ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 602

บทที่ 602 ร้านยาเล็กๆ ที่ธรรมดาๆ อบอุ่น (1)

มู่เต้าจื่อดวงตาเบิกกว้าง ดวงตาฉายแววหวาดกลัว ทั้งคนอึ้งตะลึงอยู่ตรงนั้น มองคนที่กำลังกระอักเลือดอย่างตื่นตระหนก เขารู้สึกว่าไม่ค่อยเหมือนความจริงสักเท่าไร

อีกฝ่ายในใจเขาแข็งแกร่งไร้เทียมทานถึงจะถูก

“นี่…นี่มันเรื่องอะไรกัน…”

มู่เต้าจื่อตัวสั่น หายใจติดขัดขึ้นมาทันที รู้สึกเพียงว่าฟ้าดินกลับตาลปัตร ร่างกายเริ่มอ่อนแรง เขาไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าทุกอย่างไยจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ และไม่อาจเข้าใจว่าผู้ที่เพียงกวาดตามองก็ทำให้จอมคนเนตรดำเป็นเช่นนี้ไปได้จะมีพลังบำเพ็ญมากเพียงใด

ยิ่งไม่เข้าใจว่าคนเช่นนี้ไยจึงมาหาตน ตนก็ไม่ได้ไปล่วงเกินผู้แข็งแกร่งนี่นา

ท่ามกลางความอึ้งตะลึงงงงันไปโดยสมบูรณ์ของเขา หลี่โหยวเฝ่ยก็ถอนหายใจ

แม้อีกฝ่ายจะหักหลังอาจารย์ แต่ถึงอย่างไรก็เคยเป็นลูกศิษย์ของตน เขาจึงก้าวไปคว้ามู่เต้าจื่อ เดินมาข้างหน้าสวี่ชิง ยกร่างเขาขึ้น ตบหน้าอย่างรวดเร็ว

ฝ่ามือแล้วฝ่ามือเล่า กระทั่งตบจนหน้าของมู่เต้าจื่อดูไม่ออกว่าเป็นใครแล้ว หลี่โหยวเฝ่ยก็พูดกับสวี่ชิงด้วยสีหน้าเคารพนอบน้อม

“ท่านปรมาจารย์ ท่านจะฆ่าทิ้งหรือไม่ขอรับ”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ มู่เต้าจื่อจึงได้สติจากความอึ้งตะลึงทันที ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่กลับไม่กล้าร้องครวญคราง กลับเอ่ยเสียงสั่นขึ้นมา

“อา…อาจารย์ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันหรือไม่ ขะ ข้า…ข้าไม่ได้ไปล่วงเกินใครนะขอรับ”

“ร้านยาเมืองดินเป็นเจ้าที่ทำลายใช่หรือไม่” หลี่โหยวเฝ่ยมองศิษย์อกตัญญูอย่างโมโห กัดฟันพูด

“ร้านยาหรือ” มู่เต้าจื่อสั่นไปทั้งร่าง ในดวงตาฉายแววสับสน แต่เสี้ยวขณะต่อมาก็นึกถึงร้านยาในเมืองดินร้านนั้นขึ้นได้ ดวงตาพลันเบิกกว้าง สมองมีสายฟ้าฟาดผ่าทันที

เขานึกออกแล้ว เมืองดินมีร้านยาอยู่ร้านหนึ่งจริงๆ เฉินฝานจัวได้เตือนตนแล้วว่าอย่าไปแตะ

แต่ตนไม่ฟัง…

“เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร นั่นเป็นร้านยาอะไร ทำไมถึงเป็นเช่นนี้…”

มู่เต้าจื่อนึกเสียใจเป็นอย่างยิ่ง ที่มากไปกว่านั้นคือแฝงไว้ด้วยความหวาดกลัวสิ้นหวัง ตอนนี้ระลอกคลื่นอารมณ์รุนแรงนัก รวมกับหลี่โหยวเฝ่ยตบมาไม่เบาเลยจึงสลบไปทันที

หลี่โหยวเฝ่ยมองหน้ามู่เต้าจื่อ นึกถึงช่วงเวลาที่ตนสอนสั่งอีกฝ่าย ในใจทอดถอน จึงมองไปทางสวี่ชิงด้วยสายตาที่แฝงไว้ด้วยความอ้อนวอน เขารู้ว่าลูกศิษย์ในอดีตของตนผู้นี้ ความเป็นตายอยู่เพียงแค่เสี้ยวความคิดของอีกฝ่ายเท่านั้น

สวี่ชิงเห็นถึงคำร้องขอของหลี่โหยวเฝ่ย สายตากวาดไปยังมู่เต้าจื่อที่สลบไป เอ่ยเสียงสงบนิ่ง

“หนึ่งชั่วยาม ฟื้นสภาพให้เหมือนเดิม”

หลี่โหยวเฝ่ยผ่อนลมหายใจยาว โค้งคารวะสวี่ชิงอย่างซาบซึ้ง ตบมู่เต้าจื่อที่รอดตายจากเหตุการณ์อันตรายมาได้จนตื่น คว้าตัวอีกฝ่ายเหาะจากไปอย่างรวดเร็ว

หนึ่งชั่วยามหลังจากนั้น มู่เต้าจื่อที่ได้รู้ความจริงบางส่วนตกอยู่ในความหวาดกลัว ภายใต้เสียงคำรามอย่างบ้าคลั่งของเขาสั่งการและความขยันขันแข็งของทุกคนในขั้วอำนาจ ร้านยาของสวี่ชิงก็ซ่อมแซมกลับมาเหมือนเดิม

ไม่ใช่แค่ร้านยาเท่านั้น สิ่งก่อสร้างทุกอย่างทั้งเมืองดินล้วนฟื้นฟูกลับมามีหน้าตาเหมือนเดิม

ความเร็วระดับนี้เห็นได้ชัดว่าทุกคนล้วนทุ่มเทสุดกำลัง ไม่กล้าเกียจคร้านแม้แต่น้อย

โดยเฉพาะเพื่อทำให้ภายในร้านยาเป็นเหมือนเดิม หลี่โหยวเฝ่ยยังไปหาเฉินฝานจัว ในเมื่ออีกฝ่ายเคยเข้าไปในร้าน รู้ว่าหน้าตาข้างในเป็นอย่างไร ดังนั้นภายใต้คำชี้แนะของเฉินฝานจัว ร้านยาโดยพื้นฐานแล้วก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

กระทั่งป้ายร้านก็ได้รับการซ่อมแซม ทั้งยังมีแผ่นไม้แจ้งหยุดที่แขวนบนประตูก่อนสวี่ชิงจากไปในวันนั้นด้วยเช่นกัน

ส่วนประชาชน…ภายใต้คำสั่งของหลี่โหยวเฝ่ย คนพวกนั้นที่อยู่ใต้บัญชาการของมู่เต้าจื่อ แต่ละคนล้วนแสดงเป็นประชาชนด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา

มู่เต้าจื่ออยู่ในนั้นด้วยเช่นกัน

ต้องกล่าวเลยว่า ในมุมหนึ่งก็นับว่าเปลี่ยนที่นี่เป็นสำนักแล้ว

ดังนั้นภายใต้การทุ่มเทกายใจของทุกคน โถงวิญญาณทมิฬก็ปรากฏขึ้นในเมืองดินอีกครั้ง

ตอนนี้นอกร้านยา สวี่ชิงมองสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยข้างหน้า จิตใจผ่อนคลายลง โค้งคารวะรัฐทายาทที่อยู่ข้างๆ

“ขอบคุณขอรับท่านปู่ชรา เชิญท่านก่อนเลยขอรับ”

หลิงเอ๋อร์อยู่ข้างๆ ก็พออกพอใจเช่นกัน เอ่ยออดอ้อนกับรัฐทายาท

“ขอบคุณท่านปู่ชราที่ช่วยข้ากับพี่สวี่ชิงสร้างร้านยาขึ้นใหม่อีกครั้งนะเจ้าคะ”

รัฐทายาทยิ้ม สายตามองไปที่ร้านยา มือไพล่หลังเดินเข้าไป

สวี่ชิงตามอยู่ข้างหลัง

หนิงเหยียนและอู๋เจี้ยนอูกวาดตามองหลี่โหยวเฝ่ยที่ตอนนี้ยังเหงื่อไหลโชกอยู่ข้างๆ ผาดหนึ่ง ตบไหล่ของเขา ก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไป

เพิ่งเดินเข้ามา หลิงเอ๋อร์ก็แนะนำร้านยาของตัวเองกับรัฐทายาทอย่างกระตือรือร้น

“ท่านปู่ชรา นี่คือห้องด้านหลัง แต่ก่อนพี่สวี่ชิงหลอมยาอยู่ในนั้นตลอด ส่วนข้าก็ทำบัญชีอยู่ที่โต๊ะรับแขกตรงนี้ตลอดเช่นกัน

“กิจการดีมากๆ เลยล่ะเจ้าค่ะ”

หลิงเอ๋อร์พูดพลางเอาต้นอ่อนออกมา วางไว้ที่เดิม

“แล้วก็ยังมีมันด้วยเจ้าค่ะ มันชื่อเจ้าต้นอ่อนน้อย น่ารักมากๆ ปกติเวลาดีใจมีความสุขมันจะเต้นระบำ”

นกแก้วจ้องไปทันที

เจ้าต้นอ่อนน้อยสั่นระริก พริ้วไหวโบกสะบัดสุดกำลัง

ในตอนที่หลิงเอ๋อร์แนะนำอยู่ทางนี้ นายกองประเมินซ้ายขวา มองทางนี้ทีทางนั้นที เอ่ยกับสวี่ชิงเสียงต่ำทุ้ม

“อาชิงน้อย ร้านค่อนข้างจะเล็กนะ คนมากขนาดนี้จะอยู่ได้หรือ”

หลี่โหยวเฝ่ยอยู่ข้างหลังได้ยินคำนี้ก็รีบเอาแผ่นหยกออกมาเรียกกำลังคน ไม่นานนัก ‘ประชาชน’ ที่อยู่รอบๆ ก็มาถึง ทำการเชื่อมห้องทั้งสองฝั่งของร้านยา ทำให้ขนาดของร้านยาขยายขึ้นอีกหลายเท่าทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน