ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 458

บทที่ 458 จักรพรรดิแห่งสายลมสวรรค์

มือใหญ่สีขาวของวิถีสวรรค์แผ่กลิ่นหอมประหลาด เหมือนอาหารอันโอชะเลิศรส

มองมือใหญ่ข้างนั้น สวี่ชิงเลียริมฝีปาก หันไปมองนายกองอย่างรวดเร็ว

ความบ้าคลั่งในดวงตานายกองรุนแรงสุดขีด ท่าทางการเคลื่อนไหวเชี่ยวชาญเป็นที่สุด ตอนนี้จากแขนขาที่เกาะมือวิถีสวรรค์เอาไว้ ก็อ้าปากกว้างกัดไปที่มือวิถีสวรรค์คำโต ใช้แรงทั้งหมดกัดลงไป

อาจเป็นเพราะตัวก็เป็นบิดาของวิถีสวรรค์ รวมกับบุญกุศลก่อนหน้านี้ทำให้นายกองเหมือนว่ากัดอะไรได้จริงๆ หลังจากใช้แรงฝืนกลืนลงไป เขาก็หัวเราะขึ้นมาด้วยสีหน้าบ้าคลั่ง

“คุ้ม…”

แต่ยังไม่ทันจะพูดจบ ท่ามกลางความอึ้งตะลึงจากชิงชิวและหนิงเหยียน เสียงของนายกองก็พลันเปลี่ยนไปกลายเป็นร้องโหยหวน

เหมือนว่ากินอาหารที่ย่อยไม่ได้ ท้องของเขานูนขึ้นมา ส่งเสียงดังบึ้มแล้วระเบิดมาทันที

ท่ามกลางเลือดเนื้อที่สาดกระเซ็น กลิ่นอายวิถีสวรรค์ที่เข้มข้นเป็นอย่างยิ่งก็แผ่กระจายออกไปจากรูโหว่ที่ระเบิดจากท้องของเขา มองเห็นว่านั่นเป็นหนังสีทองชิ้นหนึ่ง

นายกองตาเบิกกว้าง มือทั้งสองคลายออกคิดจะอุดเอาไว้ แต่ก็ยังสายไป พลังระเบิดไม่หยุด ตอนนี้แผ่ระลอกพลังไปทั่วทั้งตัว

เพียงพริบตามือทั้งสองของนายกองก็ระเบิด กายครึ่งท่อนล่างก็ส่งเสียงดังบึ้ม ระเบิดเช่นกัน จะลำไส้ก็ดี สองขาก็ดี ล้วนระเบิดกระจายกลายเป็นเศษเนื้อนับไม่ถ้วน

ในยามที่เลือดสดๆ สาดกระเซ็นทั่วฟ้า กายครึ่งท่อนบนของเขาก็ไม่รอดพ้น ได้รับระลอกคลื่นพลังระเบิดเช่นกัน

ท้องระเบิดกระจาย หน้าอกแหลกละเอียด อวัยวะภายในขณะที่สาดกระเซ็นก็สลายหายไป สุดท้าย ท่ามกลางเลือดเนื้อแหลกเละ เหลือเพียงศีรษะที่แข็งที่สุดที่ยังอยู่

ก็ไม่รู้ว่าศีรษะของนายกองเกิดมาจากอะไรถึงพอจะรักษาสภาพสมบูรณ์เอาไว้ได้ เสียงร้องโหยหวนจากปากยังนับว่าชัดเจน ตอนนี้ภายใต้การเหวี่ยงก็พุ่งตรงไปที่เนื้อชุ่มเลือดของตัวเอง อ้าปากงับหนังสีทองชิ้นนั้นเอาไว้

ครั้งนี้ไม่ได้กลืนลงไปแต่อมไว้ในปาก ในดวงตาฉายความบ้าคลั่งอีกครั้ง พยายามสะบัดผมแขวนตัวเองไปบนกิ่งไม้ ยิ่งไปกว่านั้นขณะเคี้ยวก็เอ่ยเสริมคำพูดที่ยังพูดไม่จบก่อนหน้านี้

ชิงชิวสูดลมหายใจลึก หนิงเหยียนยืนโง่งมอยู่ตรงนั้น เขาเคยเห็นคนรนหาที่ตาย แต่รนหาที่ตายแบบคนที่อยู่ข้างหน้าแบบนี้ ช่างน้อยนัก เทียบกันแล้ว เขารู้สึกว่าที่ตนถูกกัดเมื่อก่อนหน้านี้ไม่นับเป็นเรื่องอะไร

และวิถีสวรรค์ก็เหมือนรู้สึกได้ว่าถูกกัด หลังจากมือใหญ่ชะงักไปครู่หนึ่ง ก็มีสายตาไม่เข้าใจแผ่มาจากในรอยแยก คล้ายว่าไม่รู้ว่าศีรษะนั่นกำลังทำอะไร

ส่วนมือของมันก็ไม่มีรอยแผลใดๆ เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่นายกองกัดเป็นเพียงแค่เศษหนังเท่านั้น

หลังจากคิดไปก็ไม่ได้คำตอบ วิถีสวรรค์ก็คว้าต้นสิบลำไส้ต่อ ยกขึ้นยัดไปในท้องที่เป็นรอยแยก

เห็นภาพนี้ สวี่ชิงล้มเลิกความคิดที่จะไปกัดสักคำหนึ่งทันที ขณะเดียวกัน เสียงหัวเราะบ้าคลั่งของนายกองทางนั้นก็ดังก้องไปทั่ว

“ฮ่าๆ ในที่สุดข้าก็ได้กินวิถีสวรรค์!

“เผ่นแล้วๆ

“ศิษย์น้องเล็ก ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเราจะถูกส่งข้ามไปที่ใด อย่างไรก็เป็นอาณาบริเวณคร่าวๆ ไม่ผิดแน่ ทุกคน…แล้วแต่ชะตาฟ้าลิขิต!”

ท่ามกลางเสียงหัวเราะของนายกอง คิ้วก็กะพริบแสงสีทอง ขณะแผ่แสงก็เปลี่ยนเป็นอักขระสีทอง เพียงแค่พริบตาจำนวนก็มากถึงหลายแสน ปกคลุมไปทั่วทั้งสี่ทิศ ก่อเป็นค่ายกลส่งข้ามขนาดมหึมาสี่แห่ง

ค่ายกลส่งข้ามทั้งสี่ล้วนกึ่งโปร่งแสง มีขนาดพันจั้ง ตลบอวลไปด้วยกลิ่นอายวิถีสวรรค์

เห็นได้ชัดว่าหนังที่นายกองกัดแทะชิ้นนั้น ส่งผลในเสี้ยวขณะนี้

ในเสี้ยวพริบตาที่ค่ายกลทั้งสี่ก่อขึ้น ก็มีพลังส่งข้ามสะท้านสะเทือนฟ้าดินปะทุออกมาจากในนั้น จากนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นแสงสี่ทาง แสงที่เข้มข้นที่สุดสองทางหนึ่งปกคลุมไปที่ร่างของนายกอง อีกหนึ่งพุ่งไปหาสวี่ชิง

อีกสองทางที่เหลือพุ่งไปหาหนิงเหยียนและชิงชิว

เห็นเช่นนี้ สวี่ชิงก็รู้ว่าตัวเองไม่ต้องเตะนายกองแล้ว

ไม่นานนัก ท่ามกลางลมหายหายใจถี่กระชั้นจากชิงชิวและหนิงเหยียน ท้องดินเปลี่ยนสี ลมกระหน่ำเมฆทะลัก ในยามที่เสียงสนั่นหวั่นไหวดังกึกก้อง ค่ายกลส่งข้ามก็เปิดออก!

เพียงพริบตา เงาร่างคนทั้งหลายที่อยู่บนต้นสิบลำไส้ก็พลันหายไป

และหลังจากที่พวกเขาหายไป มือใหญ่ที่ยื่นมาจากรอยแยกบนท้องฟ้าก็ไม่ได้หยุด ยังคงคว้าต้นสิบลำไส้หลอมผสานต่อไป ไม่นานนัก ก็ยัดต้นสิบลำไส้ในพื้นที่บริเวณสามพันจั้งพร้อมทั้งรยางค์นับไม่ถ้วนไปในรอยแยก

ยามเมื่อรยางค์กลุ่มสุดท้ายหายไปในท้องฟ้า รอยแยกค่อยๆ ผสานกัน สุดท้ายก็หายลับไป

ทุกอย่างฟื้นฟูเป็นปกติ

เพียงแต่…พื้นดินเละเทะไปทั่ว

ต้นเซียนแท้สิบลำไส้ที่อยู่มาอย่างยาวนานยืนตระหง่านอยู่ที่นี่ นับจากนี้ไม่มีอีกแล้ว

บนพื้นมีเพียงหลุมลึกขนาดมหึมาหลุมหนึ่งและรอยแยกเป็นทางๆ ที่แผ่มาจากหลุมลึกแห่งนี้ คล้ายใยแมงมุม มากพอจะให้คนที่เห็นสยดสยองตื่นตะลึง

ส่วนสามสิบหกนครรัฐ ในตอนนี้เมืองถล่มไปกว่าครึ่ง เผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในนั้นต่างตื่นตะลึงกับภาพนี้ไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้จิตใจยังคงมีเสียงสายฟ้าฟาดผ่า

เจ้ารัฐยอดฟ้ามองท้องฟ้าจากบนพื้นไปที่ไกลๆ จิตใจเกิดคลื่นอารมณ์ไม่สิ้นสุด ลมหายใจก็หอบถี่เช่นกัน มือขวาประเดี๋ยวกำประเดี๋ยวแบ เห็นได้ชัดว่าในใจกำลังดิ้นรน

โจวสิงอูที่อยู่ข้างๆ ก็ตื่นตะลึงอยู่ทางนั้นตั้งนานแล้ว ในยามเงียบนิ่ง หลินหย่วนตงที่อยู่ข้างหลังเขาพลันส่งเสียงดังขึ้นมา

“บุตรเทวะยิ่งใหญ่เกรียงไกร!”

โจวสิงอูคิดอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยออกมา ส่วนเจ้ารัฐยอดฟ้า ตอนนี้มือขวาคลายออกโดยสมบูรณ์ ในดวงตาฉายแววเด็ดเดี่ยว ประสานหมัดโค้งคารวะท้องฟ้า

“น้อมส่งบุตรเทวะ!”

จากการเอ่ยของเจ้ารัฐยอดฟ้า ผู้บำเพ็ญรัฐยอดฟ้าที่อยู่ข้างหลังทั้งหลาย ก็โค้งคารวะท้องฟ้ากันทุกตน

สุดท้ายโจวสิงอูก็โค้งศีรษะไป

และในตอนนี้เอง ท้องฟ้าที่ฟื้นฟูเป็นปกติจู่ๆ ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง เห็นเพียงทะเลแสงกว้างใหญ่ไพศาลปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าในพริบตา ในยามที่แผ่ซ่านไปทั่วทุกสารทิศอย่างไร้ขอบเขต ในหมู่เมฆก็มีเงาร่างมหึมาสวมชุดจักรพรรดิปรากฏออกมา

ชุดจักรพรรดิตัวโคร่งสีทอง แสดงให้เห็นความทรงอำนาจน่าเกรงขามอันศักดิ์สิทธิ์ ปักลายมังกรทะยานเก้าตัว ประดุจมีอยู่จริง ผนึกเอาไว้บนชุดนี้ เวียนว่ายประดุจสายน้ำไหล แผ่ความสูงส่งออกมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน