ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 616

บทที่ 616 เป้าหมาย : สายตาเทพเจ้า

ชีวิตนี้ของสวี่ชิง ผ่านความยากลำบากมามาก มีทั้งที่แก้ไขได้และไม่ได้

แต่ในความทรงจำสวี่ชิง สำหรับการฝึกบำเพ็ญนั้นติดขัดน้อยมาก โดยเฉพาะในด้านการสัมผัสรับรู้ ไม่ว่าจะเคล็ดคีรีสมุทร หรือว่าวิชาต่างๆ หลังจากนั้นก็ตาม

เขาล้วนฝึกบำเพ็ญได้อย่างราบรื่น

ต่อให้เป็นการสัมผัสรับรู้เขาจักรพรรดิภูตก็เป็นเช่นนี้ กระทั่งการจำแลงออกมาในตอนหลังก็ไม่พบกับอุปสรรคมากนัก และวิหคเพลิงก่อนหน้านี้ก็เช่นกัน แม้จะลำบากบ้าง แต่ความคิดที่ลื่นไหลทำให้เขาเข้าใจมันได้อย่างรวดเร็ว

การชี้แนะจากคนรอบข้างย่อมมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างมาก แต่จากแก่นแท้แล้ว เป็นการตระหนักของสวี่ชิงเอง

การตระหรักรู้ของเขาน่าตื่นตะลึงมาตลอด

แต่ครั้งนี้ เขาไม่มีทิศทาง และไม่มีเบาะแสเช่นกัน

จะแปรพิษต้องห้ามให้อยู่ในสายตาอย่างไร เรื่องนี้พูดเหมือนง่าย แต่หากปฏิบัติจริงก็เป็นเรื่องที่เพ้อฝันเกินไป สามวันนี้สวี่ชิงทดลองไม่หยุด ก็ยังทำไม่สำเร็จ

สวี่ชิงผสานพิษต้องห้ามเข้าไปในดวงตาได้ เพราะพิษต้องห้ามผสานกับเขาอยู่แล้ว จึงมองข้ามการกัดกร่อนของพิษต้องห้ามได้ ต่อให้จะผ่านไปเนิ่นนาน ก็มีผลึกวารีสีม่วงคอยฟื้นฟู

ดังนั้นอันที่จริงเขาสามารถทำให้พิษอยู่ในดวงตาได้ตลอดในระดับหนึ่ง

แต่ก็เพียงทำให้ดวงตามีพิษ ไม่สามารถแผ่ออกมาจากสายตาได้

‘สายตา…’ สวี่ชิงเงียบนิ่ง

เขาไม่ค่อยเข้าใจ ว่าเป็นสายตาแบบใด แล้วทำอย่างไรจึงจะผสานพิษเข้าไปได้ ทำให้สิ่งที่มองทั้งหมดติดพิษในพริบตา

“เทพเจ้าทำได้อย่างไร”

สีหน้าสวี่ชิงเหนื่อยล้า สัมผัสได้ว่าผนึกต้องห้ามรอบๆ ของรัฐทายาทหายไปแล้ว เขาลุกขึ้นยืน เดินไปร้านยาเงียบๆ จนตอนที่ใกล้จะเข้าไปในเมืองดิน สวี่ชิงก็สะกิดใจ

“หรือเพราะข้ายึดติดกับดวงตาทั้งสอง?”

สวี่ชิงชะงักฝีเท้า หลับตาทั้งสอง สัมผัสเงียบๆ แต่ทุกอย่างเป็นปกติ เหมือนเปลือกตาที่ปิดลงไม่ได้ทำให้เขาเข้าใจมากขึ้น

เพราะความมืดมิดเบื้องหน้า เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากหลับตาลง หรือก็คือสิ่งที่เห็น

“เช่นนั้น ถ้าไม่มีดวงตาล่ะ”

เดิมเขาก็เป็นคนที่เข้มงวดกับตัวเองอย่างมาก ยามนี้จึงยกมือขึ้นอย่างไม่ลังเล ออกแรงทิ่มแทงลงไปที่ตาทั้งสอง

ความเจ็บปวดรวดร้าวรุนแรงปะทุ เลือดสดไหลมาตามขอบตา ตาของเขามืดบอดแล้ว

ความเจ็บปวดเช่นนี้ หลั่งทะลักเข้าไปในสัมผัสรับรู้ของสวี่ชิงเป็นระลอก แต่เทียบกับความเจ็บปวดในอดีต เรื่องนี้ไม่นับเป็นอะไร

ดวงตาที่บอดไป จะค่อยๆ ฟื้นฟูขึ้นมาด้วยพลังของผลึกวารีสีม่วง

ทว่าสวี่ชิงสะกดพลังฟื้นฟูของผลึกวารีสีม่วงเอาไว้ เขาอยากจะสัมผัสให้มากกว่านี้

และความมือมิดเบื้องหน้า แตกต่างกับความมืดมิดตอนหลับตาก่อนหน้านี้!

สวี่ชิงร่างสะท้านเฮือก

นี่เป็นจุดที่เขาไม่เคยสนใจมาก่อน เขาเองก็คิดไม่ถึงว่าตาบอดจะแตกต่างการหลับตา

การหลับตาก่อนหน้านี้ เป็นการที่สายตาถูกบดบัง สิ่งที่มองเห็นคือความมืดมิด

แต่ครั้งนี้ คือไม่มีสายตา จึงไม่มีการมโนภาพว่าเป็นสีดำอยู่อีก

“นั่นไม่ใช่สีดำ…”

สวี่ชิงพึมพำ เขาไม่ค่อยแน่ใจว่าความรู้สึกนี้คืออะไร ก็เหมือนกับคนปกติที่ปิดตาข้างหนึ่ง สิ่งที่เห็นก็จะแคบลง เหมือนกับขาดไปส่วนหนึ่ง

แต่ส่วนที่ขาดไป ไม่ใช่สีดำ มันไม่มีสี ไม่มีการประมวลผลข้อมูลภาพใดๆ คล้ายกับถูกลบหายไป

“ความว่างเปล่า…”

สวี่ชิงเอ่ยเบาๆ

ในสมองเขามีคำนี้ผุดขึ้นมา นี่เป็นภาพที่เขาสัมผัสได้หลังจากตาบอดไป

สิ่งทำให้สวี่ชิงปรับตัวไม่ค่อยได้

สวี่ชิงแผ่ประสาทสัมผัสเทพของตนออกไปนานพอควร โลกก็ค่อยๆ ผุดขึ้นมาในสมองของเขาอีกครั้ง

ทุกสิ่งอย่างนี้ไม่ได้มองผ่านสายตา แต่เป็นกลิ่นอาย เป็นสัมผัสของสายลม เป็นเสียงสะท้อนของจิตวิญญาณ และการปกคลุมของจิตเทพ

จิตเทพเป็นดั่งตาข่ายที่มองไม่เห็น เกิดจากคลื่นนับไม่ถ้วนแผ่ออกมาโดยมีเขาเป็นศูนย์กลาง เมื่อสัมผัสกับสิ่งใดจะมีปฏิกิริยาสะท้อนกลับบางอย่าง ส่งผลกระทบกับตาข่ายนี้ต่อไปเป็นระลอก

จากนั้นในหัวสมองเขา ก็มีการรับรู้อย่างหนึ่งปรากฏขึ้น

การรับรู้ ไม่ใช่ภาพ

ภาพที่มองเห็นได้ ตอบสนองได้โดยตรง แต่การรับรู้เป็นความรู้สึกอย่างหนึ่ง เป็นการสัมผัสประเภทหนึ่ง

บางครั้งสำหรับผู้บำเพ็ญแล้ว เนื่องจากการคงอยู่ของจิตเทพ จึงยากที่จะแยกแยะภาพและการรับรู้ออก ทำให้พวกเขาคิดไปโดยสัญชาตญาณว่าจิตเทพก็คือระยะสายตาขยายกว้างออกไปอย่างหนึ่ง

แต่ในตอนนี้ สวี่ชิงเข้าใจจริงๆ แล้วว่ามันไม่ใช่

ในการรับรู้ของสวี่ชิง โลกภายนอกรอบๆ ที่ผุดขึ้นมาในสมอง ล้วนเป็นสิ่งที่รับรู้ผ่านประสาทสัมผัส เป็นสิ่งที่ตนเองสร้างขึ้น

จะเมืองดินก็ดี จะท้องฟ้าก็ช่าง อีกทั้งผืนแผ่นดิน รวมถึงบ้านเรือนทั้งหมดที่อยู่รอบๆ คนที่เดินสัญจรไปมาบนถนน รวมถึงยอดเขาไกลๆ

เขาล้วนสัมผัสได้ ‘มองเห็น’ ทุกอย่างได้

เพียงแต่บ้างมีสีสัน บ้างไม่มีสีสันใดๆ เป็นเพียงโครงสร้างเท่านั้น

สักพัก สวี่ชิงก็ก้าวเดินเข้าไปในเมืองดินเงียบๆ เข้าไปในร้านยา

ระหว่างทาง เขาสัมผัสทุกสิ่งอย่างในสภาวะนี้ สัมผัสสายตาที่ไม่ใช่สายตา

“มีวาสนานับพันลี้มาซื้อยาลูกกลอน ไร้วาสนาก็ต้องลองยลดู”

เสียงของอู๋เจี้ยนอูลอดเข้ามาในหูสวี่ชิงจากที่ไกลๆ สวี่ชิงเงยหน้า ในการรับรู้ของเขา ร่างของอู๋เจี้ยนอูผุดขึ้นมา เขามีสีสัน เสื้อผ้า เส้นผม รวมถึงสีหน้าก็เช่นเดียวกัน

“เจ้าๆๆ…เจ้าเป็นอะไร”

อู๋เจี้ยนอูเบิกตากว้าง เขาเห็นสวี่ชิงที่เดินมาหลับตาอยู่ และเห็นเลือดที่ไหลออกมา ขณะที่ใจสั่น เสียงของเขาก็ดงดูดความสนใจจากคนที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

ไม่นานนักนายกองรวมถึงหลี่โหยวเฝ่ย ทั้งหลิงเอ๋อร์ก็สังเกตเห็นสวี่ชิงที่เดินมา

“พี่สวี่ชิง!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน