ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 723

บทที่ 723 เคียงคู่ร่วมผลักประตู จิตใจเคียงคู่เป็นหนึ่งร่วมกัน

แดนต้องห้ามเซียนที่ตั้งอยู่ในส่วนลึกของกรมราชทัณฑ์ เดิมเป็นหนึ่งในตำหนักใหญ่ของจักรพรรดิโบราณเสวียนโยว แบ่งอยู่ในที่ต่างๆ มากมายของแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ ในยุคอดีต ทุกที่ล้วนมีตำหนักเทพ

มีเพียงราชวงศ์เท่านั้นที่เข้าไปอาศัยได้

ทั่วทั้งแผ่นดินใหญ่คลื่นศักดิ์สิทธิ์ก็มีแค่ที่นี่ที่เดียวเท่านั้น

แต่จากการมาเยือนของเสี้ยวหน้าเทพเจ้า จากการจากไปของจักรพรรดิเสวียนโยว เทพเจ้าก้างปลาใช้ที่นั่นเป็นที่พำนัก ดังนั้นตำหนักเซียนราชวงศ์ก็กลายเป็นแดนต้องห้ามเซียน

ของวิเศษมากมายในนั้นต่างท่วมจมไปในไอพลังประหลาด

คนธรรมดาตลอดทั้งผู้บำเพ็ญยากที่จะก้าวไปในนั้น ต่อให้เป็นจักรพรรดิมนุษย์ในยุคจักรพรรดิมนุษย์ตงเซิ่งก็ไม่ยินดีที่จะเปิดศึกกับเทพเจ้าเพื่อตำหนักเซียนแห่งหนึ่งเช่นนี้

จวบจนเมื่อหลายปีก่อน จักรพรรดิมนุษย์ออกคำสั่งเปิดแดนต้องห้ามเซียน ชื่อหมู่ฟื้นตื่นในร่างจางซืออวิ้น กลืนกินเทพเจ้าแดนต้องห้ามเซียน ที่นี่ถึงได้กลับคืนสู่การควบคุมของมนุษย์อีกครั้ง

หลังจากเขตปกครองผนึกสมุทรปกครองตัวเอง ย่อมบุกเบิกมัน แม้ของวิเศษล้ำค่ามากมายในนั้นจะถูกองค์ชายเจ็ดขนออกไปหมดแล้ว แต่ที่เหลือเหล่านั้น สำหรับเขตปกครองผนึกสมุทรแล้วก็มีคุณค่ามหาศาลเช่นกัน

ตอนนี้ชั้นล่างสุดของกรมราชทัณฑ์ บนโพรงที่ค่ายกลผนึกตั้งอยู่ในอดีต เงาร่างของสวี่ชิงและจื่อเสวียนค่อยๆ ปรากฏออกมา

สำหรับคำขอของจื่อเสวียน สวี่ชิงไม่มีทางปฏิเสธ โดยเฉพาะเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมหลังจากที่ตนได้ขวดแห่งกาลเวลามาแล้ว ถึงได้ยินเสียงถอนหายใจสะท้อน

เสียงถอนหายใจนั่นดูเหมือนคิดไปเอง แต่สวี่ชิงตอนนี้นึกย้อนไป เขารู้สึกว่ามันมีอยู่จริง

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เขาในตอนนั้นสูญเสียความทรงจำไปสามวัน

กระทั่งว่าความทรงจำในตอนนี้ ตำหนักหงส์ก็ยังไม่ชัดเจนเท่าไร มีเพียงขวดแห่งกาลเวลาเท่านั้นที่โดดเด่นที่สุด

ความรู้สึกแบบนั้นทำให้ความคิดสวี่ชิงมากมายไปหมด

หลังจากผ่านเรื่องราวมากมายในแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทรา โดยเฉพาะเคยสัมผัสรับรู้เขตแดนจิตลืมเลือนมาก่อน เขามีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องความทรงจำมากยิ่งขึ้น

“ที่นั่นข้าน่าจะเห็นภาพอะไรบางอย่างที่ไม่อาจทนรับได้ จึงไม่อาจจำได้”

เรื่องพวกนี้ ระหว่างทางเขาก็ได้บอกให้จื่อเสวียนได้รู้ ดังนั้นหลังจากที่มาถึงที่นี่ ทั้งสองคนก็ไม่ลังเลใดๆ ทั้งสิ้น ต่างก้าวเท้าเหยียบย่างลงไปข้างล่าง เพียงพริบตาเงาร่างของพวกเขาก็ดิ่งลงไปในนั้น วังใต้ดินกว้างใหญ่ จากการลงมาเยือนของคนทั้งสอง ก็สะท้อนในดวงตาของพวกเขา

ที่นี่ไม่ค่อยเหมือนกับตอนที่สวี่ชิงได้เห็นในตอนนั้น

ตอนนั้นที่นี่ตลบอวลไปด้วยไอพลังประหลาด หนาแน่นราวหมอก ทุกอย่างรางเลือนบิดเบี้ยว ผืนดินยิ่งถูกเนื้อชุ่มเลือดปกคลุม

แต่ตอนนี้ไอพลังประหลาดหายไปแล้วเก้าส่วน พื้นดินไม่ใช่เนื้อชุ่มเลือดอีกต่อไป เผยให้เห็นหน้าตาที่แท้จริงของที่รกร้าง

ในครรลองสายตา ตำหนักที่สมบูรณ์มีน้อยมาก ส่วนใหญ่พังถล่มไปแล้ว

ความรู้สึกเก่าแก่โบราณ ร่องรอยของการไหลไปของเวลา อยู่ที่นี่เห็นเด่นชัดเป็นอย่างมาก

ยิ่งมีเสามหึมาแต่ละต้น ตั้งตระหง่านบนพื้น แผ่ประกายแสง ส่องสว่างทุกสิ่ง

อาจเป็นเพราะมาที่นี่หลายครั้งมาก จื่อเสวียนจึงคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างยิ่ง ตอนนี้ยืนอยู่กลางอากาศ นางสูดลมหายใจลึก ร่างเพียงไหววูบก็พุ่งตรงไปข้างล่าง

สวี่ชิงติดตามอยู่ข้างหลัง

ทั้งสองคน คนหนึ่งอยู่หน้าคนหนึ่งอยู่ข้างหลัง ความเร็วรวดเร็วเป็นอย่างยิ่ง

เวลาไม่นานนัก ที่รกร้างพังถล่มแห่งหนึ่งก็ปรากฏข้างหน้าสวี่ชิงและจื่อเสวียน

“ที่นี่แหละ”

เงาร่างจื่อเสวียนหยุดนิ่ง เอ่ยเสียงแผ่วเบา

ในใจสวี่ชิงก็เกิดระลอกคลื่นอารมณ์ สถานที่ที่เขาได้ขวดแห่งกาลเวลาก็คือที่นี่ ดังนั้นหลังจากสายตาจ้องเพ่ง สวี่ชิงไม่ได้พูดอะไร เคลื่อนไปข้างหน้า

ก้าวไปข้างหน้าที่ละก้าว เดินไปยังข้างหน้าที่รกร้างแห่งนี้

การเปลี่ยนแปลงแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นที่นี่ตอนนั้นไม่ได้เกิดขึ้น

‘หลังจากที่ข้าได้ขวดแห่งกาลเวลามาแล้ว การเปลี่ยนแปลงที่นี่ก็หายไปด้วย ไม่ใช่เข้าใกล้ที่นี่ก็จะชัดเจน แต่กลายเป็นแดนรกร้างที่แท้จริง’

สวี่ชิงพึมพำในใจ เดินอยู่ในที่รกร้าง มองซากปรักหักพังรอบๆ มีทั้งไม่คุ้นเคย และมีทั้งคุ้นเคย

แต่ในความคุ้นเคยมีความไม่คุ้นเคย และในความไม่คุ้นเคยก็มีความคุ้นเคยอยู่

ทุกอย่างนี้ทำให้ในใจสวี่ชิงที่มีความรู้สึกเหมือนความทรงจำถูกเปลี่ยนค่อยๆ รุนแรงขึ้นมา

จวบจนกระทั่งเขามาถึงยังสถานที่ในความทรงจำที่ให้ศีรษะและสิงโตหินไปเอาขวดแห่งกาลเวลากลับมา

อยู่ที่นี่ สวี่ชิงหันไปมองจื่อเสวียนที่อยู่ข้างหลัง

จื่อเสวียนยืนอยู่ไม่ไกลนัก อาภรณ์ขาวยิ่งกว่าหิมะ ใบหน้างดงามเย็นยะเยือก ดวงตาทั้งสองราวบนบ่อน้ำลึกหยกดำมีไอหมอกปกคลุม ฉาบความงุนงงสับสนอย่างหนักหน่วงออกมา

ความรู้สึกโดดเดี่ยวรางๆ คล้ายว่าค่อยๆ ลอยขึ้นมาจากร่างของนางอย่างช้าๆ

ความรู้สึกนี้ทำให้สวี่ชิงในใจเกิดระลอกคลื่นอารมณ์

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พลันเอ่ยขึ้น

“จื่อเสวียน”

ครั้งนี้เขาไม่ได้เรียกจอมเซียน

จื่อเสวียนค่อยๆ หันมา มองไปทางสวี่ชิง

“ข้าได้ขวดแห่งกาลเวลาจากที่ตรงนี้ ข้าไม่รู้ว่าวางมันกลับคืนลงไปใหม่อีกครั้งจะเกิดอะไรขึ้น ความทรงจำได้รับผลกระทบ เจ้า…แน่ใจว่าจะตามหาต้นกำเนิดของความคุ้นเคยหรือไม่

“เป็นไปได้หรือไม่ว่า เหตุที่เจ้าแค่คุ้นเคยในฝัน เป็นเพราะทุกอย่างในอดีตเป็นเจ้าเลือกที่จะลืมเลือนมันไป”

คำพูดของสวี่ชิงทำให้จื่อเสวียนเงียบนิ่ง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง นางยกมือทัดปอยผมข้างหู ดวงตาใสกระจ่างราวน้ำในทะเลสาบ จ้องมองใบหน้าสวี่ชิง เอ่ยเสียงแผ่วเบา

“ทุกอย่างในฝันสร้างความกังวลว้าวุ้นให้ข้ามานานหลายปี ข้าอยากรู้…ตะเกียงดวงนั้นมีความเกี่ยวพันอะไรกับข้า”

สวี่ชิงหลับตา หลังจากนั้นครู่หนึ่ง สมบัติเทพข้างหลังส่งเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น ขวดแห่งกาลเวลาพุ่งออกมาอีกครั้ง ลอยอยู่ข้างหน้าเขา ค่อยๆ ลอยต่ำลงมา

ในพริบตาที่สัมผัสพื้น ขวดแห่งกาลเวลาสั่นสะท้านรุนแรง ปะทุประกายแสงพร่างพรายไร้ขอบเขต ส่องสว่างพื้นที่รกร้างแห่งนี้โดยสมบูรณ์ เสี้ยวขณะต่อมาที่แห่งนี้ก็รางเลือน ทุกสรรพสิ่งเปลี่ยนแปลง

ตำหนักหงส์แต่ละตำหนักๆ ผุดขึ้นมาจากผืนดิน มาพร้อมด้วยกำแพงสูงสีแดงชั้นหนึ่ง ที่รกร้างแห่งนี้กลายเป็นเรือนที่พักอาศัยหลังหนึ่ง ยิ่งมีตำหนักหงส์ที่ใหญ่กว่าตำหนักอื่นๆ มากตำหนักหนึ่ง ก่อขึ้นบริเวณใจกลาง ตั้งตระหง่านในเรือนที่พัก

ตำหนักหงส์เก้าตำหนักปรากฏขึ้นทั้งหมด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน