ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 666

บทที่ 666 คนรู้จักจากเขตปกครองผนึกสมุทรมาเยือน

พลังเทพเจ้า ลึกลับเกินหยั่งไม่ธรรมดา

ครั้งนี้เดินทางกับจิ้งจอกดินเหนียวทำให้สวี่ชิงในขณะที่ยิ่งสัมผัสกับเรื่องนี้ได้อย่างลึกซึ้ง เขาก็ยิ่งมีความรู้ความเข้าใจในเทพเจ้ามากขึ้น

“เทพเจ้าไม่มีใจดีดุร้าย

“ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับความพึงพอใจ”

สวี่ชิงพึมพำ นึกย้อนถึงเทพเจ้าที่ตัวเองเคยได้เจอในชีวิตนี้ ล้วนเป็นเช่นนี้ทั้งนั้น ไม่มีข้อยกเว้น

‘ยกตัวอย่างเช่นเรื่องที่ข้าคิดอยู่ในตอนนี้ ความจริงแล้วก็เหมือนมดปลวกกำลังคิดวิเคราะห์คาดเดาข้าเช่นนั้น ความคิดและการกระทำขององค์ท่าน ไม่อาจคาดเดา

‘มีเพียงในเสี้ยวขณะที่ความเป็นเทพควบคุมความเป็นเดรัจฉาน ความเป็นมนุษย์หายไป ถึงจะทำให้ข้ามีวิธีคิดเหมือนกับเหล่าองค์ท่าน’

สวี่ชิงร่างอยู่กลางอากาศ ทะยานไปทางทะเลทราย นึกย้อนถึงประสบการณ์ครั้งนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหุบเขาที่อยู่ที่ไกล

“เผ่านภาคิมหันต์…”

สวี่ชิงเงียบนิ่ง หันหน้าไปอย่างรวดเร็ว หวีดหวิวไปในฟ้าดินนี้

เพียงพริบตาก็ผ่านไปหลายวัน

ลมทรายโหมพัดข้างหน้าสวี่ชิง ลมสีเทาสกัดกั้นการย่างกรายเข้ามาของคนนอกทุกคน แต่สำหรับผู้บำเพ็ญทะเลทรายจะไม่ได้รับผลกระทบนี้

และสวี่ชิงไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ เขากลับมาเดินอยู่ในทะเลทรายครั้งนี้รู้สึกเหมือนว่าพายุทรายลูกนี้จะส่งผลต่อตัวเขาแตกต่างออกไปอย่างมาก

‘พายุทรายลูกนี้แปรเปลี่ยนมาจากผมของเทพชั้นสูงเยวี่ยเหยียน และก่อนหน้านี้ข้าก็เพิ่งได้พบอีกฝ่าย…’

สวี่ชิงคล้ายครุ่นคิด หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ร่างของเขาก็หยุดอยู่ในพายุ ลองยกมือขวาขึ้น สะบัดไปเบาๆ ข้างหน้า

“สลาย”

พายุเป็นเหมือนเดิม ไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงใดๆ

แต่เดินทางไปได้ไม่นานเท่าไร ลมพายุรอบๆ เขาก็พลันสั่นสะท้าน แยกออกมาข้างหน้าเขา เผยให้เห็นช่องขนาดมหึมาราวหุบเขา

ลมพายุทั้งสองฝั่งของช่องนี้ราวกับกำแพง เชื่อมต่อฟ้าดิน ช่องขนาดร้อยจั้งนี้กว้างโล่ง

สวี่ชิงดวงตาฉายประกายประหลาด ประสานหมัดไปทางพายุ พุ่งทะยานไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นาน เทือกเขาทนทุกข์ก็เห็นลิบๆ อยู่ข้างหน้า

มองเทือกเขาและเมืองดินที่คุ้นเคย ใจของสวี่ชิงในที่สุดก็สงบลง เพียงไหววูบก็หายไปจากท้องฟ้า ในยามที่ปรากฏตัวขึ้นก็มาอยู่ที่ห้องด้านหลังร้านยาแล้ว ในพริบตาที่เดินออกมา หลิงเอ๋อร์ที่คิดบัญชีอย่างเหม่อลอยก็เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว

“พี่สวี่ชิง!”

หลิงเอ๋อร์เร็วมาก โยนบัญชีสุดรักทิ้ง พุ่งมาหาสวี่ชิง ใบหน้าเล็กๆ เต็มไปด้วยความดีใจ มองสิ่งผิดปกติไม่ออกแม้แต่น้อย กอดสวี่ชิงเอาไว้

“พี่สวี่ชิง พี่ไปทำอะไรมา ครั้งนี้ทำไมไม่บอกข้าเลย ข้าเป็นห่วงมากๆ …”

หลังจากซุกหน้าอยู่ในอ้อมอกสวี่ชิงแล้ว หลิงเอ๋อร์ปากพูดเช่นนั้น แต่จมูกกลับดมกลิ่นอย่างแนบเนียน คล้ายว่ากำลังสำรวจ

หนิงเหยียนและอู๋เจี้ยนอูก็กวาดสายตามาอย่างรวดเร็วเช่นกัน ท่าทางเหมือนดูเรื่องสนุก

โยวจิงทางนั้นต้มน้ำพลางแค่นเสียงขึ้นจมูก

“ผู้ชาย เหอะๆ”

สวี่ชิงมองไปทางรัฐทายาทที่กำลังดื่มชา

รัฐทายาททำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่สวี่ชิงรู้ดี จะต้องเป็นรัฐทายาทบอกเรื่องที่ตนไปหาจิ้งจอกดินเหนียวกับหลิงเอ๋อร์แน่ๆ

ทว่าสำหรับเรื่องนี้สวี่ชิงก็ไม่ได้สนใจ เขายกมือนำถุงเก็บของใบหนึ่งให้หลิงเอ๋อร์

“ข้าไปหาตุ๊กตาดินเหนียวที่พวกเราเจอเมื่อครั้งที่แล้วเพื่อจัดการธุระให้กับศิษย์พี่ใหญ่ นอกจากนั้นก็เอาสิ่งนี้มาให้เจ้าได้ด้วย”

สวี่ชิงเอ่ยเสียงเบา

หลิงเอ๋อร์รับมาตามสัญชาตญาณ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย หลังจากเปิดออกดวงตาก็ฉายประกายวาววับ

“ลูกกลอนกระดูกวิญญาณบรรพกาล!”

“รีบไปฝึกฝนเถอะ ของชิ้นนี้มีประโยชน์ต่อการทะลวงขั้นของเจ้าไม่น้อย”

“ขอบคุณพี่สวี่ชิงนะเจ้าคะ พี่สวี่ชิงดีจังเลย” หลิงเอ๋อร์ดีใจเป็นอย่างยิ่ง ในใจเบิกบานมีความสุข นางรู้สึกว่าพี่สวี่ชิงดีกับตนที่สุด ที่แท้การเดินทางครั้งนี้ก็เพื่อช่วยไปเอาของวิเศษล้ำค่าชิ้นนี้มาให้ตน

คิดถึงตรงนี้ นางรู้สึกว่าการสงสัยเมื่อครู่ของตนไม่ค่อยดี จึงเกิดรู้สึกผิดขึ้นมา รีบเอ่ยขึ้น

“พี่สวี่ชิง ข้าไม่ได้แสดงฝีมือทำอาหารมานานมากแล้ว วันนี้ข้าลงมือทำกับข้าวสักสองสามอย่างให้ท่านก็แล้วกัน”

สวี่ชิงเดิมคิดจะปฏิเสธ แต่หลังจากมองรัฐทายาทผาดหนึ่ง ก็ยิ้มพลางพยักหน้า

หลิงเอ๋อร์ยิ่งดีใจขึ้นไปอีก ถือลูกกลอนวิ่งไปหลังครัว เริ่มเตรียมทำกับข้าว

สวี่ชิงมานั่งข้างหน้ารัฐทายาท เอ่ยเสียงเบา

“ผู้อาวุโส องค์ท่านคือเทพชั้นสูงซิงเหยียนแห่งเผ่านภาคิมหันต์ขอรับ”

รัฐทายาทได้ยินก็พยักหน้า วางจอกชาลง

“จุดประสงค์ขององค์ท่านคืออะไร”

“เหมือนกับเทพชั้นสูงเยวี่ยเหยียน อีกทั้งที่แท่นประหารเทพเจ้าก็มีประตูดินเหนียวเพิ่มขึ้นมาอีกบานด้วยขอรับ” สวี่ชิงเอ่ยราบเรียบ

รัฐทายาทดวงตาฉายแววขบคิด ใบหน้าฉายรอยยิ้มออกมา

“น่าสนใจ ในแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทราแห่งนี้ หมากลับนับไม่ถ้วนล้วนถูกจุดขึ้นแล้ว…เจ้าหนู ศิษย์พี่ของเจ้าไม่ธรรมดา แต่เจ้าไม่ธรรมดายิ่งกว่า”

“ล้วนเป็นแผนการของอาจารย์ข้าทั้งสิ้นขอรับ” สวี่ชิงส่ายหน้า สีหน้าฉายแววคิดถึง

รัฐทายาทลังเล เดิมจากข้อมูลที่เขาเข้าใจ เขาไม่เชื่อเรื่องอาจารย์ที่สวี่ชิงพูดมาโดยตลอด แต่อีกด้านหนึ่ง สติปัญญาของสวี่ชิงก็ทำให้เขามีความเห็นพ้องต้องกันกับอาจารย์ของอีกฝ่าย จากการที่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง แล้วมองเรื่องที่ลูกศิษย์ทั้งสองคนของอีกฝ่ายทำ

ทุกอย่างนี้ทำให้เขาคาดเดาอาจารย์ของสวี่ชิงมากขึ้นอย่างอดไม่ได้ ไม่อาจนิยามสุ่มสี่สุ่มห้าได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน