ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 554

บทที่ 554 หยุดเวลา (1)

แสงผลึกวารีสีม่วงผสานไปกับตะเกียงแห่งชีวิตที่เกิดจากสายโลหิต หลังจากการค้นคว้าของสวี่ชิงพบว่าพลังของมันเกี่ยวกับเวลาจริงๆ แต่ก็ไม่ได้ทั้งหมด

ยกตัวอย่างเช่นการป้องกันวิญญาณจากร่มดำ ไม่ได้ถูกหลอมละลายหายไป ยังคงอยู่เช่นเดิม

อีกทั้งเทียบกับอดีตยังแข็งแกร่งขึ้นอีกนิดด้วย

นอกจากนี้เวลาของนาฬิกาแดดกับเวลาโลกภายนอกห่างกันประมาณเจ็ดชั่วยามกว่าๆ

สวี่ชิงไม่รู้ว่าความแตกต่างของเวลานี้แฝงความลับอะไรไว้ หลังจากขบคิดก็ไม่ได้ตอบคำตอบ

เวลาเจ็ดวัน เขาลองให้นาฬิกาแดดเร่งความเร็ว แต่ตะเกียงแห่งชีวิตที่แปลงมาจากปราณเหมือนจะถูกเหนี่ยวนำ ยากจะทำได้

ส่วนย้อนเวลากลับก็เช่นกัน

ทำให้มันหยุดก็เช่นกัน

ทั้งๆ ที่นาฬิกาแดดมีต้นกำเนิดพลังเดียวกับเขา แต่กลับขยับหมุนเอง ต่อให้สวี่ชิงบังคับปราณออกไป แต่ตะเกียงแห่งชีวิตก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม เคลื่อนไปตามวิธีที่กำหนดไว้เช่นเดิม

เช่นนี้คล้ายกับตอนที่สวี่ชิงเพิ่งได้ผลึกวารีสีม่วง

จนสวี่ชิงคิดได้วิธีหนึ่ง

เขาไม่สามารถเปลี่ยนการขยับหมุนของตะเกียงแห่งชีวิตได้ และไม่สามารถทำให้หน้าปัดนาฬิกาหมุนเอง แต่เขาสามารถควบคุมเข็มนาฬิกาได้!

อย่างไรเสีย พูดจากรากฐานแล้ว เข็มนาฬิกาเป็นสิ่งที่หลอมขึ้นจากสายเลือดของเขาจริงๆ

เขาสามารถควบคุมให้เข็มนาฬิกาไปจากหน้าปัดนาฬิกา ทำให้มันพุ่งออกไปได้

และจากการลองเขาก็พบว่า ทันทีที่เข็มนาฬิกาลอยออกไป หน้าปัดนาฬิกาก็เหมือนสูญเสียทิศทาง สูญเสียการชี้นำ ตะเกียงหยุดลง ไม่ขยับเคลื่อนไหวอีกต่อไป

จึงไม่มีแนวคิดเรื่องเวลา ไม่ว่าแสงตะเกียงจะส่องสว่างเพียงใด ก็เป็นเพียงแค่แสงส่องสว่างเท่านั้น

กระทั่งมีเค้ารางว่าหน้าปัดนาฬิกาเกิดสัญญาณเน่าเปื่อย

และเมื่อสวี่ชิงใส่เข็มนาฬิกากลับไปใหม่อีกครั้ง หน้าปัดนาฬิกาฟื้นคืนสภาพ แสงตะเกียงขยับเคลื่อนไหวต่อ เงาเข็มก็เป็นปกติตามไปด้วย

ด้านเวลาก็ยังคงเริ่มนับต่อจากเสี้ยวขณะที่เข็มนาฬิกาลอยออกไปก่อนหน้านี้

มองจากมุมหนึ่ง เข็มนาฬิกาพุ่งออกไปจนกระทั่งกลับมา เวลาระหว่างนั้นเหมือนว่าหายไป

“เช่นนั้นก็เข้าใจได้ว่าถูกหยุดลงได้หรือไม่”

สวี่ชิงพึมพำ ดวงตาฉายประกายแววครุ่นคิด บางทีเขารู้สึกว่าวิธีนี้ของตัวเองอาจจะไม่ได้ถูกต้อง แต่ไม่ว่าจะอย่างไร นี่คือความสามารถแรกที่ค้นพบได้จากตะเกียงแห่งชีวิต

และทันทีที่นาฬิกาแดดเสียเข็มไป เวลาก็เหมือนถูกหยุด หลิงเอ๋อร์ที่กำลังโผล่หัวออกมาจากแขนเสื้อสวี่ชิง เลื้อยไปที่หูเขา หลังจากที่สวี่ชิงก้มหน้า สายตามองไป ร่างของนางก็หยุดชะงัก

นิ่งไม่ไหวติง

เหมือนว่าเวลาของนางถูกหยุดเอาไว้

เหตุการณ์ทั้งหมดเพียงเสี้ยวพริบตาก็กลับเป็นปกติ เพราะสวี่ชิงพบว่าการเน่าเปื่อยของหน้าปัดนาฬิกามีความสัมพันธ์กับเรื่องนี้

การค้นพบนี้ทำให้จิตใจของสวี่ชิงเกิดระลอกคลื่นลูกมหึมา

‘ในเสี้ยวพริบตาที่ดึงเข็มนาฬิกาออก เวลารอบๆ ตัวข้าจะหยุดลงภายใต้สายตาของข้าอย่างนั้นหรือ’

สวี่ชิงรีบลองอีกหลายครั้ง หลิงเอ๋อร์รางเลือนไม่รู้เรื่อง ไม่รู้เรื่องที่ตัวเองเวลาหยุดไปหลายครั้ง

นางพยายามเลื้อยไปที่หูสวี่ชิง ร่างเดี๋ยวหยุดเดี๋ยวชะงัก ระยะทางที่แต่ก่อนไม่นานก็มาถึง ตอนนี้สำหรับนางแล้วคล้ายว่าห่างไกลเหลือเกิน

จนกระทั่งครู่หนึ่ง ในที่สุดนางก็เลื้อยมาถึงหูสวี่ชิง มองไปทางเขาอย่างเขินอาย

“พี่สวี่ชิง ท่านมองข้าเช่นนี้ทำไมเจ้าคะ”

ประโยคนี้สวี่ชิงค่อนข้างคุ้นหู แต่ตอนนี้ความคิดของเขาซัดโหม ไม่ได้ไปขบคิดให้ลึก หลังจากพยักหน้าก็ถามไปว่า

“หลิงเอ๋อร์ เมื่อครู่เจ้ารู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติหรือไม่”

หลิงเอ๋อร์แปลกใจ ส่ายหน้า

สวี่ชิงคล้ายครุ่นคิด ค้นคว้าต่อไป

หลิงเอ๋อร์ประหลาดใจ แต่ก็รู้ว่าตอนนี้พี่สวี่ชิงกำลังยุ่ง จึงหาท่าที่สบาย เลื้อยไปเลื้อยมา เล่นกับตัวเอง

สวี่ชิงคิดในใจ

‘หลิงเอ๋อร์ไม่รู้เรื่องที่เวลาตัวเองหยุด เช่นนั้นความสามารถนี้ขอบเขตของมันกว้างเพียงใด…’

สวี่ชิงใจเต้น เดินออกไปจากถ้ำ มองฟ้าและดินที่มืดมิดข้างนอก สัมผัสลมรอบๆ และความร้อนที่ยังระอุอยู่ข้างใน แล้วมองไปทางทะเลเพลิงที่แสงเปลวไฟท่วมฟ้าที่ไกล

เขาคิดๆ แต่ก็ยังไม่กล้า

สวี่ชิงรู้สึกว่าด้วยพลังตอนนี้ของตัวเอง และนาฬิกาแดดที่เพิ่งก่อขึ้นมา หากแผ่พลังหยุดเวลาออกไปเป็นบริเวณกว้าง เช่นมองไปทางการโคจรของดวงดาว มองไปทางการไหลเวียนของลม มองไปยังการโคจรของโลก

เช่นนั้นจุดจบของตัวเองคงจะดับสลายทั้งจิตและวิญญาณทันทีแน่นอน

หากเปรียบเทียบการโคจรของแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์เป็นอสูรยักษ์ที่ห้อตะบึง กฎเกณฑ์ทุกทางในนั้นเป็นส่วนหนึ่งของพลังอสูรยักษ์ และตนในตอนนี้ก็เป็นเพียงเชือกธรรมดาๆ เส้นหนึ่ง

ใช้เชือกเช่นนี้ ไปรัดอสูรยักษ์ จุดจบแค่คิดก็รู้

“ช่างดีกว่า…”

สวี่ชิงเงียบนิ่ง แต่เขารู้สึกว่าความสามารถนี้ หากสำแดงในตอนสังหารทำลายล้าง พลังจะต้องน่าครั่นคร้ามมากอย่างแน่นอน

“ตั้งชื่อความสามารถนี้ว่าหยุดเวลา!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน