ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 990

บทที่ 990 บัดนี้ ข้าคือผู้ล่า

………………..

เมื่อทอดสายตาไปยังหุ่นดินและศาลเจ้าบนฟากฟ้าสวี่ชิงล่วงรู้ทันทีว่าผู้ใดมาเยือน

การปรากฏตัวของเอ้อร์หนิวยังบรรเทาความอ่อนล้าจากการหลอมรวมร่างกายและการถูกตามล่าในระหว่างทาง ให้มลายหายสิ้นในฉับพลัน

ชั่วขณะต่อมา ขบวนหุ่นดินพลันลอยละลิ่วเหนือม่านฟ้า

เอ้อร์หนิวที่อยู่ในขบวน แหวกฝูงชนก้าวเท้ามาอย่างรื่นเริง เมื่อมายืนหยุดอยู่ข้างกายสวี่ชิง ก็เงื้อกำปั้นทุบลงบนบ่าสวี่ชิง พลังอ่อนโยนแผ่กระจายและกระจายไปทั่วร่างกายของสวี่ชิง

เมื่อล่วงรู้ถึงความอ่อนแอของร่างกายสวี่ชิงและร่องรอยการเสื่อมโทรมของร่างกายหลายต่อหลายครา เอ้อร์หนิวมิได้เอ่ยสิ่งใด เพียงแต่ขยิบตาให้สวี่ชิง พลางหัวร่อร่า

“ศิษย์น้องเล็ก ยามหนีตายคิดถึงศิษย์พี่ใหญ่บ้างหรือไม่?”

“ยามไร้ศิษย์พี่ใหญ่ เจ้ากินมิลงนอนมิหลับ กระวนกระวายใจยิ่งนัก กระทั่งการฝึกบำเพ็ญยังไร้รสชาติ ประหนึ่งชีวิตขาดสิ่งใดไปใช่หรือไม่”

“ศิษย์พี่ใหญ่ทายถูกใช่หรือไม่ ฮ่าๆ เจ้ามิต้องขวยเขิน ไม่เป็นไร กล้าๆ หน่อย ยอมรับมาเสียดีๆ”

เอ้อร์หนิวยิ้มย่อง ทว่ายังมิลืมที่ยกยออวี้หลิวเฉิน ดังนั้นหลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็โค้งคำนับอวี้หลิวเฉินด้วยสีหน้าประจบประแจง

“ท่านผู้ทรงสง่าราศี งามสง่าดุจต้นท้อในสายลม จิตวิญญาณทรงพลังเกรียงไกร ต้องเป็นอวี้หลิวเฉินผู้อาวุโสที่ทำให้เทพเจ้าต้องบูชา ทำให้ห้วงดาราเปล่งประกายมิผิดแน่ ข้าน้อยเฉินเอ้อร์หนิวขอคารวะท่านผู้อาวุโส!”

อวี้หลิวเฉินซึ่งนั่งจิบชาอยู่ เหลือบมองเอ้อร์หนิวผาดหนึ่ง ก่อนจะกะพริบตา เผยแววสนใจ

“สวี่ชิง ศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าผู้นี้ช่างกระตือรือร้นยิ่งนัก เรื่องที่เจ้าหายตัวไป เขาก็เป็นคนแรกที่ล่วงรู้ ทั้งยังส่งแผ่นหยกป่าวประกาศไปทั่วกว่าครึ่งดินแดนต้องประสงค์ทีเดียว”

เมื่อทอดสายตามองศิษย์พี่ใหญ่เบื้องหน้า ฟังวาจาของอวี้หลิวเฉิน รอยยิ้มแรกพลันปรากฏบนใบหน้าสวี่ชิง นับแต่ช่วงเวลาอันเลวร้าย

ทว่าขณะที่กำลังจะอ้าปากพูดอะไร ศาลเจ้ากลางเวหาพลันเปล่งประกาย สายลมพัดพลิ้ว ม่านศาลเจ้าเลิกเปิดขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรูปปั้นจิ้งจอกดินที่ถูกบูชาอยู่ภายใน

รูปปั้นจิ้งจอกดินเมื่อครู่ยังไร้ชีวิตชีวา ทว่าในชั่วพริบตา กลับมีสัีสันแต่งแต้มประหนึ่งมีชีวิตขึ้นมา จากนั้นก็ฟื้นคืนชีพ กลายร่างเป็นหญิงสาวผู้งดงามนางหนึ่ง

นางก้าวลงจากศาลเจ้า มุ่งหน้าสู่ป่าไผ่

ทรวงอกอวบอิ่มสะท้านไหวตามท่วงทำนองก้าวเดิน เอวคอดกิ่วดุจน้ำเต้า ขับเน้นบั้นท้ายกลมกลึง ชวนให้ผู้คนสูดลมหายใจลึกโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต้นระรัว

งดงามไร้ที่ติ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อาภรณ์โปร่งสีแดงกึ่งโปร่งแสงที่นางสวมใส่ ประหนึ่งจะหลุดร่วงจากร่างได้ทุกเมื่อ

และผิวกายผุดผ่อง รูปร่างอรชรอันได้สัดส่วน ในท่วงท่าที่เยื้องย่างนั้น แฝงเร้นด้วยความยั่วยวนชวนให้ลุ่มหลง ประหนึ่งเมล็ดพันธุ์ที่หยั่งรากลงในจิตใจผู้คน งอกงามแตกกิ่งก้าน

ในยามที่นางเยื้องย่างสู่ป่าไผ่ ปรากฏกายข้างกายสวี่ชิง น้ำเสียงออดอ้อนปนเกียจคร้านก็ดังขึ้นทั่วบริเวณ

“เจ้าเด็กดื้อ กล้าทิ้งปราณพลังหยางของข้าไว้กับผู้อื่น พี่สาวเดิมทีก็มิใคร่อยากมาช่วยเจ้าหรอกนะ”

เมื่อเสียงนี้เปล่งออกมา สวี่ชิงก็จนปัญญาเกินกว่าจะเอื้อนเอ่ยสิ่งใด ได้แต่ก้มศีรษะคารวะ

“คารวะท่านผู้อาวุโส”

จิ้งจอกดินแค่นเสียงในลำคอ ทอดสายตาจับจ้องสวี่ชิงแวบหนึ่ง เผยแววพึงพอใจ

“แต่ว่าที่หนิวเอ๋อร์พูดก็มิผิดนัก เจ้าได้ร่างใหม่แล้ว ปราณพลังหยางของเจ้าก็ต้องหวนคืนมาเช่นกัน”

เอ้อร์หนิวได้ยินดังนั้น ก็กระแอมไอ ยกมือทุบหน้าอก

“แน่อยู่แล้ว ถึงข้าหลอกลวงผู้ใด ก็ไม่อาจหลอกลวงท่านได้ ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อได้ร่างใหม่แล้ว ศิษย์น้องเล็กของข้าจะต้องเร่าร้อนยิ่งกว่าเดิมแน่นอน จงดูร่างกายนี้สิ งดงามไร้ที่ติ ดูเลือดลมนี้สิ มากพอจะแผดเผาฟ้าดินได้ทีเดียว”

เมื่อกล่าวจบ เขายังคงขยิบตาให้สวี่ชิงอีกครา

สวี่ชิงนิ่งเงียบ คำพูดของศิษย์พี่ใหญ่ ทำเอาเขารู้สึกประหลาดพิกล

“ช่างเถอะๆ พี่สาวมิถือสาเจ้าหรอก” จิ้งจอกดินเหมือนจะพอใจกับคำกล่าวนี้ นัยน์ตายั่วยวนพลันกวาดมองสวี่ชิงอีกครา ริมฝีปากอิ่มเอิบพลันแลบเลียริมฝีปากตนเองโดยสัญชาตญาณ

“คาวโลกีย์”

อวี้หลิวเฉินเอ่ยเสียงแผ่ว

เทพเจ้าดาราหาได้ใส่ใจคำพูดขององค์ท่านไม่ มิได้แยแส หากแต่หันกายไปยังร่างฝูเสียฟากหนึ่ง

ทันทีที่สายตาจับจ้อง แววตาก็พลันเยียบเย็นยะเยือก ดุจมองซากศพไร้วิญญาณ

“เจ้าคือตัวโสโครกมิรู้จะที่ต่ำที่สูง คิดหมายปองร่างเนื้อของสวี่ชิงอย่างนั้นหรือ?”

ฝ่ายเอ้อร์หนิวก็หันศีรษะมา ดวงตาฉายแววสังหาร แผ่ไอเย็นยะเยือก

ใครอื่นอยากสังหารฝูเสียมากเพียงใด เอ้อร์หนิวมิอาจรู้ได้ ทว่าเขาลรู้ดีแก่ใจว่า ในยามนี้ จิตใจของเขาปรารถนาจะบดขยี้ฝูเสียให้แหลกคามือเพียงใด

ก่อนหน้านี้เขาแสร้งวางท่าทีสบายๆ เอื้อนเอ่ยวาจาหยอกล้อสวี่ชิงก็เพื่อบรรเทาความอ่อนล้าจากภยันตรายที่สวี่ชิงต้องเผชิญมาตลอดเส้นทาง

ในความเป็นจริง ความร้อนใจของเขาตลอดเส้นทางนั้น มิอาจหาสิ่งใดเปรียบได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสังเกตเห็นความอ่อนแอของสวี่ชิง และสัญญาณของร่างกายที่แหลกสลายไปหลายต่อหลายครา เพลิงโทสะก้ยิ่งลุกโชนในใจเขา มิได้โกรธแค้นเพียงฝูเสียเท่านั้น แต่ยังรวมถึงจักรพรรดินีด้วย

“ข้ามิใช่คนซับซ้อน ดังนั้น…มันที่ทำให้เรื่องเรียบง่ายกลายเป็นเรื่องยุ่งยากเช่นนี้ ข้าจะจำไม่มีวันลืม!”

เอ้อร์หนิวเค้นเสียงคำรามจากก้นบึ้งหัวใจ สายตาที่ทอดมองไปยังฝูเสียยิ่งฉายแววสังหารรุนแรง

ร่างของฝูเสียสั่นสะท้าน จิตใจพลันพังทลาย เขาล่วงรู้แล้วว่าสตรีที่มาเยือนก็คือเทพเจ้าเฉกเช่นกัน ยิ่งกว่านั้น…ร่างของนางกลับแฝงกลิ่นอายแห่งแท่นเทวะ

นั่นคือสัญญาณของสมบูรณ์แบบไร้ที่ติขั้นสูงสุด

ทั้งหมดทั้งมวลนั้น ล้วนทำให้เขาสิ้นหวัง เขารู้ว่าตนหนีไม่พ้นแล้ว สิ่งเดียวที่เขาปรารถนาในยามนี้คือความตายอันรวดเร็ว นั่นคือหนทางรอดเพียงหนึ่งเดียวของเขา

ทว่าการระเบิดตนเองเมื่อครู่ กลับไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง

“มีแต่ต้องถูกเทพเจ้าองค์อื่นสังหารเท่านั้น จึงจะตัดขาด…”

เมื่อคิดได้ดังนั้น ความสิ้นหวังก็แปรเปลี่ยนเป็นความคลั่ง กลิ่นอายทั่วร่างพลันปะทุขึ้น ก้าวเท้าไปยังเบื้องหน้า พุ่งตรงไปยังสวี่ชิงประหนึ่งจะลงมือ ทว่าในความเป็นจริงกลับเป็นการแสวงหาความตาย

สีหน้าสวี่ชิงยังคงเรียบเฉย มิได้หลบเลี่ยง เพียงแต่ทอดสายตาเย็นชาไปยังร่างฝูเสียที่พุ่งเข้ามา

ในฉับพลันต่อมา มือของเทพเจ้าดารา พลันแตะเบาๆลงบนหว่างคิ้วฝูเสีย

ท่ามกลางเสียงกึกก้องคำราม พลังฝีมือที่ฝูเสียปลดปล่อย พลันพังทลาย ร่างกายสั่นสะท้าน ร่างทั้งร่างประหนึ่งลูกโป่งที่ถูกปล่อยลม ค่อยๆ แฟบลง ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นอายหรือร่างกาย ล้วนอ่อนแอถึงขีดสุด

ทว่ากลับมิได้ดับสิ้น

อีกทั้งสุรเสียงแห่งเทพเจ้าดารา ยังทำเอาร่างอันอ่อนเปลี้ยเพลียแรงของเขายิ่งสั่นสะท้าน

“เพราะสิ่งที่ปรากฏขึ้นที่นี่ไม่ใช่ร่างทั้งหมดของเจ้า จึงปรารถนาความตายอันฉับพลันอย่างนั้นหรือ”

เทพเจ้าดารา เอ่ยเสียงราบเรียบ

บอกกล่าวความจริง

สิ่งที่ปรากฏกาย ณ ที่แห่งนี้ มิใช่ทั้งหมดของฝูเสียหากแต่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของเขา

เมื่อรับรู้ถึงเคราะห์กรรมเหล่านั้นของสวี่ชิง มีหรือฝูเสียจะมิเตรียมพร้อม เพื่อป้องกันมิให้ความพ่ายแพ้นำไปสู้ความตาย เขาจึงใช้วิชาเซียนที่ตกทอดมาจากเผ่าพันธุ์ในขณะตามล่าสวี่ชิง

วิชาเซียนนี้พิสดารยิ่งนัก กลไกคือการสลักความทรงจำของตนออกมา ส่งเข้าสู่ร่างของสิ่งมีชีวิตอื่น ซุกซ่อนกายในนั้นราวกับเมล็ดพันธุ์

เมื่อเงื่อนไขการตื่นขึ้นถูกกระตุ้น ความทรงจำส่วนนี้ก็จะปะทุ ดุจหวนคืนสู่วังวนแห่งสังสารวัฏ ทำให้สิ่งมีชีวิตที่ถูกความทรงจำของเขาครอบงำ แปรเปลี่ยนเป็นตัวเขาคนใหม่!

ตามแผนการของเขา หากการเดินทางครั้งนี้ราบรื่น วิชาเซียนนี้ย่อมมิถูกกระตุ้น ทว่าหากมิราบรื่น…เมื่อใช้ความตายเป็นเงื่อนไขกระตุ้น แม้เขาจะดับดิ้น แต่ก็สามารถฟื้นคืนชีพได้เช่นกัน

ทว่าในยามนี้ เขาปรารถนาที่จะกระตุ้นวิชาเซียน ทว่ากลับเอื้อมมิถึงความตายเสียแล้ว

สวี่ชิงครุ่นคิด แววเยียบเย็นยะเยือกพลันแผ่ซ่านในดวงตา ก้าวเท้าไปยังร่างฝูเสียที่ถูกเทพชั้นสูงซิงเหยียนสะกดเอาไว้ ไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน

ในยามที่เข้าใกล้ ฝูเสียฝืนพยุงศีรษะขึ้น ทอดสายตามองสวี่ชิง มองเผ่ามนุษย์ที่ถูกเขาตามล่ามาตลอดเส้นทาง ผู้ที่เกือบจะถูกเขาหลอมรวม เขาพยายามจะยกมุมปาก เผยรอยยิ้มเหยียดหยาม แววตาเองก็แผ่เจตนาฆ่าออกมาเช่นกัน

เขามิได้เอื้อนเอ่ยวาจาใด ทว่าความหมายกลับปรากฏชัดเจนจากสีหน้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน