ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 690

บทที่ 690 อดีตของข้า อนาคตของเจ้า

รูปสลักชื่อหมู่ในความทรงจำสวี่ชิงนั้นสองมือปิดดวงตา เลือดไหลเป็นแม่น้ำ

ต่อให้เป็นร่างที่อีกฝ่ายสำแดงในแดนต้องห้ามเซียนในตอนนั้นก็ไม่มีดวงตาเช่นกัน

จวบจนกระทั่งวันนี้ ในสมบัติลับของบุตรเจ้าเหนือหัวคนที่สี่ สวี่ชิงมองดวงตามหึมาดวงนั้น สัมผัสกลิ่นอายชื่อหมู่เข้มข้นในนั้น ระลอกคลื่นอารมณ์ในใจแผ่ระลอกไม่หยุด

เขานึกเพลงเด็กที่ร้องว่าตุ๊กตาตัวที่สี่หายไปเพลงนั้น นึกถึงเรื่องที่รัฐทายาทพูดถึงเกี่ยวกับน้องสี่ของเขาไปเป็นบุตรเทวะของชื่อหมู่ กระทั่งนึกถึงประโยคแรกที่หลี่จื้อฮว่าพูดในตอนที่เห็นชื่อหมู่ในภาพบรรพกาลที่แท่นประหารเทพเจ้า

‘เสียงเพลงของเจ้ามันแย่มาก ทำให้ลูกสี่ข้าตกใจตื่น’

ทุกสิ่งทุกอย่าง ในเสี้ยวขณะนี้เหมือนจะพิสูจน์ประวัติศาสตร์อะไรบางอย่าง

บางที เสียงร้องเพลงของชื่อหมู่ในตอนนั้นไม่ใช่แค่รบกวนฝันของบุตรชายคนที่สี่ของหลี่จื้อฮว่าเท่านั้น แต่ยังฝังดวงตาข้างหนึ่งไว้ในความฝันอีกด้วย

บางที ก็เพราะดวงตาดวงนี้ทำให้ชื่อหมู่ก่อนที่จะเป็นเทพหลังจากถูกประหารแล้ว ก็มีความเป็นไปได้ที่จะฟื้นคืนชีพ

บางที หลี่จื้อฮว่าก็รู้เรื่องพวกนี้เช่นกัน แต่ไม่รู้ทำไม เขาไม่ได้บอกคนอื่นๆ และไม่ได้ขัดขวางเช่นกัน…

บางที นี่อาจเป็นเหตุผลที่บุตรชายคนที่สี่ที่เกิดมาหลังจากหลี่จื้อฮว่าเป็นเทพจนกระทั่งดับเพลิงเทวะกลายเป็นบุตรเทวะในท้ายที่สุดก็เป็นได้

แผ่นดินใหญ่เซ่นจันทราเลี้ยงอาหารของชื่อหมู่เอาไว้ เป็นแหล่งเพาะเลี้ยงวิญญาณของชื่อหมู่

และบุตรเจ้าเหนือหัวคนที่สี่ของก็เป็นแหล่งเพาะเลี้ยงวิญญาณของชื่อหมู่เช่นกัน หล่อเลี้ยงดวงตาขององค์ท่านเอาไว้

คำตอบที่เดาออกมาชุดนี้ แม้เขาจะไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วเป็นจริงหรือเท็จ แต่ดูจากหลักเหตุผลแล้ว ทุกอย่างล้วนสมเหตุผล และความสมเหตุผลเช่นนี้ก็ทำให้เขาความสะท้านสะเทือนลึกซึ้งยิ่งขึ้น

จนกระทั่งโลกสมบัติลับใบนี้ รางเลือน พังทลาย แตกสลายไปจากสัมผัสรับรู้ของเขา…

สมบัติลับของเขาสะกดฟ้าของบุตรเจ้าเหนือหัวคนที่สี่ของไว้ได้โดยสมบูรณ์ ทำลายทุกสิ่ง ทุกอย่างล้วนอยู่ในความบิดเบี้ยวนี้ ถูกแม่น้ำแห่งกาลเวลาที่ซัดมาจากข้างนอกโหมกวาด พัดจนกระจายแตกสลาย

สุดท้าย ตาของชื่อหมู่ก็ไม่ได้ปะทุพลังที่เป็นของชื่อหมู่ออกมา จุดนี้สวี่ชิงไม่แปลกใจ เพราะดวงตาของชื่อหมู่ในตอนนี้เป็นตอนก่อนที่จะสำเร็จเทพ

องค์ท่านเหมือนภาพสะท้อน เป็นผลกรรมเวรที่ยังไม่สุกงอมมากกว่า

“ท่าทางในร่างของบุตรเทวะที่อยู่ภายนอก ดวงตานั่น…คงสุกงอมแล้ว คนอื่นๆ ก็น่าจะสัมผัสได้เหมือนกัน”

ในแม่น้ำแห่งกาลเวลา สวี่ชิงพึมพำ ร่างถูกคลื่นที่ซัดหอบมาท่วมจม หายไปในแม่น้ำแห่งกาลเวลา ภายใต้กระแสน้ำพัดพาของแม่น้ำสายนี้ ก็ค่อยๆ จากไปไกล

จวบจนกระทั่งไปจากช่วงเวลานี้ มาปรากฏบนเกาะโลกภายนอกที่เป็นยุคสมัยของเขา

ทันทีที่เงาร่างของเขาปรากฏขึ้น ท้องฟ้าสายฟ้าคำรามลั่น เสียงหยอกล้ออันคุ้นเคยดังมาจากข้างหลังเขา

“อาชิงน้อย เจ้าค่อนข้างช้าไปนะเนี่ย”

สวี่ชิงหันมา มองนายกองที่นั่งอยู่บนคลื่นแห่งกาลเวลาข้างหลังเขา กำลังกำดวงอาทิตย์จำลองขนาดเท่าไข่มุกเก้าดวงเล่นในมือ คล้ายว่าจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

“ท่านปู่ท่านย่าชราพวกนี้ดูถูกข้าเกินไปแล้ว ช่วงเวลาที่จัดให้ข้าเป็นในเสี้ยวพริบตาที่บุตรชายคนที่สี่ของเจ้าเหนือหัวทะลวงระดับแก่นลมปราณ ก้าวสู่ขั้นปราณก่อกำเนิด

“ข้าแค่ยกนิ้วก็จัดการเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอวดดีนั่นได้แล้ว ซ้ำยังถือโอกาสปลดผนึกอีกทางด้วย”

นายกองได้ใจ พลังในร่างปะทุ สมบัติลับดำทมิฬคลังหนึ่งประเดี๋ยวเลือนรางประเดี๋ยวปรากฏอยู่ข้างหลังเขา

สำหรับการทะลวงขั้นพลังบำเพ็ญของศิษย์พี่ใหญ่ สวี่ชิงไม่ประหลาดใจเลย ความจริงก่อนหน้านี้พวกเขาทั้งสองคนในยามที่ได้รับการเพิ่มพลังจากตำหนักขบถจันทร์ สวี่ชิงก็มองออกแล้วว่านายกองจงใจไม่ยกระดับพลังบำเพ็ญ

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านตั้งใจไปในช่วงเวลาบุตรเจ้าเหนือหัวคนที่สี่ของอยู่ในระดับปราณก่อกำเนิดกระมัง”

จู่ๆ สวี่ชิงพลันเอ่ยขึ้นมา

นายกองได้ยินก็หัวเราะ กำลังจะพูดอะไร

แต่ในตอนนี้เอง คลื่นรอบๆ ซัดกระหน่ำ เงาร่างของเสินเชวี่ยจื่อเดินออกมาจากคลื่นลูกหนึ่ง จนกระทั่งออกมายังโลกภายนอกแล้ว ร่างของนางก็เริ่มแห้งเหี่ยว กำลังหายไปอย่างเห็นได้ชัดเจน

“ช่วงเวลาที่ข้าไปในช่วงนั้น บุตรเจ้าเหนือหัวคนที่สี่ถูกสังหารข้า และภารกิจของข้าก็ได้สำเร็จเสร็จสิ้นลงแล้ว ร่างแยกร่างนี้…ไม่อาจดำรงอยู่ได้ต่อไปอีก

“ต่อจากนี้ก็ฝากพวกเจ้าด้วย”

ร่างแยกของเสินเชวี่ยจื่อร่างนี้ นับตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงสุดท้ายไม่มีระลอกคลื่นอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น ต่อให้อยู่ในสภาวะสลายไปก็ยังคงเป็นเช่นนั้น

นี่คือราคาที่ต้องจ่ายเพื่อทิ้งร่างแยกนี้เอาไว้ เป็นความยึดมั่นและภารกิจของนางเช่นกัน

นางเป็นเจ้าตำหนักขบถจันทร์รุ่นก่อน แต่สุดท้ายแล้วนางไม่สามารถนำพาให้ผู้คนในยุคนั้นหลุดพ้นได้ ความไม่ยอมจำนนและความเสียใจนี้ สร้างเป็นร่างแยกร่างนี้ขึ้นมา

และตอนนี้ แม้นางจะยังเสียใจ แต่ก็ทำเต็มที่แล้ว

ดังนั้นนางจึงเอ่ยอย่างสงบนิ่ง สุดท้ายนางมองโลกใบนี้ ถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา หลับตาลง

ลมเพียงพัด ร่างของนางก็ค่อยๆ รางเลือนไป จวบจนกลายเป็นธุลี หายไปในฟ้าดิน เหลือเพียงเสียงทอดถอนใจที่ยังคงดังก้อง

สวี่ชิงก้มหน้า โค้งคารวะอย่างเงียบๆ

นายกองมองภาพนี้ไม่ได้พูดอะไรมาก โค้งคารวะเช่นกัน

ไม่นานนัก คลื่นซัดโหมมาอีกครั้ง ร่างของท่านย่าห้าเดินออกมาจากในนั้น ฝีเท้าของนางโซเซ ในตอนที่เดินมากระอักเลือดออกมาคำโต รูปร่างยิ่งแก่ชรา

หลังจากสังเกตเห็นพวกสวี่ชิงทั้งสองคน ในดวงตาของนางฉายแววชื่นชม พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็ไม่มีเวลาพูดอะไรมาก นางนั่งลงขัดสมาธิ จุดแสงสีขาวแผ่ออกมาจากร่างของนางเป็นระลอกๆ ผสานไปในแม่น้ำแห่งกาลเวลา

นางสละพลังชีวิตของตัวเองไปเพิ่มพลังให้กับพี่ชายพี่สาวของตัวเอง

จากการผสานเข้าไปของจุดแสงสีขาว การโหมกระหน่ำของน้ำในแม่น้ำรุนแรงยิ่งกว่าเดิม คลื่นลูกแล้วลูกเล่าซัดขึ้นลง น้องแปดปรากฏตัวออกมา

กายท่อนล่างของเขาไม่มีแล้ว จุดแสงมหาศาลรวมไปตรงนั้น คล้ายว่าจะซ่อมแซมให้เขา

ตอนนี้เขาที่เหลือเพียงกายท่อนบนคลานออกมาจากแม่น้ำ ถ่มเสลดเหนียวข้นออกมา แสยะยิ้ม

“ก่อนหน้านี้ข้าเหม็นขี้หน้าเจ้าสี่ อยากจะอัดเสียให้ยับสักครั้งมานานแล้ว ครั้งนี้สะใจจริงๆ!”

พูดพลางสะบัดมือ จุดแสงที่รวมมาซ่อมแซมกายท่อนล่างให้เขาก็ถูกเขาปัดสลายไปทันที ทะลักโหมไปหาองค์หญิงห้าทางนั้น

“อายุขัยของท่านเหลือเพียงแค่นั้นแล้ว อย่ามาเสียเปล่ากับข้าเลย ข้าจัดการเองได้!”

องค์หญิงห้ามองผู้อาวุโสแปดผาดหนึ่ง ไม่ได้ปฏิเสธ

“เอ้อร์หนิว เจ้าเห็นท่านปู่แปดของเจ้าเป็นแบบนี้แล้วยังไม่รีบมาพยุงข้าอีก” น้องแปดสายตากวาดมอง จับจ้องไปที่ร่างนายกอง หัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน