ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 741

บทที่ 741 สายน้ำยังคงหลั่งไหลในหมู่มวลบุปผา

ทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ ฤดูใบไม้ผลิ

ท้องฟ้ามืดสลัว เมฆทึบปกคลุม

ทั้งที่เป็นเวลากลางวัน แต่เมฆดำกลับเบียดบังหนาแน่น ทอดยาวออกไปทั่วพื้นที่อันกว้างใหญ่ คล้ายจะบดบังแสงอาทิตย์ทั้งหมด

ความหนาวเย็นปกคลุมพื้นดิน ความเปล่าเปลี่ยวกำจายอยู่ทั่วใต้หล้า ฤดูกาลที่สรรพสิ่งฟื้นคืนชีพ แต่กลับไร้ซึ่งชีวิตชีวา ทุกสิ่งอย่างประกอบเป็นความรู้สึกห่อเหี่ยวปกคลุมไปทั่วเมืองโบราณแห่งนี้

เมืองแห่งนี้มีอายุยาวนาน หากอ่านบันทึกโบราณ จะพบว่าเมืองนี้มีมาตั้งแต่ยุครัฐม่วงคราม

แน่นอนว่ารัฐม่วงครามไม่ใช่รัฐลึกลับที่ถูกฝังกลบในหน้าประวัติศาสตร์ แต่เป็นรัฐม่วงครามแห่งทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ

ตำนานเล่าขานกันว่ารัฐม่วงครามในทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ ตกทอดมาสู่ชนรุ่นหลังของรัฐม่วงครามอันลึกลับในตอนนั้น

แต่ดูเหมือนว่ารัฐนี้จะถูกสาป ชื่อม่วงครามสองคำนี้จึงไม่ปรากฏบนโลก

ดังนั้นรัฐม่วงครามในทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณจึงตั้งอยู่ได้ไม่นาน ทุกคนก็กบฏญาติพี่น้องของตัวเอง ถูกขุนนางแปดตระกูลใหญ่ยึดอำนาจ

จึงมีผืนอินทนิล

ตอนนี้ ผ่านกาลเวลามานานหลายปี ยังคงรักษาสถาปัตยกรรมดั้งเดิมแต่โบราณเอาไว้ มีประชากรไม่มาก ในผืนอินทนิลที่แบ่งแยกลำดับชนชั้นอย่างเข้มงวด คนส่วนใหญ่มีค่าน้อยกว่าสัตว์

นี่คือกฎของโลก ยากจะเปลี่ยนแปลง แม้จะฝืนเปลี่ยนแปลง ก็ยังจะเกิดเรื่องราวเช่นนี้ซ้ำเดิมอยู่ดี

ถึงอย่างไร อีกด้านหนึ่งของอารยธรรมคือการแสวงหาผลประโยชน์และการกดขี่

สวี่ชิงเดินไปตามท้องถนนในผืนอินทนิลเงียบๆ ผ่านอาคารเก่าแก่แห่งแล้วแห่งเล่า มองเมืองและผู้คนในเมือง สายลมพัดมาจากเบื้องหน้า ไล้ผ่านปอยผมปลิวไสวเบาๆ

ในเมืองมีสหายเก่าของเขาอยู่

ในเมืองมีอาจารย์ผู้มีพระคุณของเขาอยู่

สหายเก่า สวี่ชิงใช้จิตเทพกวาดหา ได้รู้ว่าพวกเขายังสุขสบายดีก็พอใจแล้ว

ส่วนอาจารย์…สวี่ชิงมองไปทางร้านดอกไม้ใกล้ๆ ร้านดอกไม้ที่เปิดติดกับสุสานส่วนใหญ่มักจะขายสิ่งของสำหรับทำเซ่นไหว้ผู้วายชนม์ ชายวัยกลางคนในร้านสังเกตเห็นสวี่ชิง จึงรีบออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มประจบสอพลอ

เสื้อผ้าเรียบร้อยและใบหน้าหล่อเหลาของสวี่ชิง ทำให้เหล่าผู้น้อยตระหนักได้ทันใดว่านี่คือใต้เท้าผู้ยิ่งใหญ่ ตามการคาดเดาของเขา อีกฝ่ายน่าจะเป็นลูกหลานสักคนในแปดตระกูลใหญ่

เขาไม่กล้าหาเรื่องกับคนประเภทนี้

สวี่ชิงกวาดสายตามอง แล้วซื้อดอกมณฑาขาวพวงหนึ่งมา เดินไปเข้าไปในสุสาน จนไปถึงหลุมฝังศพปรมาจารย์ไป่

เขามองหลุมฝังศพนั้น จากนั้นมองดอกไม้สดที่วางเหนือหลุมนั้น สวี่ชิงจึงวางดอกไม้ในมือตนด้วยสายตาอ่อนโยน

“อาจารย์ สบายดีนะขอรับ”

สวี่ชิงเอ่ยพึมพำ และหลับตาลง

เมฆทะมึนบนฟากฟ้าเคลื่อนคล้อย เผยช่องว่าง แสงแดดส่องลอดลงมา ส่องกระทบหลุมศพหลุมนี้

ลำแสงนี้เปรียบเสมือนรุ่งอรุณ เป็นตัวแทนของความดีงาม ตกกระทบหลุมศพแห่งนี้ ทำให้ดูเหมือนกลายเป็นดินแดนอันบริสุทธิ์ที่สุดขอบโลก อีกทั้งยังหอบเอาลมหายใจแห่งวสันต์มาด้วย

และลำแสงที่ทอดลงมาเพียงเส้นเดียวนี้ ก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากบนผืนอินทนิลอย่างรวดเร็ว

จากการสอดส่องด้วยจิตเทพ ผู้บำเพ็ญผืนอินทนิลเริ่มรู้สึกแปลกใจขึ้นมาทีละคน พวกเขาไม่เคยพบสิ่งผิดปกติในสุสานมาก่อน

หน้าหลุมศพปรมาจารย์ไป่ ไร้ซึ่งเงาร่างผู้ใด

มีเพียงดอกมณฑาช่อหนึ่งที่เบ่งบานอย่างเงียบงัน ภาษาดอกไม้ของมันหมายถึงการมาเยือนของวสันตฤดู

สวี่ชิงจากไปแล้ว

ในเวลาใกล้เคียงกัน ทว่าท้องฟ้าต่างกัน ฤดูกาลย่อมต่างกัน

ฤดูใบไม้ผลิของผืนอินทนิล เป็นจุดเริ่มต้นของฤดูหนาวของทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ

ลมเหมันต์หนาวเหน็บดุจใบมีดพัดผ่านแผ่นดินใหญ่ หอบม้วนเกล็ดหิมะมาในอากาศ ระบายความหนาวเหน็บอย่างไร้ความปรานี

ตามที่รกร้าง จะพบเห็นเงาร่างสีดำแน่นิ่งไม่ไหวติง ร่างเหล่านั้นคือศพของผู้คนที่ต้องอพยพที่หนาวจนแข็งตาย

ยุคสมัยไม่มีการเปลี่ยนแปลง และจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอย่างมหาศาลเพียงเพราะสวี่ชิงได้เป็นเจ้าผู้ครองแดนใหญ่ในตอนนี้ เพราะ…เสี้ยวหน้าบนฟากฟ้าจะคงอยู่ไปตลอดกาล

สวี่ชิงเดินไปเงียบๆ มาถึงฐานที่มั่นคนเก็บกวาดในตอนนั้น ที่นี่ยังคงเหมือนเดิม ทว่าสหายเก่าของเขาโดยพื้นฐานล้วนแต่ล้มหายตายจากไปแล้ว และถูกคนที่มาภายหลังยึดครอง ดำเนินชีวิตด้วยการเก็บหญ้าเจ็ดใบในพื้นที่ต้องห้ามต่อไป

สกปรก เย็นชา บ้าเลือด ยังคงเป็นท่วงทำนองหลักของที่นี่

กระทั่งกระโจมขนนกก็ยังอยู่เช่นเคย

สายตาของสวี่ชิงกวาดมองฐานที่มั่นคนเก็บกวาดบนท้องฟ้า สุดท้ายก็เดินเข้าไปยังพื้นที่ต้องห้ามเบื้องหน้า

ทันทีที่เข้าไปยังพื้นที่ต้องห้าม ทั่วทั้งพื้นที่ต้องห้ามพลันร้องคำราม ปราณหมอกรายล้อมพื้นที่ต้องห้ามหนาทึบและพวยพุ่งไม่หยุดหย่อนทันที ยิ่งมีอัสนีบาตแล่นแปลบปลาบอยู่ในเมฆหมอกเหล่านั้น

ต้นไม้ทุกต้นสั่นไหว อสูรร้ายทั้งหมดในพื้นที่ต้องห้ามตัวสั่นเทิ้ม

การเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงนี้ดึงดูดความสนใจฐานที่มั่นคนเก็บกวาดข้างนอก ระหว่างที่ต่างประหวั่นพรั่งพรึง เสียงคำรามที่ส่งมาจากส่วนลึกของพื้นที่ต้องห้ามแฝงการขู่คุกคาม

เสียงนี้…ดั่งเสียงคำรามที่ไร้กำลังที่สุดของอสูรร้ายที่ล่าถอยเมื่อเผชิญหน้ากับภยันตรายที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

ยิ่งมีเสียงฉินกรีดแหลมดังแว่วถี่กระชั้น ราวกับพยายามจะหยุดยั้งไม่ให้สวี่ชิงเข้าใกล้ แต่ไร้ผล

สีหน้าของสวี่ชิงหาได้เปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด ย่างก้าวของเขาหนักแน่นยิ่ง ทำให้พื้นที่ต้องห้ามมีเสียงสะเทือนเลื่อนลั่นในทุกย่างก้าว ไม่นานเหล่าอสูรร้ายในนั้นก็เลือกที่จะคืบคลานออกมา

มีเพียงเสียงฉินเท่านั้นที่ยังดิ้นรน

แต่สวี่ชิงหน่ายระอาที่ต้องได้ยินเสียงนี้แล้ว จึงจ้องเข้าไปในส่วนลึกของพื้นที่ต้องห้ามอย่างเย็นชา

“หนวกหู”

เมื่อเขากล่าวออกมา เงาใต้ฝ่าเท้าแผ่ขยายออกไปทันที ความตะกละตะกลามและเสียงกลืนน้ำลายดังกลบเสียงฉิน และทุกสรรพเสียง

บรรพจารย์สำนักวัชระพุ่งไปทันใด ลอยอยู่กลางอากาศ ปลายแหลมชี้ลงพื้นที่ต้องห้าม ราวกับสามารถเจาะรูเป็นพันรูได้ทันทีที่สวี่ชิงสั่งการ

เสียงฉินหยุดชะงักลงทันใด

ดอกไม้ใบหญ้าแหวกออกเป็นทาง ต้นไม้ถอนรากถอนโคนเคลื่อนตัวหนีห่างไปอย่างเร็วรี่ ไม่นานทางเบื้องหน้าสวี่ชิงก็ถูกปูเป็นถนนอย่างดี

ที่ปลายทางมีต้นไม้กำลังสั่นเทาอยู่ต้นหนึ่ง และหลุมฝังศพโดดเดี่ยวเบื้องหน้ามัน

สวี่ชิงเดินตรงเข้าไปอย่างสงบนิ่ง กระทั่งถึงเบื้องหน้าหลุมศพโดดเดี่ยวนั้น ก็พิงต้นไม้ใหญ่ และทิ้งตัวลงนั่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน