ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 107

หลังโจวฟังดึงตัวเกะกะไป อวี้หนานเฉิงรู้สึกสบายขึ้นมาก มองเซิ่งอันหรานแวบหนึ่ง

"ไปเถอะ คุณไม่ใช่แม่จองเขา ที่นี่ให้โจวฟังดูแลก็พอ"

เซิ่งอันหรานได้สติ หดศีรษะที่ยืดยาวไปในห้องสูท ลูบจมูกและยิ้มอย่างอายๆ

"ชินแล้ว เทียนเอินกับเส้าซืออายุพอๆ กัน เขาเหมือนน้องชายของฉัน ดังนั้นอดไม่ได้ที่จะใส่ใจขึ้นหน่อย คนอื่นมองอาจจะ

แปลกนิดๆ"

เธอไม่พูดถึงเส้าซือยังดี พอพูดถึงเส้าซือ อวี้หนานเฉิงหน้ายิ่งขรึม

"คุณเห็นพี่น้องเป็นขยะเหรอ? อยู่ข้างนอกจะเก็บก็เก็บ?"

"ขยะ?"เซิ่งอันหรานเบิกตากว้าง "ขยะอะไร เทียนเอินเป็นฉันที่ไม่ระวังชนโดนเขา ต้องให้บอกกี่รอบ?"

"งั้นเส้าซือล่ะ?"

อวี้หนานเฉิงเหล่มองเธอ "เขาคงไม่ใช่ถูกคุณชนกลับมาหรอกมั้ง? ดูคุณใจกล้าตั้งแต่เด็ก อายุ15ปีก็กล้าไปดูความครื้นเครงเวทีมวยใต้ดิน"

เซิ่งอันหรานอึ้งไป "คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?"

ได้ยินโทนเสียงของอวี้หนานเฉิง เขารู้เบื้องหลังของเส้าซือหมดแล้ว รวมไปถึงเรื่องก่อนที่ตระกูลเซิ่งรับเขามาเลี้ยง เขาขึ้นชกอยู่ในเวทีมวยใต้ดินก็สืบออกมา

"น้อยคนจะรู้เรื่องนี้เหรอ?"

จู่ๆ สีหน้าอวี้หนานเฉิงจริงจังขึ้นเล็กน้อย "เขาอยากเป็นนักแสดง เรื่องก่อนหน้าพวกนี้เป็นเรื่องเสื่อมเสีย หากไม่จัดการให้สะอาด ใครก็ไม่รู้ว่าเรื่องนั่นวันไหนจะกลายเป็นมีดที่ทำเขาปางตาย"

คำพูดนี้ของเขา ทำให้เซิ่งอันหรานรู้สึกท้ายทอยเย็นแปลกๆ และเพิ่งนึกได้หลังจากตัวเองกลับมัลดีฟส์มาเอง มีช่วงหนึ่งไม่ได้ติดต่อเส้าซือเลย

หลังจากจัดเทียนเอินเข้าพักโรงแรมเรียบร้อยตามคำสั่งของอวี้หนานเฉิง เซิ่งอันหรานก็ถอนใจโล่งอก คืนนั้นกลับบ้านเก็บของใส่กระเป๋าให้เซิ่งเสี่ยวซิง พาเธอไปทำงานที่บริษัทด้วย ตอนเย็นหลังเลิกงานค่อยส่งเธอไปบ้านอวี้หนานเฉิง

"พี่จิ่งซี"

เพิ่งถึงโรงแรม เซิ่งเสี่ยวซิงปล่อยมือเซิ่งอันหรานวิ่งไปทางห้องโถงแห่งหนึ่ง

เซิ่งอันหรานเงยหน้ามองไป เห็นพ่อบ้านตระกูลอวี้จูงมือ เหมือนเพิ่งถึงเหมือนกัน

"คุณชายน้อยโวยว้ายอยากเจอคุณเซิ่งตั้งแต่เช้า ผมเดาวันนี้เป็นวันทำงาน คุณต้องมาทำงานแน่ๆ ก็เลยพาคุณชายน้อยมา"

พ่อบ้านทำหน้าจนใจ หลังเห็นในมือเซิ่งอันหรานดึงกระเป๋าเดินทางของเด็ก ตาเป็นประกาย"นี่คือกระเป๋าของคุณหนูซิงซิงน้อยใช่ไหม ผมเอาไปวางที่ท้ายรถก่อน ตอนเย็นค่อยกลับบ้านด้วยกัน"

ดูท่าแล้ว อวี้หนานเฉิงคงบอกเรื่องเซิ่งเสี่ยวซิงจะไปอยู่ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนกับคนใช้ในบ้านแล้ว

เซิ่งอันหรานก็ไม่อิดออด ปล่อยพ่อบ้านลากกระเป๋าไปท้ายรถ มือข้างหนึ่งจูงเด็กคนหนึ่งไปที่เลานจ์ ให้คนไปหยิบผลไม้ของหวานมาให้เด็กทั้งสอง กำชับอย่างละเอียดว่า

"หม่าม้ายังต้องทำงานคงอยู่เป็นเพื่อนพวกเธอตลอดไม่ได้ พวกเธอก็เล่นอยู่ที่นี่ อย่าเดินเพ่นพ่าน ทำได้ไหม? ซิงซิงน้อยดูแลจิ่งซีให้ดีได้ไหม?"

เซิ่งเสี่ยวซิงได้ยินโดดลงมาจากโซฟาทันที ยืนนิ่งทำความเคารพ ทำหน้าเป็นเด็กแก่แดด

"รับประกันภารกิจสำเร็จ"