้าทมิฬที่ลอยอยู่กลางอากาศทางนั้น แขนที่กอดอกอยู่พลันกางออก ลอยขึ้นไปบนฟ้าพันจั้ง ดวงตาฉายประกายแสงสีดำ ก้มมองไปทางแท่นบูชา

และบนศีรษะของมัน ตอนนี้ทางกลางความรางเลือน ร่างของนายกองกับสวี่ชิงก็ปรากฏขึ้นมา

สวี่ชิงสายตาเย็นชาแฝงด้วยความไม่พอใจ ก้มมองไปยังพื้นดิน

นายกองที่อยู่ข้างๆ สีหน้าโกรธเคืองเป็นอย่างยิ่ง เพลิงพิโรธที่เหมือนว่าบุตรเทวะของตนถูกหยามหมิ่นปะทุออกมาจากดวงตา ยิ่งมีเสียงเย็นชาเหมือนลมหนาวยะเยือกแฝงไว้ซึ่งความโกรธดังก้องไปทั่ว

“พวกเจ้าขี้ระแวงเดิมไม่ใช่ข้อบกพร่อง แต่หากเกินสมควร นั่นคือพวกเจ้าหยามหมิ่นเบื้องสูง”

นายกองขณะที่พูด บนท้องฟ้าก็มีเสียงฟ้าคำราม ฟ้าดินเปลี่ยนสี

หว่างคิ้วของสวี่ชิงในเสี้ยวขณะนี้มีสัญลักษณ์ทรงพระจันทร์ฉายวาบขึ้นมา ร่างยิ่งแผ่ระลอกคลื่นพลังที่เหนือกว่าคนทั่วไปจากวังสวรรค์พระจันทร์สีม่วงออกมา

เพียงพริบตา คนเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในรัฐยอดฟ้าทั้งหมด เลือดกลุ่มนั้นที่เป็นของฟ้าทมิฬในสายเลือดต่างเดือดพล่านขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

เจ้ารัฐทั้งสามสิบหกนครรัฐล้วนสั่นสะท้านไปทั้งร่างก้มศีรษะไปทางเทวรูปที่อยู่บนท้องฟ้า

ราชครูรัฐยอดฟ้าใจสั่นสะท้านไปเช่นกัน มองวิญญาณผีฟ้าทมิฬที่คุกเข่าโขกศีรษะคารวะไม่หยุดผาดหนึ่ง เขาลมหายใจถี่กระชั้น สุดท้ายก็ก้มศีรษะ โค้งคารวะไปทางท้องฟ้า

พลังบำเพ็ญของพวกเขาไม่ว่าใครล้วนเหนือสวี่ชิงทั้งนั้น เผชิญหน้ากับเผ่าฟ้าทมิฬที่พลังบำเพ็ญต่ำยังพอใช้พลังบำเพ็ญดึงให้สถานะเสมอกัน แต่ตอนนี้สัมผัสได้ถึงความทรงอำนาจน่าเกรงขามที่มาจากบุตรเทวะและการสยบจากสายเลือด ทำให้พวกเขาจิตใจต่างเกิดระลอกคลื่นอารมณ์

แต่ก็ไม่มีความรู้สึกอัปยศอดสูอะไร เพราะนับตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ เผ่าฟ้าทมิฬทั้งสองที่มาเยือนไม่ได้ถือตัว กลับเป็นพวกเขาที่หยั่งเชิงอยู่ตลอด

“พวกเจ้า จะไม่มีครั้งต่อไป” บนท้องฟ้า สวี่ชิงเอ่ยปากเป็นครั้งแรก

เสียงสงบนิ่งดังก้อง เขามองไปยังคนทั้งหลายอย่างด้วยความหมายลึกซึ้ง ยกมือเพียงสะบัด เงาร่างก็อำพรางซ่อนเร้นไป

ส่วนเทวรูปก็กลับมาที่ที่เดิม ลอยอยู่เหนือตำหนัก ดวงตาทั้งสองหลับลงอีกครั้ง

ทั้งเมืองเงียบสงัด

นอกแท่นบูชา ราชครูรัฐยอดฟ้าสูดลมหายใจลึก สะกดความตื่นตะลึงในใจ รีบส่งกระแสจิตบัญชาเจ้ารัฐยอดฟ้าทันที

“เรื่องนี้รีบรายงานลับไปถึงราชวงศ์ เซียนแท้สิบลำไส้มีเผ่าฟ้าทมิฬมาเยือน สงสัยว่าสายเลือดจะสูงส่งมาก พวกเราไม่มีคุณสมบัติต้อนรับ นอกจากนี้บุตรที่ได้รับการประทานพรของเจ้าก็รีบส่งไปที่ราชวงศ์ด้วยเช่นกัน!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน