ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 562

บทที่ 562 ลมพัดเปลวไฟริบหรี่ แสงอัคคียังยืนหยัดส่องสว่าง

สิบวันหลังจากนั้น

เหนือทะเลเพลิงสวรรค์ เงาร่างของสวี่ชิงพุ่งออกมาจากหินหนืด แสงเปลวไฟบนท้องฟ้าสะท้อนบนร่างเขา ทำให้สวี่ชิงทั่วทั้งร่างฉายประกายแสงระยิบระยับ

โดยเฉพาะดวงตาทั้งสองของเขายิ่งเป็นประกายพร่างพราย

พลังบำเพ็ญทั้งร่างมากกว่าก่อนหน้านี้ไม่น้อย ในปราณทั้งสิบสามนอกจากวิหคทองและพระจันทร์สีม่วงแล้ว ปราณอื่นๆ ก็พัฒนาขึ้นเป็นอย่างมาก แม้จะไม่ถึงขั้นหนึ่งทัณฑ์ขั้นบริบูรณ์ แต่ก็ห่างจากขั้นนั้นไม่ไกลแล้ว

‘อายุขัยสวรรค์กลุ่มนั้นมีราคามหาศาล’

ในดวงตาสวี่ชิงฉายประกายล้ำลึก หากให้อายุขัยสวรรค์แบบนั้นกับเขาอีกสักสองสามกลุ่ม เขามั่นใจว่าจะทำให้ปราณทั้งหมดถึงหนึ่งทัณฑ์ขั้นบริบูรณ์ได้

“สมกับที่เป็นอายุขัยสวรรค์ของผู้บำเพ็ญสมบัติวิญญาณ ต่อให้อยู่ในสภาวะหล่อเลี้ยงมรรคาดาราเจิดจรัส แต่ระดับความล้ำลึกของอายุขัยสวรรค์ไม่ใช่สิ่งที่ระดับปราณก่อกำเนิดจะเทียบได้”

สวี่ชิงพึมพำในใจ แววตาเป็นประกาย และอาการบาดเจ็บของจิตวิญญาณของเขา ในที่สุด ระหว่างการพักผ่อนหล่อเลี้ยงสิบวันนี้ก็ฟื้นฟูโดยสมบูรณ์

นอกจากนี้เขายังสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า จิตวิญญาณที่ฟื้นฟูกลับมาใหม่พัฒนาขึ้นกว่าที่ผ่านมาเล็กน้อย

‘เช่นนั้น…กลับไปคืนดวงตา ข้าก็จะไปจากที่นี่!’

สวี่ชิงก้มหน้ามองทะเลเพลิงสวรรค์ที่อยู่ข้างล่าง ความลับที่อยู่ในทะเลผืนนี้จะต้องมีไม่น้อยอย่างแน่นอน

ยกตัวอย่างเช่นยังมีผนึกอย่างอื่นอีกหรือไม่ หรือในส่วนลึกของทะเลเพลิงสวรรค์ บริเวณต้นกำเนิดของเปลวไฟที่ไหลวนในรอยแยกท้องฟ้า จนตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้ไป

‘ยังไม่ไปก็แล้วกัน ผ่านไปครึ่งปีแล้ว ต้องรีบไปรวมตัวกับพี่ใหญ่ให้เร็วที่สุด’

สวี่ชิงก้มหน้ามองข้อมือของตัวเอง ตรงนั้นมีตราประทับวงกลมวงหนึ่ง เป็นตราประทับที่หลิงเอ๋อร์แปลงร่างมา

นี่เป็นข้อตกลงของสวี่ชิงกับหลิงเอ๋อร์ในตอนที่ไปจากเมืองเผ่ามนุษย์หลุมร้าง

คำนึงถึงอันตรายในที่ที่สวี่ชิงจะไปบำเพ็ญเพียร หลิงเอ๋อร์จึงเลือกที่จะแปลงเป็นตราประทับ เข้าสู่ห้วงนิทราลึก เช่นนี้แล้วความปลอดภัยจะยิ่งมีมากขึ้น

ตอนนี้กำจัดอันตรายไปแล้ว นึกถึงว่าจะกลับไปยังเมืองหลุมร้าง ใบหน้าสวี่ชิงก็ฉายรอยยิ้ม เคาะตราประทับเบาๆ

“หลิงเอ๋อร์ ตื่นเถอะ

“พวกเรากลับหลุมร้างกัน”

ตราประทับกะพริบแสงอยู่สองสามที หลิงเอ๋อร์ก็ลอยออกมาจากในนั้น ดวงตายังงัวเงีย หลังจากได้ยินคำพูดของสวี่ชิง ดวงตาของนางก็เป็นประกาย ตื่นทันที

“จะกลับไปแล้วหรือ เยี่ยมไปเลย พี่สวี่ชิง พวกเราครั้งนี้อาศัยอยู่อีกสักช่วงหนึ่งดีหรือไม่เจ้าคะ”

สวี่ชิงคิดๆ เห็นความวาดหวังในสีหน้าของหลิงเอ๋อร์ จึงพยักหน้า

“เช่นนั้นก็อยู่ครึ่งเดือนก็แล้วกัน”

หลิงเอ๋อร์ดีใจทันที เลื้อยไปที่หูสวี่ชิงอย่างมีความสุข โยกตัวไปมา ส่งเสียงหัวเราะออกมา

ฟังเสียงหัวเราะ จิตใจของสวี่ชิงก็ผ่อนคลายลงเช่นกัน

ความกังวลตื่นเต้นใต้ทะเลเพลิงก่อนหน้านี้ค่อยๆ สงบลง แต่ว่าสวี่ชิงระมัดระวังตัวมาก เขารู้ตำแหน่งของเผ่ามนุษย์ที่นี่ดี และรู้ดีว่าจะเปิดเผยหลุมร้างออกมาไม่ได้

ดังนั้น ขณะที่ทะยานอยู่ตอนนี้ เขาระวังจุดนี้เป็นอย่างมาก

จวบจนกระทั่งมั่นใจว่าไม่ได้เปิดเผยร่องรอย สวี่ชิงหลังจากที่ไปจากทะเลเพลิงสวรรค์ก็เหาะตรงดิ่งไปที่หลุมร้าง

ระหว่างทาง เงาร่างของเขาหยุดครั้งหนึ่ง มองไปที่พื้น ในร่องหินตรงนั้น มีดอกไม้เล็กๆ สีแดงดอกหนึ่งงอกอยู่

ดอกไม้ดอกเล็กๆ ดอกนี้เติบโตอย่างโดดเดี่ยว ขยับไหวไปในลมที่แฝงด้วยคลื่นความร้อน

สวี่ชิงอยู่ที่พื้นที่แถบนี้ ก็นับว่าเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นต้นไม้

สำหรับพื้นที่แถบนี้ พืชพรรณอยู่ในสภาพแวดล้อมพิเศษแบบนี้ยากจะอยู่รอด มีเพียงต้นไม้พิเศษบางอย่าง ที่เมื่อเพลิงสวรรค์ผ่านไปก็จะผลิบาน

ยกตัวอย่างเช่นดอกไม้เล็กๆ ดอกนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น

มันไม่ใช่หญ้าธรรมดาทั่วไป แต่เป็นสมุนไพรล้ำค่าประเภทหนึ่ง

ในตำราสมุนไพรของปรมาจารย์ไป่มีแนะนำเอาไว้ ชื่อว่าดอกวิญญาณอัคคี เติบโตในพื้นที่ที่ร้อนแผดเผาเท่านั้น

มองดอกวิญญาณอัคคีดอกนี้ สวี่ชิงประหลาดอัศจรรย์ใจ ลอยต่ำลงมาเก็บมัน ใส่ไว้ในขวดใบเล็กโปร่งแสงใบหนึ่ง

‘ก่อนหน้านี้พั่นเยี่ยนถามถึงดอกไม้นี่’ สวี่ชิงยิ้ม หลังจากเก็บมันดีแล้วก็เดินทางต่อ

อำพรางมาตลอดทาง ใช้เวลาสามวัน ในที่สุดสวี่ชิงก็มองเห็นหลุมร้างมาจากที่ไกลๆ

คิดถึงตวนมู่ฉางและลูกศิษย์คนนั้นที่ตนรับเอาไว้ ในใจสวี่ชิงก็เกิดสะท้อนใจ

‘น่าเสียดายที่ตอนนี้ข้าไม่มีวิธีคลายคำสาป แต่ให้เวลาข้าสักหน่อย ข้าทดลองมากขึ้นอีกได้’

สวี่ชิงพึมพำในใจ ก้าวออกไป แต่ในยามที่เขาห่างกับหลุมร้างอีกพันจั้ง ฝีเท้าสวี่ชิงก็พลันหยุดชะงัก รูม่านตาของเขาหดเล็ก จ้องเพ่งไปทางพันจั้งที่ห่างออกไป

ตรงนั้นต่างไปจากตอนเขาเดินทางออกไปเล็กน้อย

แต่เดิมทางเข้าหลุมร้างมีเศษหินกองรวมเอาไว้มากมาย อีกทั้งภายใต้การหลอมจากเพลิงสวรรค์ประดุจรดน้ำก็กลายเป็นหนึ่งเดียวกัน มีเพียงรอยแยกบางรอยเท่านั้นที่เข้าออกได้

แต่ตอนนี้ทางเข้าหลุมร้างพังถล่ม ปากหลุมแหลกละเอียด

ภาพนี้ทำให้สวี่ชิงจิตใจสั่นสะท้าน ส่วนหลิงเอ๋อร์ก็เห็นทุกอย่างนี้จากที่ไกลๆ ร่างที่โยกไปมาหยุดลง เสียงสั่นเครือ

“พี่สวี่ชิง…”

ในดวงตาสวี่ชิงฉายความระแวดระวังภัย เพียงไหววูบก็พุ่งตรงไปที่นั่น ระยะพันจั้ง เขาใช้เพียงสามอึดใจก็ถึงในทันที

ในพริบตาที่เข้าใกล้ทางเข้าหลุมร้าง กลิ่นคาวเลือดคลุ้งก็ลอยตลบออกมาจากในหลุมร้าง ส่งกลิ่นเข้ามาในจมูกของเขา สัมผัสไปในประสาทรับรู้ของหลิงเอ๋อร์

หลิงเอ๋อร์ตัวสั่นเทา

สวี่ชิงลมหายใจหอบถี่ พลังบำเพ็ญในร่างโคจร พุ่งไปข้างหน้า ก้าวเข้าไปในหลุมร้าง

กลิ่นคาวเลือดที่นี่รุนแรงกว่าเดิม

สวี่ชิงในใจเกิดระลอกคลื่นซัดโหม หลังจากทะยานไปในนั้นหลายสิบอึดใจ ฝีเท้าของเขาก็หยุดลง เห็นบนพื้นข้างหน้ามีศพอยู่เจ็ดแปดร่าง

สวี่ชิงเงียบนิ่ง ก้าวเดินไปทีละก้าวๆ พลางมองศพ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน