ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 931

บทที่ 931 ชายหญิงแอบนัดพบ

“ของอะไร”

เอ้อร์หนิวนิ่งงัน ชัดว่ายามแรกไม่นึกว่าสวี่ชิงจะเรียกตนไว้ ยังถึงกับเอ่ยประโยคเช่นนั้น

แต่เขาในฐานะผู้มีประสบการณ์ พริบตาต่อมาก็ตอบสนองทันที ดวงตาเป็นประกาย เพียงครู่ร่างกายก็มาถึงตรงหน้าสวี่ชิงจากที่ไกล นัยน์ตาแวววาม

“อาชิงน้อย เจ้าบรรลุแล้ว?”

“นี่ใช่จังหวะจะทำการใหญ่หรือเปล่า”

“ไอ้หยา ทำไมข้ารู้สึกตื่นเต้นกว่าเจ้าอีกเนี่ย”

เอ้อร์หนิวมีชีวิตชีวา ลืมเรื่องที่จะไปหาอาจารย์

แต่ถูกอีกฝ่ายจ้องเช่นนี้ ใจสวี่ชิงอึดอัดไม่น้อย กระนั้นยังประคองสีหน้าปกติ กล่าวคำราบเรียบ

“ไม่เข้าใจว่าท่านกำลังพูดอะไร”

เอ้อร์หนิวหัวเราะคิกคิก ยกมือหยิบกล่องสิบกว่าใบให้สวี่ชิงทั้งหมด

“ในนี้ล้วนเป็นปิ่นชั้นดี โดยรวมไม่เคยใช้สักอัน ไม่รู้ทำไมตอนแรกโยวโยวถึงยึดติดกับปิ่นขนาดนั้น”

“วัสดุที่ใช้ทำล้วนเป็นวัสดุไม่ธรรมดา เดิมข้าเตรียมเก็บไว้ทยอยมอบให้คนภายหลัง”

“ตอนนี้เจ้าเก็บไว้ เอาไปหมดเลย”

เอ้อร์หนิวสีหน้าท่าทางตื่นเต้น ยังเหลือบมองจวนข้างหลังสวี่ชิงผาดหนึ่ง

สวี่ชิงปวดหัว รับปิ่นเหล่านั้นแล้วมองศิษย์พี่ใหญ่ตรงหน้า พลันเอ่ยคำ

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านว่าหากอาจารย์รู้ว่าเรากลับมา เขาจะเลือกจากไปพร้อมเลือดเนื้อเทพบิดรมากปานนั้นเพื่อหลบหน้าเราหรือไม่”

เอ้อร์หนิวได้ยิน ยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“อาชิงน้อย ไม้นี้ใช้ไม่ได้ผลแล้ว จงใจหาข้ออ้างแบบนี้ข้ามีหรือจะหวั่นไหว อย่างไรอาจารย์เราก็มีรูปแบบของเขา”

แม้กล่าวเช่นนั้น แต่ในใจเอ้อร์หนิวยังคงเกิดความกังขาเล็กน้อย

สวี่ชิงกะพริบตา เอ่ยคำอีกครั้ง

“จวนรังสรรค์แม้มีวัสดุชั้นยอดมากมาย แต่เอามาใช้สร้างเกราะมหาขุนพลสวรรค์ ในนั้นใช้สิ่งล้ำค่าไม่มากก็น้อย ของสำเร็จรูปที่ได้มาตอนท้ายคงดูไม่ค่อยออก”

“ถึงดูออกก็ยากตีขึ้นรูปใหม่ อย่างไรด้านจักรพรรดิมนุษย์คงไม่ออกคำสั่งซ้ำสอง”

“ศิษย์พี่ใหญ่ หากข้าเป็นท่านจะต้องไปจับตาดูเรื่องนี้ นี่เป็นถึงเกราะที่สวมไว้บนตัว และการขึ้นรูปวันแรกเท่ากับการสร้างฐาน วัสดุที่ต้องใช้จึงสำคัญยิ่ง”

น้อยนักสวี่ชิงจะพูดยาวรวดเดียวเช่นนี้

เอ้อร์หนิวได้ยินแล้วนิ่งอึ้ง จุดนี้เขากลับนึกไม่ถึง ตอนนี้พอคิดดูรู้สึกสวี่ชิงพูดมีเหตุผล ในใจจึงเริ่มสับสน

รัศมีฉายวาบบนกายสวี่ชิง เกราะมหาขุนพลนภาลอยออกมาตกอยู่ตรงหน้าเขา

“ศิษย์พี่ใหญ่เอาเกราะนี้ไปเทียบดูได้ อย่าให้จวนรังสรรค์แอบตัดวัสดุลดขั้นตอน”

เอ้อร์หนิวมองเกราะมหาขุนพลนภาตรงหน้า สัมผัสความงดงามของมัน นึกถึงความฝันของตนแล้วมองสวี่ชิง

“เจ้าเด็กนี่ ก็ได้”

ด้านหนึ่งเอ้อร์หนิวดูออกว่าสวี่ชิงไม่อยากให้ตนตามไป อีกด้านหนึ่งก็คิดว่าสวี่ชิงกล่าวมีเหตุผล จึงยกมือคว้าเกราะมหาขุนพลนภาไว้ ข่มความเสียดายในใจและจากไปไกลโดยพลัน

มองเงาหลังของนายกอง สวี่ชิงแอบผ่อนลมหายใจ

ถอนสายตากลับ หันมองจวนตรงหน้า

ครู่ใหญ่ เขาพลันยกมือดัน

ประตูจวนสีแดงบานใหญ่ค่อยๆ เปิดออก

ไอวิญญาณปะทะเข้ามา ทำให้เส้นผมของสวี่ชิงปลิวไปด้านหลังเล็กน้อย เขาสัมผัสความเข้มข้นของไอวิญญาณนี้ จากนั้นก้าวเดินเข้าไปข้างใน

ชั่วขณะที่เข้ามา ค่ายกลของจวนเริ่มทำงานฉับพลัน ตั้งท่ากันคนนอกบุกเข้ามาเต็มที่

เมื่อค่ายกลกระจายออก หนอนสีฟ้าตัวหนึ่งที่ซ่อนอยู่ถูกดีดออกมากลางอากาศ

“นี่อาชิงน้อย เข้มงวดขนาดนี้เชียว”

หนอนทำอะไรไม่ได้ จากการส่งจิตมาตรวจสอบร่างแยกที่ใส่ไว้ในถุงเก็บของของสวี่ชิง พบว่าถูกตัดขาดเช่นกัน จึงถอนหายใจ ได้เพียงจากไป

ขณะเดียวกัน นอกจวนหนิงเหยียน เงาร่างสีม่วงถือร่มกระดาษมันสีขาวสายหนึ่งกำลังย่างเท้างามเดินออกประตูใหญ่ มุ่งหน้าไปจวนเจ้าสวรรค์ที่สวี่ชิงอยู่อย่างแช่มช้า

ใต้ร่มกระดาษมันมีเงาร่างอ่อนช้อย ดวงหน้างามล้ำ และชัดว่าแต่งหน้าอย่างบรรจง…

เพียงแต่สองแก้มแดงเรื่อ นัยน์ตามีชีวิตชีวาผิดธรรมดา คล้ายตื่นเต้นและรอคอยไม่มากก็น้อย

ฝนตกหนักกว่าเดิม

ผ่านไปหนึ่งก้านธูป

ในจวนเจ้าสวรรค์ สวี่ชิงตรวจสอบพื้นที่ทั้งหมดในจวนนี้ตามความเคยชิน เมื่อแน่ใจว่าที่นี่ไร้อุปสรรค เขามองจวนเจ้าสวรรค์ที่ใหญ่โต ก่อนมาถึงสระวิญญาณที่มีเฉพาะจวนนี้ ในใจหวนนึกถึงทุกฉากในเผ่านภาคิมหันต์

เริ่มจากย้ายภูเขา มาจนถึงแผ่นดินใหญ่ผืนคีรี จากนั้นแผ่นดินเทวะ สุดท้ายกลับมาแล้วเจอคนทั้งสามจากแดนศักดิ์สิทธิ์ ผ่านการต่อสู้ตลบหลังกันไปมา จิตใจเขาเหนื่อยล้ามานาน

ตอนนี้ถือว่าสงบลงเสียที อยู่ในจวนเงียบสงบ เขาพลันนั่งข้างสระน้ำ สัมผัสไอวิญญาณเข้มข้นรอบด้าน รวมถึงอุณหภูมิพอเหมาะที่แผ่ออกมาจากสระน้ำ

“ต้องพักผ่อนให้เต็มที่ แล้วยังต้องไปสายเซียนต่างวิถี ไปศึกษาแผ่นหยกสืบทอดเซียนต่างวิถีเหล่านั้นอีกสักครั้ง”

สวี่ชิงพึมพำ

หลังแน่ใจเส้นทางในอนาคตของตนตอนอยู่นภาคิมหันต์ สายเซียนต่างวิถีจะกลายเป็นวิชาบำเพ็ญหลักของเขาต่อจากนี้ สวี่ชิงจึงเตรียมใช้เวลาทำความเข้าใจอย่างละเอียดสักหน่อย

ต้องซึมซับการสืบทอดเซียนต่างวิถีให้ถึงที่สุด มีเพียงทำเช่นนี้ถึงจะคัดส่วนดีมาสร้างสิ่งใหม่ได้

“สายเซียนต่างวิถีมีเพียงทางข้างหน้า ทางที่ผ่านมาไม่มีใครเคยเดิน ทั้งไม่มีวิชาใด มีเพียงแนวคิดและทิศทาง…ดังนั้นทุกสิ่งหลังจากนี้ต้องสร้างขึ้นทั้งหมด”

นัยน์ตาสวี่ชิงฉายประกาย ความจริงเส้นทางบำเพ็ญก็เป็นเช่นนี้ มาถึงขั้นหนึ่งแล้ว นอกจากวิชาของคนรุ่นก่อนจะฝืนกฎสวรรค์ปานนั้น ไม่อย่างนั้นความจริงคงไม่อาจเหมาะกับทุกคน

อยากเดินไกลกว่าเดิม เช่นนั้นต้องสร้างเองจึงถูก

หากเป็นตอนพลังบำเพ็ญน้อย การสร้างเองเช่นนี้ย่อมต้องให้คนอื่นช่วย เหมือนที่นายท่านเจ็ดสร้างวิชาให้เขา

แต่ตอนนี้สวี่ชิงบรรลุหวนสู่อนัตตา ตามทฤษฎีเขามีคุณสมบัติสร้างเองแล้ว เพียงแต่ความยากยังมีมาก อย่างไรการสร้างวิชาต้องอาศัยจังหวะ ยิ่งต้องอาศัยการตื่นรู้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน