ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 847

บทที่ 847 เส้นทางสู่สมบัติวิญญาณ

เสียงขององค์ชายใหญ่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ มองไปที่ตำราไม้ไผ่ในมือของนายกอง หลังจากตรวจสอบอีกครั้ง เขาก็แน่ใจว่าตนจำไม่ผิด

ถึงแม้เขาจะกลับไปยังตระกูลมารดาไม่บ่อยนัก แต่ชสิ่งของที่ได้รับการบูชาในวิหารเทพของตระกูลมารดา เขาจำได้อย่างขึ้นใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้นำตระกูลมารดาและเหล่าผู้เฒ่า ต่างก็ให้ความเคารพสิ่งของนี้เป็นอย่างมาก กล่าวว่าสิ่งของนี้เป็นบัญญัติเทพเจ้า เป็นสิ่งที่ผู้นำตระกูลคนแรกเมื่อหมื่นปีก่อน ได้ทำคุณงามความดีต่อเทพชั้นสูงจันทราคิมหันต์ จึงได้รับพระราชทานมา

นั่นคือสิ่งของของเทพเจ้า เป็นตัวแทนของเทพเจ้าในแง่หนึ่ง และเป็นรากฐานของตระกูล จึงไม่ค่อยนำมาให้คนนอกดูง่ายๆ

ดังนั้นแม้จะยืนยันแล้วว่าเป็นของสิ่งนี้ แต่องค์ชายใหญ่ก็ยังไม่กล้าเชื่อ

มันน่าเหลือเชื่อเกินไป

สิ่งของอันสูงส่งเช่นนั้น กลับอยู่ในมือของเฉินเอ้อร์หนิว ซ้ำยังใช้มีดแกะสลักทีละนิดๆ…

แต่…ทั้งกลิ่นอาย รูปลักษณ์ หรือความรู้สึกเก่าแก่ หรือแม้แต่คลื่นความผันผวนพิเศษที่แผ่ออกมา ล้วนแต่ป่าวร้องบอกเขาว่าของสิ่งนี้…คือบัญญัติเทพเจ้า

องค์ชายใหญ่หายใจหอบ ลืมแนะนำเนื้อหาของแผ่นหยกแผ่นที่สามให้สวี่ชิงต่อ รู้สึกเจ็บปวดที่สิ่งล้ำค่าถูกทำลาย จึงรีบพูดขึ้น

“หยุด!”

“สหายเฉินเอ้อร์หนิว ของชิ้นนี้…ของชิ้นนี้ไม่ควรนำมาแกะสลัก”

ส่วนนายกอง สีหน้าสงบมาก เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยท่าทางดูไม่ยี่หระ พลางหรี่ตาลงมององค์ชายใหญ่

“ยังพอมีความรู้อยู่บ้าง รู้จักชื่อเจ้าของสิ่งนี้เสียด้วย”

พูดจบ มีดแกะสลักในมือของเขาเริ่มขยับอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงดัง ใจขององค์ชายใหญ่ก็สั่นคลอน เสี้ยวขณะต่อมาจิตใจพลันเกิดคลื่นโหมกระหน่ำ

เพราะเขาพบว่า…การแกะสลักครั้งนี้ บัญญัติเทพเจ้าไม่ได้รับความเสียหาย ทว่ากลิ่นอายและคลื่นความผันผวนในตัวมันกลับเข้มข้นขึ้น

“นี่…”

องค์ชายใหญ่ตะลึง

นายกองดูสงบมากขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ถ้ารู้จักได้ แสดงว่าเคยเห็นมาแล้ว สิ่งศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ ตอนนี้เหลืออยู่ไม่มากแล้ว”

องค์ชายใหญ่รู้สึกสับสน จึงพยายามจะสะกดกลั้นเอาไว้ แล้วโค้งคำนับต่อนายกอง

“ข้าเคยเห็นที่ตระกูลมารดา เป็นสิ่งที่ผู้นำตระกูลมารดาคนแรก ได้รับปูนบำเน็จจากการทำคุณงามความดี”

นายกองเลิกคิ้ว

“ตระกูลมารดาเจ้ามีแซ่อะไร?”

“ชิ่งเฟิง อยู่ใต้การปกครองของตำหนักเทพจันทราคิมหันต์…”

องค์ชายใหญ่เงียบไป แล้วจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ชิ่งเฟิง หนึ่งในสามตระกูลใหญ่ของจันทราคิมหันต์? ผู้นำตระกูลคนแรกของตระกูลเจ้ามีนามว่าชิ่งเฟิงหลิงคงใช่หรือไม่”

นายกองระลึกความทรงจำ คล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

องค์ชายใหญ่ประหลาดใจที่อีกฝ่ายพูดออกมา แต่เมื่อนึกถึงว่าเฉินเอ้อร์หนิวอยู่กับสวี่ชิงตลอดทางในจันทราคิมหันต์ และมีชิวเชวี่ยจื่อติดตามไปด้วย การรู้เรื่องที่ไม่ถือเป็นความลับเหล่านี้ ก็ถือเป็นเรื่องปกติ

นายกองไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วหันไปแกะสลักต่อ

มีเพียงสวี่ชิงเท่านั้น ที่แสดงสีหน้าแปลกประหลาดออกมา เขานึกถึงสิ่งที่นายกองพูดก่อนที่องค์ชายใหญ่จะมาถึง นายกองเล่าว่า…เขาเคยปลอมแปลงหลายร้อยชิ้น และลอบขายอย่างลับๆ

ดังนั้นสวี่ชิงจึงมององค์ชายใหญ่ ใจก็เกิดความสงสัยเกี่ยวกับการที่ผู้นำตระกูลคนแรกของตระกูลมารดาของอีกฝ่ายได้รับตำราไม้ไผ่เล่มนี้

และหลังจากเหตุการณ์ของนายกอง จิตใจขององค์ชายใหญ่ก็ยากที่จะสงบลงในเวลาอันสั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง…เมื่อนายกองแกะสลักเสียงดังลั่น แต่ไม่แน่ใจว่าเขาจงใจหรือไม่

เสียงดังกรีดครืดคราดดังก้อง องค์ชายใหญ่ก็รีบแนะนำเนื้อหาของแผ่นหยกแผ่นที่สามให้สวี่ชิง แล้วก็ลุกขึ้นขอตัวลาอย่างว้าวุ่นใจ

ก่อนจากไป เขายังมอบป้ายแนะนำให้สวี่ชิง บอกว่าเป็นป้ายแนะนำของร้านค้าของตระกูลมารดาในเมืองศักดิ์สิทธิ์ นำสิ่งของนี้ไปที่นั่น แล้วสามารถรับเสบียงที่จำเป็นสำหรับการเข้าร่วมด่านที่สองได้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย

เห็นได้ชัดว่าถึงแม้จะปฏิเสธที่จะกลับไปยังจันทราคิมหันต์ จึงถูกตระกูลมารดาทอดทิ้ง แต่องค์ชายใหญ่กับตระกูลมารดา ก็ยังคงมีความผูกพันกันอยู่บ้าง

มิฉะนั้น หลังจากถูกทอดทิ้ง คงไม่ทิ้งภูเขาต้องห้ามที่กำหนดไว้ให้เขาในพื้นที่ต้องห้ามของขุนนางจันทราคิมหันต์ที่สวี่ชิงไปเยือนในวันนั้น

เมื่อเห็นว่าองค์ชายใหญ่เข้าใจเรื่องนี้ นายกองจึงพยักหน้าเล็กน้อย โยนตำราไม้ไผ่ที่แกะสลักเสร็จแล้วให้องค์ชายใหญ่

องค์ชายใหญ่ยกมือขึ้นรับ สีหน้าเปลี่ยนไป เขารู้ดีว่าบัญญัติเทพเจ้านี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง จึงไม่เข้าใจว่าเฉินเอ้อร์หนิวตั้งใจจะทำอะไร

“ยกให้เจ้าแล้วกัน จำไว้ว่าอย่าให้ใครล่วงรู้ ด้วยของชิ้นนี้ เจ้าจะผ่านด่านที่สองไปได้อย่างแน่นอน”

นายกองพูดอย่างภาคภูมิใจ

องค์ชายใหญ่ยังคงรู้สึกมึนงง ภาพลักษณ์ของนายกองในใจของเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง เต็มไปด้วยความลึกลับ

“ของสิ่งนี้มีค่ามากเกินไป…ควรมอบให้คุณชายสวี่ แบบนี้…”

องค์ชายใหญ่ลังเล

“ถูกต้อง แต่เจ้าคู่ควรกับมัน!”

นายกองขัดจังหวะคำพูดขององค์ชายใหญ่ ลุกขึ้นเดินไปหาเขา ตบไหล่อย่างแรง พูดอย่างจริงใจ

“จงจำไว้เสมอ เจ้าเป็นเผ่ามนุษย์ ถึงแม้สิ่งของนี้จะมีค่ามหาศาล แต่ตราบใดที่เจ้าเป็นเผ่ามนุษย์ เจ้าก็คู่ควรที่จะได้รับ!”

“ส่วนสวี่ชิง เขาไม่ต้องการ เขาต้องต่อสู้ไปชั่วชีวิต นี่คือการฝึกฝนของเขา”

“ดังนั้น อนาคตของเผ่ามนุษย์ ข้าเชื่อมั่นในตัวเจ้ามากกว่า”

นายกองให้กำลังใจ

หากเป็นเวลาอื่น คำพูดเหล่านี้ของเขา คงไม่ทำให้องค์ชายใหญ่รู้สึกผันผวนมากนัก เว้นแต่จะสิ่งที่พูดมานั้นมีเหตุผล

แต่ตอนนี้มันต่างออกไป

ร่างกายขององค์ชายใหญ่สั่นสะท้าน สูดหายใจเข้าลึกๆ พยักหน้าหนักแน่น ถอยหลังสามก้าวแล้วโค้งคำนับนายกอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน