ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 997

บทที่ 997 ตรวจตราโลกหล้ายามกลางวัน

………………..

ดินแดนต้องประสงค์ใหญ่นัก พื้นที่กว้างใหญ่อย่างที่สุด ก่อนเสี้ยวหน้ามาเยือน ที่แห่งนี้มีดวงอาทิตย์ทั้งหมดสามสิบเจ็ดดวง

ดวงอาทิตย์สามสิบเจ็ดดวงนี้ต่างกัน ไม่ว่าวัตถุหรือที่มาล้วนมีอดีตลึกลับเฉพาะของตน

ในนั้นมีตะวันจันทราดวงหนึ่งพิเศษยิ่ง

เล่าขานกันว่าหลายปีนับไม่ถ้วนก่อนหน้านี้ ตอนเผ่าเทพนภาเจิดจรัสยังเป็นผู้นำดินแดนต้องประสงค์ มีดวงอาทิตย์สามสิบหกดวง

ดวงจันทร์ก็เช่นกัน

กระทั่งหลังศึกเซียนกับเทพ ดินแดนต้องประสงค์แห่งใหม่ที่ถูกเซียนตั้งขึ้นมีดวงอาทิตย์และดวงจันทร์เพิ่มขึ้นอย่างละหนึ่ง

ว่ากันว่าตะวันจันทราที่เพิ่มขึ้นมาจากเผ่าเทพนภาเจิดจรัส

หลังเผ่าเทพนภาเจิดจรัสถูกปราบด้วยการผนึก เซียนคิมหันต์แต่เก่าก่อนอนุญาตให้พวกเขาบางคนอยู่เป็นเทพบนดินแดนต้องประสงค์

และต้องเที่ยวตรวจตราดินแดนต้องประสงค์ตามสัญญา

ในนั้น ดวงอาทิตย์เป็นรัชทายาทของเผ่าเทพนภาเจิดจรัส นามว่าจินอู รับหน้าที่เที่ยวตรวจตรากลางวัน

ส่วนจันทร์ดวงนั้น นามว่าจือเกิง

เป็นตัวแทนของความเมตตา ความบริสุทธิ์ ความรักที่มีคุณค่าดีงาม รับหน้าที่เที่ยวตรวจตรากลางคืน

เหล่าองค์ท่านตะวันจันทราผลัดกันขึ้นฟ้าเป็นเวลาเนิ่นนาน ทว่ายากได้พบเจอกัน มีเพียงชั่วเวลาที่ตะวันจันทราสาดส่องพร้อมกันเป็นบางครั้ง ทั้งคู่จึงจะมองจ้องกันได้

แต่ที่ที่พวกองค์ท่านส่องแสง…มิใช่แผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ หากเป็นทะเลนอกพิศวงลึกลับนั้น

เวลาก็ไหลผ่านไปเช่นนี้

ฟ้าดินเปลี่ยนแปลง พลังแห่งกาลเวลาเคลื่อนไหลลบเลือนประวัติศาสตร์

หลังการปรากฏตัวของผู้บำเพ็ญยุคแล้วยุคเล่า หลังเผ่านับหมื่นบนดินแดนต้องประสงค์แยกตัวและผนวกรวมนับครั้งไม่ถ้วน เรื่องราวเกี่ยวกับตะวันจันทราแห่งดินแดนต้องประสงค์ก็เหลือร่องรอยจางลงทุกที

จนกระทั่งเสี้ยวหน้ามาเยือน

ดวงอาทิตย์สามสิบเจ็ดดวงดับลงกว่าครึ่งด้วยผลกรรมต่างกัน ที่เหลือมีแค่สิบเจ็ดดวง

เรื่องราวเกี่ยวกับตะวันจันทราเหล่านี้ก็จืดจางลงเรื่อยๆ จนไม่มีใครรู้ กลายเป็นเรื่องเล่าขานในตำนาน

ผู้คนรู้เพียงว่าดวงอาทิตย์สิบเจ็ดดวงนี้อยู่กระจายกันไปบนแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์โดยไม่มีกฎเกณฑ์ พวกมันบ้างอยู่ใกล้กันมาก บ้างอยู่ห่างชนิดไร้สิ้นสุด

นี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์บางส่วนฟ้าดินมืดมิดตลอดเวลา บางส่วนฟ้าดินเป็นตอนกลางวันไม่มีเปลี่ยน

และทะเลนอกอันลึกลับยากคาดเดาก็ไม่มีแสงนับแต่นั้น ตะวันจันทราหายไปพร้อมกัน

แต่ทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ แดนใหญ่คลื่นศักดิ์สิทธิ์และอีกสองแดนใหญ่รอบด้าน โลกผืนใหญ่ที่พวกมันอยู่เรียกได้ว่าโชคดี

เพราะดวงอาทิตย์ของที่นี่ไม่เคยดับมาหลายหมื่นปี

ยังอยู่เช่นเดิม

มันจะเผยตัวจากที่หลบซ่อนในชั่วเวลาที่รุ่งอรุณมาเยือน ส่องแสงให้พื้นที่แห่งนี้ มอบความอบอุ่นให้สรรพสิ่งทุกชีวิต

นานปีนับไม่ถ้วน มันไม่เคยเปลี่ยนแปลงจนกลายเป็นความปกติ

วันนี้ก็เช่นกัน

เพียงแต่…รุ่งสางวันนี้ค่อนข้างพิเศษเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน แสงอาทิตย์วันนี้สว่างไสวกว่าที่ผ่านมา อุณหภูมิของวันนี้ก็อุ่นกว่าเคย ถึงขั้นอุ่นระอุ

สำหรับทุกชีวิต ด้วยเคยชินกับความปกติ ดังนั้นเมื่อมีความผิดปกติในความปกตินั้น การรับรู้ของพวกเขาจะสังเกตได้ทันที

นี่คือสัญชาตญาณ

ไม่ว่าผู้บำเพ็ญหรือคนธรรมดา เผ่าต่างๆ และทุกสิ่งที่มีชีวิตล้วนเป็นเช่นนั้น

ดังนั้น ชั่วเวลาที่ฟ้าสาง ตอนที่แสงในพื้นที่นี้สว่างจ้าหาใดเปรียบ เผ่าอื่นใดก็ดี ผู้บำเพ็ญก็ดี คนธรรมดาหรือแม้กระทั่งอสูรดุร้ายนับไม่ถ้วนล้วนอดเงยหน้ามองฟ้าไม่ได้

พริบตาต่อมา ทุกชีวิตต่างจิตใจสะเทือนเลื่อนลั่นเทียมฟ้า ดุจคลื่นยักษ์กวาดม้วนวิญญาณ เกิดเป็นพายุสะท้านฟ้าสะเทือนดิน เขย่าร่างกายพวกเขา กวาดซัดจิตใจพวกเขา

ความหวาดกลัว ความตื่นตระหนก ความเหลือเชื่อ…

คลื่นความรู้สึกมากมายระเบิดถ้วนหน้าในพริบตานั้น

ด้วยทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณ แดนใหญ่คลื่นศักดิ์สิทธิ์ แดนใหญ่หมู่เกาะใต้รวมถึงหมู่เกาะนับไม่ถ้วนกลางทะเลใน เผ่าต่างๆ ที่อาศัยอยู่ในที่นี้ ท้องฟ้าที่พวกเขาเห็น…

ปรากฏดวงอาทิตย์สองดวง!

ฟ้าดินสว่างจ้า!

ความมืดของทะเลต้องห้ามถึงกับเผยสีเขียวด้วยการสาดส่องของแสงอาทิตย์สองดวงนี้ ทำให้เรือทั้งหมดที่เดินทางบนทะเลยามรุ่งสางต่างหยุดลงในความสั่นสะเทือนนี้

ยังมีคนธรรมดาอดหมอบกราบไม่ได้

ทั้งหมดนี้ยังทำให้เจ้าใบ้น้อยกับรองเจ้ากรมปราบพิฆาตสองคนนั้นสั่นสะท้านถึงขีดสุด

เสียงหายใจของเอ้อร์หนิวยังคงทอดมาออก

สีหน้าหวงเหยียนยิ่งเคร่งขรึมหาใดเปรียบ

ท่ามกลางสายตานับหมื่น ยักษ์ตัวโตที่เน่าเปื่อยทั้งร่างก้าวเท้าเดินไปยังท้องฟ้า ราชรถสัมฤทธิ์ด้านหลังมันยิ่งเปล่งแสงเรืองรอง

ดุจลูกไฟ ดุจต้นแสง ดุจดวงตะวัน ขั้นตอนที่มันก้าวขึ้นไปก็คืออาทิตย์ขึ้น

ในแสงร้อนแรงไร้สิ้นสุดนี้ สวี่ชิงนั่งตัวตรงอยู่ในราชรถ ในหัวว่างเปล่า จิตใจทั้งหมดของเขาจมจ่อมกับการแปลงเป็นวิหคทอง การออกมาตอนกลางวันอีกครั้งเป็นดั่งการตรวจตราโลกหล้า

ผนึกวิหคทองหลอมหมื่นวิญญาณที่สลักไว้ในราชรถ ยามนี้ก็ราวกับมีชีวิต ไหลรินออกมาปรากฏภายนอก เกิดเป็นผนึกแสงมากมาย

เมื่อมันรวมตัวกัน ในความพร่ามัวนั้นเกิดเป็นเงาร่างเลือนราง ยืนซึมเซาหันหลังให้สวี่ชิงอยู่ตรงนั้น

เงาร่างนั้นคือเด็กหนุ่มที่หวงเหยียนเจอก่อนหน้านี้

สวี่ชิงมาเห็นในยามนี้เช่นกัน

จิตใจเขาพลันเกิดคลื่น การเปล่งประกายของตัววิหคทอง รวมถึงการสืบทอดบางส่วนจากวิหคทองทำให้เขากับเงาหลังนี้คล้ายเกิดการสั่นพ้องมหัศจรรย์บางอย่าง

เขาสัมผัสถึงความโดดเดี่ยว สัมผัสถึงความเจ็บปวด สัมผัสถึงความคิดถึง…

ความโดดเดี่ยวมาจากชีวิตที่ยาวนาน

ความเจ็บปวดมาจากฉากสุดท้ายของกลุ่มเผ่า

ความคิดถึงมาจากสายสัมพันธ์กับจือเกิง

จิตใจของสวี่ชิงจมอยู่ในนั้นโดยไม่รู้ตัว กระทั่งเขาได้ยินเสียงถอนใจแผ่วเบาในความเลือนราง

“เที่ยวตรวจตราโลกหล้ายามกลางวัน”

พริบตาต่อมา ยักษ์ที่ลากราชรถขึ้นฟ้าพลั่นตัวสั่นทั้งร่าง แสงจากราชรถเคลื่อนไหลทั่วทิศ ย้อมราชรถเป็นสีทอง อานุภาพเทียมฟ้าดุจรถศึก

แสงตกต้องบนตัวยักษ์กลายเป็นเกราะสีทอง ทำให้กลิ่นอายของยักษ์ตัวนี้เปี่ยมด้วยความศักดิ์สิทธิ์

ยักษ์ตัวนี้เงยหน้า ดวงตาที่เสียไปก็เกิดแสง ปากส่งเสียงคำรามต่ำก้องสะท้อนทั่วทิศ ก้าวเท้าบนท้องฟ้าเหยียบย่างไปยังทะเลนอก

ดังนั้นสิ่งที่ทุกชีวิตมองเห็นคือดวงอาทิตย์ที่เพิ่มขึ้นนั้นเปลี่ยนวงโคจร หวีดคำรามมุ่งไป…ทะเลนอก

เมื่อเข้าใกล้ ทะเลนอกอันมืดมิด สีดำกำลังพลิกม้วน

หลายหมื่นปีมานี้ ที่นี่มีแสงสว่าง…เป็นครั้งแรก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน