ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 992

บทที่ 992 สิ้นเผ่าบ่อเกิดกาลกิณี

“บรรพจารย์!”

ที่ขอบฟ้า ชั่วขณะที่บรรพจารย์บ่อเกิดกาลกิณีถูกกำจัดด้วยอำนาจเทพเจ้าของจักรพรรดินี เสียงถอนใจของเขาดังก้องแปดทิศ

เสียงคร่ำครวญเศร้าโศกทอดจากปากชาวเผ่าในแดนศักดิ์สิทธิ์บ่อเกิดกาลกิณีต่อเนื่อง

ทว่าพริบตาต่อมา ทะเลเพลิงไร้สิ้นสุดไหลท่วมสรรพสิ่ง

ทะเลเพลิงผ่านบริเวณใด พลังทำลายล้างแผ่คลุมทุกสิ่ง จากนั้นมารวมตัวในประตูศิลาต้องห้ามมรณะที่ถูกบรรพจารย์บ่อเกิดกาลกิณีเปิดไว้ก่อนตายในเขาศักดิ์สิทธิ์

ปิดประตูนี้ด้วยไฟ

ต่อมา กองทัพที่รวมตัวจากผู้บำเพ็ญแต่ละฝ่ายพลันเคลื่อนไหว

ราวกับมือใหญ่เคลื่อนลงจากฟ้า ม้วนพลังแห่งนภา ม้วนจิตสังหารลงไปยังเขาศักดิ์สิทธิ์บ่อเกิดกาลกิณีโดยพลัน

ความตายปกคลุมบ่อเกิดกาลกิณีทั้งเผ่า

ยามนี้ ความหวาดกลัวและสิ้นหวังครอบคลุมทั้งจิตใจชาวเผ่าบ่อเกิดกาลกิณีทุกคน บ้างเปลี่ยนเป็นความสั่นเทา เลือกหลบหนีตามสัญชาตญาณ

บ้างกลับเปลี่ยนเป็นความบ้าคลั่ง

เหล่าผู้อาวุโสที่สืบทอดเจตจำนงแห่งเผ่าแทนบรรพจารย์ที่ตายไปต่างขึงตาแทบถลน ต่างคนเหาะออกมาเรียกรวมทั้งเผ่าหมายจะต่อต้าน

แต่พริบตาต่อมาเกิดเสียงสะเทือนเลื่อนลั่น มือใหญ่ยักษ์มุ่งตรงลงมา

ภูเขาสั่นไหวสนั่นแก้วหู

การต่อต้านของชาวเผ่าบ่อเกิดกาลกิณีพลันทลายด้วยมือใหญ่นี้ ขณะแตกฉานซ่านเซ็น ชาวเผ่าบ่อเกิดกาลกิณีนับไม่ถ้วนกระอักเลือดสด แต่ยังคงมีเงาร่างเป็นสายเหาะออกมาในพริบตา ยังคงไม่ยอมแพ้

เพียงแต่ด้วยพลังของมือใหญ่นั้น ทุกสิ่งล้วนพินาศย่อยยับ เหาะออกไปอย่างไรก็ร่วงลงอย่างนั้น

ขณะมือนี้โบกลง กองทัพผู้บำเพ็ญที่กอปรรวมเป็นมือใหญ่นี้ยิ่งเหาะออกมาเหมือนฝูงผึ้ง พุ่งไปยังเขาลูกนั้นประหนึ่งพลิกสมุทรเคลื่อนบรรพต

ชั่วขณะหนึ่ง เสียงหวีดร้องน่าสังเวช เสียงคำรามบ้าคลั่ง เสียงโอดครวญผสานกันไม่ได้หยุด สะท้านก้องทั่วทิศ

ภูเขาสั่นไหวรุนแรงกว่าเดิม ทุกขณะล้วนมีรอยแยกขยายบนผิวชั้นนอก ยังมีหินภูเขาหล่นลงมาจำนวนมาก

แต่ละพื้นที่เต็มไปด้วยการเข่นฆ่า

ทัพใหญ่จากเผ่ามนุษย์ ทัพใหญ่จากเขตปกครองผนึกสมุทร ทัพใหญ่จากเซ่นจันทราและเจ็ดเนตรโลหิตมีจำนวนมากเหลือเกิน แม้เขาศักดิ์สิทธิ์นี้ใหญ่โตมโหฬาร แต่ก็ไม่อาจรองรับจำนวนเช่นนี้ได้

จึงมีแค่ผู้บำเพ็ญกำลังรบแข็งแกร่งบางส่วนที่บุกสังหารเข้าไป

ถึงกระนั้นก็ยังบุกโจมตีพื้นที่บนเขาศักดิ์สิทธิ์นี้ได้ทั้งหมด

เพียงแต่ชั่วพริบตา ท่ามกลางสงครามดุเดือดเลือดพล่าน ซากศพบ่อเกิดกาลกิณีที่ตายไปก็กระจัดกระจายไปทั่ว

ส่วนด้านสวี่ชิง ผู้บำเพ็ญส่วนใหญ่กลับปิดล้อมอยู่ด้านนอก

ใช้ค่ายกลปิดตายฟ้าดิน ความว่างเปล่า กฎเกณฑ์และทะเลต้องห้ามในเขตเขาศักดิ์สิทธิ์ไว้ทั้งหมด ทำให้ผู้บำเพ็ญบ่อเกิดกาลกิณีทั้งหมดในนั้นหนีไปทางไหนไม่ได้

สิ่งที่รอคอยเผ่าบ่อเกิดกาลกิณีมีเพียงเส้นทางแห่งการล่มสลายที่ต้องเกิดขึ้น

ไม่มีตัวเลือกอื่นใด

ขณะเสียงการเข่นฆ่าในเขาศักดิ์สิทธิ์ดังทอดออกมา เงาร่างของสวี่ชิงยามนี้ปรากฏในทุกที่ที่มีเสียงดังเบาด้วยการระเบิดอำนาจเทพเจ้าแห่งเสียงอย่างเงียบเชียบ

ผ่านไปที่ใด เสียงดังชีวิตดับ ศีรษะมนุษย์ลอยรำ เลือดเนื้อแหลกลาญ จิตสังหารสะเทือนฟ้า

เขาจำต้องสังหาร

เหตุการณ์สิบวันนี้ทำให้เส้นประสาทเขาตึงเครียดมาตลอด โดยเฉพาะตอนถูกไล่ฆ่ายิ่งทำให้เขาเหมือนสุนัขเร่ร่อน สภาพแย่หาใดเปรียบ

ลำบากยากเข็ญไม่หยุดหย่อน กายเนื้อแหลกครั้งแล้วครั้งเล่าบวกกับความเจ็บปวดที่ตามมากลายเป็นจิตสังหารเทียมฟ้าในตอนนี้

สวี่ชิงไม่ใช่คนชอบเสียเปรียบอยู่แล้ว

การฆ่าก็เป็นความปกติของชีวิตเขา

เดิมแดนศักดิ์สิทธิ์กับเขาสามารถอยู่ร่วมกันอย่างสงบ

เขาไม่ได้อยากมีความขัดแย้งกับแดนศักดิ์สิทธิ์เร็วปานนี้ แต่ตอนรอยักษ์ลากราชรถอยู่ที่นั่น บุตรเจ้าเหนือหัวกับผู้คุ้มครองดันมีความโลภชัดเจนเกินไป

ในเมื่อเป็นแบบนี้ เช่นนั้น…ก็ฆ่าเสียสิ้นเรื่อง

ดังนั้นลมจากผิวทะเล ยกคลื่นม้วนน้ำทะเลพัดไปบนเขาศักดิ์สิทธิ์ ผสานเข้ากับการเข่นฆ่าในที่นี้คืบขยายจากล่างขึ้นบน

ใต้ตีนเขา ผู้บำเพ็ญหวนสู่อนัตตาเผ่าบ่อเกิดกาลกิณีคนหนึ่งกำลังต่อสู้กับบรรพจารย์เสี่ยเลี่ยนจื่อด้วยสีหน้าบ้าคลั่ง

แม้เสี่ยเลี่ยนจื่อชราแล้ว แต่กลับเป็นคนกลุ่มแรกที่บุกเข้าเขาศักดิ์สิทธิ์ กับการหายไปจากสวี่ชิงก่อนหน้านี้ใจเขารู้สึกผิดมาตลอด ตอนนี้จึงออกมือสุดกำลัง

“บังอาจแตะต้องศิษย์ของข้า ข้าจะให้พวกเจ้าฝังร่วมกันทั้งเผ่า!”

เสี่ยเลี่ยนจื่อจิตใจเย็นเยือก แปลงเป็นเส้นไหมสีโลหิตนับไม่ถ้วน หมายจะดูดกลืนชาวเผ่าบ่อเกิดกาลกิณีทุกผู้ที่มองเห็น

ผู้บำเพ็ญบ่อเกิดกาลกิณีเกิดความบ้าคลั่งในใจ เขารู้ว่าวันนี้เคราะห์ร้ายมากกว่าดี บัดนี้หมายจะลากอีกฝ่ายร่วมฝังท่ามกลางโลหิตและการเข่นฆ่า บัดนี้นัยน์ตาแดงฉาน สองมือทำมุทรา กลิ่นอายทรงพลังระเบิดจากกาย

จะระเบิดตัวเอง!

แต่พริบตาต่อมา ยามลมพัดผ่าน เงาร่างแห่งความตายเผยจากเสียงลมมาโผล่อยู่ข้างหลังเขา กริชในมือเฉือนอย่างรุนแรง

ศีรษะลอยขึ้น!

ฟ้าดินที่หมุนวนกลายเป็นโลกใบสุดท้ายในดวงตาผู้บำเพ็ญคนนี้ แต่น่าเสียดายเขายังคงไม่เห็นคนสังหาร ที่เห็นมีเพียงการแผ่คลุมจากเสี่ยเลี่ยนจื่อที่แปลงเป็นไหมโลหิต

การเข่นฆ่าดำเนินต่อไป

ยามนี้หากก้มมองแดนศักดิ์สิทธิ์จากฟ้า จะเห็นว่าซากศพในแดนศักดิ์สิทธิ์เยอะขึ้นทุกที

ทุกคนต่างเสียสติ

เอ้อร์หนิวก็เช่นเดียวกัน

เขาแปลงกายเป็นหนอนสีฟ้านับไม่ถ้วน ม้วนมาพร้อมน้ำค้างแข็ง ผ่านบริเวณใดล้วนถูกแช่แข็ง

ปากเขายังส่งเสียงหัวเราะเยาะพร้อมลมหนาวหวีดคำราม

“แดนศักดิ์สิทธิ์ไม่นับเป็นสิ่งใด!”

ขณะเดียวกันในอีกด้านหนึ่ง ผู้บำเพ็ญบ่อเกิดกาลกิณีหวนสู่อนัตตาขั้นบริบูรณ์เผชิญกับการล้อมโจมตีหลายด้าน เลือดสดพ่นออกมา ร่างกายถอยหลังรวดเร็ว สายตาเขาทอดมอง เขาศักดิ์สิทธิ์มีแต่ความตาย

กลิ่นคาวเลือด เสียงร้องน่าสังเวชถมเต็มการรับรู้ของเขา

การเข้าใกล้ความตายยิ่งทำให้เขาจิตใจสั่นเทา ขณะถอยกลับนี้เขาจึงใช้วิชาลับโดยไม่สนสิ่งใด หมายหลุดพ้นด้วยความสามารถทั้งหมดที่มี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน