ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 569

บทที่ 569 อาวุธเทพเจ้าเหนือหัวสะกดที่ราบแดนเหนือ (1)

ใต้ธารน้ำแข็ง หลังจากที่รัฐทายาทเจ้าเหนือหัวผสานเข้าไปในตะปูกลางหน้าผากน้องสาม ก็ไม่มีกลิ่นอายใดๆ แผ่ออกมาอีก

ส่วนตะปูนั่นดูแล้วก็คล้ายจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงด้วย

ทุกอย่างราวกับไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้นมาก่อน

สวี่ชิงนั่งขัดสมาธิลงในที่ที่ไกลออกมา จ้องมองธารน้ำแข็งใต้เท้า สายตาฉายแววครุ่นคิด ครู่ต่อมาเขาก็ลุกขึ้นยืนช้าๆ ถอยหลังอย่างระมัดระวัง ลองหนีออกมา

แม้ติดตามอีกฝ่ายมาตลอดทางเขาจะไม่พบกับอันตรายใด แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเรื่องที่อาจเกิดขึ้นหลังจากนี้จะปกติเหมือนระหว่างทางที่มา

ดังนั้นตอนนี้ สวี่ชิงคิดว่าเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่ตนจะจากไปแล้ว

ส่วนเรื่องหลังจากนี้ พลังบำเพ็ญตอนนี้ของตน ไม่เข้าร่วมจะดีที่สุด

แต่ตอนที่สวี่ชิงถอยหลังมาไม่ถึงสิบก้าว จู่ๆ ตะปูบนใบหน้ายักษ์นั้นก็เปล่งแสงวูบวาบขึ้นมากะทันหัน เสียงทุ้มต่ำสะท้อนก้องในใจสวี่ชิง

‘เจ้าหนูน้อย ยังไม่ถึงเวลาไป รอข้าสักครู่’

สวี่ชิงชะงักฝีเท้า ตอนที่ชั่งน้ำหนักในใจอย่างรวดเร็ว เสียงทุ้มต่ำดังก็มาอีกครั้ง

‘หากเจ้าจะไป ข้าจะไม่รั้งไว้ อันที่จริงตอนนี้ข้าก็ไม่มีกำลังเหลือจะรั้งเจ้า

‘แต่เจ้าเคยกล่าวกับข้าว่าชื่อหมู่เป็นศัตรูตนเดียวกันของเจ้ากับข้า ครั้งนี้…ข้าเตรียมจะทำการใหญ่เรื่องหนึ่ง เจ้าช่วยข้า โอกาสสำเร็จก็ยิ่งสูง เจ้าไม่ช่วยข้า ข้าก็ยังจะทำดังเดิม

‘อนาคตอยู่ที่ฝีเท้าของเจ้า เจ้าตัดสินใจเอาเองเถิด’

เสียงไม่สะท้อนก้องอีก

สีหน้าสวี่ชิงไร้อารมณ์ ก้มหน้ามองร่างมหึมาที่อยู่ในธารน้ำแข็งใต้เท้า ครู่ต่อมาเขาก็ประสานหมัดคารวะ หันหลังหวีดหวิวจากไป เพียงพริบตาก็ไม่เห็นแม้เงา

ที่นี่เงียบสงัดไปหมด ครู่ต่อมา เสียงถอนหายใจแผ่วเบาเสียงหนึ่งก็ดังก้องขึ้นใต้ธารน้ำแข็ง

หลังจากนั้นสี่ชั่วยาม จุดที่มืดมิดไกลๆ ร่างของสวี่ชิงพลันปรากฏขึ้น เมื่อมั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้ขัดขวางที่ตนจากมา เขาจึงเลือกย้อนกลับไป ตอนที่ย้อนกลับไปได้หนึ่งเค่อเขาก็นั่งลงขัดสมาธิ เอ่ยอย่างสงบนิ่ง

“ข้าจะรอท่านหนึ่งวัน!”

“ขอบคุณ!” ใต้ธารน้ำแข็ง เสียงทุ้มต่ำดังก้อง

สวี่ชิงหลับตา เฝ้ารอเงียบๆ

ขณะเดียวกัน ในบริเวณที่ห่างจากที่นี่ระยะหนึ่งใต้ธารน้ำแข็ง เรื่องใหญ่อีกเรื่อง กำลังจะเปิดฉากขึ้น

รัฐทายาทที่พาสวี่ชิงมาที่นี่ เขาไม่ได้โกหกสวี่ชิง

เผ่าเงารัตติกาลที่อาศัยอยู่บนธารน้ำแข็งนิรันดร์ บรรพจารย์เผ่าก็เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าเหนือหัว และตอนที่ชื่อหมู่มาเยือนก็เลือกทรยศ

ต่อมาถูกเจ้าเหนือหัวสะกด จนร่างกายแตกสลาย โลกใบใหญ่พังทลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ส่วนใหญ่กลายเป็นเถ้าธุลี มีเพียงชิ้นส่วนแกนกลางร่วงหล่นอยู่ที่นี่ ฝังอยู่ใต้ธารน้ำแข็ง

ในชิ้นส่วนแกนกลางนั้น แฝงจิตวิญญาณความตายนับไม่ถ้วนในโลกใบใหญ่ของผู้ทรยศตนนั้นเอาไว้ พวกมันเลื่อนลอย ไร้สติสัมปชัญญะ ส่วนใหญ่อยู่ในห้วงนิทราลึก

เพราะการกระทำในตอนนั้นถูกเข้าใจว่าเป็นความดีความชอบ จึงปล่อยให้จิตวิญญาณความตายในชิ้นส่วนโลกใบนี้ยึดร่างแล้วออกไป จึงเกิดสำนักเผ่าเงารัตติกาลต่อมาภายหลัง

แต่การแบ่งแยกระหว่างหยินหยาง ไม่ใช่สิ่งที่จะก้าวข้ามได้ง่ายดายเช่นนั้น

ในนี้มีข้อจำกัดอยู่ไม่น้อย ดังนั้นหลายปีมานี้แม้เผ่าเงารัตติกาลจะกลับมามากมาย แต่ส่วนใหญ่ก็ตายอยู่ในแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทรา

มีคนกล่าวว่า นี่คือสิ่งที่เกิดจากความโกรธแค้นที่ผสานกับวิถีสวรรค์ของเจ้าเหนือหัว

ที่ที่คลื่นวนใต้ทะเลสาบเชื่อมอยู่ ก็คือชิ้นส่วนโลกใบใหญ่นั้น

แม้จะเป็นเพียงชิ้นส่วน แต่ความจริงแม้จะถูกฝังอยู่ใต้ธารน้ำแข็งนิรันดร์ลึกนี้ อาณาเขตก็ไม่ได้แตกต่างกับโลกใบเล็กใบหนึ่งไม่มากนัก

ดวงไฟจิตวิญญาณริบหรี่ใต้ธารน้ำแข็ง คือต้นกำเนิดแสงของที่แห่งนี้

หิมะสีดำที่โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า ทับถมพื้นดินเป็นชั้นๆ ลมหนาวพัดมาที่นี่เป็นระลอก ส่งเสียงหวีดหวิวอื้ออึงราวกับผีคร่ำครวญหมาป่าเห่าหอน

หากมีคนธรรมดาได้ยิน จะต้องจิตวิญญาณสั่นสะท้านแน่นอน

ดั่งนรกอเวจี

ท่ามกลางความืดสลัวที่สามารถมองเห็นได้อย่างเลือนรางว่าธารน้ำแข็งสีดำของโลกใบนี้ก่อตัวเป็นผืนแผ่นดินกับเทือกเขา วิญญาณความตายนับไม่ถ้วนล่องลอยไปมาอย่างไม่มีจิตสำนึก เข้าออกธารน้ำแข็งทั้งด้านในและด้านนอก

สำหรับพวกมันแล้ว ไม่มีแนวคิดเรื่องเวลา ในความเลื่อนลอยนี้ เหลืออยู่เพียงสัญชาตญาณความหิวโหยเท่านั้น

สิ่งมีชีวิตทั้งหมด ล้วนเป็นเป้าหมายในการแย่งชิงของพวกมัน

ตอนนี้ ที่ชายขอบชิ้นส่วนโลกใบใหญ่ จู่ๆ ในความว่างเปล่าก็เปล่งแสงประกายหลากสีสัน ตอนแรกแสงนี้เป็นสีชาด จากนั้นก็มีสีน้ำเงิน สีเหลืองเพิ่มขึ้นมา จนสุดท้ายกลายเป็นสีรุ้ง กระจายไปทั่วสารทิศ

ท่ามกลางแสงสีรุ้งพร่างพราย จิตวิญญาณนับไม่ถ้วนในโลกนี้ก็พุ่งเป้ามาที่นี่ตามสัญชาตญาณ กระทั่งจิตวิญญาณที่หลับใหลอยู่ใต้ธารน้ำแข็งลึก ก็มีเค้าลางว่าจะตื่นขึ้นมา

จากนั้น ก็มีแถบแสงหลายสายปรากฏขึ้นในคลื่นวนสีรุ้ง พันโลงศพผลึกวารีหลายใบยื่นออกมาราวกับรยางค์ นำโลงศพเหล่านี้วางไว้บนธารน้ำแข็งสีดำ

หลังจากวางโลงศพนับร้อยใบเรียบร้อยแล้ว แถบแสงสีรุ้งเหล่านี้ก็ค่อยๆ หดกลับไปผสานกับคลื่นวนแล้วสลายหายไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน