ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 984

บทที่ 984 พายุคลั่งก่อตัว!

“เกิดเรื่องกับสวี่ชิงแล้ว!”

ฉับพลัน บนท้องนภาเหนือทะเลต้องห้าม เมฆทมิฬผ่าแยกสะบั้น!

เพลิงแดงฉานแผ่ขยายพลัง โถมซัดสาดไปทุกทิศทางดั่งพายุคลั่ง ทุกแห่งหนที่เพลิงลุกลาม ความว่างเปล่าพลันลุกไหม้

กลายเป็นนภาเพลิง

และเมื่อแปลวเพลิงโหมกระหน่ำสู่ทะเลต้องห้าม ผืนน้ำก็พลันเดือดดาลราวเพลิงเผาผลาญ

กลายเป็นสมุทรเพลิง

กลิ่นอายจากร่างวิหคเพลิงสวรรค์ พลันแผ่ซ่านคลุมทั่วหล้า กลืนกินผืนสมุทร

ถามฟ้า ถามสมุทร ถามวิหคบนนภา ถามอสูรปลาในวารี

มนุษย์ผู้นั้นอยู่แห่งหนใด!

ท่ามกลางเสียงกึกก้องสนั่นหวั่นไหว กระแสความคิดสับสนนับร้อยพัน โถมทับมาจากทั่วทุกสารทิศ หลอมรวมเข้าสู่จิตสำนึกของวิหคเพลิงสวรรค์

ความคิดเหล่านั้นเร่งถักทอประสาน ประหนึ่งจะชี้แจงแถลงไขให้ครบถ้วน

ทว่า…พลังเร้นลับไร้รูปไร้นาม ไร้ร่องไร้รอย ไร้เหตุไร้ผล ไร้เจตจำนง พลันอุบัติขึ้นโดยพลัน บิดผันปฐพี แผ่ซ่านสู่สูญตา ทำให้กระแสความคิดที่ถาโถมเข้ามา พลันอลหม่าน

ร่างมหึมาดุจวิหคสรวงอินทรี สองดวงตาพลันปะทุไฟพิภพ เสียงคำรามลั่นปฐพีดุจฟ้าผ่า

เสียงคำรามเหนือเสียงอัสนี บังเกิดเสียงระเบิดก้องฟ้า

ดุจทำลายกำแพงที่มองไม่เห็น ฉีกกระชากสัญญาณรบกวนที่แผ่ซ่าน ให้สลายสิ้นในพริบตา

จากนั้น สัมผัสนับร้อยล้าน พลันทะลักเข้าสู่ห้วงจิตวิหคเพลิงสวรรค์

ทุกสัมผัส…อบอวลด้วยร่องรอยของสวี่ชิงและกลิ่นอายขนนกวิหคเพลิงสวรรค์

และต้นทางแห่งสัมผัสญาณเหล่านั้น…คือฝูงปลาในทะเลต้องห้าม คือฝูงอสูรทะเลนับไม่ถ้วน คือเหล่าสิ่งมีชีวิตประเภทเทพทั้งมวล

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นไปมิได้

“ตัวตนชนี้ มิได้ลบเลือนร่องรอยเคราะห์กรรมของข้า หากแต่แปรผันให้กระจัดกระจาย ตกสู่ทุกสารทิศ”

ดวงใจหวงเหยียนพลันหนักอึ้ง เขารู้ว่าผู้ที่กระทำได้ถึงเพียงนี้ อย่างน้อยต้องเป็นเทพเจ้า หรือเจ้าเหนือหัว!

ดังนั้นร่างมหึมาของเขา จึงร่อนลงจากฟากฟ้า ฝ่าผืนสมุทร พุ่งทะยานสู่ห้วงลึกใต้ทะเล ในระหว่างเหยียบย่าง เปลวอัคคีไร้ที่สิ้นสุดก็ปะทุจากร่าง

ทุกแห่งหนที่เพลิงลุกลาม ผืนน้ำทะเลวิปริตพลันเปลี่ยนสีสัน พร้อมทั้งพุ่งตรงสู่สัมผัสญาณนับล้านเหล่านั้น

หนึ่งก้านธูปผันผ่าน

ทะเลต้องห้ามอันเวิ้งว้าง สรรพสิ่งทั้งปวงที่เกี่ยวพันด้วยเคราะห์กรรม พลันร้องโหยหวนในฉับพลัน กายพลันลุกไหม้ด้วยเพลิงหงส์ มลายกลายเป็นเถ้าธุลี

จากเถ้าธุลีเหล่านั้น เสียงทุ้มต่ำเสียงหนึ่ง พลันก้องกังวานทั่วแปดทิศในทะเลต้องห้ามแห่งนี้

“เอกทิศอสุนีบาต ทวิทิศดั่งเพลิงโชติช่วง ตรีทิศพิภพมารดร จัตวาทิศพระบิดรสรวงสวรรค์ เบญจทิศบอกธารวารี ฉทิศมารุตพัดเย็น สัปตทิศตะวันอับแสง ผินหน้ามองยังทิศหนองบึง นพทิศแลทศทิศไซร้ จงตามหายังขุนเขาคีรี”

เสียงนั้นก้องกังวาน ทะเลต้องห้ามปั่นป่วนด้วยคลื่นคลั่ง

ใต้สมุทรคำรามครืนครัน คลื่นยักษ์โถมกระหน่ำ

เจตจำนงบรรพกาลพลันปะทุ ก่อเกิดเป็นพลังสะกดอันน่าสะพรึงกลัว รวมรวมจิตนับล้าน สะท้านฟ้าสะเทือนดิน

ตามหาสวี่ชิง!

และในห้วงเวลานี้ ณ ห้วงลึกใต้บาดาล ในหุบเหวลึก ฝูเสียลบร่องรอยทั้งหมดของตนเองในความมืด ฟองอากาศเบื้องหน้าถูกเลือดเนื้อของตนห่อหุ้มอย่างสมบูรณ์

ในกระบวนการดึงรั้งเข้าสู่ร่างอย่างต่อเนื่อง ก้อนเนื้อที่ห่อหุ้มฟองอากาศ พลันหดเล็กลงอย่างมิหยุดหย่อน

ทว่าในฉับพลันนั้นเอง เปลือกตาที่ปิดสนิทพลันเบิกโพลง กรรไกรเหนือศีรษะ สั่นสะเทือนรุนแรง

“หาเจอไวถึงเพียงนี้เชียว!”

สีหน้าฝูเสียพลันมืดทะมึน สองมือประสานร่ายปางมืออย่างรวดเร็ว เมื่อคาถาแต่ละท่าถูกส่งเข้าสู่กรรไกร แรงสั่นสะเทือนของสมบัติจักรพรรดิก็พลันบรรเทาลง

แต่ในฉับพลันนั้นเอง แรงสั่นสะเทือนก็หวนกลับมารุนแรงยิ่งกว่าเดิม กระทั่งคราบสนิมจำนวนมากก็แผ่ขยายไปทั่วกรรไกร

ประหนึ่งจะถูกทำลายให้สิ้นซาก

เมื่อเห็นเช่นนั้นฝูเสียก็กัดปลายลิ้นตนเอง พ่นโลหิตเต๋าอันล้ำค่า ลงบนกรรไกร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน