ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 120

"ฉันเหนื่อยนิดหน่อย ออกมาพักผ่อนเดี๋ยว จะเข้าไปเดี๋ยวนี้ ไปเถอะ"

อวี้หนานเฉิงพยักหน้าช้าๆ หิ้วคอเสื้ออวี้จิ่งซีไว้ เตือนว่า

"ลูกเข้าห้องล็อกเกอร์หญิงไม่ได้ อยากไปก็ปล่อยมือ"

อวี้จิ่งซีถึงปล่อยมือที่กอดคอเซิ่งอันหรานออกอย่างไม่เต็มใจ ให้อวี้หนานเฉิงอุ้มเข้าห้องล็อกเกอร์

หลังแน่ใจว่าอวี้หนานเฉิงเข้าไป เซิ่งอันหรานไปอีกด้านหนึ่ง ผ่านห้องล็อกเกอร์หญิงไปถึงทางออก หาตำแหน่งที่มองชัดเจนนั่งลง เปิดบันทึกวิดีโอในมือถือ กลั่นรอยยิ้มเล็งไปที่หน้าประตูห้องล็อกเกอร์ชาย

อวี้หนานเฉิงไม่นานก็ออกมา จูงมืออวี้จิ่งซี

ทั้งสองสวมกางเกงว่ายน้ำสีดำ บนคอของอวี้หนานเฉิงมีผ้าขนหนูสีขาวผืนหนึ่งคาดอยู่

เดินไม่ถึงสองก้าว ก็ถูกคุณแม่ยังสาวท่านหนึ่งดึงไว้

"โค้ช ที่พวกคุณมีชุดว่ายน้ำใหม่ไหม? ชุดว่ายน้ำของฉันแน่นไปนิด ไม่ได้เอาชุดเปลี่ยนมา"

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว"คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ใช่โค้ช"

"หา?"คุณแม่ยังสาวนิ่ง"คุณไม่ใช่โค้ช? งั้นคุณเป็นใคร?"

"ผมเป็น……"

อวี้หนานเฉิงกำลังจะตอบ ก็เห็นสถานการณ์ในสระว่ายน้ำ นอกจากเด็กและโค้ชผู้ชายกำลังสอนเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เหลือเป็นผู้หญิงทั้งหมด จะพูดให้ถูก พวกคุณแม่ที่ระดับอายุแตกต่างกัน

คิ้วเขากระตุกหนึ่งที

"เอ๊ะ โค้ช คุณมาดู ท่าว่ายน้ำของลูกชายฉันถูกหรือเปล่า?"

"ดูของฉันก่อน"

"ลูกสาวฉัน......"

“……”

มองพวกคุณแม่วิ่งกรูมาล้อมอวี้หนานเฉิงไว้ในสระว่ายน้ำ เซิ่งอันหรานหัวเราะจนตัวงอ มือถือก็สั่นไปด้วย

ข้อแตกต่างที่สุดของสระว่ายน้ำกับฟิตเนสก็คือ ฟิตเนสมีโค้ชมากพอ แบ่งอย่างเหมาะสม สระว่ายน้ำคนเยอะของน้อย มาก่อนได้ก่อน พวกคุณนายที่รวยๆ ไม่มีความกล้าจะใช้เงินเพื่อหาผู้ชายในไนต์คลับ แต่สถานที่อย่างสระว่ายน้ำฟิตเนสจะแต๊ะอั๋งก็ไม่แปลก

เธอหัวเราะจนปวดท้อง ส่งต่อภาพที่ถ่ายไว้ให้ถานซูจิ้ง

กดเสียงพูดว่า"ก่อนหน้านี้อวี้หนานเฉิงไม่เคยมาแน่นอน ไม่งั้นจะเลือกคลาสว่ายน้ำอย่างนี้มาได้ยังไง เรียนพร้อมกับคุณแม่ยังสาวและคุณแม่วัยกลางคนอย่างนี้ เธอเห็นหน้าเขาเขียวไหม? ตลกสุดๆ......"

ทางถานซูจิ้งตอบกลับอย่างรวดเร็ว "ไม่เข้าใจจุดขำของเธอ แต่ที่ฉันสนใจคือโชคชะตาอะไรของพวกเธอสองคน ไปเรียนคลาสว่ายน้ำยังเจอกันได้ โชคชะตาที่งดงาม"

"โชคชะตางดงามอะไร? โชคร้ายมากกว่า เธอออกมาหรือยัง ฉันอยู่หน้าประตูสระว่ายน้ำรอเธอ ร้อนจะตายอยู่แล้ว"

หลังเซิ่งอันหรานตอบกลับไป ก็เปิดคลิปดูหนึ่งรอบ เห็นอวี้หนานเฉิงถูกพวกคุณแม่รุมล้อมอย่างนั้น อยู่ห้องโถงหัวเราะเสียงดัง

จำนวนที่ถานซูจิ้งกับอวี้หนานเฉิงเจอกันมีไม่น้อย ไม่เคยเห็นเวลาปกติที่เขาเย็นชาปากร้าย จุดขำอย่างนี้ต้องมีจำภาพตอนปกติได้ถึงขำออกมาได้

รออยู่นานก็ไม่ได้รับการตอบกลับของถานซูจิ้ง เธอคิดกลับไปตากแอร์ที่ห้องโถงในสระว่ายน้ำ เพิ่งเปิดประตู ตรงหน้าก็ชนกับหน้าอกที่แข็งแรงหนึ่ง

"โอ๊ย……"เธอปิดจมูกอุทานออกมา เมื่อเงยหน้าก็เห็นอวี้หนานเฉิงทำหน้าเขียว หวั่นใจสุดๆ ทันที

ซวยแล้ว ลืมได้ยังไงว่าตอไม้อยู่นี่?

"ทำไมคุณ ทำไมคุณถึงออกมาแล้ว?" เซิ่งอันหรานพูดเสียงเบา

"คุณว่าผมออกมายังไง?" อวี้หนานเฉิงจ้องเธอ ในตาเหมือนจะพ้นไฟ "ไม่ใช่ว่าคุณพักเดี๋ยวเดียวก็เข้าไปเหรอ? ทำไมผมยังไม่เห็นตัวคุณ คุณก็ออกมาอีกแล้ว?"

"ฉัน……แหะๆ"เซิ่งอันหรานหัวเราะ"ฉันยังคงรู้สึกเหนื่อยมาก ดังนั้นเพิ่งเข้าห้องล็อกเกอร์ไปก็เสียใจทีหลัง ก็ออกมาอีกครั้ง"

"จริงเหรอ?"อวี้หนานเฉิงยกมือถือขึ้น เปิดหน้าสนทนาในวีแชต "เพิ่งเข้าไปก็ออกมา ถ่ายวิดีโอได้ยังไง?"

ชั่วพริบตาที่เซิ่งอันหรานเห็นชื่อ‘เกาจ้าน’สองตัวนี้ มั่นใจในทันทีว่าถานซูจิ้งขายเธอแล้ว ปิดตาลงทันที หัวใจเหมือนขี้เถ้า

ไม่กลัวคู่ปรับที่เหมือนเทพ แต่กลัวตัวถ่วงทีมที่โง่เหมือนหมู

"ยังไง ยังมีคำอธิบายไหม?"อวี้หนานเฉิงเก็บมือถือ หน้าขรึม "จงใจให้ผมเข้าไปเผชิญหน้ากับกลุ่มคนพวกนั้น สนุกมากไหม?"

เซิ่งอันหรานยกมุมปาก "หากฉันไม่พูดอะไร ยังไงคุณก็ต้องเข้าไปไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างกลุ่มคนพวกนั้นเป็นยังไง? คุณดูถูกแม่บ้านพวกนั้นเหรอ ฉันรู้สึกไม่มีปัญหา"

เจ้าทุกข์ยังปากแข็ง อวี้หนานเฉิงกดอารมณ์โกรธไว้เต็มท้อง จับมือเซิ่งอันหรานออกไปทางนอกสระว่ายน้ำ

"เอ๊ะ คุณพาฉันไปไหน?"

“……”

ปล่อยเซิ่งอันหรานดิ้น อวี้หนานเฉิงก็ไม่ปล่อยมือ ดึงข้อมือเธอยัดเข้าไปที่นั่งข้างคนขับ เหยียบคันเร่งมิด วิ่งตลอดทาง

ตั้งแต่เขาเกิดมาไม่มีใครตั้งใจเล่นเขาขนาดนี้ เลยไม่เคยเจอสถานการณ์อับอายอย่างนั้น หากไม่ใช่เซิ่งเสี่ยวซิงแหวกกลุ่มคนมาเรียนเขา‘ลุงอวี้’ ร่างกายทั้งบนล่างเขาเกือบถูกกลุ่มผู้หญิงหิวกระหายลูบจนทั่วแล้ว

"คุณจะพาฉันไปไหนกันแน่?"

เซิ่งอันหรานขับเข็มขัดนิรภัย ตกใจหน้าซีดขาวเพราะความเร็วรถของเขา

หากรู้ก่อนว่าเขาทนการหยอกล้ออย่างนี้ไม่ได้ เธอก็ไม่เล่นแบบนี้ หากเขาโมโหจนเป็นบ้าทำอะไร ตัวเองได้ไม่คุ้มเสียเหรอ?

"กลับบ้านอาบน้ำ"

ได้ยินคำนี้ เซิ่งอันหรานนึกถึงหน้าสนทนาของเขาที่เห็นเมื่อกี้ทันที คำตอบกลับสุดท้ายนั้นของเกาจ้าน "นายที่เป็นโรคเกลียดความสกปรกขั้นรุนแรง คงได้กลับบ้านอาบน้ำขัดจนผิวลอกออกหนึ่งชั้นเหรอ"

"คุณกลับบ้านไปอาบน้ำพาฉันไปด้วยทำไม?" เธอตื่นตกใจเล็กน้อย

อวี้หนานเฉิงมองเธอแวบหนึ่ง สายตาดำเข้ม

"ในเมื่อคุณเป็นคนทำให้เกิด งั้นคุณก็เก็บกวาดด้วยตัวเอง"

ขับรถถึงหน้าประตูวิลล่าตระกูลอวี้ ตลอดทางเซิ่งอันหรานถูกเขาลากเข้าบ้าน โบกมือไล่คนใช้ทั้งหมด ดึงเธอเข้าห้องน้ำ

"คุณจะทำอะไร? คุณเปิดประตู ปล่อยฉันออกไป"

เซิ่งอันหรานจับประตูด้วยความกังวล ผลคือทำยังไงประตูก็ไม่เปิด ไม่รู้เลยว่าเขาใช้วิธีอะไรล็อกทั้งสองคนอยู่ในห้องน้ำ

อวี้หนานเฉิงปล่อยเธองัดประตู ตัวเองบิดก๊อกเปิดน้ำในอ่างน้ำ ถอดเสื้อยืดทิ้งที่พื้นอย่างง่ายดาย เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแรงบนตัว

"แกร๊ก"เสียงเข็มขัดเหล็กถูกแกะออกดังอยู่ในห้องน้ำ

"กรี๊ด......คุณทำอะไร?"เซิ่งอันหรานร้องเสียงแหลม ปิดตาตัวเองไว้ "คุณอย่าทำอะไรบ้าๆ ฉันก็แค่ล้อคุณเล่น พวกเธอไม่ได้ทำอะไรคุณเยอะ คุณทำแบบนี้มันผิดกฎหมาย ฉันบอกคุณ อวี้หนานเฉิงอย่าคิดว่าตัวเองเป็นเจ้านาย......"

เธอกำลังโบกไม้โบกมือไปมั่ว ปากก็พูดแต่คำพูดตกใจไม่รู้จะทำยังไงไม่ขาดสาย จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเข้าไปในห้องน้ำ นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไร

เธอลืมตาด้วยความลังเลอย่างช้าๆ เห็นเสื้อผ้ากางเกงบนพื้น รวมไปถึงแผ่นหลังกว้างที่นั่งอยู่ในอ่างน้ำ หันหลังให้เธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำ ผสมกับเสียงน้ำในห้องน้ำ

"คุณคิดมากเกินไปหรือเปล่า?"

อวี้หนานเฉิงค่อยๆ หมุนตัวมา แขนที่แข็งแรงพาดอยู่บนขอบอ่าง เสียงหยดน้ำ ในตาของเขาเหมือนไม่ได้ล้อเล่น

"ให้ผมโดนผู้หญิงมากมายขนาดนั้นแต๊ะอั๋ง ดังนั้นคุณนึกว่าผมจะทำอย่างนั้นกับคุณ?"