ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 752

บทที่ 752 มหาจักรพรรดิสั่งเสีย

อุโมงค์สลัวถูกปกคลุมด้วยแสงหลากสีทันทีที่มหาจักรพรรดิลืมตาขึ้น

ยิ่งมีดวงดาราเคลื่อนคล้อย สรรพสิ่งเปลี่ยนผัน อุโมงค์ใต้ดินถูกซุกซ่อนในแสงสว่าง ผืนฟ้าเต็มไปด้วยดาราสุกสกาว แทนที่ทุกสรรพสิ่ง

ราวกับชั่วขณะนี้ สวี่ชิงถูกดึงออกไปนอกแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ ปรากฏตัวอยู่ท่ามกลางท้องนภาไร้ขอบเขต มองไปรอบๆ เห็นเพียงเหล่าดวงดาวพร่างพราย แม่น้ำดาราไกลๆ คล้ายกำลังหลั่งไหล

ขณะเดียวกันดวงดาวมากมายนับไม่ถ้วนก็ผุดออกมาจากแม่น้ำดารา หลอมรวมกัน สุดท้ายกลายเป็นร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่ง

ร่างเงาจากแสงดาว ชุดคลุมจักรพรรดิแวววาว กวานเป็นประกาย รวมถึงดวงหน้าสง่างาม

นั่นคือมหาจักรพรรดิ

มหาจักรพรรดิที่ล้อมรอบด้วยดวงดารา นั่งขัดสมาธิกลางเวหา ปลดปล่อยพลังสู่จักรวาล แผ่ขยายไปจนถึงแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์

สวี่ชิงเปรียบเสมือนฝุ่นละอองเบื้องหน้าท่าน

สวี่ชิงก้มศีรษะ โค้งคำนับ

“บอกข้ามา ว่าแรกเริ่มนั้นวังครองกระบี่ก่อตั้งขึ้นมาเพื่อการใด!”

เสียงทุ้มต่ำสะท้อนก้องในห้วงนภาประดับดาว สั่นสะเทือนความว่างเปล่าจนเกิดริ้วระลอก ดวงดาวนับไม่ถ้วนสั่นไหว

สวี่ชิงเงยหน้าขึ้น มองร่างเงาของมหาจักรพรรดิไกลๆ ด้วยความเคารพ แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“สายครองกระบี่ บุกเบิกความรุ่งเรืองสูงสุดแก่มนุษย์ สร้างความสงบสุขสมบูรณ์แก่หมื่นโลก นี่เป็นความตั้งใจแต่เดิมพ่ะย่ะค่ะ”

“ภารกิจในฐานะผู้ครองกระบี่คืออะไร”

มหาจักรพรรดิเอ่ยถามอีกครา

“ผู้ครองกระบี่ มีกระบี่เป็นประกาศิต ปกป้องสรรพชีวิต กำจัดเภทภัยแก่ไพร่ฟ้า สาดแสงส่องประกายไปในฟ้าดิน!”

ขณะที่ถ้อยคำของสวี่ชิงดังกึกก้อง ดวงดาวที่ประกอบเป็นกายมหาจักรพรรดิ ส่องแสงสว่างวาบ ราวกับเป็นการยอมรับว่าสิ่งที่สวี่ชิงกล่าวนั้นตรงกับสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจ

“หากพวกต่างเผ่าขัดขวางเล่า”

เสียงมหาจักรพรรดิสะท้อนก้อง ถ้อยคำสั้นๆ แฝงด้วยความหมายเฉียบคม

สวี่ชิงมีสีหน้าเคร่งขรึมยิ่งขึ้น พลางกล่าวเสียงเรียบ

“ฟาดฟัน!”

“หากเผ่ามนุษย์ขวางทางเล่า”

สวี่ชิงตอบกลับทันทีโดยไม่ลังเล

“ฟาดฟัน! จักรพรรดิเป็นนายแห่งหมื่นสรรพสิ่ง ขาดองค์ราชันสรรพสิ่งไม่สมบูรณ์ หมายถึงกรมครองกระบี่เรา ใต้องค์จักรพรรดิทุกสิ่งสรรพล้วนฟาดฟันทำลายได้”

“ข้าคือจักรพรรดิองค์ใด!”

ดวงดาวมหาจักรพรรดิส่องแสงวับวาม เสียงแฝงจิตสังหาร บังเกิดความหนาวเหน็บไร้ขอบเขตเหนือท้องฟ้าดารา

สวี่ชิงเว้นวรรคชั่วครู่ ค้อมศีรษะลง คำถามนี้เขาจำเป็นต้องไตร่ตรองให้ดี

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง สวี่ชิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาฉายแววฉงน เขาค่อยๆ เอ่ยขึ้น

“องค์จักรพรรดิคือจักรพรรดิโบราณหรือพ่ะย่ะค่ะ”

มหาจักรพรรดิไม่ตอบกลับ สวี่ชิงนิ่งเงียบ จนเวลาผ่านไปสักพัก เสียงของจักรพรรดิที่แฝงด้วยการผ่านกาลเวลามาเนิ่นนานก็สะท้อนก้องในห้วงนภา

“สำหรับผู้ครองกระบี่ จักรพรรดิคือจักรพรรดิโบราณ คือจักรพรรดิมนุษย์ แต่สำหรับวังครองกระบี่ จักรพรรดิมิใช่บุคคล

“บทบาทของข้าคือธำรงเผ่าพันธุ์ ดังนั้นความหมายของจักรพรรดิจึงเป็น…การธำรงเผ่าพันธุ์

“ที่ว่าใต้องค์จักรพรรดิทุกสิ่งสรรพล้วนฟาดฟันทำลายได้ สำหรับวังครองกระบี่แล้ว หมายความว่าใครก็ตามที่ขัดขวางการธำรงเผ่าพันธุ์ สังหารได้…ด้วยคมกระบี่!

“แม้ว่าคนผู้นั้นจะเป็นจักรพรรดิก็ตาม!”

สวี่ชิงร่างกายสั่นสะท้าน คำพูดดังกล่าวทำให้ลมหายใจของเขากระชั้นถี่ นี่ต่างจากผู้ครองกระบี่ที่เขารู้จักลิบลับ

ขณะเดียวกัน เขาก็รับรู้ถึงความแตกต่างระหว่างผู้ครองกระบี่และวังครองกระบี่

ผู้ครองกระบี่ยุคแรกเริ่ม แท้จริงแล้วสืบทอดมาจากวังครองกระบี่ที่มหาจักรพรรดิสังกัดอยู่

“ทว่าอำนาจใดๆ ล้วนต้องมีขีดจำกัด ดังนั้นหลังจากที่ผู้มีเชื้อสายวังครองกระบี่กลายเป็นผู้ครองกระบี่ ข้าได้ให้โองการข้อหนึ่ง หากข้าดับสิ้นแล้ว ต้องหาผู้สืบทอดวังครองกระบี่ในทุกยุคสมัย หน้าที่ของเขาคือ…กำกับดูแล และมีเพียงทายาทวังครองกระบี่เท่านั้น ถึงจะมีอำนาจที่ข้าบอกเจ้าไป

“ส่วนวังเซียนคิมหันต์ นอกจากบันทึกประวัติศาสตร์แล้ว ยังมีหน้าที่ดูแลผู้สืบทอดวังครองกระบี่ ด้วยเหตุนี้ จึงเกิดเป็นวัฏจักร

“แต่ โองการนี้ไม่เคยได้ปฏิบัติจริง

“เพราะว่าอวตารของข้ายังมีเศษเสี้ยวพลังชีวิต เพราะ…หลังจากการเปลี่ยนแปลงในยุคต่อมา ทำให้ข้าไม่กล้าปล่อยมือ…”

สวี่ชิงฟังมาถึงตรงนี้ ในใจโหมซัด เขาเข้าใจแล้วว่าผู้สืบทอดวังครองกระบี่ที่ว่าคือปราการสุดท้ายของการสืบทอดเผ่ามนุษย์

กลางท้องฟ้าประดับดาว มหาจักรพรรดิจ้องมองสวี่ชิง ไม่ได้กล่าวอันใดต่อ และหลับตา ราวกับว่าพระองค์ตื่นขึ้นมาครั้งนี้ เพื่อบอกสวี่ชิงเกี่ยวกับเรื่องปราการนี้

และเมื่อพระองค์หลับตาลง ฟากฟ้าดาราพลันมืดสลัว ทุกสิ่งหวนคืนสู่สภาพเดิม ร่างเงาของมหาจักรพรรดิค่อยแตกสลายไป กลายเป็นโครงกระดูกแห้งๆ เหลือร่องรอยชีวิตเพียงเล็กน้อยอีกครั้ง

สวี่ชิงก้มศีรษะโค้งคารวะอย่างเคารพ ก่อนค่อยๆ ถอยหลังไป

ทว่าในตอนที่เขากำลังจะจากไป ขณะที่โลกอยู่ในภาวะกึ่งอุโมงค์กึ่งท้องฟ้าประดับดาว ทันใดนั้นมหาจักรพรรดิที่หลับตาก็เอ่ยขึ้น

“ยังจำคำพูดที่ข้าบอกเจ้าตอนหยั่งใจได้หรือไม่”

สวี่ชิงชะงักฝีเท้า แล้วพยักหน้า

“ไม่ว่าจะเมื่อใด จิตใจนี้จะมั่นคงไม่ผันแปร”

มหาจักรพรรดิไม่พูดสิ่งใดอีก ทุกอย่างกลับสู่สภาพเดิม ร่างเงาของสวี่ชิงและความว่างเปล่ารอบด้านหายไปพร้อมกัน

มหาจักรพรรดิเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

สายรุ้งจางหายจากฟากฟ้า

ร่างเงาของสวี่ชิงปรากฏขึ้นหน้าวังครองกระบี่ ทุกอย่างก่อนหน้านี้ ราวกับเขาฝันไป

และการกลับมาของเขาดึงดูดสายตาและความคิดนับไม่ถ้วน

ขั้วอำนาจทั่วทั้งเมืองหลวงจักรพรรดิ ส่วนใหญ่กำลังจับตามองสวี่ชิงทางนี้ พวกเขาไม่รู้ว่ามหาจักรพรรดิตรัสอะไรกับสวี่ชิง เพียงแค่เห็นว่าสวี่ชิงหายเข้าไปในวังครองกระบี่ ก่อนจะกลับมาอีกครั้งหลังจากหนึ่งก้านธูป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน