ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 815

บทที่ 815 สายลมพัดผ่านใบหน้าเทพเจ้านภาคิมหันต์

เมื่อราชเลขากล่าวออกมา ทั้งโถงตำหนักในวังหลวงเงียบสงัดไปในพริบตา ครู่ต่อมา บรรยากาศพลันหนักอึ้ง กลิ่นอายของขุนนางแต่ละฝ่ายก็ปะทุออกมาจากร่างเป็นสายๆ

เวลานี้อ๋องสวรรค์ทั้งสิบสามที่อยู่ในท้องพระโรง ลุกขึ้นยืนทีละคน โหวนภาด้านล่างก็เช่นกัน

ชายแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือสำคัญกับเผ่ามนุษย์อย่างยิ่ง ที่นั่นคือพื้นที่ที่ติดกับเผ่านภาคิมหันต์ เผชิญหน้าเผ่าที่แข็งแกร่งเช่นนี้ กล่าวได้ว่าดึงผมเส้นเดียวสะท้านไปทั้งสารพางค์

โดยเฉพาะเผ่าคุมหายนะที่เป็นหนึ่งในสามเผ่าใหญ่ใต้อาณัติของเผ่านภาคิมหันต์ หากกล่าวว่าพวกเขาลงมือโดยพลการซึ่งไม่ได้ผ่านการอนุมัติจากระดับสูงของเผ่านภาคิมหันต์นั้นไม่มีทางเป็นไปได้

ดังนั้นเรื่องนี้ หากพลาดพลั้งไปแม้เพียงนิด ได้พังพินาศย่อยยับเป็นแน่

นอกจากนี้…ในสงครามฟ้าทมิฬที่เดิมทีกองทัพเผ่ามนุษย์เป็นฝ่ายได้เปรียบมาตลอด แต่ตอนนี้มีเผ่าไป๋เจ๋อเข้ามา ทำให้สถานการณ์ที่นั่นหยุดชะงัก

กองทัพใหญ่เผ่ามนุษย์ถูกตรึงกำลังไว้ตรงนั้น จะรุกคืบหรือล่าถอยล้วนลำบากทั้งสิ้น

ด้วยเหตุนี้ เผ่ามนุษย์ในยามนี้นับว่าเผชิญกับวิกฤติครั้งใหญ่หลวง

ทันใดนั้น ขุนนางเผ่ามนุษย์ทุกคนในโถงตำหนัก อ๋องสวรรค์ด้านบนและเหล่าขุนนางด้านล่างต่างสบตากัน เพราะขั้วอำนาจในเผ่ามนุษย์ยุ่งเหยิงซับซ้อน มีมากมายหลายตระกูล ดังนั้นในความเป็นจริงแต่ละฝ่ายจึงมีการต่อสู้กันในที่ลับบ่อยครั้ง

ทว่า…ตอนนี้ ขุนนางที่ขัดแย้งกันเหล่านั้น ยามที่สายตาสบกันก็เห็นความแน่วแน่ในแววตาอีกฝ่ายโดยไม่ต้องกล่าวคำใด ผู้ที่ฝ่าฟันจนเข้ามาในโถงตำหนักนี้ได้ ย่อมเป็นผู้ที่มีความสามารถเพียบพร้อมเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ละวางการช่วงชิงผลประโยชน์ทั้งหมดไปก่อน เลิกนึกถึงเรื่องขั้วตรงข้ามที่คิดเห็นไม่ตรงกันทั้งหมดไปก่อน

ความแค้นส่วนตัวทั้งหลาย ก็ล้วนโยนทิ้งไปก่อนได้

เนื่องจากวิกฤตที่ชายแดนตลอดจนสนามรบเผ่าฟ้าทมิฬสำคัญยิ่งกว่าทุกสิ่ง ดังนั้นในตอนนี้ ทุกคนทราบดีว่า พวกเขาต้องสามัคคีกัน ต้องผนึกกำลังกันโดยไม่สนใจว่าต้องแลกด้วยอะไร

หากเผ่ามนุษย์ล่มสลาย มีผลประโยชน์มากเพียงใดก็ไร้ความหมาย

หากต้องบากหน้าไปขออาศัยต่างเผ่า ทุกคนในโถงตำหนักไม่อาจทำใจยอมรับได้

ดังนั้น เสียงเสียงกราบทูลขอไปออกรบแต่ละเสียงจึงดังสนั่นหวั่นไหวในโถงตำหนัก

“ฝ่าบาท กระหม่อมยินดีไปร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่อ๋องเจิ้นเหยียนที่ชายแดนด้านตะวันตกเฉียงเหนือพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฝ่าบาท ตระกูลกระหม่อมมีกองกำลังติดอาวุธอยู่แปดหมื่นนาย ยินดีนำทัพไปทำสงครามที่เผ่าฟ้าทมิฬเพื่อเผ่ามนุษย์เราด้วยตัวเองพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฝ่าบาท การเดินทัพนั้นสิ้นเปลืองทรัพยากรอย่างมาก พวกกระหม่อมยินดีถวายทรัพย์สินให้ ทุกอย่าง…ล้วนคำนึงถึงสงครามเป็นลำดับแรกพ่ะย่ะค่ะ!”

“ห้าวังทมิฬล่างจะทุ่มเทสุดกำลังเพื่อสนับสนุนสงครามให้ดำเนินไปอย่างราบรื่น”

“เอาเถอะ ถึงกระหม่อมจะไม่ชอบใจอ๋องตงติ่งผู้นั้นนัก ขัดแย้งกับเขาบ่อยครั้ง แต่ตอนนี้…กระหม่อมจะไปที่เผ่าฟ้าทมิฬด้วยตัวเองและยอมให้อ๋องตงติ่งเป็นรองผู้บังคับบัญชาก็ได้พ่ะย่ะค่ะ!”

เสียงกราบทูลขอออกรบ เสียงกราบทูลถวายทรัพย์สินดังก้องในโถงตำหนักแห่งนี้

สวี่ชิงได้ยินคำพูดเหล่านี้ ในใจเขาก็เกิดระลอกคลื่น ซ้ำยังใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เพราะเขาสัมผัสได้ว่าคนเหล่านี้ไม่ได้โกหก

พวกเขาคิดจริง และจะลงมือทำจริง

เรื่องนี้เหนือความคาดหมายของสวี่ชิง เดิมเขาคิดว่าในเมืองหลวงจักรพรรดิที่สับสนวุ่นวาย แม้จะอยู่ในพระเนตรพระกรรณของจักรพรรดิมนุษย์ ทว่าขั้วอำนาจแต่ละฝ่ายก็ต่อสู้กันลับหลังอยู่เนืองๆ น่ารังเกียจอย่างยิ่ง

ดังนั้นสถานการณ์ตรงหน้านี้ จึงทำให้เขาประทับใจ

‘นี่คืออีกด้านของเผ่ามนุษย์หรือ’

สวี่ชิงพึมพำในใจ

‘ยามที่ไม่ต้องสู้กับศัตรูภายนอก ทุกคนต่างช่วงชิงเพื่อประโยชน์ส่วนตน คล้ายว่าต่างคนก็ต่างมีเจตนาแอบแฝงทั้งสิ้น ซ้ำยังเสแสร้งแกล้งทำปกปิดความเห็นแก่ตัวอีกด้านไว้ แต่เมื่อต้องสู้กับศัตรูภายนอก…

‘ทุกคน ทุกขั้วอำนาจ ปล่อยวางทุกสิ่งได้ในพริบตา รวมใจเป็นหนึ่งเดียว…’

สวี่ชิงใจสั่นสะท้าน

แต่ตอนนี้เป็นเพียงลมปากเท่านั้น เขาไม่รู้ว่ายามลงมือทำจริงจะเป็นเช่นนี้หรือไม่ แต่ความรู้สึกของเขาบอกว่าเป็นไปได้มากที่คนเหล่านั้นจะทำอย่างที่กล่าวมาจริงๆ

ไม่ใช่แค่เหล่าขุนนางในโถงตำหนักที่เอ่ยปากเท่านั้น เหล่าองค์ชายองค์หญิงก็พากันก้าวออกมา

องค์ชายห้าสาวเท้าเดินมาเบื้องหน้าบัลลังก์ คารวะจักรพรรดิมนุษย์

“เสด็จพ่อ โปรดทรงอนุญาตลูกให้ไปที่ชายแดนทางด้านตะวันตกเฉียงเหนือในทันทีด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

“เสด็จพ่อ ลูกยินดีไปที่เผ่าฟ้าทมิฬ ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับพวกเขา สร้างขวัญกำลังใจให้เหล่าทหารเผ่ามนุษย์เราในฐานะองค์ชายพ่ะย่ะค่ะ!”

องค์ชายสี่สูดลมหายใจลึก คารวะด้วยเช่นกัน เขาในตอนนี้ก็คิดเช่นนี้จริงๆ แม้จะยังอยู่ในช่วงแย่งชิงอำนาจกันของเหล่าองค์ชาย แต่เมื่อเกิดสงครามขึ้น ทิศทางจึงเปลี่ยนไป

ไม่ได้วัดกันที่ถูกหรือผิด แต่วัดกันที่…คุณูปการ

องค์ชายสาม องค์ชายสิบที่อยู่ไม่ไกล ทั้งองค์หญิงอันไห่ตลอดจนองค์ชายพระองค์อื่นที่มาล้วนทำเช่นเดียวกัน พากันตรัสคำ

หนิงเหยียนก็เป็นหนึ่งในนั้น กราบทูลขอออกไปรบเสียงดัง

“ฝ่าบาท กระหม่อมยินดีมุ่งหน้าไปที่เผ่าฟ้าทมิฬพ่ะย่ะค่ะ!”

จักรพรรดิมนุษย์ไม่ได้รู้สึกเกินคาดกับสิ่งที่เกิดขึ้น พระองค์ทรงทราบดีว่าเผ่ามนุษย์เป็นอย่างไร นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำไมพระองค์จึงทรงอนุญาตให้ต่อสู้ช่วงชิงกันภายใน ซ้ำนี่ก็เป็นวิถีของผู้ปกครองอย่างเขาด้วย

ดังนั้น เขาจึงเงยหน้าขึ้น ทอดพระเนตรไปทางทิศที่ตั้งของเผ่านภาคิมหันต์ แววตาค่อยๆ ฉายแววพินิจ

เสียงทอดถอนใจเบาๆ ดังกึกก้องในใจ

‘มาเร็วเกินไปหน่อยนะ’

เสียงทอดถอนใจเบาๆ นี้ มีแค่พระองค์เองเท่านั้นที่ได้ยิน สิ่งที่ผู้อื่นเห็น คือสีหน้าสงบนิ่งที่ไม่ค่อยเปลี่ยนไปเท่าไรนัก ด้วยฐานันดรของพระองค์ ทุกคนจึงให้ความสำคัญกับท่าที การเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยล้วนทำให้คิดเชื่อมโยงไปต่างๆ นานา

และหากผู้ใดได้มาอยู่ ณ จุดสูงสุดก็จะเป็นเช่นนี้ บางครั้งอารมณ์และสีหน้าก็เป็นส่วนหนึ่งของวิถีผู้ปกครอง

“เราได้ยินเสียงของทุกท่านแล้ว

“ห้าวังทมิฬบนรับคำสั่ง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน