ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 557

บทที่ 557 แสงหิ่งห้อยในราตรีดำมืด (2)

หลังจากพวกเขาออกไป หลิงเอ๋อร์ก็หยิบของว่างมากินอย่างชื่นมื่น จากนั้นก็มองสวี่ชิง ดวงตากลายเป็นรูปจันทร์เสี้ยว รู้สึกภาคภูมิ

‘พี่สวี่ชิงของข้าเที่ยงธรรมกับผู้อื่นมากที่สุดแล้ว ไม่มีทางถือตัวเพียงเพราะอีกฝ่ายพลังบำเพ็ญด้อยกว่า เขาเป็นคนอบอุ่นอยู่นะ’

เห็นหลิงเอ๋อร์มองตนเองเช่นนี้ สวี่ชิงก็ประหลาดใจ

“เป็นอะไรไปหลิงเอ๋อร์”

“เปล่าเจ้าค่ะ” หลิงเอ๋อร์หน้าแดง วิ่งไปอยู่ข้างกายสวี่ชิง ดึงแขนของเขา เอ่ยเสียงแผ่วเบา

“พี่สวี่ชิง พวกเราออกไปเดินเล่นกันดีหรือไม่เจ้าคะ”

สวี่ชิงเงยหน้ามองสีท้องฟ้าผาดหนึ่ง ตอนนี้ท้องฟ้าโลกภายนอกเป็นช่วงเวลากลางวัน จึงพยักหน้า เดินออกจากบ้านไปกับหลิงเอ๋อร์ ออกเดินเล่นในเมืองแห่งนี้

หลิงเอ๋อร์ตื่นเต้นตลอดทาง กระโดดโลดเต้นอยู่ข้างๆ สวี่ชิงเหมือนเด็กน้อย และความน่ารักของนาง ก็ทำให้ชาวบ้านในเมืองนี้หลังจากที่เห็นก็ยิ้มออกมา

มีบางคนหยิบของกินของบ้านตนออกมา เมื่อหลิงเอ๋อร์เดินไปทักทายทุกคนอย่างร่าเริง มีของกินให้ก็เป็นเรื่องน่ายินดีมิใช่หรือ

เห็นท่าทางไร้เดียงสาของหลิงเอ๋อร์ สวี่ชิงก็ยิ้มออกมา

พวกเขาเดินไปเรื่อยๆ ผ่านหัวถนน ผ่านถนนยาว เดินตรงไปยังโถงศึกษา

วันนี้บทเรียนในโถงศึกษาก็อธิบายเรื่องพืชพรรณ สวี่ชิงก็หยุดฝีเท้ามองเข้าไปจากเสียงที่ดังมาออกมา

โถงศึกษานั้นเปิดกว้าง เด็กในเมืองล้วนมาเรียนได้ ผู้ที่อธิบายเรื่องพืชพรรณคือหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง นางไม่มีร่างกายท่อนล่าง นั่งอยู่บนรถเข็น สอนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เด็กรอบๆ ที่อายุน้อยสุดคือเจ็ดแปดขวบ ที่โตสุดก็สิบสามสิบสี่ ฟังกันอย่างตั้งอกตั้งใจ โดยเฉพาะในบรรดานั้นมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เบิกตากว้าง ฟังพลางจดบันทึกไปด้วยคล้ายลืมเลือนสิ่งรอบข้าง

เด็กสาวคนนี้คือน้องสาวของสือพั่นกุยนั่นเอง

มองเด็กๆ เหล่านี้ สวี่ชิงก็นึกถึงตนเองตอนอยู่ที่ฐานที่มั่นคนเก็บกวาด ตอนนั้นหลังจากที่ปรมาจารย์ไป๋ยอมให้เขาเข้าไป ก็ตั้งใจอย่างยิ่งพร้อมความปรารถนาในใจ

เขามองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินจากไป

แต่ละวันผ่านพ้นไปครึ่งเดือนอีกครั้ง

เพลิงสวรรค์ผ่านท้องฟ้าสามเดือน สวี่ชิงอยู่ที่สุสานชั้นหนึ่งหนึ่งเดือน อยู่ในเมืองนี้อีกหนึ่งเดือน

นิสัยเขาไม่ชอบความคึกคัก ดังนั้นเวลาส่วนใหญ่จึงอยู่ในห้องนั่งสมาธิเงียบๆ แต่หลิงเอ๋อร์อยู่ว่างๆ ไม่ได้ ตอนแรกยังขอให้สวี่ชิงอยู่กับนาง ต่อมาเมื่อเริ่มคุ้นเคยกับคนในเมือง ก็วิ่งแจ้นออกไปทุกวัน

แม้จะไม่ค่อยกังวลว่าหลิงเอ๋อร์จะมีปัญหาอะไร แต่สวี่ชิงก็ยังให้บรรพจารย์สำนักวัชระติดตามไป

ระดับความนิยมของหลิงเอ๋อร์ในเมืองนี้มากกว่าสวี่ชิงเสียอีก โดยเฉพาะด้วยการแนะนำของภรรยาสือพั่นกุย นางก็ได้รู้จักกับพี่สาวรวมถึงป้าๆ มากมาย

คนเหล่านี้ล้วนชอบนาง และอยากรู้ความสัมพันธ์ของนางกับสวี่ชิง

ช่วงเวลานี้ทุกครั้ง หลิงเอ๋อร์ก็จะหน้าแดงก่ำเขินอาย

ดังนั้นพี่สาวกับเหล่าป้าๆ เหล่านั้น ก็เริ่มถ่ายทอดวิชาต่างๆ ให้นาง บางคนบอกนางว่าต้องหัดทำกับข้าว จะครองใจบุรุษก็ต้องจับกระเพาะให้อยู่หมัดเสียก่อน

หลิงเอ๋อร์หวั่นไหว เรียนรู้อย่างตั้งใจ

บางคนบอกนางว่า เป็นสตรีเรื่องเย็บปักถักร้อยจะขาดมิได้ บุรุษของตนจะใส่เสื้อผ้าที่คนอื่นเย็บไม่ได้ หลิงเอ๋อร์จึงยิ่งหวั่นไหว

นางหมายมั่นปั้นมือว่าหลังจากนี้เสื้อผ้าทั้งหมดของพี่สวี่ชิง นางจะเป็นคนเย็บเอง

วันที่ห้าหลังจากที่หลิงเอ๋อร์ไปหัดทำอาหาร สวี่ชิงก็ได้กินกับข้าวฝีมือหลิงเอ๋อร์เป็นครั้งแรกเช่นนี้

มองกับข้าวไหม้เกรียม สวี่ชิงเงยหน้ามองสายตาเฝ้ารอด้วยอย่างกังวลใจของหลิงเอ๋อร์ กินไปคำหนึ่ง

เคี้ยวแล้วกลืนลงช้าๆ ครู่หนึ่งก็เข้าไปในท้อง

“พี่สวี่ชิงเป็นอย่างไรบ้าง อร่อยหรือไม่เจ้าคะ”

หลิงเอ๋อร์ประหม่า

สวี่ชิงเงียบนิ่ง ครู่ต่อมาจึงก็คลี่ยิ้ม

“อร่อยมาก”

หลิงเอ๋อร์ดีใจทันที

“เช่นนั้นพี่สวี่ชิงก็กินเยอะนะเจ้าคะ”

สวี่ชิงลังเล สุดท้ายก็กินจนหมด ขณะที่กำลังจะนั่งสมาธิ หลิงเอ๋อร์ก็ส่งเสียงตื่นเต้นออกมา

“พี่สวี่ชิง พรุ่งนี้ข้าจะทำอีกมาให้อีกนะเจ้าคะ”

สวี่ชิงเงียบนิ่งไปอีกหลายอึดใจ พยักหน้าให้

นอกจากนี้ ที่ได้รับความนิยมไม่ใช่แค่หลิงเอ๋อร์เท่านั้น หลังจากที่บรรพจารย์สำนักวัชระจำแลงกาย ก็ค่อยๆ ได้รับการยอมรับจากทุกคนในเมือง กระทั่งต่อมายังมากกว่าหลิงเอ๋อร์ด้วยซ้ำ

สาเหตุคือตอนที่คอยคุ้มครองหลิงเอ๋อร์แล้วเดินผ่านสถานที่เล่านิทานแห่งหนึ่ง เมื่อได้ยินนักเล่านิทานด้านในกำลังพูดเป็นต่อยหอย เขาก็ดูถูกในใจ จึงจำแลงกายแล้วเล่านิทานที่เขาเคยอ่านตอนหนึ่ง

สำหรับผู้คนในแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทรานี้ เรื่องที่บรรพจารย์สำนักวัชระเล่าถือว่าแปลกใหม่มาก โดยเฉพาะบรรพจารย์สำนักวัชระยังสอดแทรกเรื่องราวบางอย่างที่เกิดขึ้นกับสวี่ชิงในเนื้อหาด้วย

เมื่อเป็นเช่นนี้จึงยิ่งสมจริง ได้รับเสียงตอบรับไม่ขาดสาย

เริ่มแรกคนที่ฟังก็มีไม่น้อย ต่อมาก็เพิ่มขึ้นในทุกวัน ส่วนบรรพจารย์สำนักวัชระที่หวาดกลัวจนตัวสั่นอยู่ข้างกายสวี่ชิงมาตลอด นานมากแล้วที่ไม่ได้ถูกเยินยอเช่นนี้

ดังนั้นขณะที่ใจของเขาคันยุบยิบ ตอนที่หลิงเอ๋อร์ไปเรียนทำอาหารกับเย็บปักถักร้อย เขาก็แอบออกมาเล่านิทานหลายต่อหลายครั้ง

เช่นเวลานี้ เขานั่งอยู่ในศาลาริมทางแห่งหนึ่ง รอบด้านมีคนล้อมอยู่นับร้อย

มองผู้คน บรรพจารย์สำนักวัชระกระแอมไปขึ้นเสียงหนึ่ง เอ่ยอย่างไม่ยี่หระว่า

“ครั้งที่เล่าถึงเรือเวทนับหมื่นของเจ็ดเนตรโลหิตออกเดินทางพร้อมกัน เข้าปิดล้อมเกาะเงือก

“ส่วนบรรพจารย์เกาะเงือกผู้นั้นก็หาใช่พวกจิตใจดีงาม พลังบำเพ็ญ…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน