ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 773

บทที่ 773 ธูปรัชทายาทเผ่ามนุษย์

ชั่วยามที่หกของการสืบสวนคดีดวงตะวันแห่งแสงอรุณที่หายไป

ท้องฟ้าเป็นยามโพล้เพล้ ทว่าไร้ซึ่งแสงอัสดง เมฆดำทะมึนทำให้ยามพลบค่ำที่เหมือนมาเยือนแล้ว เหมือนยังไม่มา ฟ้าราตรีมาเยือนโลกมนุษย์ก่อนล่วงหน้า

หยาดน้ำฝนยังคงโปรยปรายไปพร้อมกับเสียงอัสนีครืนครัน บรรยากาศกดดันประกอบกับร่างเงาขององค์รักษ์ในเมืองหลวง ทำให้ความเย็นยะเยือกแผ่ปกคลุมเมืองหลวงเผ่ามนุษย์แห่งนี้

คืนนี้ ถูกกำหนดให้เป็นคืนที่ไม่อาจหลับไหล

การสอบสวนที่มาจากห้าวังทมิฬบนครอบคลุมเป็นบริเวณกว้าง นอกจากองค์ชายแล้ว ยังมีผู้บำเพ็ญที่องค์ชายมีสัมพันธ์ด้วยอีกมากมาย

คนเหล่านี้ในชั่วยามที่หก ถูกคุมตัวไปแล้วกว่าครึ่ง

บ้างก็อยู่ในที่บำเพ็ญ บ้างก็อยู่ในสำนัก บ้างก็อยู่ในเรือน จะฝ่ายใดเมื่อเผชิญหน้ากับความน่าเกรงขามของจักรพรรดิมนุษย์ล้วนเลือกก้มหน้าทั้งสิ้น

หากต่อต้าน จะสังหารไม่ละเว้น

และน้ำฝนที่โปรยปรายก็ชะล้างเลือดไป มีเพียงกลิ่นคาวเลือดที่ยากจะจางหาย ค่อยๆ คละคลุ้งไปตามสีฟ้าราตรี

ท่ามกลางฝนห่าใหญ่ในราตรีมืดมิด สวี่ชิงสวมชุดคลุมยาวผู้ครองกระบี่ กำลังอยู่ระหว่างทางไปยังคุกสวรรค์ ฝีเท้าเปลี่ยนเป็นเร่งรีบตามสภาพจิตใจและสภาพแวดล้อม

เขาร่วมสอบสวนคดีดวงตะวันแห่งแสงอรุณที่หายกับวังครองกระบี่ทุกขั้นตอน เห็นหลักฐานที่ถูกสอบสวนออกมาทั้งหมด และสัมผัสกระแสคลื่นใต้น้ำขององค์ชายแต่ละคนได้

‘ไม่ควรเป็นเช่นนี้’

สวี่ชิงเงยหน้า สายตามองผ่านน้ำฝน ไปยังวังหลวงในยามราตรี

คุกสวรรค์อยู่ในวังหลวง ประตูที่เข้าไม่ใช่ทางสะพานสายรุ้ง แต่เป็นประตูที่อยู่ด้านข้าง

‘องค์ชายเหล่านี้จะผู้ใดก็ไม่ธรรมดาทั้ง พวกเขาไม่มีทางถูกตรวจสอบว่ามีความเกี่ยวข้องได้ง่ายดายเช่นนี้ นอกเสียจาก…มีคนที่คอยชักใยและผลักดันเรื่องทุกอย่าง

‘ราชครูหรือ

‘อีกทั้งที่จักรพรรดิมนุษย์พิสูจน์ตัวเองก็ค่อนข้างแปลก’

สวี่ชิงขมวดคิ้ว เขามักจะรู้สึกว่าหลังจากมาถึงเมืองหลวงจักรพรรดิ เรื่องเหล่านี้ที่ตนเห็นยังมีช่องโหว่ เหมือนตัวต่อชิ้นสำคัญขาดไปหนึ่งชิ้น

“จะเป็นไปได้หรือไม่ ว่าคนวางหมาก ไม่ได้มีสองคน…”

สวี่ชิงชะงักฝีเท้า ทัณฑ์สวรรค์สายหนึ่ง พาดผ่านท้องฟ้าส่งเสียงครืนครัน ส่องสะท้อนวังหลวง และสะท้อนใบหน้าสวี่ชิงที่กำลังครุ่นคิด

นานหลังจากนั้น สวี่ชิงหลับตาลง ตอนที่ลืมตาสีหน้าเขาก็ปกติ เดินเข้าในประตูด้านข้างวัง

ด้วยคำสั่งของวังครองกระบี่ เขาจึงผ่านเข้าไปตรวจตราได้อย่างราบรื่น เดินลงไปยังชั้นใต้ดินของวังด้วยการนำทางขององครักษ์เกราะดำสามคน

สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกรวมถึงกลิ่นอายน่าครั่นคร้ามได้ตลอดทาง ทั้งยังมีอักขระผนึกต้องห้ามบนอิฐทุกก้อน สวี่ชิงเข้าใจว่าคุกแห่งนี้น่าจะนับเป็นคุกที่แน่นหนาที่สุดของเมืองหลวงจักรพรรดิแล้ว

แม้เขาจะมีคำสั่งก็ยังต้องผ่านการตรวจสอบทีละชั้น จนยืนยันได้ว่าไม่มีปัญหา สวี่ชิงถึงถูกพามายังห้องขังที่คุมตัวหนิงเหยียน

คุกสวรรค์ของวังหลวงมีทั้งหมดเก้าชั้น ยิ่งลึกเท่าไรสถานะของในราชวงศ์ก็ยิ่งสูงเท่านั้น และยิ่งลึกลับ

โดยเฉพาะนับตั้งแต่ชั้นที่หกเป็นต้นไป ห้ามเข้าเยี่ยมโดยสิ้นเชิง

หนิงเหยียนถูกขังไว้ที่ชั้นสาม

ทั้งห้องขังถูกผนึกต้องห้ามปกคลุม หนิงเหยียนสวมห่วงผนึกไว้ทั้งตัว ทำให้เขาเป็นเหมือนคนธรรมดาที่นี่ ต่อให้ติดปีกก็หนีไม่ได้ และสีหน้าเขาก็ซับซ้อนมาก นั่งอยู่บนพื้นนิ่งไม่ไหวติง

กระทั่งสัมผัสถึงการมาเยือนของสวี่ชิงได้ เขาจึงเงยหน้าขึ้นอย่างฝืนใจ มองยังสวี่ชิงที่อยู่ด้านนอกห้องควบคุมตัวผนึกต้องห้าม

“ลูกพี่…”

จ้องมองหนิงเหยียน สวี่ชิงนั่งลงขัดสมาธิ กวาดตาไปรอบๆ

“สภาพที่นี่ถือว่าพอใช้ได้ ไม่ได้สกปรกอย่างที่ข้าคิดไว้เท่าไรนะ”

หนิงเหยียนยิ้มขืน

“ทั้งยังสงบดีด้วย เจ้าจะสงบใจที่นี่ได้”

หนิงเหยียนเงียบนิ่ง

“หลังจากสงบใจแล้ว เจ้าอาจจะนึกเรื่องที่เจ้ามองข้ามไปออกได้”

สวี่ชิงไม่กล่าวต่อ มองหนิงเหยียนอย่างสงบนิ่ง หนิงเหยียนตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ ดวงตาทั้งสองที่ประสานกับสวี่ชิงหลุกหลิกเล็กน้อย

เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป

หนิงเหยียนก้มหน้า สวี่ชิงหลับตา

มีเพียงความเงียบสงัดเงียบสนิทไปหมด

กระทั่งผ่านไปอีกหนึ่งก้านธูป สวี่ชิงจึงลุกขึ้นยืน

“ในเมื่อเจ้าไม่มีอะไรจะกล่าวกับข้า เช่นนั้นข้าไปล่ะ”

สวี่ชิงหันหลังจะเดินออกไปด้านนอก ในกรงขังด้านหลังเขา หนิงเหยียนมองแผ่นหลังสวี่ชิง ความลังเลและความกังวลในใจตัดสลับกัน กระทั่งสวี่ชิงเดินไปห้าก้าว หนิงเหยียนก็กัดฟัน

“ลูกพี่”

สวี่ชิงชะงักฝีเท้า

“แม้เรื่องนี้จะมีความเป็นไปได้ที่จะมีคนปลอมตัวเป็นข้า แต่ความเป็นไปได้ที่มากกว่าคือ…เสด็จพี่ของข้า องค์ชายสิบเอ็ดขอรับ”

สวี่ชิงหันหลัง มองหนิงเหยียนผ่านผนึกต้องห้าม

“มีการชันสูตรสุสานขององค์ชายสิบเอ็ด เขาตายไปแล้วจริงๆ”

สีหน้าหนิงเหยียนซับซ้อน ลูบพื้นห้องขัง ก้มหน้าลง เสียงแผ่วเบา

“ลูกพี่…ข้ากับเสด็จพี่ เป็นพี่น้องฝาแฝด ตอนเด็กๆ พวกเราชอบละเล่นบางอย่างบ่อยๆ ขอรับ”

สวี่ชิงสีหน้าเคร่งขรึม

“การละเล่นนี้คือซ่อนหา

“แต่ทุกครั้ง เขาหาข้าเจอตลอด ไม่ว่าข้าจะซ่อนอยู่ที่ให้ เขาล้วนทราบดี

“ไม่รู้เพราะอะไร ตอนนั้นข้าถามเขา เขาบอกว่ารอให้ข้าโตแล้วข้าก็จะรู้ ทั้งๆ ที่เขาเกิดก่อนข้าแค่หนึ่งก้านธูปเท่านั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน