ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 744

บทที่ 744 เฉินเอ้อร์หนิวผู้ชายสารเลว

ความคิดในใจของนายกอง สวี่ชิงไม่ได้ยิน

แต่เขาสังเกตเห็นสายตาของนายกอง ในความทรงจำ สายตาแบบนี้ครั้งที่แล้วคือตอนที่สำนักเจ็ดเนตรโลหิตสร้างสำนักในมณฑลรับเสด็จราชัน โยวจิงสวมชุดเซียนหรูหรา ผ่านฟากฟ้าไป

ในตอนนั้น นายกองมองอาภรณ์ของโยวจิง สายตาแรงกล้าเหมือนในตอนนี้

เห็นได้ชัดว่าขอเพียงมีอะไรประเภทนี้กล้าโอ้อวดผ่านหน้านายกอง ส่วนใหญ่ล้วนสร้างแรงดึงดูดอย่างรุนแรงให้กับนายกองได้ทั้งสิ้น

สวี่ชิงส่ายหน้า คร้านจะเอ่ยเตือนอะไร เขาชินเสียแล้ว

และในหลายวันต่อมา เรื่องที่เกิดขึ้นกับนายกองก็พิสูจน์การคาดเดาของสวี่ชิง…

เขาต้องตาต้องใจเจ้าขนมปิ่งมีขนเข้าแล้วจริงๆ

อาจเกิดจากความสงสัยใคร่รู้ และอาจเพื่อคบหาเป็นสหาย นายกองจากไปอย่างเงียบเชียบ ตามเจ้าขนมปิ่งมีขนขนาดใหญ่ที่อยู่บนท้องฟ้าไป คิดอยากจะเข้าใกล้และเล่นกับมันอยู่หลายครั้ง

“เจ้าปุกปุย รอข้าก่อน ข้ามีเวลาเพียงครึ่งเดือนเท่านั้น หากข้าไม่ทักทายเจ้าทำความรู้จักสักหน่อยล่ะก็ วันหน้าข้าจะต้องเสียใจเสียดายอย่างแน่นอน แผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ตัวปุกปุยมากมายขนาดนั้น มีเพียงเจ้าที่พิเศษที่สุด”

แต่อาจเป็นเพราะความไม่จริงใจของคำพูดหรือไม่ก็ความไม่บริสุทธิ์ในสายตา ดังนั้นนายกองยังไม่ทันเข้าใกล้ ทั่วร่างก็เปล่งแสงพร่างพราย เสี้ยวขณะต่อมาก็หายไปไร้ร่องรอยทุกครั้ง

ถูกส่งข้ามไปแล้ว

แต่จิตวิญญาณมุ่งมั่นของนายกองน่าจะเป็นรากฐานพลังของความบ้าคลั่งของเขา ดังนั้นไม่นานนัก เขาก็กลับมาใหม่อีกครั้ง เดินไปอย่างจริงจังต่อไป

กระทั่งว่าเข้าใกล้ไปด้วย พลางเรียกอย่างอ่อนโยนไปด้วย ทำให้ตัวเองดูไม่มีพิษมีภัยใดๆ เพื่อให้ยิ่งสมจริงขึ้นอีกเล็กน้อย เขาจึงเอาลูกท้อออกมากิน

เพราะมีเพียงเวลาที่กินลูกท้อเท่านั้น ความอ่อนโยนอันเป็นเอกลักษณ์ในใจของเขาถึงจะแสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว

“หวัดดี ข้ารู้สึกว่าเจ้ามีบุคลิกที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวมาก จึงอยากจะมาทำความรู้จักสักหน่อย”

ฟุ่บ!

เจ้าขนมปิ่งมีขนพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่แม้แต่จะสนใจ ถือโอกาสส่งข้ามนายกองไปด้วย

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วยาม เงาร่างของนายกองวิ่งมาจากที่ไกล วิ่งไปด้วย โบกไม้โบกมือไปด้วย

“อย่าไปสิ เจ้ารู้หรือไม่ เจ้าเหมือนคนรู้จักเก่าแก่ของข้าคนหนึ่งเลย นั่นเป็นสหายที่ดีที่สุดของข้า…”

ฟุ่บ!

หายตัวต่อไป

หลังจากนั้นเจ็ดวัน ภายใต้ความดื้อดึงสุดฤทธิ์ของนายกอง ภายใต้คำพูดอ่อนหวานนับไม่ถ้วนของเขา เจ้าขนมปิ่งมีขนที่ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน ในที่สุดก็สนใจนายกองเช่นนี้เอง

ในดวงตากลมโตของมันฉายความสงสัย และยอมให้นายกองเข้าใกล้เล็กน้อยเป็นครั้งแรก มาอยู่ภายในบริเวณสิบลี้

นายกองเห็นเป็นเช่นนี้ ในใจตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง มีความรู้สึกเหมือนที่เข้าใกล้หลี่ซือเถาทีละนิดๆ อย่างในตอนนั้น ดังนั้นเขาพยายามทำให้ตัวเองอ่อนโยน กินลูกท้อไปด้วย ปลอบประโลมเสียงอ่อนโยนไปด้วย พยายามจะเข้าใกล้อีกนิด

แต่ความหวาดระแวงของเจ้าขนมปิ่งมีขนยังคงสูงมาก นายกองทางนี้กำลังจะเข้าไปใกล้ ทั่วร่างมันแสงฉายวูบจะส่งข้ามนายกองไป

นายกองร้อนรนแล้ว เอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็ว

“เจ้าปุกปุย เจ้าทำของตก ข้าช่วยเก็บกลับมาให้เจ้า”

พูดพลาง นายกองก็สะกดกลั้นความเจ็บปวด นำเลือดเนื้อชิ้นเล็กๆ ชิ้นหนึ่งออกมา เล็กกว่าเล็บเสียอีก ค่อยๆ เดินไปช้าๆ

เพียงเลือดเนื้อปรากฏออกมา สายตาของเจ้าขนมปิ่งมีขนก็จ้องเพ่ง ความระแวงระวังคลายลงไปเล็กน้อย และฉวยโอกาสในเสี้ยวพริบตานี้ นายกองถือเลือดเนื้อเอาไว้ ในที่สุดก็มาอยู่หน้าเจ้าขนมปิ่งมีขน

ป้อนเนื้อก้อนนี้ไปในปากเจ้าขนมปิ่งมีขน ฉวยโอกาสที่เจ้าขนมปิ่งมีขนกลืนเนื้อลงไป เขาทุ่มสุดกำลังยกมือคว้าขนสีฟ้าหลายร้อยเส้นบนตัวเจ้าขนมปิ่งมีขนเอาไว้ แล้วดึงเต็มแรง

เสียงปึ้ดดังขึ้น ขนหลายร้อยเส้นนี้ขาดทันที สิ่งกระตุ้นที่เกิดขึ้นทำให้เจ้าขนมปิ่งมีขนสะท้านเฮือก แสงเจิดจ้ารุนแรงแปรเปลี่ยนเป็นทะเลแสง สาดไปทั่วทุดสารทิศ

เพียงพริบตา เมฆหมอกรอบๆ ถูกส่งข้ามไปจนหมด และเงาร่างของนายกองก็หายลับไปเช่นกัน

และครั้งนี้แตกต่างไปจากครั้งอื่น หลังจากแสงส่งข้ามเลือนหายไป เจ้าขนมปิ่งมีขนไม่มีร่องรอยเที่ยวเล่นเอ้อระเหยต่ออย่างก่อนหน้านี้ ดวงตากลมโตของมันฉายความโกรธเคืองออกมา เหมือนว่าถูกหลอกแล้วอย่างนั้น ปะทุแสงส่งข้ามอยู่ที่เดิมต่อไป ทำให้ท้องฟ้าสว่างจ้าไปทั้งแถบ

จากนั้นร่างของมันก็พุ่งออกไปทันที ไล่ตามหาร่องรอย จับเป้าหมายทิศทางหนึ่ง กวาดโหมไปในความว่างเปล่า

ดังนั้น ในเวลาหลังจากนั้น ผู้คนในเขตปกครองประชาสุขสงบมักจะได้เห็นภาพที่น่าตื่นตะลึง

บนท้องฟ้า เจ้าขนมปิ่งมีขนระเบิดทะเลแสง ไล่ตามเงาร่างหนึ่ง ทุกครั้งที่ตามทัน มันจะอ้าปากกว้างแล้วเขมือบไปทันที เคี้ยวอย่างสุดแรง แต่ไม่นานนักก็สัมผัสได้ว่าไม่ใช่ร่างจริง

จึงไล่ตามหาด้วยความโกรธแค้นต่อไป กลืนกินต่อไป

ซ้ำๆ วนไปวนมา เป็นวัฏจักรวนไปไม่หยุด

และเสียงร้องน่าเวทนาที่มาจากผู้ที่ถูกไล่ล่าทรมานนั่นก็ดังก้องไปทั่วสารทิศ

ภาพนี้ ผู้บำเพ็ญเขตปกครองผนึกสมุทรก็ได้เห็นทุกคน ต่างสีหน้าแปลกประหลาด หนิงเหยียนและอู๋เจี้ยนอูใบหน้าเต็มไปด้วยความสะท้อนใจ ไม่แปลกใจกับเรื่องนี้

จื่อเสวียนยิ่งเมินไม่สนใจ

สวี่ชิงถอนหายใจ อยู่ในที่พักชั่วคราวของตัวเอง มองไปยังหนอนสีน้ำเงินที่อยู่ข้างหน้า ส่ายหน้า

“ศิษย์พี่ใหญ่ คุ้มหรือ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน