ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 544

บทที่ 544-2 อำนาจแห่งวิหคเพลิงสวรรค์ (2)

สำหรับทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ วิหคเพลิงสวรรค์ ไม่เพียงแต่เป็นจักรพรรดิของแดนต้องห้ามปักษาราชัน แต่ยังเป็นจักรพรรดิของพื้นที่ต้องห้ามทั้งทวีปนี้ด้วย

ปราณหมอกลอยกลับ เคลื่อนไหวมารวมกันต่อเนื่อง

แต่แปลกมาก แม้ครั้งนี้จะปล่อยให้เจ้าพื้นที่ต้องห้ามรวมตัวอย่างไร เงาร่างทั้งสามก็ไม่อาจก่อตัวขึ้นมาได้

ร่างของพ่อแม่สวี่ชิง ปรากฏออกมาเพียงเค้าโครง จากนั้นก็สลายหายไป ส่วนปรมาจารย์ไป๋แม้จะก่อโครงร่างขึ้นมา แต่สุดท้ายก็ไม่อาจชัดเจนได้ ก็สลายหาย

ภานี้ ทำให้สายตาสวี่ชิงแข็งค้าง มองไปทางเจ้าพื้นที่ต้องห้าม

ครู่ต่อมา ภายใต้เสียงร้องแกว๊กของชิงฉิน เสียงแหบพร่าของเจ้าพื้นที่ต้องห้ามก็สะท้อนก้องทุ้มต่ำ

“มีดวงวิญญาณเผ่ามนุษย์สองคน ถูกบูชาไปให้บิดาเทพ ข้าไม่มีอำนาจชักนำ

“และอีกดวงวิญญาณหนึ่ง ไม่อยู่ในแผ่นดินต้องประสงค์”

พูดจบ ร่างของเจ้าพื้นที่ต้องห้ามตนนั้นก็พลันถอยหลัง ผสานเข้ากับปราณหมอกในพริบตา และหมอกหนาที่นี่ก็ล่าถอยไปอย่างรวดเร็ว พุ่งไปรวมกันจากทั้งแปดทิศที่ส่วนลึกที่สุดของพื้นที่ต้องห้าม ก่อตัวเป็นพลังปิดผนึก กั้นโลกภายนอกกับตนเองเอาไว้

เห็นได้ชัดว่าการออกมาครั้งนี้ สำหรับมันแล้วไม่สบอารมณ์ถึงขีดสุด ดังนั้นตอนนี้หลังจากพูดจบ มันก็เลือกปิดผนึก

สิ่งที่ตามมาจากนั้น คือการกีดกันจากทั่วทั้งพื้นที่ต้องห้าม

สวี่ชิงเงียบนิ่ง

สำหรับร่างของบิดามารดาที่มองไม่เห็น อันที่จริงเขาก็สังหรณ์ใจอยู่แล้ว เมืองเป็นเอกในตอนนั้นถูกเซ่นไหว้ให้แด่เสี้ยวหน้าเทพเจ้า

เพียงแต่วิญญาณของปรมาจารย์ไป๋ ทำให้สวี่ชิงรู้สึกสงสัย

‘ไม่อยู่ที่แผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์?’

สวี่ชิงขมวดคิ้ว นึกถึงก่อนหน้านี้การตายของปรมาจารย์ไป๋ สุดท้ายก็มองไปทางที่ผืนอินทนิลตั้งอยู่

ที่เขามาทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณครั้งนี้ ที่สุดท้ายที่จะไปคือจะไปผืนอินทนิลเพื่อเซ่นไหว้ปรมาจารย์ไป๋ ขณะเดียวกันจะไปพบกับสหายวัยเด็กด้วย

‘ท่าทางรายละเอียดการตายของปรมาจารย์ไป๋ หลังจากไปครั้งนี้ ต้องถามเฉินเฟยหยวนกับถิงอวี้ให้ละเอียด’

สวี่ชิงครุ่นคิด จากนั้นก็ประสานหมัดไปทางชิงฉินกับนักพรตซือหนาน

“ลำบากผู้อาวุโสทั้งสองให้รอข้ามาหลายวัน ข้าคิดว่าจะวิวัฒนาการสัตว์เลี้ยงวิญญาณตัวหนึ่งของข้าที่นี่เสียหน่อย”

นักพรตซือหนานมองเจ้าเงาใต้เท้าสวี่ชิง พยักหน้าเล็กน้อย พาคนจากไป ส่วนชิงฉินก็ร้องแกว๊ก จากนั้นก็สยายปีกทะยานไปยังส่วนลึกของพื้นที่ต้องห้ามที่กั้นด้วยปราณหมอกผืนนั้น

เห็นได้ชัดว่ามันรู้สึกสนใจเจ้าพื้นที่ต้องห้ามตนนั้นไม่น้อย

เสียงพิณสั่นระรัว ปราณหมอกตีเกลียว ร่างของชิงฉินหายไปในปราณหมอก

ส่วนด้านในจะเกิดอะไร สวี่ชิงก็ชี้ขาดไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะสถานการณ์ใด ชิงฉินที่มีขนวิหคเพลิงสวรรค์อยู่ ไม่มีทางเสียเปรียบแน่นอน

ดังนั้นสวี่ชิงจึงไม่สนใจ หันหลังเดินไปที่บ้านในพื้นที่ต้องห้ามของเขาในตอนนั้น

ตอนนี้ใกล้จะฟ้าสางแล้ว ขณะที่รุ่งอรุณเบิกฟ้า สวี่ชิงก็มาถึงที่ที่กลุ่มสายอัสนีปะทะกับหมาป่าเกล็ดดำในตอนนั้น

ที่นี่ สวี่ชิงนั่งลงขัดสมาธิ เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

“ตอนนั้นข้าผนึกเจ้าที่นี่

“เช่นนั้นวันนี้ ใช้ที่นี่เป็นขอบเขต อย่าไปที่ส่วนลึกของพื้นที่ต้องห้าม และไม่ต้องไปที่กลุ่มศาลเจ้าด้วย ที่อื่นแล้วแต่เจ้าจะแผ่ขยายออกไป

“ทำให้ข้าเห็น ว่าเจ้าจะเติบโตได้ถึงระดับใด”

เมื่อสวี่ชิงกล่าวออกมา เจ้าเงาใต้เท้าเขาก็แผ่ขยายออกร้อยจั้งในพริบตา ดวงตานับไม่ถ้วนลืมตาขึ้นในนั้น ขณะมองไปที่สวี่ชิง ก็ส่งคลื่นอารมณ์มาว่า

“ขอบคุณ…นายท่าน…”

พูดจบ อาณาเขตร้อยจั้งก็เลือนรางไปในพริบตา แผ่ขยายไปรอบทิศอย่างรวดเร็ว ปกคลุมต้นหญ้าที่ไม่ได้กลายพันธุ์เพราะเจ้าพื้นที่ต้องห้ามในพื้นที่ต้องห้ามแห่งนี้

ไอพลังประหลาดมหาศาล รวมตัวกันมาจากทั้งแปดทิศ ทะลักเข้าไปในตัวเจ้าเงา เสียงเคี้ยวดังลั่นไปทั่วอาณาบริเวณ

ต้นหญ้าก็ดี ต้นไม้ใหญ่ก็ดี ราวกับกลายเป็นอาหารของเจ้าเงาทั้งหมด

อสูรกลายพันธุ์เหล่านั้นในที่แห่งนี้ก็เช่นเดียวกัน เสียงร้องโหยหวนดังก้องไปทั้งพื้นที่ต้องห้าม ส่วนคนเก็บกวาดที่เข้ามาที่นี่ หลังจากสัมผัสทุกอย่างได้ก็สั่นสะท้านกันหมด เลือกหลบหนีทันที

สำหรับคนเก็บกวาดเหล่านี้ หลังจากเจ้าเงาครุ่นคิด ก็ไม่กล้ากลืนกิน มันไม่แน่ใจท่าทีของสวี่ชิง จึง กลืนกินอสูรกลายพันธุ์กับไอพลังประหลาดต่อไป

กลิ่นอายของมันค่อยๆ แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ และต้นหญ้าและต้นไม้ใหญ่ที่มันกลืนกิน ก็ไม่ได้สลายหายไปจริงๆ แต่เปลี่ยนรูปลักษณ์ ต้นหญ้ามีดวงตาผุดออกมาเต็มไปหมด ต้นไม้ใหญ่กลายเป็นโลงศพ

อสูรกลายพันธุ์ที่ถูกเจ้าเงากลืนกินก็เช่นกัน ล้วนมีดวงตาผุดออกมามหาศาล จากนั้นก็ฟื้นคืนชีพ

ราวกับมันใช้วิธีนี้ กลืนกินอำนาจในพื้นที่ต้องห้าม

เวลาก็ผ่านไปถึงสามวันเช่นนี้

พื้นที่ต้องห้ามประมาณหนึ่งส่วนแผ่กลิ่นอายเจ้าเงาออกมา รูปร่างลักษณะเปลี่ยนไปแล้ว

ส่วนการกลืนกินของเจ้าเงาก็มาถึงจุดอิ่มตัวแล้ว กลืนกินต่อไม่ได้ ตลบม้วนกลับมาจากทั่วสารทิศ ไปยังจุดที่สวี่ชิงนั่งขัดสมาธิอยู่ แผ่คลื่นพลังที่เกือบจะทะลวงขั้นรวมถึงความเบิกบาน

สวี่ชิงลืมตาขึ้น มองไปอย่างเย็นชา

“กลืนกินไปหนึ่งส่วน ถึงฝืนทะลวงขั้นได้ ยังไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไรนะ”

เจ้าเงาที่เดิมทีภาคภูมิใจ เมื่อได้ยินก็สั่นไหว รีบร้อนส่งอารมณ์ออกมา

“ต่อเนื่อง…ค่อยๆ…แข็งแกร่ง…”

“รีบทะลวงขั้น” สวี่ชิงแค่นเสียงเย็นชา

เจ้าเงาสั่นเทา รีบร้อนหดกลับมา ไม่นานนักต้นไม้ใหญ่ขนาดยักษ์สูงร้อยจั้งต้นหนึ่งก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าสวี่ชิง

ต้นไม้นี้หนาใหญ่ ยอดไม้เหมือนร่ม ขณะที่พลังน่าครั่นคร้าม ก็แผ่กลิ่นอายไม่ธรรมดาออกมาเป็นระยะ บนต้นไม่มีใบไม้ แต่มีดวงตาสีแดงชาดงอกออกมาเต็มไปหมด

แต่แววตาของดวงตาทุกดวงล้วนไม่ใช่ความดุร้าย แต่เป็นความเชื่อฟัง

จึงยิ่งดูแปลกประหลาด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน