ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 691

บทที่ 691 กู่เยวี่ยหนิงเหยียน

ท้องฟ้า ฝนโปรยปราย

ฝนนี้ราวน้ำตา แต่ก็เหมือนเลือดเช่นกัน ทว่าสีของมันไม่ได้เป็นสีแดง แต่เป็นสีทอง

น้ำตาสีทอง เลือดสีทอง ในตอนนี้ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า ปกคลุมไปทั่วแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทราทั้งดินแดน

แต่มันไม่ได้เป็นของจริง

ฝนเป็นภาพมายา คล้ายว่าปนเปื้อนไปด้วยพลังของแม่น้ำแห่งกาลเวลาด้วยเช่นกัน ดังนั้นดูเหมือนโปรยปรายแต่แท้จริงแล้วบางทีมันอาจจะตกอยู่ในห้วงบรรพกาล หรือบางทีอาจจะตกในอนาคต…

นี่ก็เป็นเพราะคุณสมบัติอันพิเศษของเทพเจ้า

สำหรับเทพเจ้าตัวตนเช่นนี้ ในแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์น้อยนักที่จะมีคนสามารถพูดถึงแก่นแท้ที่แท้จริงขององค์ท่านออกมาได้ ร่างชีวิตที่อยู่เหนือระดับชั้นในตอนนี้ ร่างขององค์ท่านมีเอกลักษณ์พิเศษที่ไม่อาจพูดได้อย่างกระจ่างชัดเจน

แม้บุตรเทวะจะทะลวงขั้นล้มเหลว แต่ในชั่วพริบตาหนึ่ง ความจริงเขามีลักษณะพิเศษของเทพเจ้า ดังนั้น การตายขององค์ท่านย่อมเกิดฝนเลือดเทพหลั่งไหลเช่นนี้

ยิ่งมีเขตแดนจิตโศกเศร้าเข้มข้นกลุ่มหนึ่ง แผ่ลามเข้ามาในใจของทุกสรรพชีวิตจากในฝนเลือดนี้

แปรเปลี่ยนเป็นคำพูดประโยคหนึ่ง

“ทุกคนเมามายกันหมดเหลือเพียงข้าที่มีสติรับรู้ กับทุกคนมีสติรับรู้แต่ข้าเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เมามาย อันไหน…น่าเศร้ายิ่งกว่ากัน”

สวี่ชิงเงียบนิ่ง

ในสมองของเขา เสียงที่ดังสะท้อนไม่ได้มีแค่เสียงนี้เท่านั้นแต่ยังมีคำพูดสุดท้ายที่บุตรเทวะพูดกับเขาก่อนตายประโยคนั้นด้วย

เป็นไปได้ไหมว่า อดีตของข้าก็คืออนาคตของเจ้า…

ประโยคนี้ประทับไปในใจของสวี่ชิง แผ่ลามไปในวิญญาณ

จวบจนครู่หนึ่ง สวี่ชิงเงยหน้าขึ้นมา มองไปยังดวงดาวจันทร์สีชาดบนท้องฟ้า

มองไปจากตรงนี้ ดวงดาวจันทร์สีชาดก็คือหินอุกาบาตขนาดมหึมาก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง กินพื้นที่ไปครึ่งผืนฟ้า ทำให้โลกทั้งใบกลายเป็นสีแดง

ยิ่งมีความรู้สึกกดดันรุนแรงกลุ่มหนึ่ง จากการมาเยือนขององค์ท่านก็ปกคลุมฟ้าดิน แม้แต่ฝนเลือดมายาก็ค่อยๆ รางเลือนไปเพราะการมาเยือนของดวงดาวจันทร์สีชาดดวงนี้

เพียงพริบตา ท้องฟ้าเกิดรอยยุบ มรรคาสวรรค์จำต้องหลีกถอย กฎเกณฑ์ทุกอย่าง จากการปรากฏขึ้นของดวงดาวจันทร์สีชาดก็พังทลายแยกสลาย ไม่มีอยู่อีกต่อไป

แผ่นดินก็เช่นกัน ปฏิกิริยาน้ำขึ้นน้ำลงมาถึงระดับสูงสุด ภูเขาถล่ม แผ่นดินแตกแยก แม่น้ำไหลย้อนทวน ประดุจวันสิ้นโลกมาเยือน

“มาเร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้เล็กน้อย อย่างมากสามวัน องค์ท่านจะมาปรากฏตัวที่นี่”

นายกองยืนข้างๆ สวี่ชิง มองจันทร์สีชาดเลียริมฝีปาก จากนั้นก็ยกมือเรียกดวงอาทิตย์จำลองทั้งเก้ากลับมา กำเล่นในมือพลางเอ่ยเสียงต่ำทุ้ม

“ส่วนคำพูดที่บุตรชายคนที่สี่ของเจ้าเหนือหัวพูดกับเจ้าก่อนตาย ศิษย์น้องเล็ก ไม่จำเป็นต้องไปสนใจ เจ้าต้องรู้ว่าคนบางคนก่อนตายก็ชอบพูดจาลึกลับเป็นปริศนาอะไรบางอย่างเพื่อให้ผู้คนจดจำ”

“นิสัยนี้ความจริงแล้วดีมากเลย วันหน้าข้าก็เตรียมทำแบบนี้เหมือนกัน บทพูดข้าก็คิดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว อนาคตตอนที่ข้าตาย ข้าก็พูดว่า…ในยามที่เสี้ยวหน้าเทพเจ้าลืมตาอีกครั้ง ข้าจะกลับมาเพื่อพบศิษย์น้องเล็กของข้า”

“เป็นอย่างไร บทพูดนี้เท่ไหม แสดงมิตรภาพของเราออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบเลยใช่หรือไม่ ฮ่าๆ ทำให้คนที่ได้ฟังคิดเชื่อมโยงไปสรตะเลยใช่หรือไม่ ไม่แน่ว่าอาจจะคิดว่าข้าคือเสี้ยวหน้าเทพเจ้าก็ได้” นายกองกะพริบตาปริบๆ

“ข้าคิดบทพูดให้เจ้าเอาไว้เรียบร้อยแล้วเช่นกัน วันหน้าหากเจ้าจะม่องเท่ง จำไว้ว่าก่อนตายจะต้องใช้เสียงต่ำๆ พูดว่า…ปีที่สิบเอ็ดที่ศิษย์พี่ใหญ่ข้าลงมาเยือน ข้าจะกลับมา”

สวี่ชิงมองนายกองผาดหนึ่ง

“ศิษย์พี่ใหญ่ ข้าขอบคุณท่านมากๆ เลย”

“ฮ่าๆ ไม่ต้องเกรงใจ ระหว่างพวกเราเกรงใจอะไรกันเล่า” นายกองหน้าตาระรื่นเบิกบาน หัวเราะอย่างได้ใจ

“เช่นนั้น ศิษย์พี่ใหญ่ ในช่วงเวลาช่วงนั้นของบุตรเทวะที่ท่านไป มีอะไรหรือ” สวี่ชิงถามสิ่งที่อยากถามก่อนหน้านี้ออกมาในตอนนี้

นายกองได้ยินใบหน้าก็ยังยิ้มอยู่เช่นเดิม มีเพียงในดวงตาเท่านั้นที่มีความล้ำลึกบางอย่างเพิ่มขึ้น เอ่ยเสียงแผ่วเบาออกมา

“หลี่จื้อฮว่าตัดเพลิงเทวะของตัวเองก่อนที่บุตรชายคนที่สี่ของเขาจะเป็นระดับปราณก่อกำเนิดเคราะห์ที่สาม”

สวี่ชิงคล้ายครุ่นคิด

นายกองพยักหน้า

สวี่ชิงมองนายกองแวบหนึ่ง ไม่ถามอะไรมากอีก

ตอนนี้ จากความตายของบุตรเทวะ ผู้บำเพ็ญจากตำหนักขบถจันทร์ที่อยู่รอบๆ แต่ละคนสีหน้าฮึกเหิมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ต่อให้ดวงดาวจันทร์สีชาดมาเยือน ทว่าเรื่องในตอนนี้ ในประวัติศาสตร์แผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ไม่เคยมีปรากฏขึ้นมาก่อน

ตำหนักเทพพระจันทร์สีชาดล่มสลาย!

จักรพรรดิตำหนักถูกสะกด บุตรเทวะแตกดับ ทุกสิ่งทุกอย่างนี้เป็นสัญลักษณ์ของความหวัง!

และเทียบกับผู้บำเพ็ญตำหนักขบถจันทร์แล้ว ผู้บำเพ็ญตำหนักจันทร์สีชาดพวกนั้นลมหายใจหอบถี่ ในใจเกิดคลื่นซัดโหมไม่รู้จบ

จันทร์สีชาด เพียงเงยหน้าก็มองเห็น

แต่สำหรับพวกเขาแล้ว ความตายพร้อมมาเยือนทุกเมื่อเช่นกัน

เพราะหลังจากสูญเสียจักรพรรดิตำหนักและบุตรเทวะแล้ว ในสามวันที่จันทร์สีชาดจะมาถึงที่นี่ พวกรัฐทายาทที่อยู่บนท้องฟ้า ตัวตนของพวกเขาคือระดับสูงสุดในแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทรา

คำพูดเดียวตัดสินเป็นตาย!

ตอนนี้บนท้องฟ้า รัฐทายาทจ้องมองดวงดาวจันทร์สีชาด สีหน้าเคร่งเครียด องค์หญิงหมิงเหมยและองค์หญิงห้าที่อยู่ข้างๆ เขา ตลอดจนน้องแปดล้วนเป็นเช่นนี้

มีเพียงน้องเก้าเท่านั้นที่สีหน้าไร้อารมณ์ มองดวงดาวจันทร์สีชาดอย่างเย็นชา จิตสังหารกลุ่มหนึ่ง พวยพุ่งขึ้นมาจากร่างของเขา

“พวกเรามีเวลาเพียงสามวันเท่านั้น”

รัฐทายาทดึงสายตากลับมาจากดวงดาวจันทร์สีชาด มองไปทางสวี่ชิงและนายกอง

“ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญ ไม่ว่าพวกเจ้าจะมีอาจารย์วางแผนทุกอย่างนี้จริงหรือไม่ ข้าขอถามเพียงคำถามเดียว พวกเจ้ามีวิธีฟื้นคืนชีพเสด็จพ่อของพวกเราจริงหรือ”

รัฐทายาทเพียงพูดออกมา น้องชายน้องสาวที่อยู่ข้างๆ เขาต่างมองมาทางนายกองและสวี่ชิง

นายกองได้ฟังก็เงยหน้ามองพวกรัฐทายาท เอ่ยอย่างหยิ่งทะนง

“พวกท่านปู่ท่านย่าโปรดวางใจ ข้าเฉินเอ้อร์หนิวคนนี้ไม่เคยคุยโว บอกว่าฟื้นคืนชีพได้ก็จะต้องฟื้นคืนชีพได้อย่างแน่นอน แต่ว่าจะต้องขอความร่วมมือจากพวกท่านปู่ท่านย่าสักหน่อย อย่างเช่นสำแดงวิชา หรือไม่ก็กรีดเลือดอะไรพวกนี้…”

ประโยคนี้นายกองเอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยวมั่นใจ ไม่ลังเลแม้แต่น้อย

แต่พวกรัฐทายาทหลังจากเงียบนิ่งไปครู่หนึ่งก็เลือกที่จะมองไปทางสวี่ชิง

สำหรับคำพูดของเฉินเอ้อร์หนิวพวกเขาล้วนไม่เชื่อมั่นไปโดยสัญชาตญาณ แต่ความสัมพันธ์ของสวี่ชิงกับพวกเขาต่างออกไป นับว่าเป็นลูกศิษย์ของพวกเขาได้ครึ่งหนึ่ง ดังนั้นคำพูดของเขาจึงต่างออกไป

เห็นเป็นเช่นนี้ นายกองกระอักกระอ่วนไปเล็กน้อย ดังนั้นจึงมองสวี่ชิงตาละห้อย ในใจของเขารู้ดี หากอยากให้พวกรัฐทายาทร่วมมือ ตัวเองพูดร้อยประโยค ไม่สู้สวี่ชิงพูดเพียงประโยคเดียว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน