ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 81

บทที่ 81 ราคายุติธรรม

แสงอรุณส่องมหาสมุทร สว่างเจิดจ้าไปทุกหนแห่ง และสาดส่องลงมาบนตัวสวี่ชิงที่เคร่งขรึมอีกด้วย

ผ่านไปครู่หนึ่ง สวี่ชิงถอนหายใจยาว ตัวตนที่น่ากลัวใต้ทะเลตนนั้น หลังจากฟ้าที่สว่างก็หายไปจากสายตาเขาอย่างหมดจด

สวี่ชิงไม่รู้ว่ายักษ์ตนนั้นคืออะไร และยิ่งไม่รู้ว่าราชรถสัมฤทธิ์เป็นขบวนรถของใคร โถงค้นคว้าท้องสมุทรเองก็ไม่ได้เอ่ยถึง และเมื่อครู่นี้เขาก็เห็นยักษ์ตนนั้นไกลๆ เพียงผาดเดียวเท่านั้นก็สัมผัสถึงพลานุภาพที่แข็งแกร่งได้แล้ว นึกภาพออกเลยว่าตัวตนขนาดยักษ์ใต้ท้องทะเลนี้จะต้องน่าพรั่นพรึงแน่นอน

และสามารถใช้ตัวตนที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาลากรถได้ สวี่ชิงนึกภาพไม่ออกเลยว่าเจ้าของราชรถสัมฤทธิ์นั่น จะเคยเป็นความรุ่งโรจน์เช่นไรกัน

ยังดีที่ยักษ์ตนนี้เหมือนจะไม่มีเจตนาร้าย หรืออาจบอกได้ว่าระดับของสวี่ชิงไม่มีทางก่อเจตนาไม่ดีขึ้นมาได้ในสายตาของตัวตนเช่นนั้น

“ทะเลต้องห้าม…” สวี่ชิงพึมพำ ดวงตาเผยความระแวดระวังออกมามากล้น

เขาตระหนักและได้สัมผัสถึงความอันตรายที่มีอยู่ทุกหนแห่งของทะเลต้องห้ามผืนนี้ด้วยตนเองแล้ว ดังนั้นระหว่างเดินเรือหลังจากนี้ เขาก็จะระมัดระวังให้มากขึ้น และจะเดินทางตามแผนที่ทะเล ไม่ให้เบี่ยงเอียงออกนอกเส้นทางแม้แต่น้อย

ผ่านไปหลายวัน

ในหลายวันนี้สวี่ชิงไม่พบกับใครเลย แต่กลับยิ่งคุ้นเคยกับทะเลต้องห้ามขึ้นเรื่อยๆ พบกับอสูรทะเลมามากขึ้น และลงมือไปแล้วหลายครั้ง

ทุกครั้งที่ลงมือ เขาก็ได้รับชิ้นส่วนสิ่งมีชีวิตในทะเลต้องห้ามมาบ้างเล็กน้อย ในส่วนนี้วาฬบรรพกาลทะเลต้องห้ามของเขามีคุณประโยชน์อย่างมาก และการได้ลงมือหลายครั้งก็ทำให้สวี่ชิงคุ้นเคยการต่อสู้ในท้องทะเลมากขึ้นเรื่อยๆ

ส่วนตัวตนที่น่ากลัวอย่างมนุษย์ยักษ์นั่น สวี่ชิงก็ไม่เจออีกเลย

กระทั่งถึงวันนี้ แสงตะวันช่วงกลางวันร้อนระอุ ลมทะเลพัดอากาศร้อนจัดเข้ามา สวี่ชิงที่สิ้นสุดการฝึกบำเพ็ญลืมตาขึ้น มองผ่านเกราะคุ้มกันออกไปลิบๆ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เป้าหมายของเขาคือเกาะกิ้งก่าทะเลที่อยู่ด้านหลังหมู่เกาะปะการังตะวันตก เขายังต้องใช้เวลาอีกเจ็ดวันจึงจะถึงที่หมายตามการนำทางของแผนที่ทะเล

ส่วนพื้นที่ที่เขาอยู่ตอนนี้ คือเส้นทางไปยังหมู่เกาะปะการังตะวันตกที่ค่อนข้างปลอดภัยเส้นทางหนึ่งตามที่บันทึกอยู่ในแผนที่ทะเลแต่เดิม แต่จากการแล่นเข้าใกล้ในเวลานี้ สวี่ชิงก็เริ่มสงสัยขึ้นมาแล้ว

เขตทะเลด้านหน้าเขา มีเถาวัลย์มากมายยื่นออกมาบนผิวน้ำทะเล ยิ่งเข้าใกล้เถาวัลย์ก็ยิ่งมากขึ้น ตรงปลายทางเหมือนจะมีเรือบางส่วนถูกพันรัดเอาไว้

แต่ระยะห่างค่อนข้างมากจึงมองไม่ชัด

ส่วนชายขอบของเขตทะเลผืนนี้ เถาวัลย์กลับค่อนข้างน้อย

เหมือนว่าก่อนหน้านี้ถูกอะไรบางอย่างดึงดูดจึงโผล่ขึ้นมาจากใต้ทะเล เวลานี้กำลังหดตัวกลับไปช้าๆ ราวกับอีกไม่นานก็จะดำดิ่งลงไปอีกครั้ง

แต่การมาเยือนของเรือสวี่ชิง ก็ทำให้เถาวัลย์ที่กำลังดำดิ่งเหล่านี้เหมือนได้พบเป้าหมายใหม่ จึงเข้าประชิดเรือของสวี่ชิงอย่างรวดเร็วแบบเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ทั้งหมดนี้ทำให้การระแวดระวังของสวี่ชิงสูงขึ้น เขาใช้สองมือประกบปางขณะยืนที่หัวเรือ ควบคุมเรือเวทให้ถอยหลัง คิดจะเลี่ยงเถาวัลย์ที่เข้าใกล้มาเหล่านั้น

แต่ความเร็วของเถาวัลย์ก็เร็วมาก แม้สวี่ชิงจะยังไม่ได้เข้าไปและไม่ทันได้เลี่ยงออกมา แต่เถาวัลย์ที่แผ่เข้ามาเหล่านั้นก็ยังเลื้อยเข้าพันตัวเรือไว้

สีของเถาวัลย์เหล่านี้ดำสนิท ขนาดใหญ่เท่าท่อนแขน ทั้งยังมีหนามแหลมงอกออกมา ดูดุร้ายยิ่ง และสิ่งที่น่าตกตะลึงก็คือพลังดึงดูดบางอย่างที่แฝงอยู่ในหนามแหลมเหล่านั้น ทำให้การเรือเวทสูญเสียพลังถึงขั้นเลวร้ายในพริบตาจากการพันรัด

ยังดีที่จำนวนเถาวัลย์ไม่มากนัก การพันรัดในตอนนี้จึงไม่ส่งผลกับความเร็วของเรือเวท แต่สวี่ชิงยังสังเกตเห็นตอนที่สูญเสียพลังไปถึงระดับหนึ่งเหมือนกับว่าพลังวิญญาณถูกดูดออกไปอย่างชัดเจน

ในดวงตาสวี่ชิงเปล่งประกายเย็น มือขวาพอยกโบกก็ปรากฏกริช จังหวะที่ร่างกายกระโจนขึ้น เถาวัลย์เหล่านั้นก็ทยอยถูกตัดขาดพร้อมกับแสงเย็นวาบ ประกอบกับแรงขับเคลื่อนของเรือเวทที่ฉุดดึงอยู่ จึงค่อยๆ หลุดพ้นออกมาจากอาณาเขตนี้

กระทั่งห่างออกมา สวี่ชิงมองไปยังพื้นที่ทะเลที่ห่างออกไป จากนั้นจึงก้มลงมองกระดานเรือ

ตรงนั้นมีเถาวัลย์ที่ถูกเขาตัดขาดหลายเส้น ลำต้นบิดงอราวกับงูทะเล ที่รอยตัดยังมีของเหลวสีเขียวที่มีพลังกัดกร่อนรุนแรงไหลออกมา หยดลงบนกระดานจนส่งเสียงชี่ๆ

สีหน้าสวี่ชิงขณะมองสิ่งเหล่านี้เริ่มดูไม่ได้ การตัดเถาวัลย์เมื่อครู่ เขาสัมผัสได้ถึงความเหนียวแน่นทนทานอย่างมาก ต้องใช้พลังกายทั้งหมดจึงตัดขาดได้

หลังจากครุ่นคิด มือขวาสวี่ชิงประกบปางขึ้นฉับพลัน ลวดลายค่ายกลใต้เท้าเขาก็เปล่งกระกายขึ้น เผยจุดศูนย์กลางของค่ายกลรวมวิญญาณออกมาทันที

สวี่ชิงกวาดตามอง พบว่าหินวิญญาณบนนั้นมีสามก้อนเหมือนจะจางหม่นลง เหมือนถูกดูดพลังจนหมดเกลี้ยงในพริบตา

“ดูดพลังวิญญาณไปจริงๆ ด้วย” สวี่ชิงปวดใจ

โถงค้นคว้าท้องสมุทรมีบันทึกเกี่ยวกับเถาวัลย์มากมายนับร้อยชนิด ยิ่งไปกว่านั้นลักษณะส่วนใหญ่ก็คล้ายคลึงกัน ดังนั้นสวี่ชิงจึงแยกประเภทของมันอย่างมั่นใจในคราแรกได้ยาก

โดยเฉพาะในเขตทะเลผืนนี้ ไม่ว่าจะเป็นแผนที่ทะเลของสำนัก หรือว่าแผนที่ทะเลที่เขาได้รับมาจากเด็กหนุ่มเผ่าเงือกก็ล้วนไม่ได้ทำสัญลักษณ์เถาวัลย์เอาไว้เลย

“เดิมทีไม่มี เช่นนั้นก็น่าจะเป็นเถาวัลย์ที่เคลื่อนที่ได้ด้วยตนเอง เถาวัลย์ประเภทนี้ที่ชื่นชอบพลังวิญญาณ ก็มีเพียงเถาวัลย์กลืนวิญญาณเท่านั้น” สวี่ชิงย้อนนึกถึงเนื้อหาในโถงค้นคว้าท้องสมุทรพลางขมวดคิ้วเอ่ยเสียงต่ำ

“เถาวัลย์กลืนวิญญาณ ชอบพลังวิญญาณ วิชาเวททำลายไม่ได้ มีเพียงแรงกายเท่านั้นที่จะตัดขาด สามารถกลืนกินพลังเรือเวท วิญญาณของผู้บำเพ็ญได้ ถ้าหากถูกพันรัดจนตายสภาพจะน่าเวทนาอย่างมาก สิ่งนี้สัมผัสไวกับไอพลังประหลาด ร่อนเร่อยู่ในทะเลต้องห้าม สถานที่ที่อยู่มักเป็นสถานที่ที่ไอพลังประหลาดค่อนข้างเบาบาง”

สวี่ชิงครุ่นคิด เงยหน้ามองออกไป

นี่คือเส้นทางที่ตรงไปยังหมู่เกาะปะการังตะวันตกที่ใกล้ที่สุด ถ้าหากอ้อมล่ะก็ ต้องใช้เวลามากขึ้น

ยิ่งเขาไม่รู้ขอบเขตที่แน่นอนของเถาวัลย์กอนี้แล้วด้วย แต่จากที่โถงค้นคว้าท้องทะเลบันทึกเอาไว้ เถาวัลย์กลืนวิญญาณนี้เวลาปรากฏตัวมักจะลอยมาเป็นกลุ่ม ขอบเขตค่อนข้างกว้างขวาง

“ถ้าอ้อมก็จะใช้เวลานานเกินไป แต่ก็หาใช่เรื่องสุดวิสัยที่ต้องเลี่ยง และเถาวัลย์กลืนวิญญาณก็ใช่ว่าจะแก้ไขไม่ได้เลย”

สวี่ชิงคิดๆ หรี่ตาลง มือขวาลูบลงไปบนถุงเก็บของ พริบตาในมือก็ปรากฏยาลูกกลอนสีดำเม็ดหนึ่ง

ยาลูกกลอนนี้ ก็คือลูกกลอนดำที่มีไอพลังประหลาดเข้มข้นนั่นเอง

เวลานี้สวี่ชิงหยิบลูกกลอนดำออกมา ยืนอยู่ที่หัวเรือ ควบคุมเรือเวทให้ไปทางพื้นที่ของเถาวัลย์ แล้วเข้าประชิดอีกครั้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน