ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 118

“คุณกำลังคิดจะทำอะไร?สู้กันจนพังทั้งสองฝ่ายมีความหมายไหม?ฉันชื่อเสียงป่นปี้ โรงแรมของพวกคุณจะได้รับผลดีอะไร?”

หลินเสวี่ยกัดฟัน“หรือว่าเพื่อพนักงานต้อนรับตัวน้อย แม้แต่งานคุณก็ไม่ต้องการแล้ว?”

เซิ่งอันหรานสีหน้าเย็นชา หัวเราเยาะเย้ย“ฉันตนเองไม่ได้ทำสิ่งที่ละอายแก่ใจ และยิ่งไม่ได้คิดจะสู้กันจนพังทั้งสองฝ่ายกับคุณ เชิญเข้าไปดูในเว็บไซต์”

หลินเสวี่ยได้ยินประโยคนี้ ก็ขมวดคิ้วแน่นมองดูเซิ่งอันหราน

“คุณไม่ใช่ไม่อยากให้เรื่องนี้ก่อความวุ่นวายใหญ่โตไหม?โรงแรมเพื่อรักษาความลับของแขก ดังนั้นฉันจะลบทุกอย่างที่พนักงานของโรงแรมได้ถ่ายไว้เมื่อกี้ และสามารถรับประกันได้ว่าพวกเขาไม่มีทางนำเรื่องนี้โพสต์ลงในอินเทอร์เน็ต แต่ฉันก็มีข้อเรียกร้อง”

“คุณพูดมา”

“ขอโทษเหวินเหวิน”

เวลาที่ได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของหลินเสวี่ยมึนงง ลังเลอยู่นานมาก สุดท้ายก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

หลังจากที่ผู้บริหารระดับสูงของโรงแรมเห็นหลักฐาน หลินเสวี่ยอยู่ในห้องพักผ่อนพูดขอโทษเหวินเหวินด้วยตัวเอง เหวินเหวินระมัดระวังจน

กระทั่งเดินมาถึงหลินเสวี่ย ทุกคนก็แยกย้ายกันไปหมดแล้ว เธอสีหน้าตึงเครียดดึงเซิ่งอันหราน

“ผู้จัดการเซิ่ง งั้นฉัน งั้นฉันยังต้องถูกไล่ออกไหม?”

เซิ่งอันหรานยิ้ม“เรื่องราวตรวจสอบชัดเจนรู้ เธอจะถูกไล่ออกได้ยังไงล่ะ?หลังจากนี้อย่าเจอเรื่องอะไรก็คิดมาก ชีวิตสำคัญที่สุด”

เหวินเหวินจึงผ่อนคลายลง น้ำตาซึม พยักหน้าอย่างจริงจัง“อืม ขอบคุณมาก ผู้จัดการเซิ่ง”

“เรื่องนี้เธอไม่ต้องขอบคุณฉัน เทียนเอินช่วยเธอตรวจสอบ อยากจะขอบคุณก็ขอบคุณเขาเถอะ”

“เทียนเอิน?”

เหวินเหวินชะงักไป หน้าแดงขึ้นมาทันใด“เขาอยู่ที่ไหนล่ะ?”

“เมื่อกี้?น่าจะอยู่ชั้นล่างห้องกาแฟ”

“งั้นฉันไปหาเขา”

เห็นเหวินเหวินดูท่าทางมีชีวิตชีวา เซิ่งอันหรานกอดแขนเธอและยิ้ม

หลังจากที่เทียนเอินเข้ามาอยู่ที่โรงแรม มีสาวน้อยของโรงแรมมากมายที่เดินวกไปวนมาที่เธอและฟังสถานการณ์ของเขา ผู้ป่วยความจำเสื่อมก็สามารถดึงดูดผีเสื้อได้ เห็นได้ชัดว่าสังคมให้คุณค่ากับความงดงามมากแค่ไหน

กำลังจะเตรียมตัวเดิน เงาที่ยืนมั่นคงอยู่ด้านข้าง ข้างหูได้ยินเสียงของอวี้หนานเฉิง

“เธอก็ไม่ได้แก่กว่าหมอนั่นกี่ปีเถอะ ปรากฏรอยยิ้มแบบแม่ คือเป็นแม่ให้คนอื่นจนติดเป็นนิสัยแล้ว?”

“ใครเป็นแม่ให้คนอื่นเหรอ?”เธอรีบหันหน้ากลับไปทันที พูดอย่างโกรธเคือง

“ประธานอวี้ กาลเทศะในการทำงาน ล้อเล่นแบบนี้ไม่ขำ?”

“ฉันไม่เคยล้อเล่นกับใคร”อวี้หนานเฉิงค่อยๆขมวดคิ้วขึ้น สายตาเย้ยหยัน“เพียงแค่ประหลาดใจ ถ้าหมอนั่นรู้ว่าเธอมีน้ำใจส่งสาวน้อยไปให้เขา เขาจะมีปฏิกิริยายังไง”

เซิ่งอันหรานไม่ค่อยเข้าใจ“อะไรคือปฏิกิริยายังไง?”

กำลังจะพูด ด้านข้างก็มีพนักงานเดินผ่านมา หนึ่งในนั้นกำลังทักทาย กลับถูกเพื่อนร่วมงานอีกคนดึงออกไป ได้ยินคำพูดของทั้งสองคนไม่ชัดเจน

“เธอไม่รู้จักคิดจริงๆ ประธานอวี้กับผู้จัดการเซิ่งมีความสัมพันธ์อะไรกันไม่รู้เหรอ ยังจะเข้าไปอีก”

“……”

“ก็คิดว่ามองไม่เห็น…”

ใบหน้าของเซิ่งอันหรานแดงขึ้นทันที ครึ่งประโยคก็พูดไม่ออก

“เซิ่งอันหราน…”

มือของอวี้หนานเฉิงยังไม่ตกถึงบนไหล่เธอ จู่ๆเธอก็ถอยหลังออกไปสองก้าว กัดฟันและพูด

“ประธานอวี้ กรุณาระวังคำพูดด้วย”

เวลานั้นต่อหน้าคนมากมายก็อุ้มเธอ หลังจากที่ดูถูกเธอก็ตั้งใจเอ่ยถึงเรื่องเมืองโบราณหลานซีที่เธอเขียน อาศัยงานส่วนรวมเพื่อมาแก้แค้นส่วนตัว เธอเสียเปรียบแล้วครั้งหนึ่งไม่มีทางเสียเปรียบไปตลอดชีวิตเถอะ

อวี้หนานเฉิงกลับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“ผมแค่อยากจะถามคุณว่า จะไปกินข้าวด้วยกันไหม?”

ข่าวก็ถูกควบคุมแล้ว เขามาที่โรงแรมครั้งนี้ก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์ แต่ได้ข้อคิด อย่างน้อยก็รู้ว่าใครเป็นคนส่งดอกกุหลาบไปในห้องทำงานแล้ว

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วขึ้น พูดอย่างระมัดระวัง

“เธออยากจะทำอะไร?คำพูดรังเกียจไม่พอเหรอ?”

“เธอไม่เหมือนกับกลัวคนอื่นพูดนินทาเถอะ?”อวี้หนานเฉิงสองมือล้วงกระเป๋ากางเกง ใบหน้าเย็นชามีความหยอกล้อ

“และยิ่งผมเป็นหัวหน้าของเธอ เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงความสงสัยหลังจากนี้ที่พบฉันก็จะหลีกเลี่ยง?”

ได้ฟัง เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วขึ้นเงียบไม่พูดจาสักพัก หันมองไปทางอื่น หลบสายตาของเขา

“ฉันไม่เหมือนท่านประธานที่สง่าผ่าเผย อยากกินข้าวตอนไหนก็ได้กิน อยากกินอะไรก็ได้กิน ฉันยังต้องจัดการเรื่องที่จะตามมา ดังนั้นเดี๋ยวฉันให้ผู้ช่วยไปซื้ออาหารจานด่วนที่ร้านสะดวกซื้อก็ได้แล้ว ไม่มีเวลาจริงๆ”

อวี้หนานเฉิงมองท่าทางที่ฉลาดของเธอ มุมปากกระตุกยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

“พูดอ้อมค้อมไปมา ถ้าหากผมไม่ได้เดาผิด นี่คือเธอกำลังเขิน？”

“ใคร?”เซิ่งอันหรานสายตาไม่พอใจ พูดจาสับสน

“ใครเขิน?ฉัน…ฉันไม่มีเวลาพูดคุยกับคุณแล้ว ฉันยังมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการ”

พูดพลาง เธอก็รีบหนีทันที

มองดูแผ่นหลังของเซิ่งอันหราน รอยยิ้มในดวงตาของอวี้หนานเฉิงยิ่งลึกขึ้นเรื่อยๆ ความทุกข์ที่อยู่ในหัวมาหลายวันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยในช่วงเวลานี้

หลังจากออกมาจากโรงแรมเซิ่งถัง อวี้หนานเฉิงนั่งอยู่ที่นั่งด้านหลังรถทำงาน ฟังผู้ช่วยโจวฟังรายงานเรื่องราวที่จัดการ

“ข่าวในอินเทอร์เน็ตขจัดออกไปหมดแล้ว เอ่ยถึงหลินเสวี่ยไม่ต้องให้พวกเราลงมือ บริษัทของเธอลงมือเร็วกว่าผม เรื่องราวไม่ได้ดึงดูดคำวิจารณ์ของมวลชน น่าจะไม่มีผลกระทบกับแขกต่างชาติที่พวกเรารอต้อนรับ”

“อืม”อวี้หนานเฉิงพยักหน้า ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“ใช่แล้ว ประธานอวี้ แขกต่างชาติจะมาถึงวันจันทร์แล้ว ท่านจะเข้าพักโรงแรมเมื่อไหร่ ผมจะคุยกับคนที่รับผิดชอบล่วงหน้า”

อวี้หนานเฉิงเงียบไม่พูดจาชั่วขณะ “เรื่องนี้ไม่ต้องรีบ นอกจากนี้มีเรื่องอื่นที่จะให้นายไปจัดการ”

“ท่านพูดเถอะ”

“ครั้งนี้ในระหว่างที่แขกต่างชาติเข้ามาพัก ผู้จัดการของโรงแรมที่รับผิดชอบแผนกต้อนรับจะต้องคอยดูแลตลอด เข้าพักโรงแรมตั้งแต่คืนพรุ่งนี้”

ผู้จัดการที่รับผิดชอบแผนกต้อนรับ?

โจวฟังชะงักไปเล็กน้อย ไม่ใช่เซิ่งอันหรานเหรอ?

ตอนนั้นสมองของเขาหมุนเร็วมาก ถามหยั่งเชิงอวี้หนานเฉิง

“ก่อนหน้านี้ตามที่ท่านขอให้ห้องพนักงานว่าง งั้นครั้งนี้คนรับผิดชอบจะพักที่ไหนครับ?”

“ห้องชุดที่ว่างชั้นบนสุด”

โจวฟังชะงักไป ห้องชุดชั้นบนสุดที่อวี้หนานเฉิงพักอยู่เป็นประจำไหม?การเตรียมการที่ชัดเจนแบบนี้ นี้คือจะเปิดเผยต่อสาธารณชน！

ดูเหมือนว่าหลังจากนี้ คงต้องมองคุณหญิงของท่านประธานในอนาคตให้มากขึ้น

อีกด้านหนึ่ง เซิ่งอันหรานจัดการเรื่องราวทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เวลาที่กลับมาถึงห้องทำงาน ขาก็เหมือนจะขาดแล้ว นั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะทำงาน ถอนลมหายใจออกมาลึกๆ

กำลังผ่อนคลายสายตา จู่ๆหางตาก็มองเห็นกล่องอยู่บนโต๊ะกาแฟ ฉับพลันก็ได้สติกลับมา นั่งตัวตรง

ข้าวกล่องสีดำ หุ้มด้วยฝาปิดใส มองเห็นน่องไก่ทอดที่จัดวางภายในอย่างชัดเจน อีกส่วนหนึ่งคือผัดผัก อีกส่วนหนึ่งคือหมูหย็องผัดพริกหยวก ยังมีอีกส่วนหนึ่งคือข้าวมันม่วง เหมาะสมงดงามทำให้ถูกตาสบายใจ

หลังจากหยิบข้าวกล่องขึ้นมา เห็นกระดาษหนึ่งแผ่นติดอยู่ข้างล่าง—ประธานก็ไม่มีเวลาอยากจะกินอะไรก็ได้กิน อาหารจานด่วนเป็นทางเลือกที่ดีในการประหยัดเวลา

ลายมือเข้มแข็งมีกำลัง ราวกับว่าสามารถมองผ่านกระดาษนี้ได้

สายตาของเซิ่งอันหรานค่อยๆอบอุ่นขึ้นมา ปากกลับบ่นพึมพำหนึ่งประโยค‘ผีถึงจะเชื่อว่าคุณกินอาหารจานด่วน จะเลี้ยงข้าวคนก็ยังขี้เหนียว’ แต่มือกลับไม่ว่าง เปิดกล่องออก

เห็นได้ชัดว่าเป็นรสชาติที่คุ้นเคย แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกถึงความหอมหวานเล็กน้อย