ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 528

บทที่ 528 กลิ่นของดอกกุ้ย

…………….

สวี่ชิงเงียบนิ่ง เขารู้สาเหตุที่ทำให้ข่งเสียงหลงเปล่าเปลี่ยวอ้างว้าง

ก่อนหน้านี้ในแดนต้องห้ามเซียน หลังจากที่สวี่ชิงได้ยินสิ่งที่ท่านอาจารย์วิเคราะห์ ก็รู้สึกเช่นนั้น จะเจ้าวังก็ดี หรือจะเจ้าเขตปกครองก็ดี หรืออาจจะทั้งเขตปกครองผนึกสมุทร อันที่จริงล้วนเป็นตัวหมากทั้งสิ้น

ก่อนที่เจ้าวังจะสู้จนตัวตาย เห็นได้ชัดว่ารู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว

แต่เขาที่ความตั้งใจถือกระบี่เพื่อเผ่ามนุษย์อันแรงกล้ามาทั้งชีวิต ข้ามผ่านช่วงเวลาที่หนักหน่วง ดังนั้นการสู้จนตัวตายเพื่อเผ่ามนุษย์ เป็นสิ่งที่เจ้าวังไม่นึกเสียดาย

เขาเพียงยังเป็นห่วงบ้านเกิดเมืองนอน เป็นห่วงญาติสนิทมิตรสหาย เป็นห่วงเหล่าบุตรชายใต้บังคับบัญชาเหล่านั้น หลังจากที่คาดเดาเรื่องราวบางส่วนได้ เขาจึงใช้ความตายของตน พยายามอย่างสุดความสามารถ ช่วยเหลือเขตปกครองผนึกสมุทรโดยไม่ส่งผลกระทบกับสถานการณ์รวม

ขอเพียงดินแดนของเขตปกครองสมุทรยังอยู่ ข้าจะเสียดายชีวิตนี้ไปทำไม

สวี่ชิงระลึกถึงประโยคนี้หลายครั้ง ในนี้แฝงความเด็ดเดี่ยวในใจก่อนที่เจ้าวังจะสู้รบจนตัวตาย

ความจริงก็เป็นเช่นนี้ หลังจากเจ้าวังสู้จนตัวตาย กองทัพองค์ชายเจ็ดก็มาถึง คลี่คลายทุกสิ่งอย่างราบรื่น จนกลายเป็นวีรบุรุษของเผ่ามนุษย์

ข่งเสียงหลงก็เข้าใจสิ่งเหล่านี้ จึงทั้งซับซ้อนและเงียบนิ่ง

แต่สุดท้าย ตัวเลือกของเขากับปู่เขาก็คล้ายกัน

เขาเลือกอวยพรให้สงครามเผ่ามนุษย์ศึกนี้ได้รับชัยชนะ

คำพูดเช่นนี้ เมื่อปู่ของเขาสิ้นชีพจากไปก็ยิ่งคุ้มค่า

สวี่ชิงถอนหายใจแผ่วเบา ออกจากที่นี่เงียบๆ พร้อมกับนายกอง ไปที่หอกระบี่

ระหว่างทางนายกองไม่พูดจา กระทั่งกลับมาถึงหอกระบี่ พวกเขานั่งขัดสมาธิอยู่ที่นั่น นายกองตบลงบนบ่าสวี่ชิง

“อาชิงน้อย เจ้า…”

สวี่ชิงเงยหน้า ในดวงตาเผยประกายหม่น จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้น

“ไม่ชอบมาพากล!”

สายตานายกองแข็งค้าง

“ท่านอาจารย์ไม่ได้วิเคราะห์ผิดพลาด แต่เรื่องราวน่าจะไม่จบแค่นี้…มือหยกขาวนั่น ข้าเคยเห็นมาก่อน!” สวี่ชิงนึกย้อนอย่างละเอียด และยิ่งมั่นใจกับเรื่องนี้

นายกองไม่เอ่ยปาก

เขาเห็นการปรากฏตัวของมือหยกขาวทั้งเล็กทั้งใหญ่ในแดนต้องห้ามเซียนแล้ว และมือหยกขาวขนาดเล็กนั่นคือสิ่งที่อาจารย์ได้มาจากการค้นคว้าร่างทดสอบเทพเจ้า ส่วนมือหยกขาวขนาดใหญ่จะเป็นของใคร ไม่ต้องบอกก็ทราบดี

แต่เขาก็ไม่พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ เพราะเขากังวลว่าจะไปกระตุ้นสวี่ชิง

สวี่ชิงก้มหน้า ไม่ได้พูดอะไรต่อ มองไม่เห็นสีหน้าใด

นายกองถอนหายใจ เขารู้เรื่องราวบางอย่างที่ท่านอาจารย์บอกมา ตอนนี้ถึงคาดเดาระลอกคลื่นในใจสวี่ชิงได้ จึงอยู่เป็นเพื่อนเงียบๆ

จวบจนสีท้องฟ้าด้านนอกค่อยๆ สว่าง เห็นว่าสวี่ชิงยังเงียบนิ่ง นายกองก็กระแอมไอ เอ่ยเสียงทุ้มต่ำ

“ศิษย์น้องเล็ก เจ้าคิดว่าทำไมท่านอาจารย์ถึงยังไม่มาเล่า”

สวี่ชิงส่ายหัว

“ศิษย์น้องเล็ก ตาแก่จากที่ข้าเข้าใจ ข้าสงสัยว่า ตาแก่น่าจะอยู่ข้างๆ พวกเรา”

เมื่อนายกองเอ่ยประโยคนี้ออกมา สวี่ชิงก็เงยหน้าขึ้น ในแววตาก็มีระลอกคลื่นบางอย่าง

“เชื่อข้าเถอะอาชิงน้อย อาจารย์ชอบแอบมอง ก่อนหน้านี้ตอนที่เจ้ายังไม่ได้อยู่ที่สำนัก ประสบการณ์ข้าลึกล้ำถึงขีดสุด ข้าเดาว่าอาจารย์น่าจะไปรอเราที่หอกระบี่แล้ว หรืออาศัยวิธีการบางอย่าง สัมผัสถึงพวกเราได้”

ตอนแรกนายกองแค่เอ่ยเพื่อหาหัวข้อสนทนา ทว่าตอนนี้พูดไปพูดมา ดวงตาเขาก็เบิกกว้าง รู้สึกรางๆ ว่าที่ตนเองพูดก็เหมือนจะมีเหตุผล จึงสูดลมหายใจ พลันลุกขึ้นยืน มองไปรอบๆ

“อาจารย์ ท่านอาจารย์ออกมาเถอะ ข้าเห็นท่านแล้ว!” นายกองพุ่งไปที่มุมหนึ่ง คารวะอย่างตื่นเต้น

สวี่ชิงสงสัย อารมณ์ที่มีระลอกคลื่นอยู่บ้างก่อนหน้านี้ถูกสะกดด้วยคำพูดของนายกอง มองไปยังมุมนั้น

แต่ไม่ว่านายกองจะคารวะอย่างไร ทุกอย่างตรงนั้นก็ยังปกติ

“ฮ่าๆ ท่านอาจารย์ อันที่จริงข้ามองไม่เห็นท่านหรอก ข้าแค่รู้สึกว่าที่นี่มีกลิ่นอายเพิ่มมาอีกหนึ่ง ท่านก็รู้ว่าข้าสัมผัสฉับไวมาก”

ทางที่นายกองคารวะ ก็ยังคงเป็นปกติ

สวี่ชิงประหลาดใจ ดวงตานายกองฉายประกายประหลาด หลังจากคิด เขาก็หันขวับมาหาสวี่ชิง

“ศิษย์น้องเล็ก หน้ากากที่ท่านอาจารย์ให้เจ้ายังอยู่หรือไม่”

สวี่ชิงสูดลมหายใจ คาดเดาบางอย่างได้ ล้วงหน้ากากกึ่งโปรงใสวิชาเซียนอำพรางออกมาจากถุงเก็บของ วางไว้ข้างๆ อย่างนอบน้อม ลุกขึ้นคารวะ

นายกองก็สีหน้าเคร่งขรึม ประสานหมัดคารวะ

จากนั้นพวกเขาก็รออยู่พักหนึ่ง ก็ยังไม่เห็นว่าหน้ากากมีอะไรเปลี่ยนแปลง จึงมองหน้ากัน

“ศิษย์พี่ใหญ่ น่าจะคิดมากไปแล้ว…”

“เชื่อข้า ข้ารู้จักอาจารย์ดี”

นายกองทำหน้าตามั่นใจล้นปรี่ แต่จากเวลาที่ผ่านไป สีท้องฟ้าด้านนอกก็เปลี่ยนจากเช้าตรู่เป็นช่วงกลางวัน จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสายัณห์ หน้ากากยังคงไม่เปลี่ยนแปลงอะไร อาจารย์ก็ยังไม่มาที่นี่ พวกเขายิ่งไม่ได้รับสื่อเสียงใดๆ ด้วย

สวี่ชิงลังเล มองไปทางนายกอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน