ผู้กล้าเหนือกาลเวลา นิยาย บท 998

บทที่ 998 น้ำใจของอวี้หลิวเฉิน

………………..

การปรากฏตัวของอวี้หลิวเฉินแผ่พลังไร้รูปปกคลุมท้องฟ้าและทะเลต้องห้าม

ทำให้ม่านฟ้าราวกับหยุดนิ่งในยามนี้

ทะเลต้องห้ามก็เช่นกัน

คลื่นบนผิวทะเลก็แข็งตัว คงอยู่ในสภาพที่ซัดขึ้น

การไหลของน้ำทะเลราวกับถูกผนึกด้วยน้ำแข็ง

ทุกสิ่งคล้ายกลายเป็นภาพวาด บรรยายเรื่องราวที่คนอื่นไม่รู้

มีเพียงเทพในเรื่องเล่านั้นกำลังดื่มชาและกล่าวคำเชิญ

เอ้อร์หนิวยิ้มแหยๆ ชาของอวี้หลิวเฉิน เขามีหรือจะกล้าไม่ดื่ม

เขาเห็นฝูเสียในเรื่องเล่าของอีกฝ่ายกับตา ด้วยตอนแรกไม่ยอมดื่มชา ทุกอย่างจึงถูกทำให้บิดเบี้ยว ราวกับถูกชักใยกลับไปกลับมา น่าเวทนาหาใดเปรียบ

สุดท้าย แม้แต่สภาพจิตใจก็ถูกกระทำจนแหลกสลาย

‘คนนี้แม้ดูท่าทางสูงส่งดังเทพเจ้า แต่เมื่อก่อนข้าเคยได้ยินว่าในบรรดาเทพเจ้าองค์ท่านคิดเล็กคิดน้อยจนเลื่องชื่อ แถมยังมีโรคประหลาด ยิ่งคนอื่นไม่อยากทำ องค์ท่านก็ยิ่งชอบบีบให้อีกฝ่ายยินยอม’

‘อีกอย่างท้องข้าย่อยอะไรไม่ได้บ้าง ข้ากลัวที่ไหน!’

คิดถึงตรงนี้ เอ้อร์หนิวหยิบจอกชามาดื่มอึกหนึ่งโดยไม่ลังเล จากนั้นเผยสีหน้าดุจเจออาหารโอขา เอ่ยชมไม่หยุด

“ชาดี รสเลิศ!”

หวงเหยียนที่ด้านข้างสีหน้าไร้ความรู้สึก ไม่ได้แตะจอกชานั้นแม้เพียงนิด

อวี้หลิวเฉินมองหวงเหยียนผาดหนึ่ง สองนัยน์ตาหรี่ขึ้น แต่สุดท้ายไม่รู้นึกอะไรขึ้นได้ หัวเราะแผ่วเบา ถึงกับไม่ได้พูดอะไรอีก กลับมองไปทางสวี่ชิงที่นั่งสมาธิด้วยสีหน้าสนใจ

“เจ้าหนุ่มน้อย ท่าทางที่ตื่นแล้วแต่ในใจรีบครุ่นคิดแสร้งทำเป็นยังไม่ตื่นของเจ้าทำให้ข้านึกถึงเรื่องเล่าที่คล้ายกัน ตัวละครหลักในเรื่องก็ชื่อสวี่ชิง ข้าเล่าให้ฟัง?”

คำว่าเรื่องเล่าดังเข้าในหูสวี่ชิง เขาพลันลืมตาโดยไม่มีความลังเลแต่อย่างใด

ชั่วขณะที่ดวงตาลืมขึ้น มีวิหคทองบินพุ่งออกจากกาย แผดเผาเพลิงที่ส่องสว่างฟ้าดินอยู่ท่ามกลางนภาและสมุทรที่หยุดนิ่ง

ขณะเวียนวนต่อเนื่องยังส่งเสียงดังกึกก้อง

ยิ่งบินยิ่งสูง

มาถึงสุดท้าย วิหคทองร่างกายสั่นสะเทือนที่สุดขอบฟ้า ไฟที่รุนแรงกว่าเดิมระเบิดออกจากตัวมัน เกิดเป็นแสงและความร้อนน่าหวาดกลัว ประหนึ่งกลายเป็นดวงอาทิตย์สาดส่องทั่วหล้า

กลิ่นอายเก่าแก่กระจายออกจากตัวมัน พลังกดดันจากเทพเจ้าปรากฏบนนั้นเช่นกัน

ยังมีแสงเซียนสิบสายโอบล้อมรอบกายวิหคทอง นั่นคือแสงเซียนตะวันดับของสวี่ชิง

จากหนึ่งสายในตอนแรก บัดนี้มันพุ่งพรวดเป็นสิบสาย

ขณะเปล่งประกาย แสงเซียนสิบสายนี้ยิ่งเรืองรอง ผสานกับวิหคทอง เสริมพลังซึ่งกัน ทำให้วิหคทองที่ปรากฏกลางท้องฟ้าและทะเลราวกับกลายเป็นดวงอาทิตย์อย่างแท้จริง

จุดไฟให้ราตรีมืดมิดในพริบตา

จากนั้นไหลกลับเข้าดวงตาสวี่ชิงอีกครั้ง หายไปไม่ทิ้งร่องรอย

ท้องฟ้าดำมืดอีกครั้ง

มีเพียงดวงตาสวี่ชิงสว่างไสวดุจดวงตะวัน ลุกขึ้นค้อมกายคารวะไปยังอวี้หลิวเฉิน

เรื่องเล่าของอวี้หลิวเฉิน หากบรรยายถึงฝูเสีย สวี่ชิงยินดีรับฟัง แต่ถ้าบรรยายตัวเอง เขาไม่กล้าฟัง ดังนั้นมารยาทที่จำเป็นยังคงต้องมี

“ข้าสนใจเรื่องราวของวิหคทองยิ่งนัก”

อวี้หลิวเฉินมองสวี่ชิงพลางยิ้มกล่าว

สวี่ชิงครุ่นคิด การสืบทอดของวิหคทองยิ่งใหญ่เกินไป ยิ่งซับซ้อนหาใดเปรียบ ใช่ว่าเขาจะเข้าใจทั้งหมดได้ในเวลาอันสั้น การสืบทอดนี้จึงถูกเขาวางไว้ในทะเลความรู้สึกและซึมซับอย่างช้าๆ

ตอนยังไม่ผสานโดยสมบูรณ์ เรื่องราวของวิหคทอง…ก็ยังไม่ครบถ้วน

สวี่ชิงใคร่ครวญแล้วกล่าวคำเรียบนิ่ง

อวี้หลิวเฉินส่ายหน้า

“เรื่องเล่าที่ไม่สมบูรณ์จะมีความไม่แน่ใจมากเกินไป ส่งผลต่อคุณภาพ เมื่อถึงตอนเจ้าเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้วข้าค่อยฟัง”

“แน่นอน ข้าไม่ฟังเปล่า”

“ดังนั้นครั้งนี้ น้ำใจที่เจ้าติดค้างข้า…ก็คืนด้วยวิธีของเหยื่อตกปลาแล้วกัน”

“ไปทะเลนอกกับข้าสักครั้ง”

อวี้หลิวเฉินวางจอกชา กล่าวคำราบเรียบ

สวี่ชิงใคร่ครวญ เหยื่อตกปลากับทะเลนอกที่อวี้หลิวเฉินว่าทำให้เขาเกิดความคิดเชื่อมโยงบางอย่าง เขามองอวี้หลิวเฉินหลังผ่านไปหลายลมปราณ

“เชิญผู้อาวุโสชี้แจง”

“ข้าจะไปตกปลาในทะเลนอก” อวี้หลิวเฉินยิ้มเล็กน้อย

นัยน์ตาหวงเหยียนฉายประกาย ลุกขึ้นยืน

อวี้หลิวเฉินหันไปจ้องมองเขา มีจิตเทพฉายวาบออกมา คล้ายพูดบางอย่างกับหวงเหยียน

หวงเหยียนมุ่นหัวคิ้ว จากนั้นกล่าวเสียงทุ้มต่ำโดยประกายตาไม่ลดลงสักน้อยนิด

“ข้าเคารพความต้องการของสวี่ชิง”

สวี่ชิงนิ่งเงียบ เขาเคยไปทะเลนอกครั้งหนึ่งในราชรถวิหคทอง แม้ไม่รู้ภาพรวม แต่สัมผัสได้ถึงความน่ากลัวในที่แห่งนั้น

แต่เขาในตอนนี้ก็มิใช่เมื่อก่อน โดยเฉพาะการสืบทอดวิหคทอง ทำให้เขารู้จักทะเลนอกในระดับหนึ่ง

ระวังตัวนิดหน่อย ใช่ว่าจะเข้าไปไม่ได้

สำคัญที่สุดคือบุญคุณของอวี้หลิวเฉิน เขาต้องใช้คืน

“ตอนนี้หรือ”

สวี่ชิงกล่าวคำแช่มช้า

“ตอนนี้”

อวี้หลิวเฉินยิ้มพยักหน้า ลุกขึ้นยืน

“ไปเถอะ”

กล่าวจบ องค์ท่านย่างเท้าไปบนท้องฟ้า

สวี่ชิงหายใจเข้าลึก หวงเหยียนที่ด้านข้างขมวดหัวคิ้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน