ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 831

บทที่ 831 ขออภัย รบกวนแล้ว

ฟ้าดินมืดสลัวทั้งผืน อวลด้วยเคราะห์หายนะและจิตลืมเลือน

ไอพลังประหลาดแผ่ขยาย รอบด้านสลัวราง ยิ่งมีความรู้สึกทับซ้อนนับไม่ถ้วน มากพอให้ทุกคนที่เห็นเกิดความรู้สึกตาลายและกระทบไปถึงจิตใจ

เสียงร้องโหยหวนไร้สิ้นสุด จิตลืมเลือนพัดผ่านตลอดเวลาดุจสายลม นำพาอดีตออกไป แต่ไม่ได้คืนอนาคตกลับมา

ที่นี่เป็นสนามรบของสวี่ชิง

ภายในเขตติงหนึ่งสามสองที่ปกคลุมภูเขาต้องห้ามยี่สิบเจ็ดลูก หลังจากอำนาจเทพเจ้าและเขตแดนจิตของเขาระเบิดออกมา บัดนี้ผู้ฝึกบำเพ็ญหลายร้อยคนในยามแรกลดลงไปหกส่วน

กลุ่มที่ตายไป ศพร่วงลงพื้นและปรากฏตัวในห้องขังคนแล้วคนเล่า ทั้งที่พวกเขาตายแล้ว แต่กลับลืมเรื่องนี้ไป ยามนี้อยู่ในความงุนงง กลายเป็นนักโทษเขตติงหนึ่งสามสองกึ่งเป็นกึ่งตาย

สิ่งที่รอพวกเขาอยู่คือฝันร้ายชั่วนิรันดร์

ส่วนร้อยกว่าคนที่เหลือกลางอากาศ แม้ยังยืนหยัด แต่ต่างคนล้วนถูกจิตลืมเลือนทรมาน ต้องตะโกนใส่กันเพื่ออาศัยเสียงสุดท้ายมาเตือนตนเอง

ขณะเดียวกันเคราะห์หายนะเข้ามาพัวพันระหว่างนั้น ไม่ว่าวิชาเวทหรือของวิเศษเวท ตอนใช้ต้องเผชิญอุบัติเหตุเหนือความคาดหมายนับครั้งไม่ถ้วน

หากทั้งหมดนี้ยังทำให้พวกเขาสำแดงกำลังรบออกมาได้สามสี่ส่วนก็น่าตกใจแล้ว

จากตรงนี้จะเห็นถึงความน่าสะพรึงของเขตติงหนึ่งสามสองหลังมีสภาพสมบูรณ์

และเสียงโห่ร้องที่มาจากสิงโตหินกับพวกศีรษะยิ่งเปี่ยมด้วยความประหลาดและความบ้าคลั่ง สวี่ชิงที่ตามออกมารับการคารวะจากพวกมัน มือถือหอกยาวสีดำ ก้าวขึ้นท้องนภาในฐานะผู้ดูแลเขตติงหนึ่งสามสอง

ระงับความโกลาหล

ชั่วลมปราณ เขาปรากฏอยู่ข้างหน้าผู้ฝึกบำเพ็ญเผ่าไป๋เจ๋อคนหนึ่ง เข้าปะทะเต็มแรงโดยไม่หยุดพักแต่อย่างใด

ขณะเสียงสนั่นหวั่นไหว ผู้ฝึกบำเพ็ญเผ่าไป๋เจ๋อที่สีหน้างุนงงด้วยเพิ่งลืมเป้าหมายพลันตื่นตัวตามสัญชาตญาณ ใช้วิชาเวทและของวิเศษเวทหมายจะต่อต้าน แต่เกิดอุบัติเหตุทำให้วิชาเวทเขาปั่นป่วน ของวิเศษเวทระเบิดเอง

จิตลืมเลือนทำให้เขาลืมเคราะห์หายนะ ดังนั้นขณะงงงัน สวี่ชิงปะทะเข้าร่างเขาเต็มๆ

เลือดเนื้อกระจาย ไม่เหลือชิ้นดี

เลือดสดหยดบนเส้นผมพลิ้วไหวของสวี่ชิง ตามด้วยกระดูกตกลงมา เขาเดินไปหาอีกคนด้วยสีหน้าปกติ หมุนควงหอกยาวในมือ พริบตาต่อมามีศีรษะลอยขึ้นกลางอากาศ

มองจากไกลๆ ท้องฟ้าสะเทือนเลื่อนลั่น นักโทษเหล่านี้บ้างก็ตอบโต้ แต่บ้างก็ตัวสั่นด้วยถูกความหวาดกลัวคืบคลานในใจ ฉวยจังหวะยังไม่ลืม หันกายใช้ทุกวิถีทางเพื่อหนีไปจากที่นี่

บางคนส่งข้ามสำเร็จ

ทว่าตอนปรากฏตัวยังคงอยู่ในเขตติงหนึ่งสามสอง ทั้งยังร่วงลงบนนิ้วมือเทพเจ้า และถูกปากขนาดใหญ่ที่อ้าไว้ก่อนแล้วกลืนลงไป

เขตติงหนึ่งสามสองอนุญาตให้ส่งข้าม เพียงแต่ผลกระทบจากเคราะห์หายนะทำให้หมุดหมายที่ส่งข้ามเต็มไปด้วยเคราะห์หายนะเช่นกัน

ยังมีคนลองใช้ท่าไม้ตายของตัวเองระเบิดประตูคุกรวมถึงกำแพงกั้นเขตติงหนึ่งสามสอง ทว่าด้วยกำลังรบของพวกเขาไม่มีทางทำสำเร็จ

เขตติงหนึ่งสามสองเป็นหนึ่งเดียว อยากทะลวงจุดใดต้องทำลายทุกสิ่งในที่นี้

และบัดนี้พวกเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของเขตติงหนึ่งสามสอง

นี่คือวังวนไร้สิ้นสุด

ดังนั้นสวี่ชิงผ่านไปที่ใดล้วนมีเสียงหวีดแหลมเวียนวน เลือดสดพ่นดุจสายฝน ศพเป็นร่าง ศีรษะเป็นหัวลอยขึ้นเป็นส่วนใหญ่ แต่ชะตากรรมสุดท้ายยังคงร่วงลงมา

ด้านนายกองก็กำลังออกมือ เป้าหมายเขาชัดเจนยิ่ง ไม่ใช่กลุ่มเผ่าในอาณัติเหล่านั้น หากเป็นผู้ฝึกบำเพ็ญของเผ่านภาคิมหันต์เอง แม้จำนวนไม่มาก มีแค่สิบกว่าคน

แต่ดูความตื่นเต้นในดวงตานายกอง ชัดว่าเขาสนใจผู้ฝึกบำเพ็ญของตัวเผ่านภาคิมหันต์มากกว่า

และการออกมือของเขาเน้นผลไม้เป็นหลัก เหมือนเก็บเสบียงกระนั้น ใช้ต่างวิธีต่างองศา แปลงผู้ฝึกบำเพ็ญเผ่านภาคิมหันต์แต่ละคนให้เป็นผลผิงกั่ว องุ่นและสาลี่เป็ด…

รูปแบบประหลาดยิ่งกว่าผนึกน้ำแข็งแสงครามก่อนหน้านี้

ชัดว่าผนึกคลายออกต่อเนื่อง ฝั่งนายกองก็เอาพลังฝึกบำเพ็ญชาติก่อนคืนมาได้อย่างช้าๆ

ฉากนี้รวมกับความประหลาดในเขตติงหนึ่งสามสอง ยังมีความเฉยชาของสวี่ชิง เหล่านี้กระทบกระเทือนชิวเชวี่ยจื่ออย่างรุนแรง

เดิมเขานึกว่าตนเป็นพวกฆ่าคนได้น่าสะพรึงเช่นกัน แต่มาเห็นพวกสวี่ชิง เขารู้สึกเปรียบเทียบแล้วตนเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น

และการตัดสินเผ่ามนุษย์ในความเข้าใจก็เปลี่ยนไปหลังประจักษ์แก่ตาครั้งแล้วครั้งเล่า

“ใครบอกเผ่ามนุษย์อ่อนแอ…ใครบอกสัญชาตญาณเผ่ามนุษย์มิโหดเหี้ยม ไม่เหมาะกับแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ในปัจจุบัน…ใครบอกเผ่ามนุษย์ถนัดวางแผนลอบกัดมากกว่า…”

“นี่เรียกว่าอ่อนแอ เรียกว่าไม่โหดเหี้ยม?”

ชิวเชวี่ยจื่อนึกถึงความเข้าใจที่ได้เห็นได้ยินมาตั้งแต่เด็ก ยามนี้หายใจเข้า เห็นความตายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในห้องขังบนพื้นปรากฏเงาร่างอย่างต่อเนื่อง

ในหัวเขาผุดคำพูดของเผ่ามนุษย์ที่ถูกเรียกว่านายกองผู้นั้น ในใจจึงเริ่มร้อนรน รีบพุ่งออกไปร่วมสังหาร

แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ การเข่นฆ่าครั้งนี้คงไม่ยืดเยื้อสักเท่าไร

ครู่หนึ่งผ่านไป หลังจากผู้ฝึกบำเพ็ญเผ่านภาคิมหันต์ที่คิดหนีคนสุดท้ายถูกนายกองตบกลายเป็นส้ม เขตติงหนึ่งสามสองพลันเงียบสงัดทั้งผืน

มีเพียงฝนสีเลือดตกลงบนผืนดิน ถูกดูดมาปรากฏกลางอากาศแล้วตกซ้ำต่อไป

และบนพื้น ไม่มีแม้แต่ศพสักร่าง ก้อนเนื้อสักชิ้น

ทั้งหมดล้วนอยู่ในห้องขังของตัวเอง ผู้ฝึกบำเพ็ญหลายร้อยคนงุนงงอยู่ในนั้น

เสียงร้องยินดีจากปากตาเฒ่าจิตรกรรมและพวกศีรษะยังดังกึกก้อง

ท่ามกลางฟ้าดิน สวี่ชิงหายใจเข้าลึก กลิ่นอายที่คุ้นเคยในนี้ทำให้เขานึกถึงประสบการณ์ตอนเด็ก ขณะเดียวกันเขาก็สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าหลังจากขังผู้ฝึกบำเพ็ญหลายร้อยคนนี้ อานุภาพของเขตติงหนึ่งสามสองเพิ่มขึ้นจำนวนหนึ่ง

สวี่ชิงก้มหน้า สายตาตกอยู่ในห้องขังเบื้องล่าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน