ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 743

บทที่ 743 เขตปกครองประชาสุขสงบ มีชีวิต

แผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์มีอาณาเขตกว้างขวางน่าตกตะลึง ในยุคสมัยจักรพรรดิโบราณเคยมีบันทึกไว้ว่ามีแดนใหญ่ทั้งหมดสามร้อยหกสิบห้าแห่ง

ต่อมาได้ประสบเคราะห์ แบ่งแยก การเคลื่อนที่ของเปลือกโลก รวมถึงการขีดเส้นแบ่งระหว่างชนเผ่าขึ้นใหม่นานับประการ จนตอนนี้เปลี่ยนไปเท่าไรก็ไม่อาจรู้ได้

แต่จากการประเมินของเผ่าบางส่วน แผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์มีแดนใหญ่สามส่วนที่น่าจะกลายเป็นดินแดนแห่งความตายไปแล้ว สิ่งมีชีวิตในที่แห่งนั้นสูญพันธุ์ไปจนสิ้น

และแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์มีแผ่นดินเทวะปรากฏขึ้นมาห้าแห่ง มีสามแห่งที่ตั้งอยู่ในดินแดนแห่งความตาย

เมื่อเป็นเช่นนี้ แดนใหญ่ที่ยังไม่ใช่ดินแดนแห่งความตาย สำหรับผู้บำเพ็ญมากมายแล้ว ก็ยังเป็นสถานที่ที่แม้จะใช้เวลาทั้งชีวิตก็ยังยากจะเดินได้ทั่ว

มีเพียงต้องใช้การส่งข้ามขั้นสูง ถึงจะทำให้คนในจำนวนจำกัดเดินทางข้ามแดนใหญ่ได้

แต่การส่งข้ามขั้นสูงข้ามแดนแบบนี้ ด้วยจุดยืนของเผ่าต่างๆ ในแดนใหญ่จึงยากที่จะร่วมมือกัน กระทั่งมีแดนใหญ่มากมายที่สร้างค่ายกลขนาดมโหฬารเช่นนี้ออกมาได้เนื่องจากสาเหตุต่างๆ นานา

มีเพียงเผ่าเดียวกันเท่านั้น ถึงสร้างและใช้ได้อย่างราบรื่น

ดังนั้น การเดินทางข้ามแดนใหญ่โดยใช้พื้นที่เผ่าเดียวเดียวกันจึงค่อนข้างราบรื่น แต่หากเป็นต่างเผ่าอยากจะข้ามแดนก็ยากเย็นแสนเข็ญนัก

ส่วนเผ่ามนุษย์ อาศัยข้อได้เปรียบในอดีต พยายามรักษาเส้นทางโบราณที่ทะลุผ่านแดนใหญ่มากมายเพื่อเชื่อมคลื่นศักดิ์สิทธิ์กับเมืองหลวงจักรพรรดิ ตอนนี้จึงนับว่ายังสามารถใช้การส่งข้ามขั้นสูงนี้ได้

สถานีต่อไป คือแดนใหญ่เอ้าตง

ชื่อนี้มีมาตั้งแต่ยุคสมัยจักรพรรดิโบราณเสวียนโยว ไม่เคยมีการแก้ไข กระทั่งในยุคสมัยที่เก่าแก่ยิ่งกว่านี้ก็เหมือนจะใช้ชื่อนี้อยู่แล้ว ส่วนที่มานั้นก็มีเรื่องเล่าอยู่มากมาย

มีเรื่องเล่าหนึ่งที่ลือกันกว้างขวางที่สุด

นั่นคือแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์มีวิถีสวรรค์อยู่ตนหนึ่งชื่อเอ้าตง ตอนยังมีชีวิตเป็นผู้บำเพ็ญ จากนั้นก็สังเวยตนเองเป็นวิถี ปกปักษ์แผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์

เอ้าตงเป็นชื่อของเขา แดนใหญ่แห่งนี้ คือบ้านเกิดของเขา

แต่ปัจจุบัน แดนใหญ่แห่งนี้มีสามเผ่าใหญ่ครอบครอง ทั้งสามเผ่าต่างเชื่อว่าเป็นลูกหลานของเอ้าตง ต่างมีเผ่ามากมายหวังพึ่ง ทำสงครามกันและกันตลอดทั้งปี มองอีกฝ่ายเป็นพวกต่างเผ่าพันธุ์

ดังนั้นในขณะที่ทำสงครามกันไม่หยุด ประชาชนตกทุกข์ได้ยาก สรรพสิ่งโรยรา สรรพชีวิตเผ่าต่างๆ ทำได้เพียงพยายามมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างอัดอั้นตันใจ

และด้วยเหตุนี้ เขตปกครองประชาสุขสงบของเผ่ามนุษย์จึงมีเวลาหายใจอยู่ในช่องว่างแคบๆ ของที่แห่งนี้ได้ แต่ต้องจ่ายค่าเช่าให้แก่ทั้งสามเผ่าด้วย

เพราะสามเผ่าใหญ่นี้มีสมบัติแดนสงคราม

สมบัติแดนสงครามนี้มีข้อเสียอย่างหนึ่งคือต้องเซ่นสังเวยสายโลหิตของพวกเขาถึงจะใช้การได้ สิทธิ์ก็แบ่งออกเป็นสามส่วน ทั้งสามเผ่าครอบครองกันคนละส่วน

อีกทั้งยังเน้นที่พลังการป้องกันเป็นหลัก สามารถสะกดทุกสิ่งในแดนใหญ่เอ้าตงได้ แต่ยากที่จะขยายออกไปนอกแดน

ทว่าเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

สำหรับเรื่องค่าเช่า แดนใหญ่เมืองหลวงจักรพรรดิออกหน้าให้ ไม่มีการออกคำสั่งที่ชัดเจน แต่เจ้าเขตปกครองประชาสุขสงบคนปัจจุบันรู้ดี หากอยากให้เขตปกครองประชาสุขสงบอยู่ที่นี่ต่อไปได้ต้องก้มหัวเข้าไว้

ทว่าปรากฏการณ์นี้ หลังจากที่ดวงตะวันแห่งแสงอรุณเผ่ามนุษย์ระเบิดก็เปลี่ยนไป

การผงาดขึ้นของเผ่ามนุษย์ครั้งนี้สะท้อนให้เห็นในดินแดนปิดล้อมด้านนอกอย่างชัดเจนยิ่ง เช่นเขตปกครองประชาสุขสงบ ไม่ต้องจ่ายค่าเช่าที่ว่านั่นอีกต่อไป ทั้งสามเผ่าใหญ่ก็ยอมรับเรื่องนี้โดยปริยาย

บัดนี้ เขตปกครองประชาสุขสงบในมณฑลตะวันสงบ ท้องฟ้ายามราตรีที่มืดมิดแต่เดิม มีแสงของค่ายกลส่องสว่างเจิดจ้าในพริบตา ฟ้าดินสว่างไปทั้งหมดจนรอบๆ สังเกตเห็นได้

ไกลออกไป ผู้บำเพ็ญเขตปกครองประชาสุขสงบเข้าแถวเตรียมต้อนรับ แต่ละคนสีหน้าเคร่งขรึม จดจ้องไปที่ค่ายกล

ใช่ว่าพวกเขาไม่คุ้นเคยกับเขตปกครองผนึกสมุทรอย่างสิ้นเชิง แต่ก็ไม่ถึงกับสนิทชิดเชื้อ ทว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในเขตปกครองผนึกสมุทรราวกับเป็นพายุที่พัดกวาด แพร่สะพัดไปทั้งแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ในตอนนี้

ดังนั้นพวกเขาจึงใส่ใจการส่งข้ามของเขตปกครองผนึกสมุทรครั้งนี้เป็นพิเศษ

ท่ามกลางแสงสว่างเปล่งแสงเจิดจ้าอย่างต่อเนื่องประดุจมหาสมุทรที่สาดซัด หลี่อวิ๋นเซิงที่นำผู้ครองกระบี่สามหมื่นตนปรากฏตัวขึ้นในค่ายกล

เสี้ยวขณะที่ปรากฏตัว พวกเขาต่างรู้สึกไม่สบายตัวในระดับที่ต่างกัน มีทั้งรุนแรงและเบาบาง แต่ส่วนใหญ่ควบคุมไว้ได้เป็นอย่างดี ด้วยการจัดการของหลี่อวิ๋นซาน จึงกระจายตัวออกไปจัดขบวนทัพทั่วสารทิศ เฝ้าระวังทุกสิ่งอย่าง

กระทั่งมั่นใจว่าไม่มีปัญหา ร่างเงาของจื่อเสวียนรวมถึงพวกหนิงเหยียนก็ส่งข้ามมาในครั้งที่สอง ร่างเงาที่ปรากฏตัวเป็นคนสุดท้ายก็คือสวี่ชิง

เพิ่งมาถึง สายลมแห้งผากก็พัดมาปะทะใบหน้า

สำหรับสวี่ชิง ไม่ว่าจะทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ เขตปกครองผนึกสมุทร หรือจะแดนใหญ่คลื่นศักดิ์สิทธิ์ล้วนอยู่ติดทะเล ต่อให้ที่เซ่นจันทรา ก็เยือกเย็นมืดมนไปหมด

ดังนั้นเขาที่ชินกับสภาพอากาศชุ่มชื้นไปแล้ว เมื่อมาอยู่ที่เขตปกครองประชาสุขสงบที่นับว่าเป็นพื้นห่างจากมหาสมุทรแห่งนี้ จึงสัมผัสได้อย่างชัดเจนยิ่ง

ส่วนความไม่สบายตัวที่เกิดจากการส่งข้ามขั้นสูง สวี่ชิงไม่รู้สึกถึงมันเลย ร่างเทพเจ้าของเขามองข้ามสิ่งเหล่านี้ไป

“เขตปกครองประชาสุขสงบ” นายกองอยู่ข้างๆ สวี่ชิง กางแขนทั้งสองข้าง แล้วโอบกอดความว่างเปล่า

“เป็นชื่อที่ดีเสียจริง อาชิงน้อย เจ้าว่าคราวหน้าพวกเราเปลี่ยนชื่อเขาวัวสวรรค์เป็นเขาวัวสุขสงบดีหรือไม่ ข้ารู้สึกว่าคำว่าสุขสงบนี่น่าเกรงขามยิ่ง”

เห็นท่าทางคึกคักของนายกอง สวี่ชิงก็ครุ่นคิดอย่างตั้งใจครู่หนึ่ง

“ลองดูก็ได้”

เมื่อนายกองได้ยินก็แย้มยิ้มดีใจ หนิงเหยียนที่อยู่ไม่ไหลรีบพยักหน้า กระทั่งตบลงที่หน้าอก

“ไม่มีปัญหาขอรับนายกอง ต่อไปถ้าข้ามีอำนาจมากกว่านี้ แดนใหญ่ทั้งหมดจะมีคำว่าหนิวอยู่!”

นายกองดวงตาเปล่งประกาย ชอบใจอย่างมาก ลากหนิงเหยียนไปคุยรายละเอียด

สวี่ชิงไม่ได้เข้าร่วม เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าราตรี พระจันทร์ของแดนใหญ่นี้ ต่างกับแดนใหญ่คลื่นศักดิ์สิทธิ์

มันอยู่ห่างมาก รูปร่างก็ไม่ใช่ทรงกลม แต่เป็นสามเหลี่ยม ราวกับเป็นภูเขาแห่งสวรรค์

แสงที่เปล่งออกมาค่อนไปทางสีน้ำเงิน ยามที่สาดส่องลงมาบนพื้นก็เป็นเช่นเดียวกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน