ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 518

บทที่ 518 ความบ้าคลั่งของพิษต้องห้าม

…………….

สวี่ชิงก้มหน้า ถอนหายใจยาว

จะอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงว่าอาจารย์จะมาอยู่ตรงหน้า

เสียงแค่นขึ้นจมูกแฝงการเตือนเมื่อครู่ทำให้สวี่ชิงรู้ว่าอาจารย์จะสั่งสอนศิษย์พี่ใหญ่แล้ว

ดังนั้นเขาจึงมองนายกองอย่างเห็นใจ มีใจคิดอยากเตือน แต่เสียงหึขึ้นจมูกเมื่อครู่ทำให้เขารู้ว่าอย่าเตือนเลยจะดีกว่า

นายกองได้ยินคำพูดสวี่ชิงก็กวาดตามองหนิงเหยียนอย่างสงสัยเช่นกัน

ใบหน้าหนิงเหยียนฉีกยิ้มอย่างจริงใจออกมา

“นายกอง ก่อนที่ข้ามาได้ทำการสำรวจมากมาย อีกทั้งท่านก็รู้ว่าสายเลือดของข้าพิเศษ เมื่อครู่ข้ารู้สึกเลาๆ ว่าทางนั้นอาจจะมีของดี”

นายกองกะพริบตาปริบๆ แล้วมองไปทางสวี่ชิงอีกครั้ง

สวี่ชิงกระแอมทีหนึ่ง กำลังจะเตือนนายกองสักหน่อย พบว่าหนิงเหยียนมองตนอย่างจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

ดังนั้นแล้วสวี่ชิงสีหน้าจริงจังขึ้นมา

“ศิษย์พี่ใหญ่ พวกเรารีบไปเถอะ ข้าเชื่อหนิงเหยียน”

นายกองรู้สึกไม่ค่อยชอบมาพากล จึงยกมือลูบศีรษะหนิงเหยียน

“หนิงหนิงน้อย เจ้า…”

“ศิษย์พี่ใหญ่!”

เห็นนายกองยังรนหาที่ตาย สวี่ชิงใจสั่นสะท้าน รีบขัดขวาง

“ศิษย์พี่ใหญ่ ความจริงหนิงเหยียนน่าสงสารมาก ท่านอย่าได้เอาแต่คล้องคอเขาเช่นนั้น ข้ารู้ว่าที่ไม่อยากปล่อยเขาไปเพราะหนิงเหยียนเคยนินทาอาจารย์เรามากมาย ดังนั้นท่านจึงอยากลงโทษเขา”

“ห๊ะ” นายกองอึ้งตะลึง คนที่ฉลาดเป็นกรดแบบเขารู้ตัวโดยทันที ดวงตาเบิกกว้าง มือที่ลูบหนิงเหยียนแข็งค้างไปเล็กน้อย

ขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความผิดปกติของสวี่ชิง จึงมองหนิงเหยียนอย่างระมัดระวัง ค่อยๆ เก็บมือขวากลับมา

แต่มองท้องของหนิงเหยียน เขาก็ไม่อาจอดทนได้ คิดอยากจะยืนยันสักหน่อย ดังนั้นแล้วจึงก้าวขึ้นไปตี

เพี๊ยะ!

สวี่ชิงหลับตา

หนิงเหยียนใบหน้าไร้อารมณ์ ปล่อยให้นายกองตีมาบนท้อง

ไม่มีเถาวัลย์

นายกองสูดลมหายใจ ในโลกมืดมิดเย็นเยือกแห่งนี้หน้าผากก็ยังคงเริ่มมีเหงื่อผุด ใบหน้าฉายรอยยิ้มประจบ

หนิงเหยียนมองนายกองอย่างสงบนิ่ง สายตานั่นแฝงด้วยความหมายลึกซึ้ง มองจนนายกองค่อยๆ ตัวสั่น ถอยหลังไปสามสี่ก้าวตามสัญชาตญาณ มาข้างกายสวี่ชิง พลันเอ่ยปากขึ้น

“อาชิงน้อย ก่อนหน้านี้ทำไมถึงให้ข้าไปตีพุงหนิงเหยียนเล่า ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย ท่านอาจารย์สอนเรามาอย่างไร เจ้าลืมไปหมดแล้วหรือ ข้าจะบอกเจ้าให้ อาจารย์ดีกับพวกเรานั่นราวกับบิดามารดา ชาตินี้พวกเราก็ไม่สามารถตอบแทนได้

“ดังนั้น คำพูดของอาจารย์พวกเราจะต้องตั้งใจเชื่อฟัง จดจำเอาไว้ให้ขึ้นใจ เพราะทุกครั้งที่เราเดินผิดทาง ขอเพียงคิดถึงคำพูดของอาจารย์ พวกเราก็จะได้รับการชี้แนะทิศทางที่ถูกต้อง!”

นายกองพูดอย่างขึงขังจริงจัง

สวี่ชิงลืมตา มองๆ นายกอง หัวเราะหึๆ แล้วหันไป

เขาทำดีที่สุดแล้ว ศิษย์พี่ใหญ่อยากรนหาที่ตาย ไม่อาจช่วยได้จริงๆ และไม่อยากช่วยแล้วด้วย

“ท่านไม่ลองตีอีกสักทีหรือ” หนิงเหยียนเอ่ยราบเรียบ

นายกองตัวสั่นหงึกๆ รีบส่ายหน้า สายตาจับจ้องไปที่ร่างหนิงเหยียน แล้วก็รู้สึกว่าเช่นนี้ไม่ดี กังวลว่าอีกฝ่ายจะคิดว่าตนมองที่ท้อง จึงฝืนอาการสั่นสะท้าน มองไปที่หน้าหนิงเหยียน

แต่ก็รู้สึกว่าไม่เหมาะอีก กังวลว่าจะถูกมองว่าตัวเองมองที่ศีรษะ จะอย่างไรก่อนหน้านี้ก็ลูบไปหลายครั้งเหลือเกิน

แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ หนิงเหยียนสังเกตเห็นสายตาของนายกอง เอ่ยออกไปด้วยเสียงสงบนิ่ง

“อยากจะลูบหัวอีกสักสองสามทีหรือไม่”

นายกองราวกับกลองป๋องแป๋ง ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว ในใจครวญคราง โดยเฉพาะนึกถึงสัมผัสสบายมือของตัวเอง ทั้งตัวเขาก็สั่นสะท้านหนักขึ้นไปอีก จึงรีบตำหนิสวี่ชิงทันที

“ช่างเถิดๆ ครั้งนี้ข้าจะไม่สร้างความลำบากใจให้หนิงเหยียนแล้ว เจ้าระวังตัวให้ดี ครั้งหน้ากล้านินทาอาจารย์ข้าอีก อย่าหาว่าข้าไร้ไมตรี!

“ข้าเฉินเอ้อร์หนิวคนนี้ ขอเพียงเห็นผู้ที่ไม่เคารพอาจารย์ของข้าแม้เพียงเล็กน้อย แม้ไกลสุดหล้าฟ้าเขียวก็จะตามไปสังหารแน่นอน!

“ดังนั้นศิษย์น้องเล็ก วันหลังเจ้าอย่าได้ขัดขวางข้า ไม่อย่างนั้นข้าโกรธเจ้าแล้ว เพื่ออาจารย์ ข้าเฉินเอ้อร์หนิวทุ่มได้สุดชีวิต!”

นายกองเอ่ยเสียงดัง

หนิงเหยียนสีหน้าผ่อนคลายลงเล็กน้อย

สวี่ชิงใบหน้าไร้อารมณ์ จู่ๆ ชี้ไปที่หมอกไกลๆ

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านดูหมอกตรงนั้น คล้ายกับอสูรเมฆาที่เคยเจอตอนนั้นหรือไม่”

“อสูรเมฆาหรือ ที่นี่อันตรายมาก!” นายกองกะพริบตาปริบๆ มองไปทางนั้น ร้องเสียงตื่นตกใจออกมาทันที

จากนั้นก็ทำท่าเหมือนระมัดระวังเต็มที่ ยืนอยู่ข้างหนิงเหยียนคล้ายว่าหากมีอันตรายเพียงเล็กน้อย เขาก็จะทำการปกป้องอย่างไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเอง

และประโยคนี้คล้ายว่ากระตุ้นอะไรหนิงเหยียน หนิงเหยียนแค่นเสียงเย็นขึ้นจมูก ถลึงตาใส่นายกองอย่างดุดัน

นายกองน้อยเนื้อต่ำใจ มองไปทางหนิงเหยียนอย่างประจบประแจง

“พวกเจ้าสองคนตามข้ามา” หนิงเหยียนแค่นเสียงหึออกมาทีหนึ่ง ร่างเพียงไหววูบก็ตรงไปในจุดลึกของหมอก

สวี่ชิงตามไปทันที ไม่สนใจนายกอง

นายกองกัดฟัน รีบตามไปเช่นกัน ในตอนที่มาถึงข้างสวี่ชิงก็ทำหน้าบริสุทธิ์ไร้เดียงสา จากนั้นก็ยื่นหินสีเขียวครามก่อนหนึ่งไปให้อย่างรวดเร็ว

สวี่ชิงสีหน้าผ่อนคลายลง

ทั้งสามเคลื่อนไปอย่างรวดเร็วเช่นนี้โดยมีหนิงเหยียนเป็นผู้นำ เคลื่อนไปข้างหน้าไม่หยุดในหมู่ตำหนักวังที่เต็มไปด้วยเลือดเนื้อ

แม้ระหว่างทางจะเจอสิ่งประหลาดและอสูรกลายพันธุ์บ้าง แต่จัดการไม่ยาก

พวกที่อยู่ในระดับแก่นลมปราณวังสวรรค์เหล่านั้นนายกองชิงลงมือก่อน ฆ่าตายอย่างรวดเร็วว่องไว

ส่วนอสูรกลายพันธุ์ที่กำลังรบน่ากลัว แทบจะในพริบตาที่เพิ่งปรากฏออกมา แต่ละตัวก็สั่นสะท้านในทันที ร่างเริ่มแก่ชรา แล้วกลายเป็นเถ้าธุลี

ภาพนี้ทำเอาสวี่ชิงกับนายกองในใจเกิดระลอกคลื่น

จนกระทั่งอสูรกลายพันธุ์ขนาดกลายร้อยจั้ง แผ่กลิ่นอายระดับหวนสู่อนัตตาขั้นหนึ่งบริบูรณ์ตัวหนึ่งปรากฏตัวอยู่ที่ไกลๆ ในขณะที่สั่นสะท้านก็กลายเป็นเถ้าธุลี สวี่ชิงจิตใจสั่นสะท้าน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน