ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 800

บทที่ 800 ขีดเส้นเขตแดนเทพเจ้า

………………..

สวี่ชิงรู้ดีถึงความสามารถของตนเอง ต่อให้เป็นไป๋เซียวจัวผู้บรรลุมหาขั้นหวนสู่อนัตตาขั้นบริบูรณ์ เขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้

เว้นเสียแต่จะใช้ดวงตะวันบรรพกาล

แต่หากเป็นเช่นนั้น ขอบเขตที่ได้รับผลกระทบจะกว้างเกินไป

เกรงว่าทั้งพื้นที่วังศึกษาจะพังทลาย และเมืองหลวงจักรพรรดิก็จะตกอยู่ในหายนะ

อีกอย่าง…หากจะใช้ดวงตะวันบรรพกาลเพื่อสังหารไป๋เซียวจัว สวี่ชิงคิดว่าไป๋เซียวจัวไม่คู่ควร

ดังนั้นดวงตะวันบรรพกาลนี้ ส่วนใหญ่จะใช้เป็นเครื่องข่มขู่และป้องกันตนเอง

“หากกระบี่จักรพรรดิสามารถเคลื่อนไหวได้ ทุกอย่างคงจะง่ายขึ้น”

สวี่ชิงรู้สึกเสียดาย

น่าเสียดาย จนถึงตอนนี้กระบี่จักรพรรดิก็ยังไม่เคลื่อนไหว ดังนั้นหากต้องการสังหารไป๋เซียวจัว สวี่ชิงเข้าใจว่าสิ่งที่เขาทำได้ก็มีเพียงวิธีสี่ตำลึงปาดพันชั่งเท่านั้น

เปิดเผยตัวตนของไป๋เซียวจัว กำจัดเขาเพื่อผดุงธรรรมเผ่ามนุษย์

ส่วนพวกนกกานั้น ยังไม่ถึงเวลา

ด้วยพลังปัจจุบันของสวี่ชิงยังไม่เพียงพอที่จะสั่นคลอนราชครูได้อย่างสิ้นเชิง

ดังนั้น เขาจึงนั่งสมาธิอยู่บนแท่นมรรคาสีขาวที่ถูกค่ายกลปกคลุม พร้อมกับเจ้าสำนักพรรคเซียนต่างและเฉินเต้าเจ๋อ ตลอดจนผู้ศึกษาจำนวนมากเบื้องล่าง ที่เฝ้าดูการต่อสู้บนท้องฟ้า

เมื่อเทียบกับความสงบที่สวี่ชิงแสดงออกในขณะนี้ ฝ่ายสำนักพรรคผสานเทพนั้นเต็มไปด้วยความซับซ้อน ความหวาดกลัวและความกังวลที่ไม่อาจระงับได้

แม้แต่ฝั่งเจ้าสำนักพรรคเซียนต่างเองก็ยังรู้สึกระส่ำระส่ายอย่างยิ่ง เขาไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าสำนักพรรคผสานเทพ จะเป็นไป๋เซียวจัวแห่งกลุ่มเทียนประทีป

และคำตอบนี้ทำให้เขามองเห็นแสงอรุณ

เขารู้ดีว่าหลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ จะไม่มีใครสามารถหยุดยั้งการขึ้นสู่อำนาจของลัทธิเซียนต่างได้อีกต่อไป

สำนักพรรคผสานเทพจะพังทลาย เหล่าผู้ศึกษาชั้นสูงจะต้องถูกตรวจสอบอย่างเข้มงวด เพื่อค้นหาเศษซากของเทียนประทีปที่เหลืออยู่

ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดจากบรรพจารย์สวี่ชิงทั้งสิ้น

ขณะที่ความคิดต่างๆ กำลังตีกัน เจ้าสำนักพรรคเซียนต่างมองเฉินเต้าเจ๋อที่อยู่ข้างกาย อีกฝ่ายพยักหน้าน้อยๆ ให้เขา

เจ้าสำนักพรรคเซียนต่างเกิดความมั่นใจ จึงหันไปมองสวี่ชิง ดวงตาเต็มไปด้วยความเคารพอย่างล้นเหลือ

ทว่าความสนใจของสวี่ชิงไม่ได้จดจ่อกับสิ่งรอบตัว การรับรู้ทั้งหมดของเขาในขณะนี้ล้วนอยู่ในสนามรบ

นี่เป็นการชมการต่อสู้ที่หาได้ยากยิ่ง ซึ่งจะทำให้ทุกคนเข้าใจมหาขั้นหวนสู่อนัตตาได้ดียิ่งขึ้น

สำหรับสวี่ชิงแล้ว การชมการต่อสู้มีความหมายลึกซึ้งอย่างยิ่ง

เพราะนี่คือการต่อสู้ระหว่างการฝึกบำเพ็ญแบบเซียนและการฝึกบำเพ็ญแบบเทพเช่นกัน

แม้ว่าระดับขั้นที่แสดงไม่ใช่มหาขั้นเตรียมสู่เทวะ แต่การโจมตีของผู้บรรลุมหาขั้นหวนสู่อนัตตาขั้นสี่หลายคนก็ทำให้ท้องนภาพร่าเลือนได้

ดังนั้นผู้ที่มีพลังบำเพ็ญไม่เพียงพอจึงเห็นเพียงฟ้าแลบฟ้าร้อง ดวงตะวันและจันทราปรากฏ หูได้ยินเสียงกรีดร้องคำราม ตาเห็นเพียงความสับสนวุ่นวาย

แต่สำหรับผู้บำเพ็ญระดับสมบัติวิญญาณ พวกเขามองเห็นมากกว่านั้น

พวกเขาสามารถรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของกฎเกณฑ์บนท้องฟ้า สามารถรับรู้ถึงกฎเกณฑ์ที่กลายเป็นความจริง กฎเกณฑ์ที่ก่อตัวเป็นร่างจำแลงบรรพกาล ซึ่งต่างก็สั่นคลอนความเป็นเทพของฝ่ายเทียนประทีปอย่างต่อเนื่อง

นี่คือการสังเกตวิถี

นอกจากนี้ ผู้คนต่างมองเห็นกฎเกณฑ์ในสนามรบแตกต่างกันไปตามประสบการณ์และจุดเน้นของการฝึกบำเพ็ญ

สิ่งที่คนหนึ่งมองเห็นอาจจะไม่ชัดเจนในสายตาของผู้อื่น ในทางตรงกันข้ามก็เช่นกัน

ดังนั้นเหล่าผู้ศึกษาของวังศึกษาจึงกลั้นหายใจไปตามๆ กัน และสัมผัสรับรู้ด้วยตนเอง

มีเพียงผู้ที่บรรลุมหาขั้นหวนสู่อนัตตาเท่านั้นที่สามารถเห็นภาพทั้งหมดในสนามรบได้อย่างแท้จริง เห็นการปรากฏชัดของกฎเกณฑ์ทั้งปวง เห็นมหามรรคาที่ไหลเวียนนับไม่ถ้วน

ในสายตาของผู้บรรลุมหาขั้นหวนสู่อนัตตา การต่อสู้บนฟากฟ้านั้นเปรียบเสมือนกับการต่อสู้ยุคบรรพกาลอุบัติขึ้นอีกครั้ง เสียงคำรามในแต่ละคำ ล้วนมีกฎเกณฑ์แห่งมหามรรคา

ส่องสะท้อนอย่างต่อเนื่อง ทำลายห้วงสูญตา ทำให้บริเวณวังศึกษาปรากฏรอยแยกมากมาย

ถ้าพินิจโดยละเอียด รอยแยกเหล่านี้เองก็มีการเปลี่ยนแปลงของกฎเกณฑ์เช่นกัน ทำให้จิตใจของผู้คนสั่นสะเทือน และเกิดครุ่นคิดอย่างสัญชาตญาณ

แต่ทั้งหมดนี้เป็นเพียงภาพลวงตา สาระสำคัญที่แท้จริง มีเพียงผู้ที่บรรลุระดับเดียวกับพวกเขาหรือสูงกว่าเท่านั้น จึงจะสามารถมองเห็นทะลุปรุโปร่ง

พลังบำเพ็ญของสวี่ชิงยังไม่ถึงขั้นนั้น แต่เขาก็แตกต่างจากคนอื่น

เขาเป็นผู้บำเพ็ญแบบเซียน และเป็นผู้บำเพ็ญแบบเทพด้วย

ดังนั้นในสายตาของเขา สนามรบจึงแตกต่างจากคนอื่นเช่นกัน

สิ่งที่เขาเห็น คือแสงสีต่างๆ ที่สอดประสานกันบนเวหา ราวกับภาพวาดที่วูบไหว เป็นนามธรรม

ในภาพ ไป๋เซียวจัวผู้มีลักษณะดุจเทพเจ้า บางครั้งก็ชัดเจน บางครั้งก็พร่าเลือน

จุดที่ส่องแสงเองก็แตกต่างกันในทุกครั้ง

เจ้าวังศึกษาที่ต่อสู้กับเขามีพลังบำเพ็ญอันน่าสะพรึงกลัว ยิ่งมีพลังเสริมจากสายโลหิตราชวงศ์ ทำให้เขามีพลังมากกว่าผู้บรรลุมหาขั้นหวนสู่อนัตตาขั้นบริบูรณ์ทั่วไปถึงสามส่วน

ในการโจมตีแต่ละครั้ง จะมีการเปลี่ยนแปลงของมหามรรคามากมายนับล้านหรือหลายล้าน หรือมากกว่านั้น ร่วมกับการเคลื่อนไหวของมังกรทองดวงชีพ

กฎเกณฑ์ทั้งหมดเปลี่ยนแปลงตามใจนึก

บางครั้งกลายเป็นดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงเจิดจ้า บางครั้งกลายเป็นรถศึกโบราณที่พุ่งโรมรันเข่นฆ่า บางครั้งกลายเป็นสัตว์ร้ายขนาดมหึมาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แสดงให้เห็นถึงมรรคาอันแปลกประหลาด ข่มเหงไป๋เซียวจัวด้วยวิธีการต่างๆ

รอบกายทั้งสอง เหล่าเจ้าสำนักพรรคแม้จะมีความแตกต่าง แต่ก็น่าทึ่งมากอยู่ดี

พวกเขาต่างต่อสู้กับหุ่นเชิดผสานเทพต่างเผ่าห้าตนอย่างดุเดือด แต่ละคนบาดเจ็บสะบักสะบอม

ผู้บรรลุมหาขั้นหวนสู่อนัตตาขั้นบริบูรณ์ถือเป็นขั้นสูงสุดไม่ว่าจะอยู่ในเผ่าใดๆ

ในบางเผ่าที่ไม่มีมหาขั้นเตรียมสู่เทวะ พวกเขาเปรียบเสมือนเทพเจ้า

ดังนั้น ร่างกายของผู้บรรลุมหาขั้นหวนสู่อนัตตาขั้นบริบูรณ์จึงมีคุณสมบัติแปลกประหลาดอยู่บ้าง

เช่นเลือดของพวกเขาที่ตกลงมาจะก่อตัวเป็นทะเลสาบโลหิตบนพื้นทันที

หรือเสียงสะท้อนจากการต่อสู้สามารถทำลายแผ่นดินได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน