ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 542

บทที่ 542-2 หญิงสาม งูหนึ่ง ชายหนึ่ง (2)

เพราะถูกแช่แข็งเอาไว้ ดังนั้นส่วนที่ถูกหั่นจะไม่สามารถรวมกันได้ ไม่นานนักน้ำแข็งก็กลายเป็นหลายสิบส่วน สวี่ชิงวางเรียงมันทีละชิ้นๆ บนพื้น วางเป็นตัวอักษร ‘大’ ระหว่างชิ้นมีระยะห่างระหว่างกัน

ความรู้สึกที่ได้สัมผัสได้มองเห็นเช่นนั้น การทรมาณที่เกิดจากเห็นอยู่ใกล้ๆ ข้างหน้าแต่ไม่สามารถสัมผัสได้ ฟื้นฟูไม่ได้ ไม่ได้เกิดขึ้นกับกายเนื้ออย่างเดียวเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงความเจ็บปวดของจิตใจด้วย

เสียงร้องน่าเวทนายิ่งฟังโหยหวน

ดวงตาทั้งสองของเหยียนเหยียนฉายประกายแสงแรงกล้าทันที ลมหายใจถี่กระชั้นขึ้นมาอีกครั้ง ขณะที่ร่างกายสั่นสะท้านความตื่นเต้นก็เริ่มกลับคืนมา

สวี่ชิงไม่สนใจ หลังจากที่โยนก้อนน้ำแข็งพวกนี้ให้เหยียนเหยียนก็คว้ามาอีกครั้ง เผ่าควันขจรกลุ่มที่สองมาอยู่ในมือทันที ครั้งนี้สวี่ชิงไม่ใช้น้ำแข็ง แต่เป็นพิษ

พิษนี้เพียงแผ่มาก็ผสานไปในร่างหมอกอย่างรวดเร็ว ส่งผลกระทบให้กับมัน แผ่กระจายไปในหมอก พิษที่เกิดขึ้นไม่ได้ส่งผลกับกายหมอกเท่านั้น แต่ยังมีการกัดกร่อนวิญญาณด้วย

ดังนั้นเสียงร้องโหยหวนครวญครางก็ยิ่งดังก้องไปในห้องโดยสารเรือ

ความตื่นเต้นของเหยียนเหยียนพุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง เสียงร้องโหยหวนพวกนั้นเมื่อดังขึ้นในหูของนาง เหมือนว่าเป็นเสียงจากธรรมชาติที่ไพเราะที่สุดในโลก

ยังไม่จบแค่นั้น สวี่ชิงเอ่ยเสียงเย็นขึ้นมา

“ฉีกเสื้อของเจ้ามาให้ข้าชิ้นหนึ่ง”

เหยียนเหยียนเชื่อฟังเป็นอย่างดี ไม่ลังเลใดๆ ทั้งสิ้น ฉีกเสื้อบนร่างออกมาเป็นชิ้นใหญ่ทันที เพราะออกแรงเยอะเกิน จึงเผยให้เห็นผิวที่เต็มไปด้วยรอยแผล

แต่นางไม่สนใจแม้แต่น้อย ราวกับลูกสุนัข คลานไปข้างหน้าสวี่ชิงอย่างรวดเร็ว ยื่นเศษผ้าด้วยสองมือ

หลังจากที่สวี่ชิงรับมาก็สะบัดมือเล็กน้อย ทันใดนั้นผ้าชิ้นนี้ก็เปียก แฝงพลังสะกดเอาไว้ จากนั้นก็คว้าร่างหมอกเผ่าควันขจรกลุ่มที่สามมา แล้วกดมันไปบนผ้า

ผ้าเป็นสีดำทันที เงาร่างเผ่าควันขจร ภายใต้การดูดซับจากผ้าก็ปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน

สวี่ชิงโยนมันไปให้เหยียนเหยียน เอ่ยเรียบนิ่ง

“เช่นนี้มันก็จะเสียอิสระของร่างกาย เสียความเป็นอิสระของวิญญาณ

“ไล่ไขว่คว้าการทำร้ายกายเนื้อด้วยตาที่มืดบอด ไม่ว่าจะต่อตัวเองหรือต่อศัตรูเป็นเพียงแค่หนึ่งในวิธีการเท่านั้น ไม่ใช่ทั้งหมด เมื่อใช้จนเกินสมควร เช่นนั้นก็คือการกระทำที่ไร้สาระ

“การทรมาณทางจิตใจถึงจะเป็นระดับที่สูงขึ้นไปอีก”

สวี่ชิงเอ่ยอย่างสงบนิ่ง

เหยียนเหยียนตัวสั่นสะท้าน ริมฝีปากแดงอ้าเล็กน้อย คล้ายว่าถูกสวี่ชิงตำหนิ ความสุขในใจของนางก็ยิ่งมากล้น ความหลงใหลในดวงตาถึงขีดสูงสุด นางจึงยกมือขึ้นแล้วกัดปลายนิ้วจนเป็นแผล ยื่นไปทางสวี่ชิงอย่างสั่นระริก

สายตาของสวี่ชิงเย็นเยียบ

เหยียนเหยียนก้มหน้า เก็บนิ้วกลับมา แตะไปที่ปากตัวเองแล้วดูด

ความกลัดกลุ้มอัดอั้นสะสมในทะเลความรู้สึกกำลังสลายไปอย่างรวดเร็ว และระลอกคลื่นพลังบำเพ็ญก็พวยพุ่งขึ้นบนร่าง

ท่ามกลางความรางเลือน เหมือนว่าวังสวรรค์วังแรกก็ก่อเค้าร่างขึ้นมาแล้ว

แต่ว่ายังขาดอีกนิด

เห็นเป็นเช่นนี้ สวี่ชิงก็ลอบถอนหายใจ ยกนิ้วชี้ขึ้น

แทบจะในทันทีที่เขายกนิ้วขึ้นมา เหยียนเหยียนก็คลานมาทันที แล้วดูดอย่างรวดเร็ว ดวงตาหรี่ลง ทั้งคนเหมือนยกระดับขึ้น สีหน้าฉายความสบายสุดยอดออกมา ฉายความพึงพอใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

เหมือนว่านางรอวันนี้มานานมาก

และวังสวรรค์ของนาง ในเสี้ยวขณะนี้ก็พลันปรากฏขึ้นมา!

การสั่นสะเทือนของจิตใจทำให้เหยียนเหยียนแบกรับไม่ไหว หมดสติไป

เสี้ยวขณะต่อมา นอกเรือมีเสียงที่แฝงไว้ด้วยความซาบซึ้งของจอมคนบูรพาสงัดดังขึ้น

“ขอบคุณมาก…”

จากนั้น ร่างของเหยียนเหยียนก็หายไป จอมคนบูรพาสงัดนำตัวไปจากเรือแล้ว

ในห้องโดยสารเรือเงียบกริบ

หลังจากนั้งครู่หนึ่ง หลิงเอ๋อร์ก็โผล่ออกมาจากปกเสื้อของสวี่ชิง มองบริเวณที่เหยียนเหยียนอยู่ก่อนหน้านี้อย่างอึ้งตะลึง สวี่ชิงสีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย กำกลังจะอธิบาย หลิงเอ๋อร์ก็พลันเอ่ยอย่างตื่นตระหนกออกมา

“พี่สวี่ชิง นี่เป็นปีศาจ แย่เสียยิ่งกว่าคนก่อนหน้านี้เสียอีก นางกัดนิ้วของท่านด้วย ท่านต้องระวังตัวนะเจ้าคะ!”

ไม่รอให้สวี่ชิงได้อ้าปาก เสียงหัวเราะอ่อนโยนเสียงหนึ่งก็ดังก้องขึ้นในห้องโดยสารเรือ

“ช่างเป็นเด็กสาวที่น่ารักเสียจริง”

เสียงนี้ดังขึ้น ร่างของสวี่ชิงชะงักไปทันที

การมาเยือนของติงเสวี่ย เขาไม่สนใจได้ การปรากฏตัวของเหยียนเหยียน เขาสามารถสยบได้ แต่ในพันธมิตรแปดสำนักมีผู้หญิงคนหนึ่งที่หลังจากสวี่ชิงได้พบแล้วจิตใจล้วนน่าเวทนาทุกครั้ง

ไม่ว่าจะเป็นครั้งแรกที่ได้พบหน้าถูกเชยคาง หรือจะเป็นนิสัยที่สลับเปลี่ยนไปมากมายในการเดินทางลาดตระเวนแม่น้ำ หรือจะเป็นการสบสายตาในเมืองหลวงเขตปกครอง สายตาประสานกันในยามที่เปลือยกายทำการลงวิชาคุ้มกาย…

สิ่งที่รู้ นางรู้มากยิ่งกว่า สิ่งที่ไม่รู้ นางรู้ดีกว่าเช่นกัน

สิ่งที่เห็น นางเคยเห็นมาก่อน สิ่งที่ไม่เคยเห็น นางคุ้นชินยิ่งกว่า

สิ่งที่คิดในใจ นางรู้ทั้งหมด แม้แต่ความคิดที่ตัวเองไม่ทันได้รู้ตัว ก็เหมือนว่านางจะรู้กระจ่างเช่นกัน

หาที่ติไม่ได้เลย

ตอนนี้จากเสียงที่สะท้อนก้อง จากร่างของสวี่ชิงที่แข็งทื่อไปตามสัญชาตญาณ หญิงงามเฉิดโฉมผู้นี้ ก็เดินออกมาจากความว่างเปล่า

กระโปรงยาวดอกเยวี่ยจี้[1]สีม่วงอ่อน แต่งแต้มขับเน้นด้วยสีขาว เอวผูกแถบผ้าไหมปักลายดวงจันทร์สีเดียวกัน ผมสีดำขลับขมวดมุ่นเป็นมวยองค์หญิง บนมวยปักปิ่นดอกไม้มุก บนนั้นมีพู่ห้อยระย้า

ใบหน้างดงามเพริศพริ้งคิ้วทั้งสองเรียวยาวดุจภาพวาด ดวงตาทั้งสองเป็นประกายดุจดวงดารา

มุมปากยกยิ้ม รอยยิ้มฉายมา คล้ายว่าหล่อเลี้ยงไปทั่วทั้งสี่ทิศ เกี่ยวกระหวัดจิตใจผู้คน ทั้งยังท่วงท่าสง่างามสูงส่ง สงบนิ่งงดงาม ราวบัวผุดพ้นน้ำ ไร้มลทินแปดเปื้อน

มีเพียงบนใบหน้าที่คล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม แฝงด้วยรอยตัดพ้อ แฝงด้วยรอยกลัดกลุ้ม มองมาทางสวี่ชิง

คนคนนี้ก็คือจอมเซียนจื่อเสวียนผู้เฉิดฉันล้ำเลิศนั่นเอง

ดวงตาของหลิงเอ๋อร์เบิกกว้าง หลบไปตามสัญชาตญาณ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน