ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 532

บทที่ 532 ปลัดเขตปกครอง โปรดชี้แนะ! (2)

…………….

นายกองสีหน้าเหี้ยมเกรียมเล็กน้อย หนิงเหยียนหดหัวในดวงตาฉายแววหวาดหวั่น ชิงชิวสีหน้าไร้อารมณ์แต่กำเคียวแน่นขึ้น

ในฝูงชน คนที่เคยแสดงความไม่พอใจกับความเย่อหยิ่งจองหองของสวี่ชิง เวลานี้ก็ขมวดคิ้ว จ้องปลัดเขตปกครองเขม็ง แผ่ความไม่เป็นมิตรออกมา

ใต้แท่นพิธี แม่ทัพเสี่ยเหยี่ยนที่สวมหน้ากาก ขยับเท้าขวาเล็กน้อย เหมือนจะก้าวออกมา…

แต่ตอนนี้เอง สวี่ชิงก็ยกมือขึ้น เอ่ยเสียงแผ่วเบา

“หลังจากเจ้าวังแตกดับ ข้าได้ตรวจสอบเรื่องนี้ต่อ เพราะข้าคิดว่าแค่เบาะแสอย่างแสงประกายอรุณพบยังไม่สามารถอธิบายสาเหตุการตายของเจ้าเขตปกครองคนเก่าว่าเกิดจากลูกกลอนประกายเคราะห์ชะตาชีวิต เพราะเจ้าเขตปกครองคนเก่าเป็นถึงครึ่งก้าวเตรียมสู่เทวะ จะวางยาเขาเป็นเรื่องยากเกินไป”

คำพูดของสวี่ชิงทำให้คนไม่น้อยขมวดคิ้ว เหมือนเขาในตอนนี้ลืมเรื่องทั้งหมดที่ปลัดเขตปกครองกล่าวก่อนหน้านี้ และมองไม่เห็นปลัดเขตปกครองที่มีปราณดำกระจายทั่วร่างด้วย เขาเอ่ยต่อจากที่ตนเองถูกตัดบทไปก่อนหน้า

“ตอนแรกข้าใคร่ครวญว่าวางยาพิษกับเจ้าเขตปกครองคนเก่าอย่างไร้ซุ่มเสียงได้อย่างไร ข้าก็ถนัดวิถีโอสถแต่กลับไม่มีคำตอบ ทว่าข้านึกถึงกลิ่นที่คล้ายกับดอกกุ้ยด้านในกล่องปรารถนา

“จนเมื่อยี่สิบสามวันก่อน หลังจากที่ข้ากลับมาจากแดนต้องห้ามเซียน ข้าได้กลิ่นที่คล้ายๆ กันจากลูกกลอนแก่นแท้เม็ดหนึ่ง”

ขณะที่คำว่าลูกกลอนแก่นแท้ออกมาจากปากสวี่ชิง ม่านตาของปลัดเขตปกครองก็หดลงเล็กน้อยอย่างไม่ทันได้สังเกต จากนั้นก็เอ่ยราบเรียบว่า

“ถึงแม้ข้าจะไม่คิดว่าลูกกลอนแก่นแท้เป็นคุณูปการยิ่งใหญ่มาโดยตลอด แต่เจ้าใช้สิ่งนี้มาเป็นเหตุผล ทำให้ข้ารู้สึกอับอาย ตบปากตนเองหนึ่งครั้งเสีย”

จากเสียงที่เอ่ยออกมา พลังหวนสู่อนัตตาวูบหนึ่งก็ปะทุออกมาขณะที่ปลัดเขตปกครองโบกแขนเสื้อ พุ่งไปหาสวี่ชิงในพริบตา

สีหน้ารองเจ้าวังเปลี่ยนไป ต้านทานสุดกำลัง แต่ยังไม่ใช่คู่มือของปลัดเขตปกครองที่ครึ่งร่างมีดวงชะตาค้ำจุน ถอยหลังไป แต่จู่ๆ ชั้นเมฆบนท้องฟ้าก็กระจายตัว เสียงเจาะทองทลายหินพลันดังมาจากขอบฟ้า

“แกว๊ก!”

พริบตาที่ได้ยินเสียง มหาวิหคสามหัวตัวหนึ่งก็มาถึงในพริบตา

ด้วยความเร็วนี้ก็ปรากฏตัวด้านล่างสวี่ชิงทันที ศีรษะขวาอยู่ที่ใต้เท้าสวี่ชิง หลังจากยกตัวเขาขึ้น หัวทั้งสามก็จ้องปลัดเขตปกครองเขม็ง ขนแหลมคมทั่วร่างสยาย แผ่ซ่านจิตสังหารโถมฟ้า จะงอยปากเปล่งเสียงแกว๊กดังเสียดหู!

ระเบิดคลื่นเสียง กลายเป็นครืนครันสั่นสะเทือนไปทั่วสารทิศ ทำให้เมืองหลวงเขตปกครองสั่นสะเทือน ฟ้าดินเปลี่ยนสี!

พริบตานี้ คนธรรมดาทั้งเมืองหลวงเขตปกครองสูดลมหายใจ ผู้บำเพ็ญนับแสนบนพื้นตื่นตะลึง สีหน้าองค์ชายเจ็ดแข็งค้างเล็กน้อย ปลัดเขตปกครองขมวดคิ้ว สีหน้ามืดครึ้ม

ทั่วทั้งฟ้าดิน มีเพียงมหาวิหคชิงฉินที่ผู้คนจับตามอง

มีเพียงเสียงร้องแกว๊กของมัน ที่ดังก้องไปทั้งชั้นเมฆ

มีเพียงหนึ่งเดียวที่เหนือกว่าการเป็นจุดสนใจของมันได้ มีเพียงร่างสูงโปร่งในชุดนักพรตผู้ครองกระบี่สีขาวที่โบกสะบัดท่ามกลางสายลมบนท้องฟ้ายืนอยู่บนหัวขวาที่เชิดสูงขึ้นเท่านั้น!

ฉัตรสี่ฉัตร แสงประกายเจิดจ้า อสูรสมุทรบรรพกาลจำแลงออกมา กลืนกินและพ่นแสงประกายอรุณ เงาเขาจักรพรรดิภูตตั้งตระหง่านด้านหลัง คล้ายยังมีแม่น้ำแห่งกาลเวลาสายหนึ่งไหลเวียนรอบกายรางๆ

พริบตานี้ ราวกับอาลักษณ์สวี่ของเจ้าวังรุ่นที่แล้วเมื่อครึ่งปีก่อนกลับมาอีกครั้ง!

พริบตาต่อมา เผ่าต่างๆ ที่เห็นทั้งหมดรอบๆ ก็สั่นเทิ้ม เงามืดในตอนนั้นปรากฏตัวอีกครั้ง!

และเสียงของสวี่ชิงยังคงดังก้องสะท้อนในตอนนี้

“นั่นคือลูกกลอนแก่นแท้ที่ประชาชนในเมืองหลวงเขตปกครองนับล้านเคยกินหลายปีมานี้

“ตอนนั้น ข้าจึงรู้วิธีวางยาพิษแล้ว

“คนร้ายไม่ได้วางพิษกับเจ้าเขตปกครองคนก่อนโดยตรง ในช่วงหลายปีมานี้เขาทำให้ประกายเคราะห์ชะตาชีวิตเบาบางลงไม่รู้กี่เท่า ผสานเข้าไปในลูกกลอนแก่นแท้ ให้เผ่ามนุษย์ในเมืองหลวงเขตปกครองทั้งหมดกินมันลงไป”

พริบตาที่เขาพูดสามประโยคนี้ออกมา ราวกับอัสนีสร้างโลกาผ่าฟ้าแยกปฐพีครืนครันในใจผู้บำเพ็ญนับแสนตน สะเทือนเลื่อนลั่นในหูของคนธรรมดาอีกนับไม่ถ้วน

น้ำหนักของมัน หนักหนาเหลือเกิน!

เสียงสูดลมหายใจ เสียงตกตะลึง เสียงความโกลาหล เสียงกระสับกระส่าย จากเดิมที่เกิดจากการปรากฏตัวของชิงฉินก็รุนแรงยิ่งขึ้น

“ใช้ประชาชนนับร้อยล้านคนเป็นพิษ เปลี่ยนแปลงดวงชะตาสรรพสิ่งทั้งเมืองหลวงเขตปกครอง ทำให้ทุกคนกลายเป็นพาหะพิษ เผ่ามนุษย์นับไม่ถ้วนแฝงไว้ด้วยดวงชะตาพิษสะสมที่เจ้าเขตปกครองตลอดเวลา ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เจ้าเขตปกครองติดพิษประกายเคราะห์ชะตาชีวิตขณะที่ไม่รู้ตัว”

สวี่ชิงยังคงพูดต่อ เมืองหลวงเขตปกครองสั่นสะเทือนครืนครันถึงขีดสุด คนนับแสนใต้แท่นพิธีหอบหายใจถี่ สะท้านฟ้าสะเทือนดิน โหมพายุขนาดยักษ์

“ลูกกลอนแก่นแท้มีพิษหรือ”

“ลูกกลอนแก่นแท้ นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน!!”

“แต่ทุกอย่างก็สมเหตุสมผล สอดคล้องกับตรรกะ”

“ลูกกลอนแก่นแท้เป็นสิ่งที่ปลัดเขตปกครองสร้างขึ้น แหล่งผลิตเพียงแห่งเดียวของทั้งเมืองหลวงเขตปกครอง ร้านยาทั้งหมดต้องไปรับที่จวนปลัดเขตปกครอง!”

“อันใดคือจริง อันใดคือเท็จกันแน่!”

“เช่นนี่…ความจริงคืออะไรเล่า!”

เสียงฮือฮาดังไปรอบทิศ

สิ่งที่สวี่ชิงพูดมา ทำให้ทุกคนที่ได้ยินพรั่นพรึงขีดสุด ทำให้ทุกคนอดหนังศีรษะชาขึ้นมาไม่ได้ โหมคลื่นยักษ์โถมฟ้า

ข่งเสียงหลงสูดลมหายใจ ไม่มีผู้ครองกระบี่คนใดที่ไม่สั่นสะท้าน รองเจ้าวังก็หน้าเปลี่ยนสีกันหมด

ส่วนปลัดเขตปกครอง ก็มองสวี่ชิงอย่างล้ำลึกผาดหนึ่ง เรื่องลูกกลอนแก่นแท้ที่สวี่ชิงพูดออกมา เขาทราบว่าอีกฝ่ายรู้เรื่องแล้วจึงถอนหายใจในใจ

สวี่ชิงยืนอยู่บนศีรษะด้านขวาของชิงฉิน ก้มหน้ามองพื้นดินเมืองหลวงเขตปกครอง เอ่ยเสียงเบา

“ผู้คนทั้งเมืองหลวงเขตปกครองติดพิษกันหมด ข้าไม่รู้ว่าหลังจากนี้พิษจะกำเริบอย่างไร…หากกำเริบ จะกลายเป็นมหันตภัยเช่นไร

“ข้า สวี่ชิงผู้ที่จักรพรรดิหยั่งใจหมื่นจั้ง ขอรับผิดชอบคำพูดทุกคำที่ข้าเอื้อนเอ่ย

“ใต้เท้าปลัดเขตปกครอง การรายงานของข้าสิ้นสุดลงเท่านี้ โปรดชี้แนะด้วย!”

เสียงของสวี่ชิงดังก้องไม่หยุด ขณะที่เลื่อนลั่นไปทั้งสี่ทิศ บนลานแท่นพิธี ไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ สายตาทั้งหมดล้วนจับจ้องไปทางปลัดเขตปกครองโดยมิได้นัดหมาย

ไม่ใช่แค่พวกเขา เวลานี้คนธรรมดาในเมืองหลวงเขตปกครองก็เช่นกัน ท่ามกลางสายตานับล้านที่ตกตะลึงจนแปรเป็นความโกรธจับจ้องมาจากทั้งแปดทิศ

เพราะนี่เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของพวกเขาทุกคน!

จะเรื่องใด เมื่อเกี่ยวข้องกับแต่ละบุคคล ต่อให้จะเล็กเพียงใด ก็เป็นเรื่องใหญ่โตทั้งสิ้น

ในตอนนี้ คนจำนวนน้อยมากที่จะพิจารณาถึงเรื่องอื่น พวกเขาทุกคนในพริบตานี้ล้วนต้องการเพียงคำตอบเดียว!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน