ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 633

บทที่ 633 น้ำอเวจีหนึ่งถ้วย แท่นประหารเทพเจ้าหวนคืน

“น้อมรับบัญชา!”

บรรพจารย์คุ้มครองวายุก้มหน้า

คนนอกไม่รู้ แต่คนในเผ่าคุ้มครองวายุ พวกเขาทราบดีว่าสิ่งที่ตนสิ่งที่ศรัทธา และสิ่งที่พวกเขาศรัทธาก็เป็นเทพเจ้าองค์หนึ่ง

เทพเจ้าองค์นี้ ประทานชีวิตให้พวกเขา มอบหมายภารกิจให้

และระลอกคลื่นในจิตวิญญาณก็ทำให้พวกเขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนมาก ว่าเทพเจ้า…อยู่ตรงหน้า

ส่วนสภาวะรวมถึงพลังของเทพเจ้า ไม่ใช่เรื่องที่พวกเขาต้องขบคิด เพราะเทพเจ้าก็คือเทพเจ้า องค์ท่านสามารถแปรเปลี่ยนเป็นสรรพสิ่ง สามารถจำแลงออกมาได้นับหมื่นร่าง

จากการเอ่ยปากออกมา บรรพจารย์ผู้นี้ก็นั่งลงขัดสมาธิทันที ทันทีที่หลับตา เขาก็ยกมือขวาของขึ้น สองนิ้วแตะที่วงกลมบนหน้าผาก

ระลอกคลื่นในวิญญาณแผ่ออกมาจากร่างเขาทันที ผสานเข้าไปในสายลมดำ

ขณะเดียวกัน เสียงร่ายเวทย์ก็ดังก้องออกมาจากปากของนายกองที่ลอยอยู่กลางอากาศ

“ฟ้าดินอุบัติขึ้นพร้อมหน้า วาโยสีนิลแผดเผาเทพเจ้า หล่อหลอมเก้าวิถี ทั้งยังนิรมิตเกินจริง!

“แท่นทมิฬไร้ซึ่งสิ่งปกปิด ชลทิศห้วงระลึกมีกายา จิตวิญญาณเป็นเอกา ดินฟ้ารากฐานเดียว!”

เสียงนี้เจือความบรรพกาล ยิ่งแฝงเจตจำนงบางอย่าง เสี้ยวขณะที่แผ่ออกมา ทั้งทะเลทรายครามอื้ออึง แผ่นดินใหญ่สั่นสะเทือน เม็ดทรายนับไม่ถ้วนลอยขึ้นจากพื้น ทุกอย่างกำลังสั่นไหว

บนท้องฟ้ายิ่งมีทัณฑ์สวรรค์ฟาดผ่า แล่นแปลบปลาบไปทั่วสารทิศ โหมเสียงสะท้อนบนท้องฟ้าไม่จบไม่สิ้น

ทั้งทะเลทรายครามกำลังสั่นไหว

และเสียงเสียงร่ายเวทย์ก็ไม่ได้หยุดลงเพราะเหตุนี้ มันยังคงดังต่อไปไม่หยุด ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไม่นานนักบรรพจารย์คุ้มครองวายุทางนั้นก็ร่ายตาม

จนสุดท้าย คนในเผ่าคุ้มครองวายุทั้งหมดรอบๆ ก็ยกนิ้วขึ้น แตะไปที่หน้าผาก ร่ายขึ้นมาเช่นเดียวกัน

ระลอกคลื่นของจิตวิญญาณพวกเขาแผ่ขยายออกไปต่อเนื่องท่ามกลางการร่ายเวทย์นี้ ขณะที่ค่อยๆ ผสานกับสายลมดำนี้ไม่หยุดก็แปรเปลี่ยนเป็นคลื่นวนขนาดยักษ์ขึ้นมา

การโคจรของคลื่นวนนี้หมุนตรงกันข้ามกับคลื่นวนวงกลมพันจั้งพอดี!

วงหนึ่งจากซ้ายไปขวา อีกวงหนึ่งจากขวาไปซ้าย

คลื่นวนสองวงโคจรไม่หยุดกลายเป็นพลังที่น่าตกตะลึง ส่งเสียงครืนครันเขย่าฟ้า

ขณะที่ดึงกันไปมา เผ่านี้ก็สัมผัสความทรงจำที่ซ่อนอยู่ในสายลมนี้ได้

สวี่ชิงเห็นทุกอย่างนี้จากที่ไกลๆ ต่อให้จะพอรู้อดีตของศิษย์พี่ใหญ่บ้าง แต่ยามนี้เขายังรู้สึกสั่นสะท้านเหมือนตอนระบำบวงสรวงเทพเจ้าตอนนั้น

‘แผนชาติที่แล้วของศิษย์พี่ใหญ่ มีอยู่กี่แผนกันแน่…

‘มหานักร่ายระบำบวงสรวงเทพเจ้าเป็นหนึ่งในนั้น เผ่าคุ้มครองวายุเป็นอย่างที่สอง อีกทั้งท่านปู่แปดกับท่านย่าห้ากล่าวว่าคุ้นเคยกับศิษย์พี่ใหญ่อีก จินตนาการได้ว่าในตอนนั้นศิษย์พี่ใหญ่น่าจะเคยไปที่ที่ผนึกทายาทเจ้าเหนือหัวทุกคนมาแล้ว’

จากที่สวี่ชิงรู้จักเฉินเอ้อร์หนิว ผู้ยิ่งใหญ่จากปากอีกฝ่ายที่แนะนำเผ่าคุ้มครองวายุ แปดเก้าส่วนน่าจะพูดถึงตัวเอง

‘เช่นนั้นตัวตนนั้นที่เขาเอ่ยถึง…’

สวี่ชิงหรี่ตา นึกถึงเรื่องระบำบวงสรวงเทพเจ้าที่เทือกเขาวัวสวรรค์มิรู้สิ้นขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ เทพชั้นสูงที่นายกองกล่าวถึง

‘เทพชั้นสูง…’

สมองสวี่ชิงผุดตำนานทะเลทรายครามขึ้นมา คำตอบหนึ่ง ผุดขึ้นมาในสมองเขา

และตอนที่สวี่ชิงครุ่นคิดอยู่นี้ พวกหนิงเหยียน อู๋เจี้ยนอู รวมถึงหลี่โหยวเฝ่ยล้วนสีหน้าสั่นสะท้าน ต่อให้หนิงเหยียนและอู๋เจี้ยนอูจะทำงานกับนายกองมาแล้วสองสามงาน แต่ในใจก็ยังโหมพายุคลั่งขึ้นมาอยู่ดี

ส่วนหลี่โหยวเฝ่ย…สำหรับเขาแล้ว หลังจากที่พบกับสวี่ชิง เรื่องใดก็ตามที่ผ่านมาล้วนเหนือกว่าสิ่งที่เขาเคยจินตนาการของครึ่งชีวิตก่อนหน้านี้แล้ว

ส่วนโยวจิงที่อยู่ในกลุ่มพวกเขา ตอนนี้ก็สีหน้าเคร่งขรึม เห็นได้ชัดว่าถูกเจ้านักประพันธ์ใหญ่นี่สั่นสะเทือนเช่นกัน

และในคลื่นวนนั้น ยามนี้จากการยื้อยุดของคลื่นวนที่แตกต่างกัน จากการที่สายลมผสานกับความทรงจำของเผ่าคุ้มครองวายุ ในคลื่นวนจึงค่อยๆ ปรากฏภาพขึ้น

ภาพนับไม่ถ้วนทุกเหตุการณ์ แผ่ความรู้สึกเก่าแก่โบราณออกมา

หลังจากความทรงจำเหล่านี้ปรากฏขึ้นในจิตวิญญาณ รวมตัวกันจากทั้งในและนอกคลื่นวนกลายเป็นทะเลความทรงจำ

ทะเลนี้แผ่ขยายออกไป ส่องสะท้อนบนฟากฟ้า และโถมลงมาเหนือผืนดิน หลังจากปกคลุมทั่วสารทิศก็ไหลไปที่ตำแหน่งทั้งเก้า

นั่นคือจุดที่กะโหลกทั้งเก้าอยู่บนพื้นดิน

กะโหลกทั้งเก้านี้เป็นเหมือนถ้วยกระดูก แทบจะรองรับทั้งหมดไว้ได้

เวลาก็ไหลผ่านไปเช่นนี้

ทะเลความทรงจำ ยังปรากฏต่อเนื่อง สาดซัดอยู่ตลอด

เมื่อถึงชั่วยามที่สี่ ในถ้วยกระดูกเก้าใบนั้นก็ใส่น้ำความทรงจำที่เหมือนเป็นของเหลวไว้จนเต็มแล้ว

น้ำนี้เปลี่ยนไปมาระหว่างความจริงและภาพมายา เดี๋ยวก็สีดำ เดี๋ยวก็สีขาว

ประหลาดอย่างยิ่ง

สวี่ชิงกวาดสายตาไป เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายเทพเจ้าวูบหนึ่งจากในน้ำความทรงจำนั้น

และพริบตานี้เอง นายกองที่ลอยอยู่บนฟ้า คอยดำเนินการบวงสรวงทั้งหมดนี้ สองมือเขาทำปางแล้วพลันโบก ทันใดนั้นกริชเก้าเล่มที่รวมเป็นคลื่นวนพันจั้งรอบด้านปะทุแสงอัสนีออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“สะกด!”

ด้วยเสียงเหมือนสายอัสนีของเขา กริชสัมฤทธิ์เก้าเล่มนั้นก็พุ่งแทงลงมายังถ้วยทั้งเก้าด้านล่างอย่างรวดเร็ว ทำให้น้ำความทรงจำที่เปลี่ยนไปมาระหว่างความจริงและภาพมายา คงที่ในพริบตา

ดำขาวผสมผสาน กลายเป็นสีเทา!

ในของเหลวสีเทานี้มีภาพสะท้อนภาพหนึ่งปรากฏขึ้น

นั่นเป็นเทือกเขาตรงดิ่งที่ทอดยาวเข้าไปในความมืดมิด ท้องฟ้าด้านในเหมือนมีสายฟ้าพาดผ่าน สองด้านของเทือกเขาเป็นหุบเหวสีดำ ราวกับซ่อนปีศาจชั่วร้ายเอาไว้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน