ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 622

บทที่ 622 พระจันทร์ม่วงเปลี่ยนเป็นสมบัติเทพ!

ทะเลทรายคราม

ลมเหมือนอาวุธคมกริบที่ซ่อนอยู่ในความว่างเปล่า ฟาดฟันทำลายเม็ดทรายแต่ละเม็ดๆ แหลกละเอียด ส่งเสียงร้องหวีดแหลมพัดผ่านระหว่างสวี่ชิงกับนายกองไปอย่างรุนแรงทรงพลัง

สวี่ชิงที่สูญเสียสติสัมปะชัญญะ เหลือเพียงความบ้าคลั่ง พุ่งมาอย่างรวดเร็วจากที่ไกล เพียงพริบตาก็มาถึงห่างไปจากนายกองสิบลี้

จากเสียงดังสะท้อนคำว่าศิษย์น้องเล็ก ฝีเท้าของสวี่ชิง ณ บริเวณที่ห่างออกไปสิบจั้งพลันหยุดชะงัก

ดวงตาของเขาแดงก่ำ เต็มไปด้วยความปั่นป่วนว้าวุ่น จ้องเงาร่างข้างหน้าเขม็ง และภาพสะท้อนของเงาร่างนี้ก็ทำให้การดิ้นรนที่ปรากฏในดวงตามีแววได้สติกลับคืนมาในชั่วเสี้ยวพริบตาหนึ่ง

การต่อต้านของความเป็นมนุษย์และความเป็นเทพ ในเสี้ยวขณะนี้ก็รุนแรงเป็นอย่างยิ่ง ร่างของสวี่ชิงสั่นสะท้าน เขาจำศิษย์พี่ใหญ่ได้ แต่เขาไม่อาจควบคุมความหิวในร่างของตัวเองได้

“ศิษย์พี่ใหญ่…”

สวี่ชิงเสียงแหบแห้ง และทันทีที่คำพูดดังขึ้น ห้วงหุบเหวลึกที่เกิดจากการต้านทานกันของความเป็นมนุษย์และความเป็นเทพ ก็กลืนกินเขาไปในนั้นอีกครั้ง สวี่ชิงส่งเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวด หันหลังทะยานไปยังที่ไกล!

เขาควบคุมไม่ให้เข้าไปใกล้ศิษย์พี่ใหญ่ได้!

ภาพนี้ทำให้เฉินเอ้อร์หนิวซาบซึ้งใจเช่นกัน

เขารู้จักสวี่ชิงดี และยิ่งรู้ดีถึงความเจ็บปวดที่สวี่ชิงได้รับในเวลานี้ เขาจึงเข้าใจเป็นอย่างดีว่า ภายใต้สภาวะเช่นนี้ยังเลือกที่จะควบคุมตัวเอง…

นี่ทั้งเป็นการบ่งบอกถึงความไม่ธรรมดาของสวี่ชิง และเป็นการบ่งบอกว่าตัวเองสำคัญกับอีกฝ่ายเป็นอย่างยิ่ง

ใจของเฉินเอ้อร์หนิวเกิดความอบอุ่นเอ่อขึ้นมา

“เจ้าเด็กโง่”

เขายิ้มพลางส่ายหน้า จากนั้นก็สูดลมหายใจลึก เสี้ยวขณะต่อมา ในดวงตาของเขาก็มีใบหน้าปรากฏขึ้น ดวงตาของใบหน้าลืมขึ้น ในดวงตานั้นก็มีใบหน้า

ใบหน้าดวงหนึ่งซ้อนทับดวงหนึ่ง ภายใต้จำนวนมหาศาลนับไม่ถ้วน แสงสีฟ้าแถบหนึ่ง ก็พวยพุ่งขึ้นจากร่างนายกอง ร่างของเขาเพียงไหววูบก็หายตัวไปทันที

ในยามที่ปรากฏ ก็มาอยู่ข้างหน้าสวี่ชิงแล้ว

สวี่ชิงสีหน้าบิดเบี้ยว เฉินเอ้อร์หนิวเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“ศิษย์น้องเล็ก หิวแล้วก็กิน”

เขาพูดพลางยกมือขึ้นไปไว้ข้างหน้าสวี่ชิง

สวี่ชิงร่างสั่นสะท้าน เงยหน้าจ้องศิษย์พี่ใหญ่ที่อยู่ข้างหน้า ความปรารถนาจากสัญชาตญาณชีวิต คลื่นวนที่มาจากการต่อต้านของความเป็นมนุษย์และความเป็นเทพ ปะทุขึ้นโดยสมบูรณ์ในเสี้ยวขณะนี้

เขาพลันอ้าปากกว้าง แล้วกัดลงไปบนแขนของนายกองทันที

เลือดสดๆ ไหลริน กลืนกินเลือดเนื้อ

สวี่ชิงกินไปพลางเกิดความรู้สึกโล่งสบาย แต่ในใจของเขากลับเจ็บปวด เขาอยากควบคุม เขาไม่อยากเป็นเช่นนี้

แต่การปกคลุมจากหุบเหวลึกทำให้เขาทำไม่ได้ ดังนั้นสีหน้าของเขาจึงเหี้ยมเกรียม ยิ่งบ้าคลั่ง ปากส่งเสียงสะอึกสะอื้น

นั่นคือการต่อต้านของความเป็นมนุษย์!

นายกองหัวเราะ เอ่ยเสียงแผ่วเบา

“อาชิงน้อย ไม่ต้องกลัว”

นายกองพูดพลางปล่อยให้สวี่ชิงกัดกินแขนซ้ายของตัวเอง ส่วนมือขวายกขึ้นลูบผมของสวี่ชิง กอดร่างของเขาเอาไว้ในอ้อมแขน

“กินเถอะ กินให้เยอะหน่อย เรื่องนี้เดิมตาแก่ควรจะคนเป็นที่มาทำ แต่ว่าใครใช้ให้ข้าเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าเล่า ข้าทำเองก็ได้

“กินเถอะ กินให้อิ่มสักหน่อย พวกเรายังมีการใหญ่ที่ต้องไปทำ”

สวี่ชิงร่างสะท้านเฮือก แววดิ้นรนในดวงตายิ่งรุนแรง ในใจของเขาเกิดความคิดที่น่ากลัวเป็นอย่างยิ่งขึ้นมา

เขาอยาก…กลืนกินศิษย์พี่ใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าคนนี้ลงไปให้หมดเกลี้ยง ไม่ให้เหลือแม้แต่น้อย อยากจะกินเขาให้หมด

ที่สำคัญไปยิ่งกว่านั้นคือ ในหลายวันนี้ ในยามที่ความเป็นมนุษย์และความเป็นเทพผสานรวมจนถึงวันนี้ เป็นครั้งแรกที่นอกจากหิวแล้วเขายังสัมผัสได้ถึงความปรารถนาอย่างหนึ่งขึ้นมาได้

เขาอยากดูดเลือดนายกองให้แห้งผาก!

การผุดขึ้นมาของความคิดนี้ทำให้ในใจสวี่ชิงเกิดความเจ็บปวดอย่างมหันต์

เขาไม่อยาก!

การกัดกินในเสี้ยวขณะนี้พลันหยุดชะงักลง

ปากของสวี่ชิงส่งเสียงสะอึกสะอื้นออกมา หลังจากนั้นหลายอึดใจ แสงสีม่วงทั่วร่างของเขาพลันปะทุขึ้น ก่อเป็นพลังถล่มภูเขาล่มมหาสมุทร ใช้แรงผลักร่างของนายกองออกไปไกลหลายสิบจั้ง

มองแขนของนายกองที่ถูกตนกัดกินไปครึ่งหนึ่งแล้ว ในดวงตาสวี่ชิงฉายแววดิ้นรนยิ่งขึ้นไปอีก เขายกมือขวาขึ้นแล้วล้วงลึกเข้าไปในปากของตัวเอง ล้วงเอาเลือดเนื้อออกมาทีละชิ้นๆ

ส่วนพวกที่กลืนลงไปในท้องพวกนั้น สวี่ชิงผ่าท้องของตัวเองอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย มือซ้ายล้วงลึกลงไป เอาออกมาทีละก้อนๆ

เลือดสดๆ สาดกระเซ็น เจิ่งนองไปทั่วพื้น

และที่แปลกประหลาดก็คือ เลือดสดๆ เหล่านั้น…อยู่บนพื้นเป็นเหมือนกับลูกปัด กลิ้งเป็นเม็ดๆ และทุกเม็ดล้วนมีใบหน้าเหี้ยมเกรียมของสวี่ชิงปรากฏออกมา

สวี่ชิงล้วงเนื้อที่ตัวเองกลืนลงไป สายตาพลางฉายแววดิ้นรนอย่างแรงกล้า การปะทะกันของความเป็นมนุษย์และความเป็นเทพรุนแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในเสี้ยวขณะนี้

นายกองยืนอยู่ที่ไกล มองสวี่ชิง สีหน้าฉายแววปวดใจ แต่เขาก็ไม่ขยับ

เขารู้…มีเพียงปลุกความเป็นมนุษย์ของสวี่ชิงขึ้นมาถึงจะทำให้ผ่านพ้นความรู้สึกในการสัมผัสเทพครั้งนี้ไปได้อย่างแท้จริง

“ข้าในตอนนั้น…” ในสมองนายกองมีเรื่องราวในอดีตที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นผุดขึ้นมา ดวงตาฉายแววเจ็บปวด

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง จากการกระทำของสวี่ชิง เลือดไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเลือดสดๆ เหล่านี้อยู่นอกกายเขาจับกลุ่มกันเองเป็นภาพสัญลักษณ์ภาพหนึ่ง

มองไปบนฟ้าจะเห็นว่าภาพสัญลักษณ์นี้เป็นใบหน้าดวงหนึ่ง

ใบหน้าดวงนั้นปิดป้องดวงตา สีหน้าเจ็บปวด ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยสีเลือด เหมือนว่าเลือดกำลังไหลไม่หลุด

รูปร่างเหมือนชื่อหมู่

แต่หน้าตาคือสวี่ชิง!

ทว่าตรงกลางภาพสัญลักษณ์ สวี่ชิงที่กำลังล้วงเนื้อชุ่มเลือดไม่หยุด การดิ้นรนในใจของเขายังคงรุนแรงเช่นเดิม เพราะเขาพบว่า ความคิดที่อยากกลืนกินศิษย์พี่ใหญ่ไม่ได้หายไป

และแขนซ้ายแหว่งวิ่นของศิษย์พี่ใหญ่ทำให้ความเจ็บปวดปะทุขึ้นไม่หยุด

สุดท้าย ในปากสวี่ชิงก็ส่งเสียงคำรามที่ไม่เหมือนเสียงมนุษย์ออกมา หันหลังพุ่งไปยังที่ไกลด้วยความเร็วทั้งหมดที่มี

เขาคิดจะฉวยโอกาสในตอนที่ความเป็นมนุษย์กลับคืนมาไปจากที่นี่ เขาใกล้จะสะกดการกลืนกินเอาไว้ไม่ได้แล้ว ความรู้สึกหิวแบบนั้นทำให้เขาคลุ้มคลั่ง เขาอยากไปให้ไกลจากที่นี่ ไปที่อื่น ไปกลืนกินทุกสิ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน