ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 832

บทที่ 832 วิถีไร้เมตตาอู่หนิว

“มีคำหนึ่งพูดไว้ว่าอะไรนะ”

นายกองเลียริมฝีปาก มองไปยังเงาที่หนีไปทางเส้นขอบฟ้า รอยยิ้มมีความสนุกสนานอยู่เล็กน้อย

“หากมีวาสนาจะห่างไกลแค่ไหนก็จะได้พบกัน ใช่ ประโยคนี้เลย”

“ใช่ไหมล่ะศิษย์น้องเล็ก ดูเอาเถอะ เขาปรากฏตัววาบมาเสียขนาดนี้แล้ว แต่ว่าครั้งนี้ เขาน่าจะหนีไม่พ้น“

สวี่ชิงพยักหน้า ยกมือขึ้น บนตัวเปลวไฟสีดำปะทุขึ้น ไหลตามแขนไปยังฝ่ามือ

หอกยาวสีดำที่เพิ่งถูกเก็บลงไป รวมตัวขึ้นใหม่บนมือเขาอีกครั้ง

จังหวะที่ปรากฏ ปลายหอกเปล่งประกายแหลมคม ราวกับเผาไหม้ความว่างเปล่า สร้างหลุมดำละเอียดหลายหลุมขึ้นมา ฉีกทะลวงความว่างเปล่าด้วยพลังอำนาจที่น่าสะพรึง

แล้วยังดึงดูดเอากลิ่นอายคาวเลือดลอยขึ้นมา และยังมีเงาวิญญาณอาฆาตนับไม่ถ้วน จำแลงขึ้นมารอบด้านหอกยาว ส่งเสียงร้องโหยหวนไม่ยินยอมก่อนที่จะตายออกมา

ไม่เข้าสู่วัฏจักร ยากจะหลุดพ้น

เสียงสะท้อนก้อง เต็มไปด้วยความน่าขนลุก แต่มองไกลๆ ฉากนี้น่ากลัวอย่างมาก

หอกในมือสวี่ชิง ราวกับเป็นยอดเขาแห่งความมืดมิด กระพือไฟวิญญาณ แผ่ซ่านอักขระเพลิงสีดำออกมาเป็นระยะ

พลังเปลวไฟที่รุนแรงพัดม้วนท้องฟ้า จนราวกับทำผืนนภากลายเป็นทะเลเพลิง

ขณะที่สะท้อนเป็นระยะในกระแสวน ก็ยังทำให้ฟ้าดินมืดลงมา

ปรากฏการณ์ประหลาดนี้ พออยู่ในสายตาของผู้บำเพ็ญเผ่านภาคิมหันต์คนหลบหนีห่างออกไปอย่างเร่งด่วนคนนั้น เขาก็รู้สึกขนลุกเกรียวขึ้นมา อารมณ์ปั่นป่วน ในใจปะทุวิกฤติเป็นตายขีดสุดรวมถึงความสำนึกเสียใจขึ้นมาอย่างแรงกล้า

จังหวะนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าในแล้วว่าร่างแยกของตนเองนั้นตายไปอย่างไร

“จะต้องตายไปภายใต้คมหอกนี้แน่ๆ!”

“บุ่มบ่ามเกินไปแล้ว ข้าไม่ควรมาที่นี่เลย!”

ผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์คนนี้หน้าขาวซีด สูดปากหลายครั้งด้วยสัญชาตญาณ ใช้ทั้งหมดเพิ่มความเร็วหลบหนีอย่างสุดกำลัง จะใช้การส่ง แต่ก็ยังต้องใช้เวลา

ในดวงตาสวี่ชิงเปล่งประกายเย็นวาบ มือถือหอกชี้ไปเส้นขอบฟ้า ขว้างออกไปฉับพลัน

หอกพุ่งออกไปราวพญามังกร นำความโกรธแค้น เสียงสนั่นราวผ่าฟ้าแยกปฐพี ระเบิดขึ้นมาในฟ้าดินนี้

เสียงครืนครันราวสายอัสนี พร้อมกับเสียงหวีดแหลมเสียดหูแทรกเข้ามา เข้าประชิดผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์คนนั้นอย่างรวดเร็ว

ความว่างเปล่าแตกสลาย ท้องนภาเลือนราง มีเพียงหอกนี้ที่ยังเด่นชัดราวกับรอยแยกบนฟากฟ้า ประหัตประหารยังเส้นขอบฟ้า เข้าถึงด้านหลังผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์คนนั้น สะกดเขาไว้นิ่ง

ขณะที่กำลังจะแทงทะลุ

ตอนนี้เอง ติงหนึ่งสามสองก็ปรากฏขึ้นบนฟากฟ้า เงาคุกขนาดมโหฬาร สั่นสะเทือนจิตใจทั้งหมด และทำให้ผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์คนนั้นสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

พอเห็นว่ารางเงาของคุกเด่นชัดขึ้นมาอย่างรวดเร็วเหนือศีรษะ กำลังจะปกคลุมผนึกร่างของตนเองไว้ด้านใน

เขาเดาล่วงหน้า หากเรื่องนี้เสร็จสิ้นลง ตนเองคงจะหนีไม่รอดแล้ว คงตายอย่างไม่ต้องสงสัย ในจังหวะที่วิกฤตขีดสุดนี้มาถึง ผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์นี้จึงทำเรื่องที่กล้าหาญอย่างยิ่งเรื่องหนึ่งออกมา

เขาไม่ลังเลแม้แต่น้อย ตบลงไปที่หน้าผากอย่างฉับพลัน ขณะที่ส่งเสียงครืนครัรนร ร่างของเขาก็ปรากฏเงาซ้อนทับขึ้นมา มันคือการแยกวิญญาณออกจากร่าง จากไปอย่างรวดเร็ว

ส่วนกายเนื้อที่ทิ้งไว้ ก็กลายเป็นอาวุธของเขา โถมตัวเข้าไปทางหอกยาวสีดำ ยอมให้หอกยาวปะทะเข้ามา

เสียงโครมดังสนั่น หอกยาวแตะสัมผัส กายเนื้อพังทลาย แต่เลือดเนื้อผู้บำเพ็ญนี้กลับไม่ได้กระจัดกระจาย ทว่าม้วนกลับเข้าห่อพันหอกยาวสีดำไว้ สำแดงพลังประหลาดออกมาพันธนาการ

ต่อให้เลือดเนื้อเหล่านี้จะพังทลายลงไปอย่างรวดเร็วด้วยพลังของหอกยาวสีดำ แต่ท้ายสุดก็ยังยื้อเวลาได้หนึ่งอึดใจ

ขณะเดียวกัน ผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์คนนี้ก็ตัดสินใจครั้งที่สองออกมา เขาปล่อยทิ้งภูเขาต้องห้ามแปดลูกของตนเองอย่างเด็ดขาด ดวงวิญญาณพัดไปข้างๆ ก่อตัวเป็นลมพายุพัดภูเขาทั้งแปด ให้พวกมันลอยขึ้นไปในอากาศ พุ่งเข้าใส่ติงหนึ่งสามสองด้วยพลังประดุจสายรุ้ง

ที่นั่น ภูเขาทั้งแปดโยกไหว แต่ละลูกพองขยายขึ้นมากลายเป็นภูเขาขนาดยักษ์ที่น่าตกตะลึง พลานุภาพต้องห้ามระเบิดออก อหังการไร้ขอบเขต ทั้งส่งออกไปและคิดจะยื้อช้าลงในเวลาเดียวกัน เข้าปะทะกับติงหนึ่งสามสอง

และเวลาหนึ่งอึดใจนี้ สำหรับผู้บำเพ็ญเผ่านภาคิมหันต์แล้ว ถือเป็นจุดเปลี่ยนความเป็นความตายเลยทีเดียว

พริบตาต่อมา การส่งข้ามของเขาในที่สุดก็กางออก หยิบยืมชั่วอึดใจนี้ ร่างกายก็เลือนรางลงฉับพลัน สลายหายไปจากบนท้องฟ้า

เลือดเนื้อที่ห่อหุ้มหอกยาวสีดำของเขา เวลานี้กสูญเสียแรงต้านทาน พังทลายกลายเป็นชิ้นนับไม่ถ้วน สาดร่วงลงมา

มีเพียงภูเขาต้องห้ามแปดลูกที่ผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์ทิ้งไว้กลางอากาศเท่านั้น ภายใต้การสะกดของติงหนึ่งสามสอง ก็ถูกเก็บเข้าไปในคุก

สวี่ชิงมองไปทางความว่างเปล่า อีกฝ่ายปฏิกิริยารวดเร็ว แต่ถ้าช้าไปนิดเดียวก็จะถูกติงหนึ่งสามสองขังไว้แล้ว ถึงตอนนั้น การส่งข้ามของเขาก็จะไม่มีความหมายใด

แต่สวี่ชิงก็ไม่มีคลื่นอารมณ์อะไรอีก เพราะนายกองก่อนหน้านี้พูดไว้ว่า คนผู้นี้ครั้งนี้หนีไม่พ้นหรอก

จากความเข้าใจต่อตัวนายกองของสวี่ชิง ประโยคนี้ไม่น่าจะพูดออกมาลอยๆ

และความจริงก็เป็นเช่นนี้ พอเห็นว่าผู้บำเพ็ญคนนั้นส่งข้ามออกไป นายกองก็หัวเราะอย่างหยิ่งผยองขึ้นมา เอ่ยกับสวี่ชิงอย่างภูมิใจว่า

“ก่อนหน้านี้ข้าไม่ใช่ว่ากินเลือดเนื้อผู้บำเพ็ญคนนี้ไปหรอกหรือ ช่วงนี้ข้าค้นคว้ามาแล้ว ว่าพอเข้าใจสิ่งหนึ่งก็จะเข้าใจสิ่งที่อยู่ใกล้เคียงกันด้วย จึงนึกออกถึงพลังวิเศษที่เอาไว้ใช้กับผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์โดยเฉพาะที่ข้าเรียนไว้เมื่อหลายชาติก่อน”

“พลังวิเศษนี้ของข้าร้ายกาจเอามากๆ ข่มการส่งข้ามได้ หลักการของมันคือสืบย้อนไปยังพลังรากฐาน ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ก็สามารถดึงเขาย้อนกลับมาได้”

พูดจบนายกองก็ยกมือขึ้น ตะปบลงไปยังพื้นดิน ฉับพลันเลือดเนื้อผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์ที่ตกไปบนพื้น ก็ลอยขึ้นมาห้าชิ้น ร่อนลงมาด้านหน้านายกอง

นายกองสะบัดแขนเสื้อ เลือดเนื้อห้าชิ้นนี้เรียงกันเป็นรูปห้าเหลี่ยมตรงหน้าเขา

“แต่ต้องอยู่ในเงื่อนไขที่ว่า ต้องเตรียมวัตถุที่มีพลังรากฐานเดียวกันจำนวนห้าชิ้น เลือดเนื้อกระดูกนั้นดีที่สุด”

พูดจบ สองมือของนายกองก็ยกขึ้นทำปางมือ ในปากงึมงำ คลื่นพลังเป็นวงๆ แผ่ออกมาจากเลือดเนื้อก้อนหนึ่ง จากนั้นก็เป็นก้อนที่สอง ก้อนที่สาม…

สุดท้ายเลือดเนื้อทั้งห้าก้อนก็แผ่กระแสวนออกมาพร้อมกัน กระแทกกันและกัน ขณะที่ทวีความรุนแรงเพิ่มขึ้น ก็ลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อตัวเป็นกระแสวนหลุมดำวงหนึ่ง

นายกองมองกระแสวน คำรามเสียงต่ำ เสียงนี้นำความรู้สึกแห่งบรรพกาลเข้ามา สั่นก้องไปทั้งฟ้าดิน

“ฟ้าดินจิตวิญญาณ พลังรากฐานแต่เดิม”

จังหวะที่เสียงลอดออกไป กระแสวนก็ยิ่งหมุนขึ้นอย่างรุนแรง ขณะที่เลือนราง ดวงวิญญาณผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์ที่ส่งข้ามออกไปคนนั้น ก็ราวกับถูกดึงกลับ ปรากฏออกมาจากในหลุมดำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน