ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 763

บทที่ 763 เสียงเพรียกจากดาวจักรพรรดิโบราณ

บางครั้ง เรื่องบางอย่างต่อให้ในใจมีการคาดเดาไว้แล้ว อีกทั้งยังมั่นใจ แต่ในยามที่เกิดขึ้นจริงๆ ก็ยังเกิดระลอกคลื่นอารมณ์ในใจอย่างห้ามไม่ได้

ความเล็กใหญ่ของระลอกคลื่นอยู่ที่ระดับความสำคัญของเรื่องต่อตัวที่เกิดกับเจ้าตัวเอง

ยิ่งใหญ่เท่าไร ระลอกคลื่นก็รุนแรงมากเท่านั้น

ตอนนี้ ที่เยื้องทางขวาของจักรพรรดิมนุษย์ บริเวณว่างโล่งที่สายตาของเขามองไป ที่นั่นมิติแผ่ระลอก จากนั้นสิ่งที่ตามมาคือเสียงอันอ่อนโยนประโยคหนึ่ง

“ฝ่าบาททรงมีคำตอบอยู่ในพระทัยแล้ว คนนอกจะพูดอย่างไร จะสามารถเปลี่ยนพระทัยของพระองค์ได้หรือพ่ะย่ะค่ะ”

ในขณะที่เสียงดังมา เงาแผ่นหลังทางหนึ่งก็ค่อยๆ ปรากฏออกมาจากในมิติเยื้องไปทางขวาของจักรพรรดิมนุษย์ ดึงให้สายตาของทุกคนจ้องมอง

ชุดนักพรตสีขาว เต็มไปด้วยความงามสง่า ผมสีม่วงทำให้คนรู้สึกเหมือนมาร และร่างที่เหยียดตรงประดุจสายลมที่รวบรวมไว้ด้วยแก่นแท้ฟ้าดิน แปรเปลี่ยนไม่สิ้นสุด คาดเดาไม่ได้

ฟังเสียงแล้วมองเงาแผ่นหลังนี้ สวี่ชิงใบหน้าไร้อารมณ์ แต่มือขวาของเขากำแน่น ออกแรงกำสุดแรง ยิ่งมีเส้นเลือดขึ้นปูดโปนบนหลังมือ

ไม่ต้องเห็นซึ่งหน้า เสียงนี้ เงาแผ่นหลังนี้…ทำให้เขามั่นใจถึงตัวตนของอีกฝ่ายแล้ว

เมื่อหนึ่งเดือนก่อน จากการเตือนของจิ้งจอกดินเหนียว เขาก็พอจะเดาตัวตนของราชครูได้แล้ว แต่ในพริบตาที่ได้เห็นจริงๆ ความประหลาดใจและระลอกคลื่นอารมณ์ก็ยังคงแปรเปลี่ยนเป็นลมพายุในใจเขา

เขาไม่รู้ว่าทำไมคนคนนี้มาเป็นราชครูได้ อีกทั้งยังปรากฏตัวขึ้นที่นี่อย่างผ่าเผย

ก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีการติดต่อหรือการแลกเปลี่ยนอะไรกับจักรพรรดิมนุษย์กันแน่

เขารู้เพียงว่า อีกฝ่ายเป็นกลุ่มเทียนประทีป สังหารนายท่านหก ตัวการหลักเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงในเขตปกครองผนึกสมุทร ระหว่างตน…ไม่อาจอยู่ใต้ฟ้าเดียวกันได้!

เขารู้แค่ว่าอีกฝ่าย…คืออีกาที่เขาจะต้องฆ่าให้ได้!

แต่สวี่ชิงในตอนนี้ไม่ใช่คนในอดีตแล้ว พบรัชทายาทรัฐม่วงครามอีกครั้ง อารมณ์ของเขาไม่พุ่งพล่าน เขาสามารถซ่อนอารมณ์สุดโต่งเอาไว้ในใจ ไม่แสดงออกมาข้างนอกได้แล้ว

ดังนั้น สายตาของสวี่ชิงหรุบลงเล็กน้อย พ่นลมหายใจยาวๆ ออกมา ข้างหูได้ยินเสียงที่ดังมาจากคนทั้งหลาย

“คารวะท่านราชครู”

คนทั้งหลายนอกตำหนักต่างก้มหน้า เอ่ยอย่างเคารพนอบน้อม

ราชครู ในสายหลักเผ่ามนุษย์แม้จะไม่มีอำนาจแท้จริง แต่ฐานะสูงส่ง เป็นรองเพียงจักรพรรดิมนุษย์และมหาจักรพรรดิเท่านั้น

และจักรพรรดิมนุษย์ในตอนนี้ สังเกตเห็นการทำความเคารพของคนทั้งหลาย มุมปากเผยรอยยิ้มมองไปทางดาวจักรพรรดิโบราณ

ส่วนราชครูที่อยู่ข้างๆ กลับหมุนตัว เผยหน้ากากที่อยู่ใต้เสื้อคลุมออกมา

นั่นเป็นใบหน้ายิ้มสีขาว ลักษณะแปลกพิกลนัก แต่ในยามที่จ้องหน้าเขา ผู้คนก็จะเมินการมีอยู่ของหน้ากากไปตามสัญชาตญาณ เพราะดวงตาทั้งสองของราชครู มีชีวิตชีวายิ่งกว่าผู้ใด กลายเป็นแสงระยิบระยับพร่างพราย ดึงดูดซึ่งทุกสิ่ง

เขาหันหน้าหาขุนนางทั้งหลาย หลังจากพยักหน้า สายตาของเขาก็มองไปยังร่างของคนทั้งหลายทีละร่างๆ สุดท้าย…ก็จับจ้องมาทางสวี่ชิงทางนั้น

สวี่ชิงเงยหน้า จ้องหน้าเขา

ราชครูยิ้ม

เขามีความหยิ่งทะนงของตัวเอง และมีวิธีการลงมือทำเรื่องราวต่างๆ ของตัวเอง เรื่องวันนี้หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ในฐานะที่เป็นราชครู เช่นนั้นอาจจะติดด้วยเหตุผลบางอย่างก็จะไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริง จะทำการซ่อนอำพราง

แต่เขาคือรัชทายาทรัฐม่วงคราม!

เขาทำอะไรไม่เคยหลบๆ ซ่อนๆ และไม่มีทางเพื่อเป้าหมายอะไรบางอย่างไปส่งอิทธิพลกับการกระทำของตัวเอง

ดังนั้น เขาจึงปรากฏตัวขึ้น ยิ่งยกมือถอดหน้ากากบนใบหน้าออก เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของตัวเองต่อเหล่าขุนนาง

นี่เป็นครั้งแรกที่เหล่าขุนนางเห็นใบหน้าของเขา

ก่อนหน้านี้ คนที่เห็นใบหน้าเขามีเพียงจักรพรรดิมนุษย์เท่านั้น ส่วนเขาที่คนอื่นเห็นล้วนสวมชุดคลุมยาวสีขาว สวมหน้ากากยิ้มสีขาวอยู่ตลอด

ตอนนี้จากหน้ากากที่ถูกถอดออก ใบหน้าที่ปรากฏต่อหน้าคนทั้งหลาย ทำให้ทุกคนสีหน้าเปลี่ยนไป ในใจตกใจสงสัย

มันช่าง…ใบหน้าดวงนี้คล้ายกับสวี่ชิงถึงเจ็ดส่วน!

แต่ซีดขาวกว่าเล็กน้อย คล้ายว่าเย็นยะเยือกกว่า คล้ายว่าชั่วร้ายยิ่งกว่า

แต่ในดวงตาระยิบระยับคู่นั่นก็เหมือนไม่มีซึ่งสิ่งแปลกปลอมใดๆ ใสกระจ่างเป็นที่สุด

ส่วนคิ้วกระบี่ที่พาดยาวเหนือดวงตาทั้งสอง และริมฝีปากบาง อีกทั้งโครงหน้าที่เหลี่ยมมุมแบ่งแยกชัดเจนน ทุกอย่างนี้ทำให้ราชครูเหมือนมังกรขาว งดงามเป็นอย่างยิ่ง ทั้งยังเย็นชาถึงที่สุด

ภาพนี้ทำให้คนทั้งหลายที่อยู่นอกตำหนักต่างเงียบนิ่ง ความคิดผุดขึ้นมา เพราะความคล้ายคลึงระหว่างราชครูกับสวี่ชิงไม่ใช่แค่หน้าตาเท่านั้น แต่ยังมีคุณสมบัติภายใน

แม้วิชาเวทจะทำได้ถึงขั้นนั้น แต่ทำแบบนี้เห็นได้ชัดว่าไม่สมกับฐานะของราชครู

ดังนั้น…ก็มีเพียงคำอธิบายเดียวเท่านั้นแล้ว

คำอธิบายนี้ทำให้ทุกคนตกอยู่ในภวังค์ความคิด ในขณะเดียวกับที่นึกถึงเรื่องลอบสังหารที่เมืองหลวงก็มีคนลอบมองไปทางจักรพรรดิมนุษย์ ความคิดต่างๆ นานา ไม่เผยออกมาให้เห็น

ส่วนทางราชครูทางนั้น เขาไม่สนใจสายตาของคนทั้งหลาย ตอนนี้มองสวี่ชิง ใบหน้าฉายรอยยิ้ม ในดวงตาแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนเหมือนเช่นเคย เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน

“น้องชายข้า พบกันอีกแล้ว”

สวี่ชิงสีหน้าเป็นปกติ มองราชครูที่อยู่ข้างหน้า ไม่พูดอะไร

“การลอบสังหารในเมืองหลวงไม่ใช่ฝีมือข้า ข้ารังเกียจ และไม่มีทางทำ”

ราชครูยิ้มพลางเอ่ย พูดจบก็หันหลัง นั่งลงข้างๆ จักรพรรดิมนุษย์ ชมอัจฉริยะเผ่ามนุษย์บนดาวจักรพรรดิโบราณเหล่านั้นร่วมกันกับจักรพรรดิมนุษย์

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน